پيشنهادي براي اوباما

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: پيشنهادي براي "اوباما"
جمعي از چهرهاي برجسته آمريكايي در گزارشي براي باراك اوباما رييس جمهور منتخب آمريكا پيشنهاد مذاكره مستقيم با ايران را مطرح كرده اند.

خلاصه اي از گزارش:
زماني كه باراك اوباما، رييس جمهور منتخب آمريكا منصب رياست جمهوري را تحويل مي گيرد، در ميان چالش ها و مشكلات زيادي كه به وي محول مي گردد، چالش هاي كمي با فوريت و پيچيدگي بيشتر موضوع ايران وجود دارد.
نويسندگان اين گزارش معتقدند كه: خوشبختانه ما مجبور نيستيم بين استراتژي اجبار كه صراحتا با شكست مواجه شده است و گزينه نظامي كه شانس بسيار كمي براي موفقيت دارد، يكي را انتخاب كنيم. يك راه ديگر هم وجود دارد، راهي كه احتمال بيشتري براي موفقيت دارد : درب را براي مذاكرات مستقيم، جامع و بدون شرط در سطح ديپلماتيك عالي رتبه باز كن، تا جايي كه تماس هاي شخصي بتواند توسعه يابند، انگيزه ها مورد آزمايش واقع شود و امكانات و فرصت ها در هر دو طرف كشف و روشن گردد.
سياست هايي را اتخاذ كن كه موجب تسهيل تماس هاي غيررسمي بين اساتيد، كارشناسان حرفه اي، رهبران مذهبي، ثانونگذاران و شهروندان عادي گردد. احتمال اينكه در اين مرحله، تعامل پايدار ميان ايران و آمريكا موجب تقويت امنيت ملي ايالات متحده گردد، در مقايسه با تشديد فضا به سمت جنگ و يا تلاش هاي مداوم براي تهديد، ترساندن و يا اجبار ايران، بسيار بيشتر است.
در اين بيانيه مشترك كارشناسان در خصوص ايران، يك گروه از كارشناسان، اساتيد و ديپلمات هاي برجسته - با سالها تجربه مطالعه و كار با ايران - دور هم جمع شده اند تا برخي از تخيلات و افسانه ها را كه محرك سياست هاي شكست خورده گذشته بود، روشن سازند و يك استراتژي پنچ گامي منطبق بر واقعيات را براي تعامل موفق با ايران در آينده ترسيم نمايند.
ديدگاه ها و ادراكات نادرست اساسي درباره ايران
--------------------------------------------
تصور 1: رييس جمهور احمدي نژاد كسي است كه در سياست خارجي و هسته اي دستور شليك را مي دهد.
تصور 2: سيستم سياسي جمهوري اسلامي متزلزل و آماده براي تغيير رژيم مي باشد.
تصور 3: باورهاي مذهبي رهبري ايران، آنها را غيرقابل باز داشتن مي كند.
تصور4: رهبري كنوني ايران به طور لايتغيري مخالف روابط با آمريكا است.
تصور 5: ايران تمايلش را براي حمله به اسرائيل به منظور "محو اسرائيل از روي نقشه" اعلام كرده است.
تصور6: "ارتقاي دمكراسي" با حمايت آمريكا مي تواند دمكراسي واقعي را در ايران موجب گردد.
تصور7: ايران صريحا و قاطعا متعهد به توسعه تسليحات هسته اي است.
تصور8: ايران و آمريكا هيچ پايه و اساسي براي مذاكره در اختيار ندارند.
استراتژي پنج گامي براي آمريكا
------------------------------
1- درخواستهايش براي تغيير رژيم را با يك استراتژي دراز مدت جايگزين نمايد.
2- از حقوق بشر از طريق ابزارهاي بين المللي موثر حمايت نمايد.
3- به ايران اجازه دهد تا - به همراه كشورهاي كليدي ديگر- جايي در ميز مذاكره براي شكل دهي به آينده عراق، افغانستان و آن منطقه داشته باشد.
4- موضوع هسته اي ايران را در فضاي گشايش وسيع تر روابط ايران - آمريكا حل و فصل نمايد.
5- انرژي مجدد به فرايند صلح اعراب - اسرائيل تزريق نمايد و نقش واسطه گر صادق در آن فرايند را ايفا نمايد.
ملاحظه: قرار است روز جاري (سه شنبه مورخ 28 آبان 1387 برابر با 18 نوامبر 2008) ميز گردي با حضور برخي از مشاركت كنندگان در اين پروژه و كارشناسان ديگر مسايل ايران و آمريكا در شوراي ملي ايراني آمريكايي (National Iranian American Council) تحت عنوان "آيا اوباما مي تواند چالش ايران را حل كند، دورنماهاي سياست جديد در قبال ايران" تشكيل گردد.
بيانيه مشترك كارشناسان در خصوص ايران
----------------------------------------
عليرغم بروز علائم روشن و بارقه هاي اخير در حوزه ديپلماسي، ايالات متحده و ايران همچنان در سيكل باطلي از "تهديد - كردنها و مخالفت با بي اعتنايي" گرفتار مي باشند كه خاورميانه را بي ثبات مي سازد و امنيت ملي ايالات متحده را تضعيف مي نمايد.
امروز، ايران و ايالات متحده قادر به هماهنگي با يكديگر در مبارزاتشان عليه طالبان و القاعده، به عنوان دشمنان مشترك نيستند. ايران، هم از كمك سرباز مي زند و هم بر ضد منافع آمريكا در عراق، افغانستان، لبنان و غزه رفتار مي كند. در داخل ايران، احساس نزديك بودن تهديد خارجي، تندروها را قدرتمند كرده و انگيزه و بهانه لازم براي كنترل آزادي هاي مدني و محدود سازي بيشتر دمكراسي را داده است.در جبهه هسته اي، ايران عليرغم قطعنامه هاي الزام آور سازمان ملل كه با تحريم هاي اقتصادي حمايت گرديد و از آن خواسته است تا غني سازي را تعليف نمايد، همچنان به غني سازي خود ادامه مي دهد.
تلاش هاي ايالات متحده براي مديريت ايران از طريق انزوا، تهديدات و تحريم ها، براي بيش از دو دهه به طور نامنظم آزمايش شده است. در آن زمان، اين اقدامات نتوانستند هيچ مشكل اصلي را در روابط ايران و آمريكا حل و فصل نمايند و حتي اكثر آنها را وخيم تر كرده است. با مشاهده شكست فاحش تلاش هاي گذشته براي منزوي كردن و يا اجبار اقتصادي ايران، برخي ها در حال حاضر اعتقاد به افزايش تحريم ها و يا حتي حمله نظامي دارند. ولي تحليل غيراحساسي و منصف نشان مي دهد كه حمله عليه ايران تقريبا به طور قطع و يقين نتيجه معكوس در بر خواهد داشت، باعث به هدر رفتن جان برخي ها مي گردد، تندروي را تقويت مي كند و منافع امنيتي دراز مدت آمريكا و اسرائيل را صدمه مي زند. تجربه طولاني مدت نيز نشان داده است كه دورنماي موفقيت آميز بودن فشار و اجبار عليه ايران از طريق تحريم هاي اقتصادي نيز - در بهترين حالت- بسيار دور و بعيد است.
خوشبختانه ما مجبور نيستيم بين استراتژي اجبار كه صراحتا با شكست مواجه شده است و گزينه نظامي كه شانس بسيار كمي براي موفقيت دارد، يكي را انتخاب كنيم. يك راه ديگر هم جود دارد، راهي كه احتمال بيشتري براي موفقيت دارد، درب را براي مذاكرات مستقيم، جامع و بدون شرط در سطح ديپلماتيك عالي رتبه باز كن، تا جايي كه تماس هاي شخصي بتواند توسعه يابد، انگيزه ها مورد آزمايش واقع شود و احتمالات در هر دو طرف كشف و روشن گردد. سياست هايي را اتخاذ كن كه موجب تسهيل تماس هاي غيررسمي بين اساتيد، كارشناسان حرفه اي، رهبران مذهبي، قانونگذاران و شهروندان عادي گردد. احتمال اينكه در اين مرحله، تعامل پايدار ميان ايران و آمريكا موجب تقويت امنيت ملي ايالات متحده گردد، در مقايسه با تشديد فضا به سمت جنگ و يا تلاش هاي مداوم براي تهديد، ترساندن و يا اجبار ايران، بسيار بيشتر است.
پنج گام اصلي را كه آمريكا بايد بردارد تا يك استراتژي ديپلماتيك موثر را در قابل ايران اجرا كند، به شرح ذيل مي باشد:
1- درخواستهاي خود براي تغيير رژيم را با يك استراتژي دراز مدت جايگزين نمايد
تهديدات موجب تضعيف روحيه و يا ترساندن ايران نمي شود و رژيم كنوني تهران در يك شرايط بحراني و خطرناك فوري قرار ندارد. ولي رهبران اندكي وجود دارند كه با دولتي كه فكر مي كنند تلاش دارد تا آنها را سرنگون كند، با حسن نيت مذاكره نمايد و اين تصور ممكن است يكي از بزرگترين موانع تحت كنترل آمريكا براي انجام مذاكره معنادار با ايران باشد. لازم است تا آمريكا از تحريكات دست بردارد و يك ديد دراز مدتي را در قابل اين رژيم اتخاذ كند،‌همانطوري كه با اتحاد جماهير شوروي و چين بعمل آورد.
ممكن است بتوانيم اين گام را با تسهيل تماسهاي وسيع ميان مردم با مردم، افتتاح دفتر حفاظت منافع آمريكا در تهران و ارتقاي تبادلات فرهنگي آغاز كنيم.
2- از حقوق بشر از طريق ابزارهاي بين المللي موثر حمايت نمايد
در حالي كه آمريكا به درستي نگران بدتر شدن كارنامه نقض حقوق بشري ايران است، بهترين روش براي برخورد با آن از طريق حمايت از تلاشهاي بين المللي شناخته شده است. طرفداران دمكراسي و حقوق بشر در ايارن نيز تاييد مي كنند كه مداخلات سياسي آمريكا تحت نقاب و لواي "ارتقاي دمكراسي"‌، براي هدف و اساس ايجاد دمكراسي در ايران زيانبار است و نه كمك كننده.
3- به ايران اجازه دهد تا - به همراه كشورهاي كليدي ديگر- جايي در ميز مذاكره براي شكل دهي به آينده عراق، افغانستان و آن منطقه داشته باشد.
اين پيشنهاد در گزارش "گروه دو حزبي مطالعه عراق" در خصوص عراق نيز وجود داشت. در فضاي سياسي امروزي ممكن است اين نكته مخالف برداشت‌هاي عادي باشد، ولي به نظر مي رسد كه سياستي مناسب است. علاوه بر اين، آمريكا و ايران هر دو از يك دولت در عراق حمايت مي كنند و در افغانستان از دشمنان مشتركي برخوردارند (طالبان و القاعده). ايران نشان داده است كه زماني كه به عنوان يك شريك محسوب مي گردد، مي تواند متحد ارزشمندي باشد؛ و زماني كه يك شريك نباشد، مي تواند يك خار مشكل زا باشد. صرف پيشنهاد به ايران براي داشتن يك جا در ميز مداكرات تضمين كننده همكاري ايران نمي تواند باشد، ولي با ارايه چيزي به ايران كه ارزش زيادي برايش قايل است و ممكن است با عدم مشاركت در مذاكرات آنرا از دست بدهد، احتمال جلب همكاري ايران را به شدت افزايش خواهد داد. آمريكا ممكن است با انتصاب يك نماينده ويژه شروع كند كه داراي صلاحيت گسترده براي مذاكره و معامله جامع و گسترده با ايران (بر خلاف تبادل اتهامات) و كشف تمايلش براي كار با آمريكا در خصوص موضوعات مورد علاقه مشترك باشد.
4- موضوع هسته اي ايران را در فضاي گشايش وسيعتر روابط ايران - آمريكا حل و فصل نمايد
هيچ چيز با تحميل پيش شرط هاي پيشدستانه نسبت به مذاكره به دست نمي آيد. آمريكا بايد نقشي فعال و راهبرانه در مذاكرات چند جانبه جاري با ايران براي حل و فصل مخمصه هسته اي، در فضاي گفتگويي وسيعتر اتحاذ نمايد. مذاكره كنندگان بايد ضرب الاجل منطقي‌اي را براي مذاكرات هسته اي تعيين كنند و تهديد اعمال تحريم هاي شديدتر را در صورت شكست مذاكرات حفظ نمايند. اما آنها همچنين بايد دورنماي تضمين امنيتي قابل اعتماد و منافع خاص و ملموس از قبيل برداشتن تحريم هاي ايران را در پاسخ به تغييرات سياسي مثبت در رفتار ايران پيشنهاد دهند. درگير شدن فعالتر آمريكا ممكن است درماني براي همه چيز نباشد، ولي مطمئنا دو طرف معادله را تغيير خواهد داد به ويژه اگر اين مذاكرات بخشي از گشايش وسيعتر در روابط دو كشور باشد.
5- انرژي مجدد به فرايند صلح عرب- اسرائيلي بدهد و نقش واسطه گر صادق در آن فرايند را ايفا كند
امنيت اسرائيل به ايجاد صلح با همسايگانش بستگي دارد. هر حركت آمريكا براي ميانجي گري متوازن و متعادل در بحران عربي - اسراييلي، تنش‌هاي اين منطقه را كاهش خواهد داد و به عنوان گامي مثبت و رو به جلو براي ايجاد صلح نگريسته مي‌شود. اما به عنوان يك موضوع عملي، تجربه نشان داده است كه هرگونه حل و فصل دراز مدت مشكلات اسراييل با فلسطيني ها و لبنان احتمالا نيازمند معامله مستقيم يا غير مستقيم با حماس يا حزب الله است و ايران از اين سازمان‌ها حمايت مي كند، بنابراين بر آنها نفوذ و تاثير دارد. نزديكي آمريكا با ايران، حتي گشايش باب مذاكرات اگر به درستي مديريت شود مي‌تواند در رابطه با موضوعات عرب - اسراييلي كمك كننده باشد و اسراييل و همسايگانش از آن سود ببرند.
تجربه ديپلماتيك دراز مدت تصريح مي نمايد كه مذاكره مستقيم با يك دولت خارجي به هيچ وجه نشاندهنده تاييد آن دولت، سياست‌هايش و يا اقداماتش نمي باشد. مسلما، موارد بي شماري در تاريخ ما وجود دارد كه در عين حالي كه ديپلماسي با ديد باز آمريكا مورد اعتراض خيلي ها واقع مي‌شد - بطور مثال در قبال اتحاد جماهير، چين، كره شمالي، ليبي و حتي خود ايران (همكاري در افغانستان براي سرنگوني طالبان در بعد از 11 سپتامبر) -، اعمال اينگونه سياست نتايج مثبتي را در شرايط دشوار به ارمغان آورد.
بعد از چندين سال خصومت متقابل، هيكس نبايد انتظار داشته باشد كه تعامل با ايران آسان خواهد بود، حتي ممكن است اثبات شود كه غير ممكن است. ولي سياست هاي گذشته نيزكارآ نبوده است و آنچه كه در اكثر سه دهه گذشته در سياست آمريكا گم شده است، تعهد پايدار براي اعمال ديپلماسي واقعي در قبال ايران مي باشد. زمان آن فرا رسيده تا شاهد آنچه كه ديپلماسي واقعي مي تواند انجام دهد، باشيم.
ضميمه: ديدگاه‌ها و ادراكت نادرست اساسي درباره ايران
سياست‌هاي آمريكا در قبال ايران، موفق به حصول اهدافشان نشده‌اند. يكي از دلايل اصلي براي اين شكست اينست كه اين سياست‌ها ريشه در برداشت‌ها و ديدگاه‌هاي نادرست اساسي در خصوص ايران داشتند. در اين زمينه به هشت مورد از ديدگاه‌هاي نادرست كليدي كه محرك سياست آمريكا در مسير نادرست بوده است پرداخته مي‌شود:

تصور1: رييس جمهور احمدي نژاد كسي است كه در سياست خارجي و هسته اي دستور شليك را مي‌دهد
رييس جمهور محمود احمدي نژاد با اظهارات آتشين و گاهي اوقات توهين آميز خود، توجه جهاني را به خود جلب كرده است. ولي او كسي نيست كه در سياست خارجي و هسته اي ايران دستور شليك را مي دهد. تصميم گير نهايي رهبر عالي (حضرت آيت الله) علي خامنه‌اي، فرمانده كل نيروهاي نظامي ايران است. عليرغم اظهارات معمولا خصومت آميز ايشان عليه غرب و اسراييل، كارنامه (حضرت آيت الله) خامنه اي، وي را يك تصميم گير محتاط نشان ميدهد كه بعد از مشورت با مشاوريني كه از ديدگاه هاي مختلفي برخوردارند، ديدگاه‌هايي كه حتي شديدا منتقد احمدي نژاد هستند، اقدام مي كند. واضح است كه سياست‌ها و لفاظي‌هاي آمريكا موضع تندروها را در ايران تقويت كرده است، همانظوري كه اظهارات تقابلي احمدي نژاد موضع تندروها را در اينجا تقويت كرده است.
تصور 2: سيستم سياسي جمهوري اسلامي متزلزل و آماده براي تغيير رژيم مي باشد
در حقيقت، در حال حاضر هيچ حمايتي در داخل ايران از تغييرات رژيمي فراتر از قانون اساسي وجود ندارد. بله، نارضايتي مردمي وجود دارد، ولي ايراني‌ها همچنين آثار انقلاب سال 1979 خودشان را به خاطر دارند: بي‌قانوني، اعدامات دسته جمعي، و مهاجرت بيش از نيم ميليون از مردم كه با يك جنگ پرهزينه همراه شد. آنها همچنين نتايج تغيير رژيم در عراق و افغانستان را كه با حمايت آمريكا صورت گرفته بود، مشاهد كرده اند. آنها هيچ چيزي شبيه به آن را نمي‌خواهند. تغيير رژيم ممكن است در ايران وقوع بپيوندد، ولي شرط بندي در مورد اينكه در آينده نزديك رخ خواهد داد، احمقانه مي باشد.
تصور 3: باورهاي مذهبي رهبري ايران، آنها را غير قابل بازداشتن مي كند (undeterrable)
تاريخ اخير ايران تصريح مي دارد كه نفوذ مذهبي و حفاظت ملي از خود (national self-preservation) هدف اصلي سياست خارجي ايران است - نه شهادت طلبي براي خدمت به اسلام. براي مثال:
- در دهه 1990، ايران به جاي حمايت از مسلمانان شورشي چچن، روابط نزديكتر با روسيه را انتخاب كرد.
- ايران فعالانه از اشغال افغانستان توسط آمريكا حمايت و كمك مالي كرد.
- ايران تلاشش را براي صدور انقلاب اسلامي به ديگر كشورهاي خليج فارس، در ازاي توسعه روابط خوب با دولت هاي اين كشورها متوقف كرده است .
- در طول جنگ ايران - عرق ايران گامي پراگماتيك براي توسعه روابط و تجارت اسلحه محرمانه با اسراييل برداشت ، حتي زماني كه ايران و اسراييل يكديگر را در ملا عام محكوم مي كردند.
تصور 4: رهبري كنوني ايران بطور لايتغيري مخالف روابط با آمريكا است
ايران پيش شرط براي مذاكره با آمريكا را نخواهد پذيرفت ، نه فراتر از آنكه آمريكا پيش شرط براي مذاكره با ايران را خواهد پذيرفت . ولي ايران بطور آشكارا براي مذاكره وسيع با آمريكا باز است . در حقيقت، چندين پيشنهاد صلح را مطرح كرده كه ايالات متحده رد نموده است . درست بعد از 11سپتامبر ، ايران با آمريكا براي خلاص شدن از طالبان در افعانستان همكاري كرد كه اين همكاري شامل پرداخت مالي به نيروهاي افغاني در خدمت فرماندهي آمريكا بود. ايران كمك كرد تا دولت تحت حمايت آمريكا مستقر گردد و سپس بيش از 750 ميليون دلار براي بازسازي افغانستان كمك كرد . ايران در سال هاي 2002 و 2003 تمايل و علاقه اش را براي مذاكرات وسيعتر اعلام داشت. ولي در عوض ، به عنوان جزيي از " محور شرارت"‌برچسب خورد.
در سال 2005 ، محمود احمدي نژاد تندرو، جانشين خاتمي ، رييس جمهور اصلاح طلب شد. ولي همان رهبر عالي كه مجوز نزديكي هاي گذشته را صادر كرده بود ، هنوز امروز بر مسند قدرت است و در همين اواخر در ماه ژانويه 2008 تاييد كرد "‌روزي كه اثبات شود روابط با آمريكا به سود ملت ايران است، من اولين فردي خواهم بود كه آنرا تصويب خواهد كرد." همه اينها اثبات نمي كند كه ايران با حسن نيت با ما مذاكره نمايد ، ولي اين ادعا را كه " ما مطمئنا مي دانيم آنها با حسن نيت مذاكره نمي كنند"‌، رد مي كند.
تصور 5: ايران تمايلش را براي حمله به اسراييل به منظور " محو اسراييل از روي نقشه" اعلام كرده است
اين ادعا عمدتا بر سخنراني 26 اكتبر 2005 احمدي نژاد استوار مي باشد كه با نقل يك اظهار نظر از {حضرت} آيت الله خميني {ره} در دهه هاي گذشته گفت: "‌اين رژيمي كه قدس را تحت اشغال دارد ، بايد از صفحه تاريخ محو شود". هم قبل و هم از زمان آن سخنراني تاكنون، احمدي نژاد اظهارات توهين آميز، اهانت بار و تهديد كننده زيادي را در خصوص اسراييل و ديگر كشورها - به ويژه اظهارات غير قابل دفاع وي در مورد هلوكاست - مطرح كرده است .
اما در داخل ايران هم به خاطر اين اظهارنظرات مورد انتقاد واقع شده است . {حضرت آيت الله }خامنه اي ، رهبر عالي ، تصريح كرد كه " جمهوري اسلامي هرگز كشوري را تهديد نكرده است و نخواهد كرد" و خصوصا اينكه ايران به اسراييل حمله نخواهد كرد " ، مگر اينكه ابتدا مورد حمله واقع شود . احمدي نژاد نيز تصريح كرده است - يا مجبور گرديد تا تصريح كند - كه او به تغيير رژيم از طريق تغييرات جمعيتي ( ارايه حق راي به فلسطينيان در يك كشور واحد ) اشاره داشت و نه جنگ.
آنچه ما مي دانيم اين است كه اظهارات اخير احمدي نژاد به نظر نمي رسد كه اساسا تغييري در سياست درازمدت ايران ايجاد كرده باشد - كه براي دهه ها مبتني بر انكار مشروعيت اسراييل ، مسلح كردن و كمك به گروه هاي مخالف اسراييل در لبنان ، غزه و كرانه باختري ، و نيز متعهد شدن به پذيرفتن هر گونه معامله اي با اسراييل كه مورد تاييد و پذيرش مردم فلسطين باشد ، استوار بوده است .
تصور 6:‌" ارتقاي دمكراسي"‌با حمايت آمريكا مي تواند دمكراسي واقعي را در ايران موجب گردد
طرح " ارتقاي دمكراسي" با حمايت آمريكا ، به جاي تقويت عناصر دمكراتيك در ايران ، بهانه اي را براي سركوبي آنها فراهم ساخته است . به همين دليل است كه پيشگامان حقوق بشر و دمكراسي درايران با مخالفين هم نظر هستند كه مي گويند :"‌بهترين چيزي كه آمريكا مي تواند براي دمكراسي در ايران انجام دهد ، اين است كه از آن حمايت نكند"‌.
تصور 7: ايران صريحا و قاطعا متعهد به توسعه تسليحات هسته اي است
اگر حوادث عراقي درسي در بر داشته باشد ، اين است كه ضروري است تا در مواجهه با اسناد و مدارك مشكوك در زمينه تسليحات كشتار جمعي ، بطور همزمان صادق و سخت باشيم. اما با وجود اين ، بار ديگر در مي يابيم كه موافقين بحران به بزرگنمايي موضوع ذهني شان مي پردازند، اين بار با ادعاي اينكه ايران تمايلش را براي دستيابي به تسليحات هسته اي اعلام كرده است .
در حقيقت ، رهبران ايران مداما هر گونه تمايلي را براي چنين اقدامي رد كرده اند و حتي گفتند كه چنين تسليحاتي " مخالف اسلام"‌است.
موضوع اين نيست كه ايران چه مي گويد، بلكه در حال انجام چه كاري است و اينجا است كه واقعيات تيره و تار هستند . مي دانيم كه ايران آشكارا به غني سازي اورانيوم مي پردازد و درحال ياد گرفتن براي انجام اين عمل با كارآيي بيشتر است ، ولي ادعا مي كند كه اين اقدام صرفا براي استفاده صلح آميز است . ادعاهاي مفصل ولي قابل بحثي نيز وجود دارد كه ايران قبل از روي كار آمدن احمدي نژاد ، بطور مخفيانه بر روي طرح مربوط به تسليحات هسته اي كار كرد و مطمئنا بطور كامل با تلاش هايي كه به منظور حل وفصل اين ادعاها مي باشد، همكاري نمي كند . همچنين مي دانيم ايران گفته است كه در خصوص برنامه غني سازي اش - بدون پيش شرط - گفتگو خواهد كرد و به عنوان يك معامله نهايي، حاضر به پذيرش بازرسيهاي سرزده مي باشد . مذاكرات گذشته بين ايران و گروه سه بعلاوه چين و روسيه به جايي نرسيده است، وي آمريكا، دشمن اصلي ايران، در آن مذاكرات فعال نبوده است .
با مشاهده اين واقعيات بصورت يك مجموعه كامل، دليل منطقي براي نگراني عميق وجود دارد ، ولي آن واقعيات بدون ابهام نيستند و در واقع مويد شماري از تفسيرها هستند : اينكه ايران غني سازي را عمدتا به عنوان منبعي براي غرور ملي ( شبيه فرود ما بر روي ماه) مي بيند ، اينكه ايران در حال پيشرفت به سمت كسب توانايي تسليحاتي است ولي اين را به عنوان يك مهره مذاكراتي براي استفاده در مذاكرات وسيعتر با آمريكا مي بيند ، اينكه ايران تمايل دارد تا توانايي ساخت يك بمب را در كوتاه مدت به منظور بازدارندگي از حمله اسراييل يا آمريكا كه از آن هراسان است ، كسب نمايد، و يا اينكه ايران در تلاش است تا تسليحات هسته اي را به منظور حمايت از اهداف تهاجمي اش كسب كند. تنها راه موثر براي حذف - و تغيير ساختاري - تمايلات ايران ، از طريق ديپلماسي دقيق و ماهرانه مي باشد . تاريخ نشان مي دهد كه به نظر نمي رسد تحريم ها به تنهايي موفقيت آميز باشند و يك استراتژي محدود به افزايش تحريم و يا حمله نظامي عليه ايران ، احتمالا نتيجه معكوس در بر داشته باشد - موجب ايجاد و يا تقويت اراده و عزم ايران براي دستيابي به تسليحات هسته اي گردد و احتمالا در سراسر منطقه نيز نتيجه معكوس عليه ما را تحريك خواهد نمود.
تصور 8:‌ايران و آمريكا هيچ پايه و اساسي براي مذاكره در اختيار ندارند
آنهايي كه موافق رد پيشنهادات ايران براي مذاكره در سال هاي 2002 و 2003 بودند - زماني كه فكر مي كردند موضع آمريكا آنچنان قوي است كه هيچ نيازي براي مذاكره وجود ندارد - اكنون ادعا مي كنند كه موضع ما چنان ضعيف است كه ما نمي توانيم از پس مذاكرات برآييم . هر دو مورد اشتباه است . ايران مشتاق به نوعي پايان دادن به تحريم ها و انزوا است و نيازمند دسترسي به فناوري در كلاس جهاني براي عرضه بيشتر نفت و گاز مي باشد . هر د و كشور علاقمند به تثبيت در عراق و افغانستان هستند كه با ايران هم مرز مي باشند. هر دو كشور از دولت مالكي در عراق حمايت مي كنند و با دشمنان مشترك ( طالبان و القاعده) در افغانستان مواجه اند . هر دو كشور هدف مشتركي براي مبارزه با قاچاق مواد مخدر در اين منطقه دارند . اين فرصت ها وجود دارند و هر دو دولت در گذشته به طور گاه و بيگاه آنها را تعقيب كرده اند ، ولي در لفاظي هاي تحريك آميز و جنگ طلبانه از سوي هر دو طرف ، تيره و تار شده شده اند.
گردهم آورندگان {كارشناسان مشاركت كننده در} اين پروژه:
- دكتر ريچارد پاركر، مدير اجرايي American Foreign Policy Project و استاد دانشكده حقوق دانشگاه كنكتيكت
- دكتر صنام آندرليني، يكي از موسسان International Civil Society Action Network و محقق مركز ام آي تي در زمينه مطالعات بين المللي
مشاركت كنندگان در اين پروژه:
- D Security Initiative
- International Civil Society Action Network
- Just Foreign Policy
- شوراي ملي آمريكايي - ايراني National Iranian American Council
كارشناسان مشاركت كننده:
1- سفير توماس پيكرينگ (رييس مشترك)، 2- سفير جيمز اف. دابينز (رييس مشترك)، 3- گري جي. سيك (رييس مشترك)، 4- علي بانو عزيزي، 5- مهرزاد بروجردي، 6- جوان آل. اي. كول، 7- رولا الحسيني، 8- فريده فرحي، 9- جفري اي. فوردن، 10- هادي قائمي، 11- فيليپ گيرالدي، 12- فرهاد كاظمي، 13- استفان كينزر، 14- سفير ويليام ج. ميلر، 15- آگوستوس ريچارد نورتون، 16- تريتا پارسي، 17- بارنت آر.رابين، 18- جان تيرمان، 19- جيمز والش
پنجشنبه 30 آبان 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 208]