معرفی فیلم های روز سینمای دنیا : Melancholia (مالاخولیا)

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: ژانر : درام، علمی تخیلی، هیجانی

کارگردان :Lars von Trier
نویسنده : Lars von Trier

تاریخ اکران : 4 نوامبر 2011

زمان فیلم : 130 دقیقه
زبان : انگلیسی

درجه سنی :

بازیگران :

Kirsten Dunst,
Charlotte Gainsbourg
Kiefer Sutherland

نقد و بررسی کامل فیلم Melancholia (مالاخولیا)

ون تریر کارگردانی بوده که همیشه حواشی فراوانی داشته و امسال هم این حواشی بسیار پر رنگ تر از گذشته بودند. نمایش فیلم کاملا مبتذل 11و بی ارزش ضد مسیح از ون تریر در سال 2009 در جشنواره کن، موجب انتقادات بسیار زیاد تماشاگران و منتقدان سینما از ون تریر شد. حالا بعد از گذشت 2 سال از آن روزها ، فیلمی تحت عنوان مالاخولیا از ون تریر در جشنواره کن به نمایش درآمده که برعکس ضد مسیح، مشکلی از لحاظ محتوا ندارد اما بحث های جنجالی کارگردان در کنفرانس مطبوعاتی فیلم سبب شد تا مسئولین برگزاری جشنواره کن در یک اقدام عجیب و غریب و بی نظیر، او را از جشنواره کن اخراج کنند!. قضیه هم از این قرار بود که ون تریر در کنفرانس مطبوعاتی مالاخولیا ( که از نظر من وی در حالتی نامتعادل پا به آن گذاشته بود ) اعلام کرد که با هیتلر همدردی می کند و یکجورایی خود را یک نازی می داند!! وی سپس سخنان خود را با محکوم کردن اسرائیل ادامه داد و عنوان کرد که " اسرائیل کلاً مایه دردسر است ". سخنان ون تریر درباره هیتلر نه ، اما سخنانش درباره اسرائیل باعث شد تا مسئولین جشنواره کن تحت فشارهای خارجی، وی را از جشنواره اخراج کنند. البته ون تریر بعد از این سخنان نامه ایی به جشنواره کن نوشت و یکجورایی اعلام کرد که بابت این حرف ها متاسف است و قول می دهد دیگر از این حرف ها نزند!.با تمام این اتفاقات، مالاخولیا همچنان در بخش مسابقه کن باقی ماند ولی به نظر می رسد که بخت چندانی برای دستیابی به نخل طلا نداشته باشد، بعلاوه اینکه فیلم چندان هم درخشان به نظر نمی رسد. مالاخولیا یک درام نیمه تخیلی است که به بهانه برخورد سیاره مالاخولیا به زمین، سعی کرده داستان شخصیت های داستانش را که آنها هم یکجورایی مالاخولیایی هستند، روایت کند.

فیلم روایت گر 2 داستان جداگانه است؛ داستان اول مربوط به دختری به نام جاستین ( کریستن دانست ) است که در شُرف یک مراسم عروسی بسیار مجلل با مرد مورد علاقه اش ، مایکل ( آلکساندر اسکارگارد ) قرار دارد. مراسم ازدواج با حواشی زیاد بالاخره پایان می پذیرد.اما جاستین بعد از عروسی، دچار نوعی افسردگی شدید می شود که به سبب آن ، وی تمام اتفاقات پیرامونش را بد تعبیر می کند و به خصوص رابطه ی ناخوشایندی را با خواهرش آغاز می کند، این در حالی است که یک سیاره به نام مالاخولیا در حال نزدیک شدن به زمین است و این یعنی پایان دنیا. داستان دوم مربوط به خواهر جاستین به نام کلیر ( شارلوت گاینزبرگ ) و همسرش جان ( کیفر ساترلند ) است. جان یک ستاره شناس است که پی برده، سیاره مالاخولیا در حال نزدیک شدن به زمین است، کلیر هم که می داند دنیا در حال به پایان رسیدن است، به شدت نگران و پرخاشگر شده و این درحالی است که جاستین خونسرد است و...

عده ای از ستاره شناسان بر این باورند که سیاره مالیخولیا ، همان دلیلی است که باعث پایان یافتن حیات در کره زمین خواهد شد. گفته می شود این سیاره بعد از نزدیک شدن به زمین ، به احتمال فراوان به آن برخورد خواهد کرد و کره زمین نابود خواهد شد ( بحث در اینباره زیاد است و در نهایت باید بگویم که این مساله تنها یک نظریه است ) اما سیاره مالاخولیا تنها پس زمینه ایی است که در فیلم مالاخولیا حضور دارد. به جز چند دقیقه ی ابتدایی فیلم که راجب این سیاره توضیحاتی داده می شود، باقی مدت زمان فیلم به جاستین و خواهرش ارتباط دارد. جدا از چند دقیقه ی هیجان انگیز ابتدایی فیلم ، مالاخولیا فیلمی است که به نظر می رسد کمترین وسواس در ساختنش بکار رفته است. ون تریر که خود فیلمنامه نویس این فیلم نیز هست، کل مدت زمان فیلم را به بررسی کاراکترهای داستان و مشکلات روحی و دوگانگی شخصیت شان اختصاص داده است.این مساله در نگاه اول شاید به مزاق خیلی ها خوش بیاید چراکه با فیلمی روبرو خواهند شد که به نوعی یک فیلم روانشناسانه است ، اما با اینکه مالاخولیا سعی دارد تا فیلمی روانشناسانه باشد که به افسردگی و دوگانگی انسانها خواهد پرداخت، اما در عمل تبدیل به فیلمی ملال آور شده که هیچ تفکر مشخصی در پس زمینه آن مشاهده نمی شود. اصلی ترین دلیل برای تماشای مالاخولیا ظاهراً قرار است دیالوگ هایی باشد که بین شخصیت های داستان رد و بدل می شود اما اتفاقاً اصلی ترین مشکل فیلم هم در همینجاست. فضای مالاخولیا بسته است و شما در 120 دقیقه ( آن 10 دقیقه اول که مربوط به فضا است را در نظر نگیرید!) باید شاهد حضور شخصیت ها در مکانهای بسته باشید که2 لازمه آن ، شخصیت پردازی و دیالوگ گویی مناسب است اما مالاخولیا فاقد این ویژگی است. دیالوگ های فیلم چیزی بیشتر از بگو مگوهای ساده و کمی هم حرف های روانشناختی نیست. برای کارگردانی که دیالوگ تیز و تامل برانگیز داگویل را نوشته است ، دیالوگ های سطحی مالاخولیا که کمترین میزان دقت در پرداخت آنها بکار رفته ، به کلی باعث ناامید شدن تماشاگر می شود. شاید اگر هر نویسنده ایی به جز ون تریر ، نویسنده مالاخولیا بود هرگز تا بدین حد به فیلمنامه فیلم خرده نمی گرفتم. البته لازم به ذکر است که فیلم مشکل بزرگ دیگری هم دارد که کمتر در فیلمهای حتی درجه 2 مشاهده می شود ولی متاسفانه باید آن را در فیلمی از ون تریر ببینیم و آن تفاوت لهجه دو خواهر در فیلم است! تفاوت لهجه بریتانیایی شارلوت گینزبرگ در مقایسه با لهجه آمریکایی کریستن دانست، بدجوری در فیلم خودنمایی می کند و در بعضی از سکانس ها باعث خنده تماشاگر می شود.

از طرف دیگر تغییرات پی در پی رفتار شخصیت های فیلم باعث سردرگمی تماشاگران می شود. جاستین در 30 دقیقه ابتدایی اپیزودش ، دختر افسرده و شکننده ایی است اما از اواسط داستان به بعد ناگهان یک زن مصمم و دلیر می شود، کلیر هم در 30 دقیقه اول اپیزودش دختری با اعتماد به نفس بالاست اما در ادامه تبدیل به موجودی ترسو می شود که نشانی از رفتارهای سابقش ندارد. ون تریر خواسته با این تغییرات پی در پی شخصیت های داستان ، نوعی پارادوکس را بوجود بیاورد اما در عمل نتوانسته به خواسته خودش برسد چراکه شخصیت های داستان او آنقدر پیچیده نیستند که بتوان چنین ویژگی هایی را در آنها دمید. به همن دلیل مدت زمان 2 ساعته فیلم تبدیل به چند فیلم مجزا شده است که البته هیچکدام بر دیگری برتری ندارد.

در بین بازیگران فیلم بدون شک شارلوت گینزبرگ بهترین است. گینزبرگ که در فیلم ضد مسیح نیز با ون تریر همکاری کرده بود، در مالاخولیا بهترین نمایش را در بین بازیگران داشته. کریستن دانست اما بازیگری نیست که بتوان او را در چنین نقشهایی قبول کرد. اصولاً با اینکه دانست در نقشهای مطرحی همچون مری جین در مرد عنکبوتی ، ماری آنتوان در فیلم ماری آنتوان و حالا یک مالیخولیایی! در کارنامه اش داشته ، اما هرگز نتوانسته تاثیر زیادی بر روی تماشاگر داشته باشد و جاستین هم یکی از این نقشهاست. حضور کیفر ساتلرند هم با اینکه فرصت چندانی برای خودنمایی پیدا نکرده، اما موثر است . البته فکر می کنم باید زمان زیادی بگذرد تا دیگر او را جک بائر خطاب نکنیم!.

ون تریر در مصاحبه مطبوعاتی بعد از نمایش فیلم گفته بود : من در زندگی شخصی‎ام چندین بار تجربه مالیخولیایی بودن را داشته ام، بنابراین می‎خواهم مفهوم و حرکت به سمت مالیخولیا را نشان دهم. امیدوارم دوران مالیخولیایی ون تریر پایان یابد و او دیگر سراغ ساخت هیچ فیلمی براساس تجربه های شخصی اش نرود.

نویسنده : میثم کریمی منبع : mоviеmag.ir تهیه و تنظیم : سایت نقد فارسی

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 388]