كتاب انديشه - شيعه در ايتاليا

واضح آرشیو وب فارسی:دنياي اقتصاد: كتاب انديشه - شيعه در ايتاليا

كتاب انديشه - شيعه در ايتاليا

سوسي رستگار، آنا وانزان/ ترجمه: سجاد (مطهر) جعفريان:يادداشت مترجم: مقاله حاضر برگرفته از مجموعه مقالاتي است با عنوان Muraqqa,a Sharqi كه به پاس خدمات علمي پيتر چلكوفسكي توسط دو نفر از شاگردان وي با نام‌هاي سوسي رستگار و آنا وانزان توسط انتشارات AIEP EDRTORE در سال 2007 منتشر شده است. مترجم طبعا با همه اظهارنظرها و برداشت‌هاي نويسنده موافق نيست. اين مقاله در سايت هيستوري‌ليب منتشر شده است،

پروفسور پيتر چلكوفسكي به عنوان متخصص مطالعات خاورميانه و اسلامي در دانشگاه نيويورك از جمله متخصصان برجسته است كه تحقيقاتش از ارزش والايي برخوردار بوده و در مقام منابع الهام بخش مورد استفاده جوامع آكادميك مي‌باشد. نوشته حاضر بيعتي است از جانب دانش‌آموزان، هم‌قطاران و دوستان با اين محقق و دانشور بزرگ. اين پژوهش بر اساس مصاحبه‌هايي با نمايندگان جمعيت‌هاي شيعي ساكن در ايتاليا، گردآوري شده است و هدف آن بررسي علل تغيير دين ايتاليايي‌ها به اسلام شيعي است. همچنين در پي ترسيم نقشه‌اي از مناطق شيعه‌نشين در ايتاليا، ارتباطات آن با ديگر جمعيت‌هاي شيعه در اروپا و ساير نقاطي است كه شيعه از آنجا سرچشمه مي‌گيرد. جامعه مسلمان در ايتاليا از نظر پيدايش، قدمت زيادي ندارد، ولي در چند سال اخير از نظر تعداد به صورت وسيعي رشد يافته، به‌طوري كه هم‌اكنون به دومين آيين كشور تبديل شده است. باوجود اينكه شيعيان در امت مسلمان ايتاليا در اقليت مي‌باشند ولي در گسترش و سازماندهي شيوه‌هاي زندگي‌شان گام‌هاي بزرگي برداشته‌اند. در برخي از شهرهاي كوچك ايتاليا مساجد - يا حداقل اتاق‌هايي - وجود دارد كه شاهد برگزاري نمازهاي يوميه شيعيان مي‌باشد. گرچه گاه ميان آنها تعارضاتي هم ديده مي‌شود از جمله آنكه مسجدي كه در شهر ميلان است كما بيش از سوي كنسولگري ايران به رسميت شناخته نمي‌شود. نكته حائز اهميت اين است كه شيعيان نمايندگاني دارند كه از جانب مقامات ايتاليايي به رسميت شناخته شده و حق شركت در تصميم‌گيري‌هاي اجرايي پيرامون جامعه شيعيان ايتاليا را دارا مي‌باشند. البته اكثر آنان ايرانياني هستند كه در سفارت جمهوري اسلامي ايران در رم مشغول به كار هستند. غالب شيعيان ايتاليا اصليت ايراني يا لبناني دارند، اما آنچه كه حائز اهميت است تعداد روزافزون كساني است كه به آيين شيعه روي مي‌آورند. برخي از آنان كساني هستند كه از طريق ازدواج با شيعيان شيعه مي‌شوند. اين مسئله خصوصا در مورد زنان ايتاليايي كه با مسلمانان خارجي ازدواج مي‌كنند به چشم مي‌خورد. با اين حال مردان جوان زيادي نيز وجود دارند كه به دلايل متعددي به مذهب شيعه روي مي‌آورند.
چه كساني، به چه تعداد؟
اگر بخواهيم دقيق صحبت كنيم، به چند دليل، نمي‌توانيم نگاه آماري و ارقامي به موضوع داشته باشيم. اول اينكه آمار و ارقام رسمي در مورد شمار مسلمانان در ايتاليا وجود ندارد. آماري كه توسط وزارت كشور ارائه شده در واقع بيشتر به بررسي در مورد شمار خارجيان ساكن در ايتاليا و اصليت آنها پرداخته است. آمار دقيق‌تري كه توسط موسسه كاتوليك كاريتاس (Caritas) ارائه شده، بيشتر به مسائلي از قبيل حضور فصلي كارگران (مانند حضور دهقانان از شمال آفريقا در زمان برداشت محصول) يا اقامت‌هاي موقتي دانشجويان يا مهاجراني كه منتظر صدور مجوز براي مهاجرت به ديگر كشورهاي اروپايي يا غربي مي‌باشند، اختصاص دارد. از آنجايي كه كاريتاس كمك‌هاي رايگان زيادي ( از وسائل اوليه زندگي گرفته تا كلاس‌هاي رايگان آموزش زبان ايتاليايي) را براي اين قبيل افراد انجام مي‌دهد، ارتباط تنگاتنگي را با مسلمانان برقرار كرده است كه گاهي تا زمان پس از استقرار آنها و جاگرفتن‌شان در جامعه مسلمين ايتاليا، حفظ مي‌شود. به علاوه كاريتاس به بازبيني دقيق كساني كه از كاتوليك به اسلام روي مي‌آورند - خصوصا كساني كه از طريق ازدواج، مسلمان مي‌شوند - مي‌پردازد، فرآيند رو به رشدي كه گاهي برخي از كليساهاي كاتوليك ايتاليا سعي مي‌كنند تا به‌طور ضمني با آن مخالفت كرده و به دلسرد كردن اين افراد بپردازند. با در نظر گرفتن آمارهايي كه در بالا به آنها اشاره شد، به راحتي مي‌توان نتيجه گرفت كه امروزه حدود 900 هزار مسلمان در ايتاليا زندگي مي‌كنند.[1]
ايرانيان = شيعيان
مشكل ديگر تشخيص شمار شيعيان از ميان اين تعداد مسلمان است. اولين قدمي كه در اين‌باره بايد برداشته شود، تخمين شمار ايرانياني است كه در ايتاليا زندگي مي‌كنند؛ ولي از ميان 13 هزار نفري كه با پاسپورت ايراني در ايتاليا به تحصيل و كار مشغول هستند، درصد قابل توجهي ارمني، يهودي و بهايي وجود دارد. به علاوه به نظر مي‌رسد بيشتر ايرانياني كه بعد از شكل‌گيري انقلاب اسلامي به ايتاليا سفر كرده‌اند، به نوعي قصد فرار از حكومت ديني را داشته‌اند؛ بنابراين سخت است كه بتوان آنها را مسلمان و شيعه واقعي دانست. از ميان مصاحبه‌هايي كه با ايرانيان انجام شده بيشتر آنان اذعان داشته‌اند كه به مساجد نمي‌روند و بيشتر نمازهايشان را در خانه مي‌خوانند، زيرا خود را از درون مسلمان شيعه مي‌دانند. يكي از مقامات رسمي سفارت ايران در واتيكان تاييد كرد كه درباره شمار دقيق شيعيان حاضر در ايتاليا نمي‌تواند اظهارنظر قطعي كند. وي افزود كه حتي كاركنان دو سفارت ايراني در پايتخت ـ وايتكان و ايتاليا- براي برگزاري نماز جمعه و ديگر مراسم‌ها بر اساس اعياد مسلمانان، در محفل ساير مسلمانان كه مساجدي در شهرها دارند، مي‌پيوندند.[2] از آنجايي كه بعضي از مراسم‌هاي شيعيان به‌طور خاص مورد توجه آنان مي‌باشد از جمله مراسم‌هايي كه در ماه محرم برگزار مي‌شود، ايرانياني كه به اعتقادات خود پايبند بوده، اذعان داشتند كه تمام تلاش خود را انجام مي‌دهند تا سفرهاي خود به كشورشان را در اين ايام ترتيب دهند تا بتوانند در مراسم‌هاي خاصي كه در كشورشان برگزار مي‌شود شركت كنند. برخي ديگر مراسم‌هاي روضه‌خواني خصوصي در خانه‌هاي خود به همراه دوستان و خويشاوندان برگزار مي‌كنند يا اينكه براي گراميداشت ياد شهداي كربلا، اعمال بيشتري را از نماز و روزه انجام مي‌دهند. با مطالبي كه ارائه شد به نظر مي‌رسد شيعه بودن در ايتاليا يك مسئله شخصي است. حتي به نظر مي‌رسد مقوله حجاب كه هنوز يكي از اصلي‌ترين فاكتورها براي تشخيص و تفاوت مسلمانان با ديگران در ايتاليا (و ديگر كشورهاي جهان) مي‌باشد، ديگر عامل مناسبي نيست چراكه اكثريت زنان شيعي كه در ايتاليا به سر مي‌برند و ادعاي شيعه بودن مي‌‌كنند، از چادر و پوشش خاصي استفاده نمي‌كنند، البته شيعيان در ايتاليا كاملا نامرئي نيستند، چراكه گروهي از آنان عضو انجمن‌هايي هستند كه مروج و حامي طيف وسيعي از فعاليت‌هاي ديني و اجتماعي مي‌باشند. در واقع اين انجمن‌ها، همانند انجمن‌هايي كه همتايان سني آنها در ايتاليا دارند، حداقل در شروع توسط ايتاليايي‌هايي پايه‌گذاري شده كه به دلايل مختلف به دين اسلام و گرايش شيعه روي آورده‌اند و هنوز هم گاهي توسط آنان هدايت مي‌شود.
اندكي جدا شده، اما انقلابي
اولين سازمان‌هاي شيعي كه پيش‌تر به آنها اشاره شد، در شهرهاي تريسته (Trieste)، رم (Rome) و ناپل (Naples) تشكيل شدند. گروهي از ايتاليايي‌هاي تازه كيش، مركز فرهنگي سلمان فارسي را با هدف ترويج مطالعات و تحقيقات پيرامون آيين شيعه در سال 1992 در تريسته گشودند. همچنين در اوايل دهه 90 بود كه مركز شيعه ناپل (با نام اهل البيت) تاسيس شد و به سرعت تبديل به مهم‌ترين مركز شيعه‌شناسي در ايتاليا گرديد، جايگاهي كه پيش از آن در اختيار مركز اسلام شناسي اروپا بود. مركزي كه گروهي متشكل از افرادي كه سفارت ايران در واتيكان را در دست داشتند، آن را تشكيل دادند تا مرجعي براي مسائل مربوط به شيعه باشد. در منابع زيادي آمده است كه اوج گرايش به اسلام كه در اوايل دهه 90 اتفاق افتاد، به صورت غيرمتعارفي متاثر از جنگ خيلج بود. جنگ خليج [فارس] بدون شك مسائل شنيدني زيادي پيرامون اسلام و جامعه مسلمين به همراه داشت. يكي از نتايج آن اين بود كه افراد زيادي از طريق خواندن يا ارتباط با جامعه مسلمانان در وهله اول به اسلام نزديك و سپس تصميم گرفتند تا آيين اسلام و جهان‌بيني آن را براي خود برگزينند. در دهه 80 مركز مستقر در رم، اقدام به نشر آثاري تخصصي، از رساله‌هاي دكتري گرفته تا مقالات اقتصادي و همچنين نشريه اختصاصي با نام اسلام ناب (the pure Islam) كرد.

در سال 1991 گروهي از تازه كيشان ايتاليالي مستقر در ناپل، به سركردگي يكي از فعال‌ترين تازه مسلمان‌شدگان ايتاليايي عمار لوئيجي دي مارتينو (Ammar Lueigi De Martino) نشريه را در دست گرفتند. اولين شماره نشريه اسلام ناب در ناپل در ماه رمضان منتشر شد؛ در حالي كه فقط شامل دو برگ تايپي بود. اما هفت سال بعد تبديل به نشريه چاپي‌اي شد كه معمولا سالي چهار مرتبه چاپ مي‌شد. مهم‌تر اينكه تبديل به بولتن رسمي موسسه اسلامي اهل البيت شد. تنها موسسه‌اي كه به عنوان يك موسسه بين‌المللي مطالعات شيعه‌شناسي، شعبه‌اي در ناپل داشت. عمار لوئيجي دي مارتينو در نوامبر 1998در حبه‌اي كه در طي مراسم جشن ولادت حضرت فاطمه [س] در شهر ميلان از او منتشر شد، دلايل گرويدنش به دين اسلام و آيين شيعه را چنين بيان مي‌كند: من مسيحي پروتستان معتقدي بودم كه عادت به موعظه كردن داشتم. در مقطعي خاص اين مسير را ترك كردم و آثار Guenon- Burckardt- Ebola كردم. اين مطالعات مرا وارد دنياي سياست كرد، به‌گونه‌اي كه به يكي از گروه‌هاي راستگرا كه نماينده‌اي در پارلمان نداشت، احساس نزديكي كردم. من و هم‌قطارانم گهگاهي به آلپ مي‌رفتيم و هر شب در كنار آتشي جمع مي‌شديم و در مورد زشتي‌ها و بدي‌هاي جامعه صحبت مي‌كرديم، ولي زماني كه به شهر برمي‌گشتيم خودمان رفتارهايي شبيه همان مردم و شايد بدتر از آنها را از خود بروز مي‌داديم. ناگهان فهميدم تمام مولفان نوشته‌هاي مورد علاقه من به دين اسلام گرويده‌اند.

آن موقع مصادف با زمان شكل‌گيري انقلاب اسلامي در ايران بود و از آنجايي كه اين انقلاب به جاي ماركسيسم و ارزش‌هاي امپرياليستي، با نام خدا و با نام معنويات شكل گرفته بود، به آن علاقه‌مند شدم. من از طريق مركز فرهنگي كوچكي كه در ناپل راه‌اندازي كردم، كم‌كم شروع به تماس با مسلمانان كردم. روزي مرد مسلمان جواني به من پيشنهاد داد تا كنفرانسي در مورد اسلام را برگزار كنيم. سخنران آن يك پروفسور ايتاليايي تازه مسلمان بود. يك سال طول كشيد تا خوب فكر كنم و جواب خودم را بدهم. سال بعد تصميم گرفتم تا به اسلام بپيوندم. در سال 83 من كتاب هانري كوربن با نام امام غايب را خواندم و در همين زمان با چند دانشجوي ايراني آشنا شدم.

اين كتاب پرده‌هايي را كه جلوي چشمان من كشيده شده بود، پاره كرد و من آيين شيعه را در آغوش كشيدم. سال‌ها بعد زماني كه به همراه همسرم و پسرم - هر دوي آنها مسلمان شده‌اند - در الجزاير بوديم، تصميم گرفتيم تا اثري جاودانه خلق كنيم. اقدام آن بود تا نشريه اسلام ناب را رشد دهيم. هم‌اكنون در كنار رشد و گسترش جامعه مسلمانان در ايتاليا، افراد زيادي هستند كه با ما در تماسند.[3] از ميان گفته‌هاي دي مارتينو مي‌توان به برخي از فاكتورهاي اساسي درباره راهي كه تازه كيشان پيموده‌اند تا به اسلام برسند، دست يافت. از همه جالب‌تر اين حقيقت است كه او از طريق خواندن آثار نويسندگاني چون رنه گنون (Rene Guenon) و جوليوس ابولا (Julius Ebola) با اسلام آشنا شده است؛ مولفيني كه به متفكران سنت‌گرا معروف و علاقه‌مند به مطالعات عرفاني و پررمز و راز مي‌باشند كه در دوره‌اي خاص از زندگي خود به اسلام گرويده‌اند. (هر چند مدركي درباره مسلمان شدن ابولا در دست نيست). بسياري از كساني كه با جناح راست همفكري داشتند از علاقه‌مندان مطالعه اين قبيل آثار به ويژه آثار گنون بودند، چنان كه بسياري از ايتاليايي‌هايي كه به اسلام گرويدند از گنون به عنوان كسي ياد مي‌كنند كه آثارش سبب گروش آنان به اسلام شد.

ارجاع به سنتي كه في‌نفسه هم ديني- عرفاني و هم به نوعي سياسي مي‌باشد، يكي از اتفاقات رايج در ميان ايتاليايي‌هاي تازه‌كيشي است كه از جناح راست به جامعه مسلمانان مي‌پيوندند. يكي ديگر از مطالبي كه از سخنراني وي در اوايل 20 سالگي‌اش در مراسم مذكور جهت بزرگداشت جشن ولادت فاطمه [س] به دست مي‌آيد اين است كه تغيير دين وي به اسلام به كمك خواندن نوشته‌هاي گنون بوده است. نوشته‌هايي كه در آن، جهان مدرن به خاطر فساد و نابودي ارزش‌هاي انساني‌اش به چالش كشيده مي‌شود. پائولو جعفر (Paolo Jafar) يكي از تازه‌كيشان جوان اقرار مي‌كند كه او فاشيسم را به عنوان آخرين سنگر در دفاع از ارزش‌هاي انساني ديده و بنابراين به يكي از جنگجويان گروه سياسي راست‌گراي افراطي اسلامي تبديل شده است. وي بعدها با نشريه اسلام ناب آشنا شد و طبق گفته خودش حس مي‌كردم ديگران برادران من هستند.[4] تغيير آيين از جناح محافظه‌كار راست (و همينطور جناح چپ، همانطوري كه بعدا خواهيم ديد) به جامعه مسلمانان، توسط بسياري از شاهدان اين موضوع دغدغه‌آميز بوده است، از پليس ايتاليايي گرفته تا خود مسلمانان. تا آنجا كه به جامعه شيعيان مربوط مي‌شود، گروهي از مسلماناني كه بر اساس اين ساختار شيعي در ناپل هستند، همواره هدف برخي از نگاه‌هاي متعصبانه قرار گرفته‌اند، و دليل آن برخي عقايد سختگيرانه آنهاست كه آشكارا هم آنان را در نشريه‌شان اسلام ناب بيان مي‌كنند. در بهار 1997 يك حادثه مهم رخ داد. يكي از روزنامه‌هاي معروف ايتاليايي با نام Il Corriere delle Sera مقاله‌اي در مورد حمله احتمالي به پاپ توسط يك سري از بولتن‌هاي اسلامي كه از آنها با عنوان «نشريه‌هاي افراطي اسلامي» ياد شده بود، به چاپ رساند. از مجله اسلام ناب نيز در اين ليست به عنوان نشريه‌اي براي جامعه مسلمانان صحبت شده بود.

نشريه‌هايي كه مقالات آن به تكريم و ستايش از كاميكازه‌هاي اسلامي پرداخته و دعوت به جهاد مي‌كرد. [5] اين اتهام همچنين در نشريه موسسه ديگري با نام موسسه خبري و فرهنگي ايران- ايتاليا در رم كه در كنار فعاليت‌هاي خود يك بولتن ماهانه با نام نامه پارسي منتشر مي‌كرد، درج شده بود. اين موسسه كه توسط گروهي از نزديكان نمايندگان رسمي دولت ايران در رم تاسيس شده بود در اصل به رشد و بهبود روابط اقتصادي و فرهنگي ميان ايران و ايتاليا اختصاص داشت. اين نشريه كه از سال 1997 تا اواسط سال 2001 منتشر مي‌شد، اكثرا حاوي مقالاتي در مورد جنبه‌هاي خاصي از فرهنگ فارسي، مناسبات تاريخي در روابط ميان ايتاليا و جهان اسلام خصوصا شيعيان و چشم‌اندازهاي سرمايه‌گذاري در ايران به هدف جذب سرمايه‌گذاران ايتاليايي، بود. اين موسسه همچنين يكي از مروجان و برگزاركنندگان اتاق بازرگاني و صنايع و معادن ايران و ايتاليا بود. تا جايي كه بعضي از شماره‌هاي نامه پارسي شامل فرم‌هايي بود كه مي‌بايست توسط بنگا‌ه‌هاي اقتصادي ايتاليايي‌اي كه علاقه‌مند عضويت در اين اتاق بودند تكميل مي‌گرديد. در همين راستا موسسه مذكور با وجود اتهامات ضد اسلامي- ايراني كه توسط اكثريت رسانه‌هاي جمعي در ايتاليا دنبال مي‌شد، تمامي تلاش خود را براي شناساندن جاذبه‌هاي موجود در ايران - كه در غرب ناشناخته بود - انجام مي‌داد.

در نيل به اين هدف يكي از قسمت‌هاي هميشگي نشريه به صحبت در مورد قضاوت‌هاي مغرضانه و اشتباهي كه در رسانه‌ها در مورد اسلام مي‌شد، اختصاص يافته بود. اما اين مرتبه نوك پيكان نكوهش نشريه نامه پارسي به جاي روزنامه‌نگاران ايتاليايي كه بر ضد نشريه اسلام ناب مقاله نوشته بودند، خود اين نشريه را نشانه رفت. نويسنده مقاله و به تبع آن خود نشريه، در نوشته‌اي تند و مفصل اين چنين كه در ذيل مي‌خوانيم، حساب خود را از اسلام ناب و اهل البيت جدا كردند: ما شماره اكتبر- نوامبر 1996 مجله اسلام ناب را خوانديم... و نگران، شوكه و بسيار متأسف شديم. مجله اسلام ناب تعبيري از آشفتگي و هذيان‌گويي سخت‌گيرانه است. به ظاهر نقل قول‌هايي از كتاب‌هاي مقدس اسلامي آورده شده، ولي ترجمه‌هايي كه از كتاب‌ها آورده شده بسيار مبهم و گاهي نادرست مي‌باشد. قطعه‌هايي انتخاب شده و بدون فكر در كنار هم چيده شده است به‌طوري كه در برخي از موارد متناقض مي‌نمايد و تنها هدف از ارائه آنها دستيابي به يك سري نتايج و برداشت‌ها در موارد نظريات و دستورات شيعي و اسلامي بوده است. اين آسيب و شوك توسط پرونده‌اي با نام «سياه و سفيد كه به مردم سياه - سفيد اختصاص داشت» تشديد شد. چهار برگ نوشته بسيار تند از مالكولم ايكس (Malcolm X ) - از رهبران سياهپوست مسلمان آمريكايي - گرفته تا خدا مي‌داند كجا... متاسفانه تنها مطلب واضحي كه بيان شده - همان طوري كه روزنامه Corriere della Serra نيز به آن اشاره كرده - فراخواندن پشت سر هم «دشمنان اسلام» با عناوين شيطاني، ستمكاران، گوشت خوك خواران كثيف ياد شده است. شواهد ديگري وجود دارد كه نشان مي‌دهد اتفاقاتي در برخي از شهرهاي كوچك به هدف ايجاد آشوب بدون هيچ دليلي در حال انجام است.[6]

مقاله مزبور كه با نام «كاوه» امضا شده، با فاصله گرفتن از ديگر شيعيان ناپل ادامه يافته است: آيين اسلام شيعي آن‌گونه كه اكثريت ايرانيان روزنامه نگار در «نامه پارسي» و تعدادي از همكاران مسيحي‌شان شناخته‌اند و علاقه‌مند به مطالعه عميق آن هستند، با اسلامي كه در نشريه ادواري اسلام ناب تبليغ و معرفي شده تفاوت‌هاي اساسي دارد. آقاي كاوه بعد از آن هشداري به تازه‌كيشان مي‌دهد: مردي ايتاليايي روزي تعبيري زيبا را چنين به ما گوشزد كرد و آن اينكه هر ديني در مورد تعصبات تازه كيشان و جديد الايمان‌ها هشدار داده است... اتفاقي كه ممكن است رخ دهد اين است كه گروهي از تازه‌كيشان ممكن است از خود قرآن هم اسلامي‌تر شوند. بدون شك تمايل به اسلام جنگ طلب مورد توجه بيش از يك گروه از تازه‌كيشان قرار گرفت و حضور تازه‌كيشاني كه از گوشه و كنار احزاب افراطي وارد دين اسلام مي‌شدند، جهت‌گيري اجتماعات مسلمانان را به سمت تندروي سوق مي‌داد. اما به هر حال با گذشت زمان و همانطوري كه بعدا خواهيم ديد به خصوص بعد از حادثه 11 سپتامبر اين گروه‌ها به شكل معتدل‌تري دوباره سازماندهي شدند. لازم به ذكر است كه برخي از اين گروندگان ديني كه در نهايت با اسلام شيعي پيوند مي‌خوردند، از جانب احزاب چپ رخ مي‌داد. دليل آن نيز جذب شدن شماري از جوانان اين احزاب - مانند آنچه براي احزاب راست گرا اتفاق افتاد - به خاطر انقلاب ايران بود.

مصطفي از كاركنان راه آهن در جنوب ايتاليا كه در سن 21 سالگي و در سال 1979 مسلمان شد از جمله اين افراد است. وي مي‌گويد:... من با انقلاب ايران روبه‌رو شده و به طرز شگفت آوري مبهوت جريانات مذهبي شدم. من از يك خانواده كاتوليك معتقد بودم، اما هميشه يك چيزي مرا از كليسا دور نگه مي‌داشت و من به موضع چپ‌گراي افراطي روي آوردم. همسر من هم در حالي كه پنج سال از ازدواجمان مي‌گذشت، به اسلام گرويد.[7] با وجود اينكه به نظر مي‌رسد هماهنگي خاصي ميان شيعيان در ايتاليا وجود ندارد، اما قويترين و بهترين انجمن سازماندهي شده موسسه اهل البيت در ناپل است كه ارتباطات نزديكي با انجمن‌هاي بين‌المللي شيعه، خصوصا با انجمن‌هاي واقع در انگليس دارد. اين موسسه براي استوار كردن ارتباطات بين‌المللي خود، براي حدود 10 سال كمپ‌هاي تابستاني دوره‌اي را در پاتوقي در كوه‌هاي توسكو اميليان Tosco Emilian ( بين Bologna و Reggio Emilia) برگزار مي‌كرد. هدف از تشكيل اين ملاقات‌ها «قويتر كردن ارتباطات برادري بين اعضاي جوامع مختلف اروپايي» عنوان شده است.

بنابراين شيعياني كه از اقصي نقاط ايتاليا و كشورهاي اروپاي شمالي به آنجا مي‌آمدند، در حالي كه از تماشاي چشم‌اندازهاي زيباي شمال ايتاليا لذت مي‌بردند، فرصت ملاقات با يكديگر را براي مطالعات دقيق در زمينه اسلام، تحت نظارت گروهي از علما به دست مي‌آوردند. تداركات اين ملاقات‌ها به عهده خود شركت‌كنندگان و بسيار كم‌خرج بود. اين مسئله به همه «برادران و خواهران» فرصت شركت در مراسمي را مي‌داد كه مي‌توانستند در محيطي آرام و در كنار يكديگر به رشد و تعالي معنوي خود بپردازند. به‌طور مثال موضوع كمپينگ سال 2002، مسئله «عرفان، مسير معنوي اسلام» بود كه سخنران اصلي آن حجت الاسلام عباس شاملي از كاركنان مركز پژوهشي امام خميني در قم بود. در تابستان 2004 اين جمعيت شيعه به رهبري آيت‌الله واعظي، سرپرست مركز اسلامي در استكهلم و نماينده آيت‌الله خامنه‌اي در اروپا در آن زمان، به بررسي موضوع «زندگي و رفتار مسلمانان در اروپا تحت آموزه‌هاي اسلام» پرداختند. آخرين كمپ نيز در جولاي 2006 در جنوب ايتاليا (نزديك آولينو Avellino) با هدايت حجت‌الاسلام سيد مكي برگزار شد.
پي نوشت:
[1] اين اعداد از طريق اطلاعاتي است كه توسط موسسه كاريتاس ارائه شده است، Immigrazione Dossier، Rome، 2006
[2] (پاورقي: مصاحبه‌اي كه در جولاي 2002 انجام شده است.)
[3] اسلام در ايتالياو انجلا لانو و لوسيا آوالونه (Angela Lano and Lucia Avallone)، جوئن 1999.
[4] اسلام در ايتاليا n.p
[5] Corriere della Sera, 19 april, 1997) [به نام يك خلبان ژاپني و سمبلي از عمليات انتحاري كه باني آن ژاپني‌ها بودند].
[6] نامه پارسي، شماره 5، مي‌1997، ص 4
[7] اسلام در ايتاليا، n.p
دوشنبه 18 آذر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: دنياي اقتصاد]

[مشاهده در: www.donya-e-eqtesad.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 299]