آثار گناه برسرنوشت انسان لكه سياه برصفحه سفيد

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: آثار گناه برسرنوشت انسان لكه سياه برصفحه سفيد
[محمد رضا بهارى‎/ بخش پايانى ]
قرآن كريم مى فرمايد: «كَلاّ بَل رانَ عَلى قُلوبِهِم ما كانوا يَكسِبون؛ چنين نيست كه آنها مى پندارند، بلكه اعمالشان چون زنگارى بر دل هايشان نشسته است.»
علامه طباطبايى(رحمة الله) از آيه شريفه فوق سه نكته برداشت مى كند كه يكى از آنها تصوير واضحى از سرنوشت چنين گنهكارانى را نمايش مى دهد. ايشان مى گويد؛ نفس انسانى به واسطه گناه تغيير مى كند. يعنى چنين شخصى به ظاهر انسان است و اما واقع حيوان است، بلكه گمراه تر «اُولئكَ كالاَنعامِ بَل هُم اَضَلُّ؛ اينان چهارپايان هستند بلكه گمراه تر» گمراهى بيشتر اينها به جهت آن است كه مسخّر شيطان مى شوند. «ومَن يَعشُ عَن ذِكرِ الرَّحمنِ نُقَيِّض لَهُ شَيطنًا فَهُوَ لَهُ قَرين؛ و هر كس از ياد [خداى] رحمان دل بگرداند، بر او شيطانى مى گماريم تا براى او دمساز و همنشين باشد.»
سرانجام قرين بودن با شيطان به گونه اى است كه حضرت على(عليه السلام) مى فرمايد: «فنظر باعينهم و نطق بالسنتهم» يعنى گوينده شيطان است، اما با زبان آنان سخن مى گويد و بيننده، شيطان است اما با چشم آنان مى بيند.
چنين گنهكارى كه بر اثر اصرار بر گناه تا به اين اندازه سقوط نمايد در آخرت به سرنوشت شومى دچار مى شود كه در ادامه بررسى مى كنيم.
سرنوشت شوم
«فَاُولئكَ اَصحبُ النّارِ هُم فيها خلِدون؛ آنها اهل آتشند، و جاودانه در آن خواهند بود.»
در اين مرحله جزاى احاطه گناه را كامل مى دهند جزاى آن خلود و ماندگارى در جهنم است، گاهى ممكن است آتش جهنم و عذاب آن مورد مقايسه با آتش دنيا قرار گيرد. از اين رو حتى تصور مبهمى هم از خلود در جهنم براى شخص ايجاد نشود. آتش دنيا اثر سوزندگى دارد اما وقتى كسى بر اثر حرارت آتش سوخت، ديگر دردى احساس نمى كند مثل احساس لذت اين دنيا كه مدتى احساس آن وجود دارد اما با گذشت زمان عادى مى شود و اثر آن از بين مى رود. مثلاً لذيذترين غذاها مدت محدودى لذت خود را دارند در صورتى كه پى در پى تناول شوند لذت نخستين آن از بين مى رود. اين در حالى است كه لذت و عذاب آخرت بدين صورت نيست. لذت و عذاب در آخرت دائمى است. يعنى هرگز عادى نخواهد شد براى همين است كه گنهكاران در دوزخ مى گويند: «يامالِكُ لِيَقضِ عَلَينا رَبُّكَ؛ اى مالك دوزخ! از خدا بخواه كه جان ما را بگيرد.»
اين درخواست آنها براى اين است كه مى خواهند بواسطه مرگ عذاب از بين برود اما چنين اتفاقى روى نمى دهد چرا كه قرآن كريم مى فرمايد: «ثُمَّ لا يَموتُ فيها ولا يَحيى»
ولى آنان، نه حيات گوارا دارند و نه مى ميرند تا راحت شوند. حضرت على(عليه السلام) در وصف جهنم مى فرمايد: «دار ليس فيها رحمة» يعنى جهنم جايى است كه هيچ رحمى در آن نيست.
به عنوان خلاصه مطالب و مطلب پايانى روايتى از امام صادق(عليه السلام) ذكر مى شود، ايشان فرمودند: هيچ چيز قلب آدمى را بقدر گناه فاسد نمى كند، قلب وقتى با گناه آشنا شد، روز به روز بيشتر بدان متمايل مى شود، تا جايى كه گناه بر آن چيره شود، آن وقت است كه قلب زير و رو گشته بالا و پائين مى شود. رسول خدا(صلى الله عليه وآله) فرمود: وقتى مؤمن گناهى مرتكب شود، لكه سياهى در قلبش پيدا مى شود، اگر توبه كند و دل از گناه بكند و از پروردگارش طلب مغفرت كند، دوباره قلبش صيقلى و شفاف مى شود و اگر زيادتر گناه كند، آن لكه زيادتر مى شود.‎/‎/‎/
و پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) همين نكته را در حديث ديگر اين گونه ادامه مى دهند كه:‎/‎/‎/ اگر همچنان به گناه خود ادامه دهد، لكه سياه زياد و زيادتر مى شود، تا آنكه همه سفيدى را بپوشاند، همين كه سفيدى پوشيده شد، ديگر تا ابد صاحبش به سوى خير برنمى گردد و اين كلام خداى عزوجل است كه مى فرمايد: «كَلاّ بَل رانَ عَلى قُلوبِهِم ما كانوا يَكسِبون»
چهارشنبه 29 آبان 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 184]