سلام . . . حال همه ی ما خوب است

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: سلام!

حال همه.ی ما خوب است ،ملالی نيست جز گم شدنِ گاه به گاهِ خيالی دور، که مردم به آن شادمانیِ بی.سبب می.گويند

با اين همه عمری اگر باقی بود،طوری از کنارِ زندگی می.گذرم، که نه زانویِ آهویِ بی.جفت بلرزد و نه اين دلِ

ناماندگارِ بی.درمان!

تا يادم نرفته است بنويسم ،حوالیِ خوابهای ما سالِ پربارانی بود

می.دانم هميشه حياط آنجا پر از هوای تازه.ی باز نيامدن است !

اما تو لااقل، حتی هر وهله، گاهی، هر از گاهی

ببين انعکاس تبسم رويا ،شبيه شمايل شقايق نيست!

راستی خبرت بدهم

خواب ديده.ام خانه.ئی خريده.ام

بی.پرده، بی.پنجره، بی.در، بی.ديوار ... هی بخند!

بی.پرده بگويمت

چيزی نمانده است، من چهل ساله خواهم شد ،فردا را به فال نيک خواهم گرفت

دارد همين لحظه ،يک فوج کبوتر سپيد از فرازِ کوچه.ی ما می.گذرد

باد بوی نامهای کسان من می.دهد .

يادت می.آيد رفته بودی، خبر از آرامش آسمان بياوری!؟

نه ریرا جان!نامه.ام بايد کوتاه باشد،ساده باشد،بی حرفی از ابهام و آينه،

از نو برايت می.نويسم

حال همه.ی ما خوب است

اما تو باور نکن!

بيا برويم رو به روی بادِ شمال، آن سوی پرچين گريه.ها ،سرپناهی خيس از مژه.های ماه را بلدم که بی.راهه.ی دريا

نيست.

ديگر از اين همه سلامِ ضبط شده بر آدابِ لاجرم خسته.ام

بيا برويم! آن سوی هر چه حرف و حديثِ امروزست، هميشه سکوت برای آرامش و فراموشی ما باقیست.

می.توانيم بدون تکلم خاطره.ئی حتی کامل شويم ،می.توانيم دمی در برابر جهان

به يک واژه ساده قناعت کنيم .

من حدس می.زنم از آوازِ آن همه سال و ماه، هنوز بيت ساده.ئی از غربتِ گريه را بياد آورم.

من خودم هستم ،بی خود اين آينه را رو به روی خاطره مگير! هيچ اتفاق خاصی رخ نداده است!تنها شبی هفت ساله

خوابيدم و بامدادان هزارساله برخاستم.

دارم هی پا به پای نرفتن صبوری می.کنم،صبوری می.کنم تا تمام کلمات عاقل شوند ،صبوری می.کنم تا ترنم نام تو در

ترانه کاملتر شود،صبوری می.کنم تا طلوع تبسم، تا سهم سايه،. تا سراغِ همسايه ... صبوری می.کنم تا مَدار، مُدارا،

مرگ ...

تا مرگ، خسته از دق.البابِ نوبتم،آهسته زير لب ... چيزی، حرفی، سخنی بگويد !

مثلا وقت بسيار است و دوباره باز خواهم گشت!

هِه! مرا نمی.شناسد مرگ !يا کودک است هنوز و يا شاعران ساکتند!

حالا برو ای مرگ، برادر، ای بيم ساده.ی آشنا، تا تو دوباره بازآيی، من هم دوباره عاشق خواهم شد!

نه، پرس و جو مکن، حالم خوب است ،همين دَم.دَمای صبح، ستاره.ای به ديدن دريا آمده بود

می.گفت ملائکی مغموم ،ماه را به خواب ديده.اند، که سراغ از مسافری گم.شده می.گرفت

باران می.آيد

و ما تا فرصتی ... تا فرصتِ سلامی ديگر خانه.نشين می.شويم.

کاش نامه را به خطِ گريه می.نوشتم ریر!ا

چرا بايد از پسِ پيراهنی سپيد،هی بی.صدا و بی.سايه بميريم!

هی همينْ دلِ بی.قرارِ من، ریر!ا

کاش اين همه آدمی،تنها با نوازش باران و تشنگی نسبتی می.داشتند!

ریرا! ریرا!

تنها تکرار نام توست که می.گويدم ،ديدگانت خواهرانِ بارانند.

سرانجام باورت می.کنند ،بايد اين کوچه.نشينانِ ساده بدانند، که جُرمِ باد ... ربودن بافه.های رويا نبوده است.

گريه نکن ریرا! راهمان دور و دلمان کنار همين گريستن است.

دوباره اردیبهشت به ديدنت می.آيم.

خبر تازه.ای ندارم !فقط چند صباحِ پيشتر،دو سه سايه که از کوچه.ی پائين می.گذشتند،

روسری.های رنگين بسياری با خود آورده بودند ،ساز و دُهل می.زدند، اما کسی مرا نمی.شناخت.

راهمان دور و دلمان کنار همين گريستن است.

خدا را چه ديده.ای ر.یرا! شايد آنقدر بارانِ بنفشه باريد، که قليلی شاعر از پیِ گُلِ نی

آمدند، رفتند دنبال چراغ و آينه،شمعدانی، عسل، حلقه.ی نقره و قرآن کريم.

حيرت.آور است ر.یرا!حالا هرکه از روبرو بيايد، بی.تعارف صدايش می.کنيم بفرما!

امروز مسافر ما هم به خانه برمی.گردد.

قبول نيست ر.یرا!بيا قدمهامان را تا يادگاری درخت شماره کنيم،هر که پيشتر از باران به رويای چشمه

رسيد،پريچه.ی بی.جفت آبها را ببوسد،برود تا پشتِ بالِ پروانه، هی خواب خدا و سينه.ريز و ستاره ببيند.

قبول نيست ریرا! بيا بی.خبر به خواب هفت.سالگی برگرديم، غصه.هامان گوشه.ی گنجه.ی بی.کليد، مشقهامان نوشته،

تقويم تمامِ مدارس در باد، و عيد ... يعنی هميشه همين فردا!

نه دوش و نه امروز، تنها باريکه.ی راهی است که می.رود ... می.رود تا بوسه، تا نُقل و پولکی،

تا سهم گريه از بغض آه،

ها ... ر.یرا!حالا جامه.هايت را تا به هفت آب تمام خواهم شُست،

صبح علی.الطلوع راه خواهيم افتاد ،می.رويم،. اما نه دورتر از نرگس و رويای بی.گذر، باد اگر آمد

شناسنامه.هامان برای او، باران اگر آمد،چشمهامان برای او، تنها دعا کن کسی لایِ کتابِ کهنه را نگشايد .من از

حديث ديو و دوری از تو می.ترسم ... ریرا!

درست است که من،هميشه از نگاه نادرست و طعنه.ی تاريک ترسيده.ام،درست است که زيرِ بوته.ی باد سر بر خشتِ

خالی نهاده.ام ،درست است که طاقتِ تشنگی در من نيست،اما با اين همه گمان مَبَر که در بُرودتِ اين بادها خواهم

بُريد!

از جنوب که آمدم ،لهجه.ام شبيه سوال و ستاره بود! من شمال و جنوبِ جهان را نمی.دانستم

هر کو پياله.ی آبی می.دادم ،گمانِ ساده می.بُردم که از اوليای باران است!

سرآغاز تمام پهنه.ها ،فقط ميدان توپخانه و کوچه.های سرچشمه بود!

اصلا می.ترسيدم از کسی بپرسم که اين همه پنجره برای چيست؟

يا اين همه آدمی چرا به سلام آدمی پاسخ نمی.دهند ...!؟

از جنوب که آمدم ،حادثه هم بوی نماز و نوزادِ سه روزه می.داد، و آسانترين اسامی آدميان

واژگانی شبيه باران و بوسه بود، زير آن همه باران بی.واهمه هيچ کبوتری خيس و خسته به خانه باز نمی.آمد .

روسپيان ... خواهران پشيمان آب و آينه بودند.

اما با اين همه کسی از منِ خيس، از من خسته نپرسيد که از نگاه نادرست و طعنه.ی تاريک می.ترسم يا نه؟

که از هجوم نابهنگام لکنت و گريه می.ترسم يا نه؟

که اصلا هی ساده تو اهل کجايی؟

اهل کجايی که خيره به آسمان حتی پيش پای خودت را نمی.پايی!

باز می.رفتم ،می.رفتم ميدان توپخانه را دور می.زدم، و باز می.آمدم همانجا که زنی فال حافظ و عشوه.ی ارزان

می.فروخت ،دل و دست بيدی در باد، دل و دستِ بيدی کنار فواره.ها می.لرزيد.

و من خودم بودم

شناسنامه.ای کهنه و پيراهنی پُر از بوی پونه و پروانه.های بنفش!

حالا هنوز گاه به گاه سراغ گنجه که می.روم ،می.دانم تمام آن پروانه.ها مُرده.اند

حالا پيراهنِ چرک آن سالها را به در می.آورم ،می.گذارم روبروی سهمی از سکوت آن سالها و می.گريم می.گريم!

چندان بلند بلند که باران بيايد، و بدانم که همسايه.ام باز مهمان و موسيقی دارد.

حالا ديگر از ندانستن شمال و جنوب جهان بغضم نمی.گيرد،حالا ديگر از هر نگاه نادرست و طعنه.ی تاريک

نمی.ترسم ،حالا ديگر از هجوم نابهنگام لکنت و گريه نمی.ترسم،حالا ديگر برای واژگان خفته در خميازه.ی

کتاب،غصه.ی بسيار نمی.خورم، حالا به هر زنجيری که می.نگرم بوی نسيم و ستاره می.آيد،حالا به هر قفلی که

می.نگرم کلامِ کليد و اشاره می.بارد.

شاعر که می.شوی، خيالِ تو يعنی حکومتِ دوست!

باور کنيد منِ ساده، ساده به اين ستاره رسيده.ام ،من از شکستن طلسم و تمرين ترانه

به سادگی.های حيرتِ دوباره رسيده.ام ،

درست است! من هم دعاتان می.کنم تا ديگر از هر نگاه نادرست نترسيد ،از هر طعنه.ی تاريک نترسيد،از پسين و

پرده. خوانیِ غروب ،يا از هجوم نابهنگام لکنت و گريه نترسيد.
دوستتان دارم ،سادگانِ صبور،. سادگان صبور!

به گمانم بايد،برای آرامش مادرم ،دعای گريه و گيسو بُران باران را به ياد آورم.

دلم می.خواست بهتر از اينی که هست سخن می.گفتم ،وقتی که دور از همگان ،بخواهی خواب عزيزت را برای آينه

تعبير کنی،معلوم است که سکوت علامت آرامش نيست.

آسوده باش، حالم خوب است !فقط در حيرتم ،که از چه هوای رفتن به جائی دور

هی دل بی.قرارم را پیِ آن پرنده می.خواند!

به خدا من کاری نکرده.ام،فقط لای نامه.هائی به ر.یرا گلبرگ تازه.ئی کنار می.بوسمت جا نهاده و

بسيار گريسته.ام

چرا از اين که به رويای آن پرنده.ی خاموش خبر از باغات آينه آورده.ام، سرزنشم می.کنيد!؟

خب به فرض که در خواب اين چراغ هم گريه.ام گرفت،بايد برويد تمام اين دامنه را تا نمی.دانم آن کجا پُر از سايه.سارِ

حرف و حديث کنيد،

يعنی که من فرقِ ميانِ دعای گريه و گيسو بُران باران را نمی.فهمم؟!

خسته.ام، خسته، ریرا

نه من سراغ شعر می.روم،نه شعر از منِ ساده سراغی گرفته است ،تنها در تو به شادمانی می.نگرم ریرا، هرگز تا

بدين پايه بيدار نبوده.ام.

از شب که گذشتيم ،حرفی بزن سلا م نوش ليمویِ گَس!

نه من سراغ شعر می.روم، نه شعر از منِ ساده سراغی گرفته است،تنها در تو به حيرت می.نگرم ر.یرا ،هرگز تا بدين

پايه عاشق نبوده.ام

پس اگر اين سکوت ،تکوين خواناترين ترانه.ی من است ،تنها مرا زمزمه کن ای ساده، ای صبور!

حالا از همه.ی اينها گذشته، بگو: راستی در آن دور دستِ گمشده آيا هنوز کودکی با دو چشمِ خيس و درشت، مرا

می.نگرد؟!

می.توانم کنار تو باشم و باز بی آواز از راز اين همه همهمه بگذرم

من از پیِ زبانِ پوسيدگان نخواهم رفت

تنها منم که در خواب اين هم زمستانِ لنگر نشين،

هی بهارْبهار ... برای باغ بابونه آرزو می.کنم.

حالا همين شوقِ بی.قيمت و قاعده،همين حدود رويا و رفتنِ از پی نور، ما را بس،

تا بر اقليم شقايق و خيالِ پروانه پادشاهی کنيم.

اشتباه از ما بود ،اشتباه از ما بود که خوابِ سرچشمه را در خيالِ پياله می.ديديم

دستهامان خالی ،دلهامان پُر، گفتگوهامان مثلا يعنی ما!

کاش می.دانستيم :

هيچ پروانه.ای پريروز پيلگیِ خويش را به ياد نمی.آورد.

حالا مهم نيست که تشنه به رويای آب می.ميريم از خانه که می.آئی يک دستمال سفيد، پاکتی سيگار، گزينه شعر

فروغ، و تحملی طولانی بياور احتمالِ گريستنِ ما بسيار است!

در ارتباط مخفی خود با خواب گريه.ها حرفهای عجيبی شنيده.ام.

هی ساده، ساده! از پس آستينِ گريه گمان می.کنند:آسمانِ فردا صاف و هوای رفتن ما آفتابی.ست. حالا تو هم بلند شو،.

بگو "ها" وُ برو!

اصلا چکارشان داری؟اينان که مونس همين دو سه روزِ گُلند و گلبرگند و اين درخت هم که از خودشان است ،يک

هفته.ای می.آيند همين حدود ما و هی هوای خوش و بعد هم می.روند جائی دور آن دورها ...

چقدر قشنگند! می.شنوی ریرا؟ به خدا پروانه.ها پيش از آنکه پير شوند،. می.ميرند.

حالا بيا برويم از رگبار واژه.ها ويران شويم عيبی ندارد يکی بودن ديوارِ باغ و صدای همسايه،

باران که باز بيايد می.ماند آسمان و خواب و خاطره.ای ... يا حرفی ميان گفت و لطفِ آدمی با سکوت.

من راه خانه.ام را گم کرده.ام ریرا، ميان راه فقط صدای تو نشانیِ ستاره بود که راه را بی.دليلِ راه جسته بوديم ،بی.راه

و بی.شمال ،بی.راه و بی.جنوب ،بی.راه و بی.رويا

من راه خانه.ام را گم کرده.ام ،اسامی آسان کسانم را ،نامم را، دريا و رنگ روسری ترا، ری.را

ديگر چيزی به ذهنم نمی.رسد.

حتی همان چند چراغ دور .که در خواب مسافرانْ مرده بودند!

من راه خانه.ام را گم کرده.ام آقايان،چرا می.پرسيد از پروانه و خيزران چه خبر

چه ربطی ميان پروانه و خيزران ديده.ايد

شما کيستيد ؟از کجا آمده.ايد؟ کی از راه رسيده.ايد؟ چرا بی.چراغ سخن می.گوئيد ؟اين همه علامت سوال برای

چيست؟مگر من آشنای شمايم که به آن سوی کوچه دعوتم می.کنيد؟

من که کاری نکرده.ام ،فقط از ميان تمام نامها، نمی.دانم از چه "ریرا" را فراموش نکرده.ام

آيا قناعت به سهم ستاره از نشانیِ راه چيزی از جُرم رفتن به سوی رويا را کم نخواهد کرد؟

من راهِ خانه.ام را گم کرده.ام بانو ،شما، بانوْ که آشنای همه.ی آوازهای روزگار منيد

آيا آرزوهای مرا در خواب نی.لبکی شکسته نديديد؟

می.گويند در کوی شما ،هر کودکی که در آن دميده، از سنگ،. ناله و از ستاره، هق.هقِ گريه شنيده است چه حوصله.ئی

ریرا! بگو رهايم کنند،. بگو راه خانه.ام را به ياد خواهم آورد

می.خواهم به جايی دور خيره شوم ،می.خواهم سيگاری بگيرانم ،می.خواهم يک.لحظه به اين لحظه بينديشم ...!

- آيا ميان آن همه اتفاق ،من از سرِ اتفاق زنده.ام هنوز!؟

می.ترسم، مضطربم و با آن که می.ترسم و مضطربم باز با تو تا آخرِ دنيا هستم

می.آيم کنار گفتگويی ساده

تمام روياهايت را بيدار می.کنم

و آهسته زير لب می.گويم

برايت آب آورده.ام، تشنه نيستی؟

فردا به احتمال قوی باران خواهد آمد.

تو پيش.بينی کرده بودی که باد نمی.آيد

با اين همه ... ديروز

پی صدائی ساده که گفته بود بيا، رفتم،

تمام رازِ سفر فقط خوابِ يک ستاره بود!

خسته.ام ری.را!

می.آيی همسفرم شوی؟

گفتگوی ميان راه بهتر از تماشای باران است

توی راه از پوزش پروانه سخن می.گوئيم

توی راه خوابهامان را برای بابونه.های درّه.ای دور تعريف می.کنيم

باران هم که بيايد

هی خيس از خنده.های دور از آدمی، می.خنديم،

بعد هم به راهی می.رويم

که سهم ترانه و تبسم است

مشکلی پيش نمی.آيد

کاری به کار ما ندارند ری.را،

نه کِرمِ شبتاب و نه کژدمِ زرد.

وقتی دستمان به آسمان برسد

وقتی که بر آن بلندیِ بنفش بنشينيم

ديگر دست کسی هم به ما نخواهد رسيد

می.نشينيم برای خودمان قصه می.گوئيم

تا کبوترانِ کوهی از دامنه.ی روياها به لانه برگردند.

غروب است

با آن که می.ترسم

با آن که سخت مضطربم،

باز با تو تا آخر دنيا خواهم آمد

خداحافظ ...!

خداحافظ پردهْ.نشين محفوظِ گريه.ها

خداحافظ عزيزِ بوسه.های معصومِ هفت.سالگی

خداحافظ گُلم، خوبم، خواهرم

خلاصه.ی هر چه همين هوای هميشه.ی عصمت!

خداحافظ ... ای خواهر بی.دليل رفتن.ها

خداحافظ ...!

حالا ديدارِ ما به نمی.دانم آن کجای فراموشی

ديدار ما اصلا به همان حوالی هر چه باداباد

ديدار ما و ديدارِ ديگرانی که ما را نديده.اند.

پس با هر کسی از کسان من از اين ترانه.ی محرمانه سخن مگوی

نمی.خواهم آزردگانِ ساده.ی بی.شام و بی.چراغ

از اندوهِ اوقات ما با خبر شوند!

قرارِ ما از همان ابتدای علاقه پيدا بود

قرارِ ما به سينه.سپردن دريا و ترانه تشنگی نبود

پس بی.جهت بهانه مياور

که راه دور و

خانه.ی ما يکی مانده به آخر دنياست!

نه، ...

ديگر فراقی نيست

حالا بگذار باد بيايد

بگذار از قرائت محرمانه.ی نامه.ها و روياهامان شاعر شويم

ديدار ما و ديدار ديگرانی که ما را نديده.اند

ديدار ما به همان ساعتِ معلوم دلنشين

تا ديگر آدمی از يک وداع ساده نگريد

تا چراغ و شب و اشاره بدانند که ديگر ملالی نيست!

حالا می.دانم سلام مرا به اهلِ هوایِ هميشه.ی عصمت خواهی رساند.

يادت نرود گُلم

به جای من از صميم همين زندگی

سرا رویِ چشمْ به راه ماندگانِ مرا ببوس!

ديگر سفارشی نيست

تنها، جانِ تو و جانِ پرندگان پربسته.ئی که دی ماه به ايوانِ خانه می.آيند

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 327]