هاروكی موراكامی از آداب نوشتن می.گوید

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: نیمه.شب.ها پشت میز آشپزخانه می.نشستم و می.نوشتم، 10ماه طول كشید كه اولین كتابم را به اتمام رساندم، آن را برای ناشر فرستادم، همین برایم حكم جایزه را داشت. مثل رویا بود....

كار من تماشای مردم و جهان است
موراكامی در سال 1949 در ژاپن به دنیا آمد. آثار داستانی و غیر داستانی او همواره مورد تحسین منتقدان قرار گرفته و تا كنون جوایز بسیاری از جمله جایزه معتبر فرانتس كافكا را به دست آورده .است.
او را در رده نویسندگان ادبیات پست.مدرن می.شناسند و نشریه گاردین نیز این نویسنده را به.عنوان یكی از بزرگ.ترین داستان.نویسان زنده دنیا معرفی كرده .است. رمان‏های موراكامی به بیش از 40 زبان از جمله فارسی ترجمه شده. كه از آثار معروف او می.توان به «جنگل نروژی» و «كافكا در ساحل» اشاره كرد.

از چه سنی شما نویسنده شدید؟ برای خودتان شگفت.آور نبود؟
از سن 29 سالگی، چرا، برایم تعجب.آور بود اما خیلی زود به آن عادت كردم.

خیلی زود؟ از همان اول به راحتی می.نوشتید؟
نیمه.شب.ها پشت میز آشپزخانه می.نشستم و می.نوشتم، 10ماه طول كشید كه اولین كتابم را به اتمام رساندم، آن را برای ناشر فرستادم، همین برایم حكم جایزه را داشت. مثل رویا بود، از اینكه چنین اتفاقی افتاده مبهوت بودم. اما بعد با خودم فكر كردم: بله این اتفاق افتاده و من نویسنده هستم و چرا كه نه؟! به همین سادگی.

همسرتان چه احساسی داشت وقتی متوجه شد كه می.خواهید بنویسید؟
او هیچ وقت چیزی نمی.گوید؛ وقتی من گفتم كه یك نویسنده.ام، او شگفت.زده شد و به نوعی هم خجالت.زده.

چرا خجالت.زده؟ فكر می.كرد عرضه.اش را ندارید؟
بالاخره، نویسندگی یك عنوان پرطمطراق است.

الگوهای شما چه كسانی بودند؟ كدام نویسندگان ژاپنی شما را تحت تاثیر قرار دادند؟
من در دوران كودكی و نوجوانی زیاد آثار نویسندگان ژاپنی را مطالعه نمی.كردم؛ می.خواستم از این فرهنگ فرار كنم چون به نظرم خیلی خسته كننده و بیش از حد مهم جلوه می.كرد.

ولی پدرتان معلم ادبیات ژاپنی بود؟
بله درست است، اما این تاثیری نداشت، من به سمت فرهنگ غرب رفتم؛ موسیقی جاز، داستایوسكی، كافكا و ریموند چندلر. آنها سرزمین رویایی من بودند. من با آنها می.توانستم به سن.پترزبورگ و هالیوود غربی بروم. این قدرت رمان است؛ شما با آن می.توانید هر كجا كه بخواهید، بروید. حالا رفتن به آمریكا یا هر نقطه از جهان آسان است اما در سال 1960 تقریبا غیر ممكن بود بنابراین من فقط با خواندن كتاب و گوش كردن به موسیقی در یك حالت ذهنی و رویاگونه به آنجاها سفر می.كردم.

و این همان عاملی است كه شما را به نوشتن وا داشت؟
بله. وقتی 29 سال داشتم شروع به نوشتن رمان كردم. فقط می.خواستم چیزی بنویسم اما نمی.دانستم چطوری. من تا آن موقع تقریبا چیزی از نویسندگان ژاپنی نخوانده بودم برای همین، سبك، ساختار و همه چیز را از همان كتاب.های آمریكایی و غربی وام گرفتم.

وقتی اولین كتاب شما منتشر شد، جایزه.ای بردید و كم. و بیش راهتان را پیدا كردید. آیا آن وقت شروع كردید به ملاقات با نویسندگان دیگر؟
نه به هیچ وجه.

شما هیچ دوست نویسنده.ای در آن زمان نداشتید؟
هیچ.

و در این مدت شما هیچ. نویسنده.ای را به.عنوان یك دوست یا همكار ملاقات نكردید؟
نه، اصلا.

كسی هست كه كارتان را در حال پیشرفت، به او نشان بدهید؟
نه

همسرتان چطور؟
خب، اولین دست.نویس نخستین رمانم را به او نشان دادم اما او ادعا می.كند هیچ.وقت آن را نخوانده. پس من حدس می.زنم او از آن خوشش نیامد.

یعنی او را تحت تاثیر قرار نداد؟
البته آن اولین پیش.نویس بود و خیلی هم وحشتناك. من آن. را بارها بازنویسی كردم.

حالا چه، زمانی كه شما مشغول كار روی كتابی هستید، پیش.آمده كه كنجكاوی كند چه دارید می.نویسد؟
هر وقت یك كتابی می.نویسم، او اولین خواننده من است، من به او تكیه می.كنم. او به نوعی شریك من است. شبیه اسكات فیتزجرالد كه زلدا اولین خواننده.اش بود.

پس شما در هیچ برهه.ای از زندگی حرفه.ای.تان احساس نكردید كه بخشی از جامعه نویسندگان هستید؟
من یك انزوا طلبم، گروه.ها، مدارس و محافل ادبی را دوست ندارم. در پرینستون یك ضیافت .نهار یا چیزی شبیه آن بود كه برای غذا خوردن به آن دعوت شده بودم. جویس كارول اوتس و تونی موریسون هم بودند. من خیلی ترسیده بودم. در تمام مدت نمی.توانستم چیزی بخورم. مری موریس هم آنجا بود كه شخصیت خیلی مهربانی دارد، ما همسن و سالیم و توانستیم با هم دوست شویم اما در ژاپن دوست نویسنده.ای ندارم چون من می..خواهم فاصله.ها را حفظ كنم.

در حال حاضر نویسنده.ای در ژاپن هست كه شما كارش را خوانده و پسندیده باشید؟
بله، ریو موراكامی و بنانا یوشی.موتو، بعضی از كارهایش را دوست دارم. اما هیچ نقد و قضاوتی انجام نمی.دهم. نمی.خواهم چنین نقشی ایفا كنم.

چرا؟
من فكر می.كنم كار من این است كه مردم و جهان را مشاهده كنم نه اینكه درباره.شان قضاوت كنم. من امیدوارم همیشه بتوانم همین موقعیت دور از داوری را حفظ كنم. من میل.دارم جهان با آغوش باز پذیرای تمام چیزهای ممكن باشد. من ترجمه را به نقد ترجیح می.دهم چون وقتی خط به خط ترجمه می.كنید كمتر نیازی به قضاوت وجود دارد؛ من فقط اجازه می.دهم كاری كه می.پسندم از جسم و جانم عبور كند. مطمئنا جهان به نقد هم نیاز دارد اما این كار من نیست.

یك حس عدم تمایل به توضیح، در كتاب شما وجود دارد، مثل رویا كه وقتی تجزیه و تحلیل می.شود قدرت خود را از دست می.دهد.
چیز خوبی كه در نوشتن كتاب وجود دارد این است كه شما می.توانید در حالت بیداری، رویا ببینید. اگر آن یك رویای واقعی بود شما نمی.توانستید كنترلش كنید اما هنگام نوشتن كتاب شما بیدارید، می.توانید، زمان، طول آن و همه چیزش را انتخاب كنید. من بعد از چهار تا پنج ساعت كار در صبح و نوشتن، می.توانم آن را متوقف كنم و روز بعد آن را از سر بگیرم. اگر این یك رویای واقعی بود نمی.شد چنین كاری كرد.

چند بار پیش.نویس می.كنید و فرآیند این كار چگونه است؟
چهار تا پنج بار پیش.نویس می.كنم. شش ماه صرف نوشتن پیش.نویس اول و بعد، هفت تا هشت ماه را برای بازنویسی وقت می.گذارم كه خیلی سریع محسوب می.شود. من سخت كار می.كنم. در كارم تمركز خیلی زیادی دارم بنابراین همان.طور كه می.دانید، این كار را آسان می.كند. هیچ كار دیگری انجام نمی.دهم؛ وقتی داستان می.نویسم فقط می.نویسم.

برنامه زندگی روزانه.تان به طور معمول چطور است؟
مواقعی. كه در حال نوشتن رمانم، ساعت 4 صبح از خواب بلند می.شوم، 5 تا 6 ساعت كار می.كنم. بعد از ظهر 10كیلومتر می.دوم یا 1500 متر شنا می.كنم (گاهی هر دو) بعد كمی مطالعه می.كنم، موسیقی گوش می.كنم و ساعت 9 شب هم به رختخواب می.روم. این روال زندگی من بدون تغییر است. این تكرار خود مسئله مهمی می.شود؛ مثل یك خواب مغناطیسی. من برای رسیدن به یك حالت عمیق.تر ذهنی، به این شكل خودم را هیپنوتیزم می.كنم. اما برای تكرار چنین برنامه.ای برای مدتی طولانی مثلا شش تا یك سال، نیاز به مقدار مناسبی از قدرت ذهنی و جسمی است. به عبارت دیگر نوشتن یك رمان طولانی مثل آموزش.های زنده ماندن است؛ قدرت جسمانی همان.قدر مورد نیاز است كه حساسیت هنری.

می.خواستم درباره شخصیت آثارتان بپرسم كه چقدر برای شما كه می.نویسیدشان واقعی هستند؟ آیا برای شما مهم است كه آنها یك زندگی مستقل از روایت داشته باشند؟
وقتی شخصیتی را در كتابم می.سازم دوست دارم به شكل یك آدم واقعی در زندگی.ام به آن نگاه كنم. دوست ندارم زیاد حرف بزنم، میل دارم به داستان.های آدم.های دیگر گوش كنم. تصمیم ندارم كه طبقه.بندی كنم كه چه جور آدمی هستند. من فقط سعی می.كنم فكر كنم درباره اینكه چه احساسی دارند، كجا دارند می.روند و شروع می.كنم به جمع.آوری اطلاعاتی از آنها. من نمی.دانم این شخصیت واقعی است یا غیر واقعی اما برای من از مردم واقعی، واقعی.تر است. در آن شش یا هفت ماهی كه مشغول نوشتنم، این افراد داخل من هستند، این هم یك نوع جهان است.

به نظر می.رسد شخصیت.های داستان.های شما اغلب به مثابه تجسم دیدگاه شخصی.تان در جهان فانتزی روایت.، به خدمت گرفته می.شوند؛ یعنی رویا پردازی در رویا.
لطفا تصور كنید من یك برادر دوقلو دارم. وقتی دو سال داشتم یكی از ما دوتا، ربوده شد. او را به جای دوری برده.اند و ما هیچ وقت همدیگر را ندیده.ایم. من فكر می.كنم او شخصیت داستان من است. بخشی از خودم اما نه خود من. ما از لحاظ dna یكی هستیم اما محیط زیست ما متفاوت بوده بنا براین شیوه تفكر ما هم با هم فرق دارد. هر وقت من كتابی می.نویسم، توی جلدهای دیگر می.روم. به این شكل گاهی وقت.ها كه از خودم خسته. می.شوم می.توانم از «خودم» فرار كنم. این یك فانتزی است. اگر شما چنین فانتزی.ای نداشته باشید برای نوشتن كتاب چه شیوه.ای می.توانید به كار ببرد؟

پیش از این شما به ریو موراكامی اشاره كردید، به نظر می.رسد سبك كاری خیلی متفاوتی به عنوان نویسنده دارید.
سبك من به نوعی پست.مدرن است، سبك كار او بیشتر به جریان متداول نزدیك است، اما وقتی من برای اولین.بار «بچه.های صندوق امانات» را خواندم، شوكه شدم. با خودم گفتم كه باید یك رمان به این قدرتمندی بنویسم و بعد شروع كردم به نوشتن «تعقیب گوسفند وحشی» كه یك نوع رقابت به حساب می.آید.

شما با هم دوستید؟
ما رابطه خوبی با هم داریم؛ دست.كم دشمن نیستیم. او بسیار طبیعی است؛ با استعداد و قدرتمند. او را می.شود چاه نفتی در سطح در نظر گرفت در حالی كه نفت من در اعماق است و برای رسیدن به آن باید حفاری كرد و حفاری كرد و این واقعا رنج.آور است اما با اراده و زندگی منظم می.شود همه مسیرها را حفر كرد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 389]