واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: از ترس کودکتان نترسيد!!!
به.نظر شما تا چه سني مي.توان ترس.هاي کودک را ناديده گرفت؟ آيا ترس مقتضاي سن کودک است؟ حتما کودک شما هم با ترس.هايي مواجه است؛ ترس از افراد غريبه، تاريکي، حيوانات، توفان يا هر چيز متفاوت و جديد... بسياري از والدين با مشکلاتي از قبيل ترس کودک از حيوانات ، ترس از تاريکي ، ترس از غريبه.ها و... مواجه مي.شوند و واقعا نمي.دانند که چگونه رفتاري بايد در مقابل اين ترس.ها داشته باشند.
خيلي از آنها تلاش زياد مي.کنند تا به کودک خود نشان دهند که ترس او موردي ندارد و هيچ جاي ترس وجود ندارد. اما گويا هر چه بيشتر تلاش مي.کنند کودکشان در ترس خود مصمم.تر مي.شود. در برخورد با چنين ترس.هايي والدين در اولين گام بايد دلايل آنرا مشخص کنند. برخي از اين ترس.ها طبيعي بوده و لازم نيست والدين حساسيت زيادي در مورد آنها نشان دهند و برخي بنا به دلايلي رخ مي.دهند که لازم است در رفع اين ترس.ها مورد توجه قرار گيرند.
گاهي اوقات يک تغيير در شيوه زندگي مثل تغيير محل سکونت ، جدا شدن از والدين و... به صورت ترس از تاريکي ، ترس از حيوانات و غيره خود را نشان مي.دهد. بنابراين مي.توان گفت برخي از ترس.هاي مشخص و معين کودک مي.تواند ريشه.هاي روانشناختي داشته باشد و مستقيما با موضوع آن ترس مرتبط نباشد. در برخي اوقات اين خانواده است که مشکل ترس را در کودک بوجود مي.آورد. ممکن است کودک ترس از يک مساله خاصي را در محيط خانواده ياد گرفته باشد. مثلا مادري که از عنکبوت مي.ترسد اين ترس خود را به کودک منتقل مي.کند. اين اتفاق بر اساس فرايند يادگيري صورت مي.پذيرد. بطوري که والدين در آموزش اکثر رفتارها به عنوان الگو و سرمشق کودک هستند.
براي به حداقل رساندن ترس در آنها راهنمايي.هايي برايتان داريم. قبل از هر چيز بايد بدانيد که هر ترسي سن و الگوي مخصوص به خود را دارد. به.عنوان نمونه، ترس از صداهاي بلند در 2 سالگي به اوج مي.رسد. اشياي بزرگ مانند قطار، وسايل پرسروصدا مانند جاروبرقي و... او را مي.ترساند اما اگر ترس، شکل نمادين خود را داشته باشد، نيازي به ناديده گرفتن آن وجود ندارد. وقتي تشويش کودک آنقدر جدي است که جلوي توانايي.هاي او را مي.گيرد، مداخله والدين ضروري است.
بسياري از کودکان خردسال 3، 4 يا 5 ساله از تاريکي مي.ترسند اما اگر فرزند شما خواب راحتي در شب ندارد، مداخله شما مناسب و ضروري است. همان.طور که ناديده گرفتن ترس.هاي بچه.ها منطقي نيست، هيچ.گاه نبايد به ترس.هاي آنها واکنش بيش از حد نشان دهيد. در واقع، پاسخ منطقي و رفتار متعادل شما مي.تواند جلوي پيشرفت ترس را بگيرد. مسخره کردن، عصباني شدن و انتقاد بي.موقع، اضطراب کودک را افزايش مي.دهد. براي نمونه، جملاتي نظير «چه بچه ترسويي!» يا «بچه گربه به اون کوچولويي که کاري با تو نداره!» تاثير منفي دارند چون کودک مجبور مي.شود ترس خود را مخفي کند، نه اينکه آن را به فراموشي بسپارد.
در وهله اول بايد به سن کودک توجه داشت. برخي از ترس.ها در سنين خاصي طبيعي.تر هستند. بنابراين اگر چنين ترس.هايي بيش از دو سال دوام داشته باشند حتما به توجه و درمان نياز دارند. اصولا يک ترس عادي نبايد چنين مدت زماني طول بکشد و گاه بدون نياز به مداخلات درماني به تدريج کاهش پيدا کرده و بالاخره از بين مي.رود
توجه و همدردي بيش از حد نيز نادرست است. اگر در پي بروز ترس او را در آغوش بکشيد و نوازش کنيد به او پيام مي.دهيد که خطر واقعي است. مردي که هنوز از گربه.ها مي.ترسد، تاکنون فرصت مناسبي براي برقراري ارتباط صحيح با حيوانات نداشته است. والدين او، در زمان کودکي.اش، احتمالا با نزديک شدن يک گربه، او را در آغوش مي.گرفته و مي.گفته.اند: «نترس! نمي.ذارم گربه نزديکت بشه!» و اين.چنين ترس او را ريشه.دار کرده.اند. نکته. بعدي حمايت کردن از کودک است. به او اطمينان بدهيد هيولايي در زير تختخوابش نيست و او را تشويق کنيد در حضور شما زير تخت را نگاه کند. نيازي نيست در مورد هيولا نطق کنيد.
چه نوع ترس.ها به توجه و درمان نياز دارند؟
در وهله اول بايد به سن کودک توجه داشت. برخي از ترس.ها در سنين خاصي طبيعي.تر هستند. بنابراين اگر چنين ترس.هايي بيش از دو سال دوام داشته باشند حتما به توجه و درمان نياز دارند. اصولا يک ترس عادي نبايد چنين مدت زماني طول بکشد و گاه بدون نياز به مداخلات درماني به تدريج کاهش پيدا کرده و بالاخره از بين مي.رود. همينطور براي تشخيص ترس.هاي غير عادي بايد به نوع ترس نيز توجه داشت.
هر چند گاهي اوقات کودکان از چيزي مي.ترسند ولي اين ترس چندان وحشت.زا نيست و مشکل خاصي در عملکرد روزانه کودک ايجاد نمي.کند و واکنش ترس در او چندان شديد و ناهنجار نيست. اما زمانيکه نوع ترس کودک غير عادي است و نياز به مداخلات درماني دارد واکنش کودک به عامل ترس بسيار شديد است. کودک بسيار وحشت زده مي.شود و رفتارهايي از خود نشان مي.دهد که اغلب خارج از کنترل ديگران است.
براي درمان ترس در کودکان چه بايد کرد؟
روان شناسان براي کاهش ترس.هاي کودکان راههاي زيادي را توصيه مي.کنند. آنها در وهله اول به والدين توصيه مي.کنند که در رفع مشکل کودک عجولانه عمل نکنند. تعجيل و شتابزدگي آنها در کاهش ترس کودک مي.تواند به جاي درمان ، اضطراب و ترس او را افزايش دهد. اين ترس معمولا بتدريج از بين مي.رود و لازم است والدين با خونسردي و آرامش اقدام به کاهش اين ترس.ها نمايند. توصيه بعدي روان شناسان اين است که هرگز کودکان را به خاطر ترسي که دارند تحقير و سرزنش نکنيم. هر چند دليل ترس از نظر ما بزرگترها کاملا غير منطقي و نامعقول به نظر مي.رسد اما خود کودک چنين احساسي ندارد و نمي.تواند غير منطقي بودن ترس خود را درک کند و سرزنش به او کمکي نخواهد کرد.
حتي زمانيکه کودک تحت نظر يک متخصص يا روان شناس درمان مي.شود، اگر عامل اصلي ايجاد کننده ترس هنوز حضور داشته باشد چندان فايده.اي نخواهد کرد. مثلا زمانيکه خود مادر از تاريکي مي.ترسد، هر چند کودک حمايت.ها و درمان.هايي را از روان.شناس و مشاور خود دريافت مي.کند، اما الگويي که در خانه از رفتار مادر مي.پذيرد الگويي قويتر است که نتايج يک درمان ثمر بخش را از بين مي.برد. بنابراين لازم است علل اساسي ترس کشف و مرتفع شوند.
کليد اصلي کمک به کودکان براي از بين بردن ترس آنها، تحسين و تشويق در انجام رفتارهاي جسورانه است. اگر او براي مواجه شدن با يک حيوان يا موقعيت جديد از کنار شما برمي.خيزد، تشويق.اش کنيد. او را در آغوش بگيريد و به او لبخند بزنيد تا از اين تاييد شما حس خوبي پيدا کند
يادتان باشد اگر ترس کودک، فعاليت.هاي زندگي.اش را مختل مي.کند، تلاش شما بايد بيشتر باشد. کمک خواستن از افراد متخصص و کارشناس مي.تواند راهگشا باشد.
يکي از ترس هاي شايعي که در ميان کودکان وجود دارد ترس از دکتر و آمپول است. اگه شيطوني کني، مي.گم آقاي دکتر بهت آمپول بزنه!» اين جمله تکراري و کليشه.اي پدر و مادرهاست براي زمان شيطنت فرزندان کوچک.شان. بسياري از ما براي آرام.کردن کودک.مان، او را از آمپول مي.ترسانيم، غافل از اينکه زماني فرا مي.رسد که نياز داريم او را با اين وسيله درماني آشتي دهيم.
پيش از آنکه کودک.تان را به محيط.هاي درماني مانند بيمارستان و درمانگاه يا اتاق تزريقات ببريد، بهتر است مسايلي را براي کودک خود روشن کنيد. براي مثال، براي فرزندتان به زبان ساده و با پرکردن چند ليوان آب و خالي.کردن آن در يک ظرف بزرگ.تر توضيح دهيد که خون در سراسر بدن مي.چرخد و داروهاي تزريق شده به بدن مانند سربازهاي کوچک به جنگ ميکروب.ها مي.روند. بهتر است اين توضيحات را با حرکات پر سر و صداي شبيه به يک جنگ واقعي ادا کنيد تا علاقه کودک به مطلب بيشتر شود. بهتر است از اسباب.بازي.فروشي، يک کيف کمک.هاي اوليه يا کيف پزشکي تهيه کنيد که در اين جعبه.ها به صورت مدل، گوشي، آمپول، دماسنج و چراغ.قوه وجود دارد.
از عکس کمک بگيريد. اين عکس.ها را از کتاب.هاي پزشکي انتخاب کنيد. شما مي.توانيد از خودتان عکس بگيريد. براي مثال، عکس اول، روي صندلي نشسته.ايد. عکس دوم، پرستار به شما نزديک شده است. عکس سوم، پرستار در حال پرکردن آمپول است. عکس چهارم، آمپول را به بازوي شما نزديک کرده.اند و در عکس آخر، سوزن در ماهيچه شما فرو رفته است.
عکس.ها را به او نشان دهيد و در هر مرحله از ميزان ترسش جويا شويد. اگر ميزان اضطراب او زياد نبود، بگذاريد عکس بعدي را ببيند. آن.قدر اين تمرين را انجام دهيد تا مشکلي در نگاه کردن به عکس نداشته باشد.
کودک را از نزديک با تزريقات آشنا کنيد. مشاهده کودکاني که از آمپول نمي.ترسند و حتي دردشان هم نمي.گيرد، بسيار موثر است
کودکان.تان را در تجربه.هاي واقعي دخالت دهيد. بهتر است او را به پزشک يا پرستار مربوطه معرفي کنيد و به او بگوييد در صورت همکاري پاداش خوبي در انتظار اوست. هميشه به ياد داشته باشيد که هدف شما پيشرفت تدريجي است، بنابراين انتظار زيادي از او نداشته باشيد.
فرآوري : کهتري
بخش خانواده ايراني تبيان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فان پاتوق]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 603]