من یه احمق.ام (نویسنده: شروود اندرسن)

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

یه لباس نرم تن.اش بود. لباس.اش یه نمه آبی می.زد. خیلی خوشگل بود. وقتی بهم نیگا کرد دوتامون سرخ شدیم. بهترین دختری بود که...
خیلی ناجور ضربه خوردم. ضدحال از این بدتر نمی.شد. همه.اش هم تقصیر حماقت خودم بود. بعضی وقت.ها که به.اش فکر می.کنم، دلم می.خواد زار زار گریه کنم، به خودم و همه کس و ناکس.ام فحش بدم یا دودستی بزنم تو سر خودم. شاید بعد از این همه مدت، با گفتن قضیه یه کم آروم بشم. بذار همه بدونن من چه قدر ضایع.ام.
همه بدبختی.ام ساعت سه بعد از ظهر یه روز پاییزی شروع شد. توی جایگاه ویژه نشسته بودم و داشتم کورس اسب.دوانی سنداسکی رو نیگاه می.کردم.
راستشو بخواید یه جورایی فکر می.کردم مخ.ام پاره.سنگ برداشته رفتم توی جایگاه ویژه نشستم. تابستون قبل.اش شهر و دیارمو به همراه هری وایتهد و یه کاکاسیاه به اسم برت ترک کرده بودم. اون سال هری دو تا اسب داشت و تو کورس پاییزه شرکت می.کرد. من و برت هم مهتر یا به قول معروف قشوچی اسب.ها بودیم. وقتی که به خونه گفتم می.خوام قشوچی هری بشم ننه.ام زد زیر گریه و اشک بود که می.ریخت. خواهرم میلدرد که همون پاییز می.خواست تو شهرمون معلم بشه چپ و راست لیچار بارم می.کرد. می.گفتن آبروریزیه که یکی از خونواده.ی ما بشه قشوچی اسب. به گمون.ام میلدرد فکر می.کرد کار من نذاره شغلی رو که سال.ها آرزوشو داشت به دست بیاره.

اما هر جوری که بود من باید کار می.کردم و کار دیگه.ای هم پیدا نمی.شد. دیگه نوزده سالم شده بود و نمی.تونستم همه.اش تو خونه بشینم. روزنامه.فروشی و چمن.زنی هم به سن و سال من نمی.اومد. فسقلی.هایی که جلو مردم خودشیرینی می.کردن این جور کارها را از من می.قاپیدن. یه پسر بین.شون بود که فرت و فرت می.گفت چمن می.زنه و آب حوض می.کشه تا پولاشو پس.انداز کنه و بره دانشگاه. حالمو به هم می.زد. همه.اش شب.ها بیدار بودم و نقشه می.کشیدم چه طوری می.تونم حالشو بگیرم بدون این که کسی بفهمه من بودم. دوست داشتم وقتی راه می.رفت یه آجر بردارم بزنم تو ملاج.اش یا بندازم.اش زیر یه گاری. بی.خیال. ول.اش کنید.
هر جوری بود کارمو با هری شروع کردم. برت هم آدم باحالی بود. حسابی با هم جور بودیم. او یه سیاه گنده و چهارشونه بود. چشاش نرم و مهربون بودن. تو دعوا کسی حریف.اش نمی.شد. برت یه مادیان سرعتی بزرگ و سیاه داشت به اسم باسفالوس. من هم یه اسب اخته.ی کوچیک داشتم به اسم دکتر فریتز. اون پاییز تو هر مسابقه.ای که هری دل.اش می.خواست اسب من برنده می.شد.
آخرای جولای با قطار سفرمون رو شروع کردیم. اسب.ها را سوار واگن مخصوص کردیم. همین جور از این مسابقه به اون مسابقه و از این شهر به اون شهر می.رفتیم. چه قدر حال می.داد. نمی.دونید. الآن بعضی وقتا فکر می.کنم این بچه.های تیتیش مامانی دانشگاه رفته هیچی حالی.شون نیست. اونا هیچ وقت با یه کاکا سیا مثل برت دوست نبودن، هیچ وقت دزدی نکردن، هیچ وقت یه پیک عرق هم نزدن، یاد نگرفتن چه جوری فحش بدن یا چه جوری اسبا را برای مسابقه آماده کنن. بی.خیال. هیچی حالی.شون نیست. آخه هیچ وقت این کارا رو نکردن.

اما من همه این.ها را بلد بودم. برت بهم یاد داد چه طوری یه اسبو خوب قشو کنم، بعد از مسابقه زخم.هاشو بانداژ کنم و هزار تا چیز دیگه که آدم باید بدونه. این قدر قشنگ پای اسب.ها را بانداژ می.کرد که اصلاً نمی.فهمیدی پاشون زخم شده. گمون می.کنم اگه کاکاسیاه نبود سوارکار محشری می.شد. درست مثل مورفی و والتر کاکس می.پرید روی اسب.
وای! چه حالی می.داد. شنبه یا یک.شنبه می.رسیدی به یه شهر ییلاقی. سه.شنبه هم مسابقه شروع می.شد تا بعد از ظهر جمعه. سه.شنبه دکتر فریتز می.رفت تو مسابقه.ی یورتمه 25/2 و بعد از ظهر پنج.شنبه هم باسفالوس تو کورس سرعت آزاد روی همه رو کم می.کرد. اون قدر وقت داشتی که واسه.ی خودت یه چرخ بزنی، به اراجیف این و اون راجع به اسب.ها گوش بدی، ببینی برت پوز یه عوضیو به خاک بماله، خیلی چیزها راجع به آدم.ها و اسب.ها یاد بگیری که تا آخر عمر به دردت بخوره. فقط می.خواست یه کم چشم و گوشتو باز کنی.
آخر هفته که مسابقه تموم می.شد، هری زود برمی.گشت خونه تا به کاراش برسه. باید به کمک برت اسب.ها را به گاری می.بستی و بعد خیلی آروم به طرف محل مسابقه.ی بعدی راه می.افتادی. اون قدر باید آروم می.رفتی تا اسب.ها خسته و بی.جون نشن.

وای! خدای من! کنار جاده! درخت.های گردو، بلوط، جوزالش و یه عالمه درخت دیگه! همه قهوه.ای و سرخ! اون بوهای خوب! برت که یه ترانه به اسم "رود عمیق" می.خوند! دخترهای ترگل ورگل دهاتی لب پنجره.ها! وای! نگو! پیش من، باید برید مدرک.های دانشگاه.تون رو بذارید لب کوزه و آبشو بخورید! من این جور جاها درس خوندم.
اگه بعد از ظهر روزی مثل شنبه به یه شهر کوچیک می.رسیدیم، برت می.گفت: "یه کم اینجا علافی کنیم". یه جایی اصطبلی کرایه می.کردیم، به اسب.ها آب و غذا می.دادیم. بعد لباس پلوخوری.هامون رو از تو جعبه درمی.آوردیم و تن.مون می.کردیم.
شهر پر بود از کشاورزایی که دهن.شون از تعجب باز مونده بود. آخه می.دیدند که ما تو کار اسب.دوانی بودیم. بچه.هام که انگار هیچ وقت یه کاکاسیا ندیده بودند همین که تو خیابون اصلی راه می.افتادیم پا می.ذاشتن به فرار.

همه.ی این قضایا قبل از ممنوعیت الکل و این شِر و وِرها بود. دو تایی می.رفتیم تو یه مشروب.فروشی. آدم بود که دورمون جمع می.شد. همیشه احمقی پیدا می.شد که ادعا می.کرد اسب.ها رو خوب می.شناسه. بلند بلند شروع می.کرد سؤال کردن. من هم تا می.تونستم خالی می.بستم. می.گفتم صاحب اسب.هام. سریع یه یارو می.گفت: "افتخار می.دید به ویسکی دعوت.تون کنم". چشای برت داشت به قول خودش از حدقه بیرون می.زد. دست خودش نبود. می.گفتم: "هوم، خُب، باشه. موافق.ام. یه پیک با هم می.زنیم روشن شیم". وای! چه مشروبی! چه قدر حال می.داد!
اما این اون چیزی نیست که می.خوام براتون تعریف کنم. آخرای نوامبر برگشتیم شهر خودمون و من به ننه.ام قول دادم که قشوکشی رو برای همیشه می.بوسم و می.ذارم کنار. چیزای زیادی هست که آدم باید به ننه.اش قول بده آخه اصلاً کوتاه.بیا نیستن.
اما بازم نتونستم تو شهر خودمون کاری پیدا کنم. وضع کار از قبل هم بدتر شده بود. مجبور شدم برم سنداسکی. اون.جا یه کار خوب با آب و غذا و جای خواب پیدا کردم. باید از اسب.های یه آدم خرپول مراقبت می.کردم. غذاشون خیلی خوب بود. هر هفته هم یه روز تعطیل داشتم. شب.ها روی یه تخت سفری توی یه طویله.ی بزرگ می.خوابیدم. کارم همش این بود کاه و جو بریزم جلوی یه مشت اسب که حتا با یه وزغ هم نمی.تونستن مسابقه بدن. کار بدی نبود. اون قدرها در می.آوردم که به خونه هم یه پولی بفرستم.

اما بعد. داشتم براتون تعریف می.کردم. کورس پاییزه به سنداسکی اومد. یه روز مرخصی گرفتم و رفتم تا مسابقاتو ببینم. حول و حوش ظهر راه افتادم. لباس پلوخوری.مو پوشیده بودم. کلاه دربی.ام هم که شنبه.ی قبل.اش خریده بودم گذاشته بودم سرم. یقه.ام هم آهاردار و سفت بود.
اول از همه رفتم مرکز شهر و مثل جنتلمن.ها شروع کردم به قدم زدن. من همیشه به خودم می.گم: "ظاهرتو جلو بقیه حفظ کن"! اون روز هم درست همین کارو کردم. چهل دلار تو جیب.ام بود. یه سر رفتم هتل بزرگ وست.هوس. یه راست رفتم جلوی دکه.ی سیگارفروشی هتل و گفتم: "سه تا سیگار برگ بیست و پنج سنتی بهم بدید". لابی و بار هتل پر بود از سوارکار و غریبه.های خوش.تیپی که از این ور و اون ور اومده بودن. خودمو قاطی.شون کردم. توی بار یه یارو بود با یه عصا و یه کراوات گره.بزرگ و بقچه.ای. ریخت.اش حال.مو بهم می.زد. من دوست دارم یه مرد، مرد باشه و شیک لباس بپوشه، اما نه این قدر فیس و افاده داشته باشه و خودشو بگیره. با یه جور خشونت کنارش زدم و یه گیلاس ویسکی سفارش دادم. مردیکه یه جور بهم نیگا کرد انگار دعواش می.اومد. اما نظرشو عوض کرد و مق هم نزد. یه گیلاس دیگه هم ویسکی سفارش دادم تا بهش یه چیزی رو بفهمونم. بعد زدم بیرون. رفتم به طرف پیست اسب.دوانی. وقتی رسیدم بلیط بهترین صندلی رو توی جایگاه ویژه برا خودم خریدم. دیگه داشتم زیادی قیافه می.گرفتم و پز می.دادم.
حالا دیگه من تو جایگاه ویژه نشسته بودم و تا دل.تون بخواد خوشحال بودم. از اون بالا قشوچی.ها را می.دیدم که داشتن اسب.ها رو می.آوردن. شلواراشون کثیف بود و پتوی اسب.ها از شونه.هاشون آویزون بود. درست همون کاری رو می.کردن که یه سال قبل من می.کردم. من هم دوست داشتم اون بالا تو جایگاه ویژه باشم و احساس بزرگی بکنم و هم دوست داشتم اون پایین باشم، به آدم.های اون بالا نگاه کنم و بیش.تر احساس بزرگی و مهم بودن بهم دست بده. هر کدوم.اش حال خودشو داشت.

خُب، درست جلوی من، اون روز توی جایگاه ویژه یه یارو بود با دوتا دختر هم.سن و سال من. مرد جوان آدم خوبی بود و معلوم بود کارش درسته. از اون تیپ آدم.هایی بود که دانشگاه می.رن و بعداً وکیل یا سردبیر روزنامه یا چیزی تو این مایه.ها می.شن. اما اصلاً خودشو نمی.گرفت و فیس و افاده نداشت. بعضی از این جور آدم.ها خوبن. اون هم یکی از خوب.هاشون بود.
خواهرش و یه دختر دیگه همراه.اش بودن. خواهره برگشت و به عقب نگاه کرد. اول.اش همین جوری بود و هیچ منظوری نداشت. از اون تیپ دخترا نبود. یه دفعه زل زدیم تو چشای هم.دیگه.
نمی.دونید چی بود! وای! یه هلوی پوست.کنده بود! یه لباس نرم تن.اش بود. لباس.اش یه نمه آبی می.زد. خیلی خوشگل بود. وقتی بهم نیگا کرد دوتامون سرخ شدیم. بهترین دختری بود که تا حالا تو عمرم دیدم. اصلاً فیس و افاده نداشت. خیلی شسته رفته حرف می.زد بدون این که مثل یه معلم مدرسه یا از این جور آدم.ها باشه. منظورم اینه که وضع.شون خوب بود. شاید باباش دست.اش به دهن.اش می.رسید ولی اون قدر.ها هم مایه.دار نبود که دخترش فیل دماغ بشه. شاید یه دواخونه یا یه خشکبار فروشی تو شهرشون داشتن یا چیزی تو همین مایه.ها. هیچ وقت بهم نگفت. من هم نپرسیدم.

اوضاع ما هم این قدرها بد نبود. پدربزرگ.ام اهل ویلز بود و تو اون کشور... نه ول.اش کن. بی.خیال.
دور اول کورس تمام شد. مرد جوان دو تا دخترو تنها گذاشت و رفت که شرط ببنده. من می.دونستم می.خواد چی کار کنه. اما اصلاً بلند حرف نزد که دور و بری.هاش بفهمن که مثلاً اون این.کاره است. کاری که بعضی.ها می.کنن. اصلاً از این تیپ آدم.ها نبود. یه کم بعد، برگشت و من شنیدم که به دخترا گفت که رو چه اسبی شرط بسته. وقتی که مسابقه شروع شد همه.شون نیم.خیز شدن. حسابی هیجان.زده بودن و مثل همه.ی آدم.هایی که شرط می.بندن صورت.شون عرق کرده بود. اسبی که روش شرط بسته بودن اون جلوها بود و گمون می.کردن اگه یه ذره بجنبه از همه جلو می.زنه. اما این طور نشد چون مال این حرف.ها نبود.
چند لحظه بعد، اسب.ها برای کورس سرعت 18/2 به صف شدن. بین.شون یه اسب بود که من خوب می.شناختم.اش. این اسب توی اسب.های باب فرنچ بود اما صاحب.اش خودش نبود. صاحب این اسب مردی بود به اسم آقای ماترز اهل ماریتا توی همین ایالت اُهایو.

این آقای ماترز خیلی خرپول بود. چند تا معدن زغال.سنگ داشت و خونه.اش هم یک کاخ بود بیرون از شهر. این مرد عاشق اسب بود. اما خودش یه مسیحی پریزبتریان بود و احتمالاً زن.اش از خودش هم معتقدتر بود. به خاطر همین بود که هیچ وقت خودش اسب.هاشو تو مسابقات شرکت نمی.داد. تو تمام پیست.های اسب.دوانی اُهایو شایع شده بود هر وقت می.خواست یه اسب رو ببره توی کورس، اسب.اش رو می.داد به باب فرنچ و بعد به زن.اش می.گفت که اسبو فروخته.
همین جور که گفتم اون روز باب با یکی از اسب.های آقای ماترز به مسابقه اومده بود. اسم اسب "اِبوت بِن اَهِم" بود یا چیزی تو همین مایه.ها. این اسب مثل برق تند می.رفت. هیچ اسبی به گرد پاش نمی.رسید. یه اسب اخته بود که مارک 21/2 داشت، اما می.تونست توی 08/0 و 09/0 هم شرکت کنه.
حالا من چه جوری این اسبو می.شناختم. سال قبل.اش که با برت کار می.کردم، یه کاکاسیاه رو می.شناخت که برا آقای ماترز کار می.کرد. یه روز که توی کورس ماریتا مسابقه نداشتیم و هری هم رفته بود خونه، با هم رفتیم سراغ این کاکاسیاه.
همه رفته بودند کورس اسب.سواری رو ببینن. هیچ کس نبود الا رفیق برت. همه سوراخ سمبه.های کاخ آقای ماترز رو نشون.مون داد. برت یه بطری شراب توی کمد اتاق خواب آقای ماترز پیدا کرد. قایم.اش کرده بود. حتماً زن.اش خبر نداشت. با اون کاکاسیاه همه.ی بطری شرابو سر کشیدن اما انگار خیلی روشن نشدن. بعد کاکاسیاه بردمون و این اسب، همین اَهِم رو می.گم، نشون.مون داد. برت همیشه از خداش بود که یه سوارکار بشه اما چون سیاه بود هیچ وقت نتونسته بود.

رفیق.مون گذاشت برت اسبو ببره بیرون و توی پیست اختصاصی آقای ماترز یه کم سوارش بشه. آقای ماترز یه دختر بچه داشت که یه جورایی می.خورد مریض باشه. اصلاً هم خوشگل نبود. یه دفعه معلوم نشد از کجا سر و کله.اش پیدا شد. با هر بدبختی که بود سریع اسبو بردیم طویله، نذاشتیم سه بشه.
اون روز بعد از ظهر توی کورس سنداسکی، اون جوون همراه دو دختر بدجوری حال.اش گرفته شده بود. آخه تو شرط.بندی باخته بود. خودتون بهتر می.دونید این یعنی چه. یکی از دخترا دوست.اش بود و اون یکی هم خواهرش. خودم فهمیدم.
پیش خودم گفت: "به درک! باید کمک.اش کنم".
وقتی آروم زدم پشت شونه.اش، خیلی خوب تحویل.ام گرفت. از همون اول.اش تا آخرش هم خودش و هم دخترا باهام خیلی خوب بودن. تقصیر اون.ها نبود.

وقتی برگشت طرف.ام اطلاعاتی رو که راجع به "ابوت بن اهم" داشتم به.اش دادم. گفتم: "دور اول یه سنت هم روش شرط نبند آخه دور اول مثل یه گاو که بستن.اش به خیش شخم.زنی می.دوه. اما دور بعدی برو پایین و هر چی داری روش شرط ببند که هیچ اسبی به گرد پاش نمی.رسه". همه.اش همینو به.اش گفتم.
هیچ وقت آدم محترم.تر از خودش ندیدم. یه مرد چاق کنار خواهرش نشسته بود. تا اون موقع دختره دو بار به.ام نیگا کرده بود. من هم همین.طور. دوتامون سرخ شده بودیم. حالا برادره چی کار کرد؟ برگشت و از مرد چاق خواهش کرد جاشو با من عوض کنه تا برم پیش.شون.
وای! خدای من! کارم در اومده بود. چه قدر من احمق بودم رفتم بار هتل تا تونستم ویسکی زدم همه.اش به خاطر این که اون مرتیکه عصا و کراوات داشت.

دختره حتماً می.فهمید. باید درست کنارش می.نشستم و دهن.ام افتضاح بوی الکل می.داد. از خجالت می.تونستم خودمو از بالای سکوها پرت کنم پایین، بپرم وسط پیست و از همه.ی اسب.ها جلو بزنم.
آخه اون از این دخترایی که هیچی حالی.شون نیست نبود. حاضر بودم هر چی داشتم و نداشتم بدم تا یه آدامسی چیزی به.ام می.دادن بجوم بوی الکل بره. خوب شد که اون سیگار برگ.های بیست و پنج سنتی تو جیب.ام بود. فوری یکی.شو دادم به برادره، یکی.اش هم خودم آتیش زدم. اون وقت مرد چاقه بلند شد و جاشو باهام عوض کرد. حالا من درست کنار دختره نشسته بودم.
اونا خودشونو معرفی کردن. اسم دوست.دختر پسره الینور وودبری بود. بابای دختره توی شهر تیفین کارخونه.ی بشکه.سازی داشت. خود پسره اسمش ویلبر وسن بود. اسم خواهرش هم لوسی وسن.

گمون می.کنم همین اسم.های قلنبه سلنبه.شون کار خودشو کرد. خودمو حسابی گم کردم. یه آدم که قبلاً قشوچی بوده و حالا هم تو یه طویله کار می.کنه هیچ پخی نیست. نه از کسی بهتره نه از کسی بدتره. همیشه همین فکرو کردم و همه جا گفتم.اش.

خودتون بهتر می.دونید آدم چی می.کشه. چیزی تو اون لباس.های قشنگ بود، تو اون چشم.های خوشگل و مهربون.اش، تو نگاه.هامون و سرخ.شدن.مون.
نمی.تونستم ناامیدش کنم.

خودم هم حالی.ام نبود دارم چی کار می.کنم. گفتم اسمم والتر ماترزه، خونه.مون هم توی ماریتای اُهایو. بعد به سه تاشون شاخ.دارترین دروغی را که تا حالا تو عمرتون شنیدین گفتم. گفتم که بابام صاحب "ابوت بن اهمه". حالا هم قرضی دادتش به باب فرنچ تا کورس بده. آخه دون شأن خونواده.ی ما بود تا تو اسب.دوانی شرکت کنیم. چشای لوسی وسن داشتن برق می.زدن و من تا تونستم خالی بستم.
به.اش از خونه.مون تو ماریتا گفتم، اون اصطبل.های بزرگ و اون خونه.ی بزرگ آجری روی تپه.ها درست بالای رودخونه.ی اُهایو. حواس.ام جمع بود که یه جوری حرف بزنم که فکر نکنن دارم لاف می.زنم. من یه حرفیو شروع می.کردم اما می.ذاشتم خودشون بقیه.ی حرف.ها رو از زیر زبون.ام بیرون بکشن. یه جوری نشون دادم که خیلی میل ندارم از خودم حرف بزنم. خونواده.ی ما کارخونه.ی بشکه.سازی نداشت و از وقتی که چشامو باز کرده بودم همش هشت.مون گرو نه.مون بود. پدربزرگ.ام توی ویلز... بگذریم، بی.خیال.
همین جور با هم گرم گرفتیم، انگار که هزار سال بود همو می.شناختیم. به.شون گفتم که بابام به باب فرنچ خیلی اعتماد نداشت و منو قایمکی فرستاده بود سنداسکی تا ببینم چه کار می.کنه.

هر چی رو که از "ابوت بن اهم" می.دونستم به.شون گفتم. گفتم که دور اول مثل یه گاو لنگ مسابقه می.ده و می.بازه. اما بار دوم کسی به گرد پاش هم نمی.رسه. برای این که حرفمو به.شون ثابت کنم از جیب.ام سی دلار درآوردم و به ویلبر وسن دادم. ازش خواستم اگه زحمتی نیست بعد از دور اول پایین بره و با هر نرخی که دل.اش می.خواد رو "ابوت بن اهم" شرط ببنده. به.اش گفتم که نمی.خوام باب فرنچ یا هیچ کدوم از قشوچی.ها منو ببینن.
دور اول تموم شد. "ابوت بن اهم" مثل یه اسب چوبی می.موند. انگار که اصلاً جون نداشت بدوه. آخر از همه هم به خط پایان رسید. اون وقت ویلبر وسن به پایین جایگاه رفت تا شرط.بندی کنه. من موندم و دوتا دختر. یه لحظه که خانم وودبری داشت اون طرفو نیگا می.کرد، لوسی وسن یه جورایی با شونه.اش منو لمس کرد. وای! چه حالی داد.
یه دفعه به خودم اومدم. فهمیدم وقتی حواس.ام نبوده اونا تصمیم گرفته بودن ویلبر پنجاه دلار شرط ببنده، دخترام هم هر کدوم رفته بودن ده دلار از پول خودشون شرط بسته بودن. حال.ام داشت به هم می.خورد، بعدش حال.ام بدتر هم شد.

خیلی نگرون "ابوت بن اهم" و پول.شون نبودم. همه چیز خوب پیش رفت. اهم تو سه دور بعدی سنگ تموم گذشت و هر سه دفعه اول شد. ویلبر وسن هم 9 به 2 کلی پول گیرش اومد. ناراحتی.ام از یه چیز دیگه بود.

وقتی ویلبر از شرط.بندی برگشت بیش.تر وقتشو با خانم وودبری گذروند. من و لوسی وسن هم با هم تنها شدیم، انگار که تنها توی یه جزیره.ی دورافتاده و متروک بودیم. کاشکی راهی بود که می.شد همه چیزو درست کرد. هیچ والتر ماترزی که به اونا گفتم وجود نداشت و هیچ وقت هم وجود نداشته. اگر هم وجود داشت قسم می.خورم روز بعدش می.رفتم یه گلوله حروم.اش می.کردم.
من احمق اون.جا بودم. توی جایگاه ویژه. خیلی زود مسابقه تموم شد. ویلبر رفت پایین و پولی رو که برده بودیم گرفت. یه درشکه کرایه کردیم و رفتیم مرکز شهر. رفتیم هتل وست.هوس و یه شام حسابی زدیم تو رگ به اضافه.ی یه بطری شامپاین.

من با اون دختر بودم. نه اون حرفی می.زد نه من. یه چیزو خوب می.دونم. به خاطر دروغی که گفتم بابام مایه داره و این حرفا به.ام علاقه.مند نشده بود. یه جورایی می.شد فهمید. بعضی دخترا هستن که تو زندگی فقط یه بار پیدا می.شن. اگه نجنبی و کاری نکنی، برای همیشه از دست.شون دادی. اون وقته که پدرت در میاد و دوست داری بری و از روی پل خودتو بندازی تو رودخونه. از ته دل.شون یه جورایی به.ات نگاه می.کنن که دل.ات می.خواد اون دختر بشه زن.ات، اونو میون یه عالمه گل با لباس.های خوشگل ببینی. دل.ات می.خواد اون دختر بچه.هایی رو که دوست داری برات به دنیا بیاره. دوست داری بهترین آهنگ.ها رو براش بزنن. وای! خدای من!
نزدیک سنداسکی کنار ساحل خلیج جایی هست که به.اش می.گن سیدار پوینت. بعد از شام سوار یه قایق شدیم و رفتیم اون.جا. ویلبر، لوسی و خانم وودبری باید با قطار ساعت ده برمی.گشتن خونه. آخه اگه قطارو از دست می.دادن باید تا صبح بیرون می.موندن.
ویلبر کلی برای قایق پیاده شد. واقعاً پسر باحالی بود. تو سیدار پوینت چند تا سالن رقص بود و چند تا غذاخوری. یه ساحل هم بود که می.شد اونو ادامه داد و رسید به یه جای تاریک. ما هم رفتیم اون.جا.

نه من حرف می.زدم نه دختره. داشتم فکر می.کردم چه قدر خوب شد که ننه.ام غذا خوردن با چنگال سر میزو یادم داده بود و بلد بودم نباید سوپو سر کشید وگرنه حسابی آبروریزی می.شد.
بعد ویلبر و دوست.دخترش به قدم زدن.شون ادامه دادند و همین.طور توی ساحل از ما دور شدند. من و لوسی توی تاریکی جایی نشستیم که آب ریشه.های درخت.های پیر رو با خودش شسته بود و آورده بود. بعد از اون تا وقتی که برگشتیم به قایق که بریم به ایستگاه قطار مثل یه چشم به هم زدن گذشت.

همون.طور که گفتم جایی که نشسته بودیم تاریک بود. ریشه.های درخت.ها مثل بازوی آدم بودن. شب رو می.شد با دست لمس کرد: گرم، نرم، تاریک و به شیرینی پرتقال. هم خوشحال بودم، هم ناراحت بودم و هم دیوونه. هم دل.ام می.خواست گریه کنم، هم دل.ام می.خواست فحش بدم و هم دل.ام می.خواست بالا بپرم و برقصم.

وقتی لوسی دید ویلبر و دوست.اش دارن برمی گردن به.ام گفت: "باید بریم ایستگاه قطار". اون هم دل.اش می.خواست گریه کنه. اما چیزی رو که من می.دونستم اون ازش خبر نداشت و نمی.تونست مثل من داغون باشه. قبل از این که ویلبر و دوست.اش به ما برسن، سرشو بالا آورد و سریع منو بوسید. سرشو به سرم تکیه داد و داشت می.لرزید... وای! خدای من!

بعضی وقت.ها آرزو می.کنم سرطان بگیرم و بمیرم. گمون کنم منظورمو می.فهمید. سوار قایق از این طرف خلیج رفتیم اون ور به طرف ایستگاه قطار. تو گوش.ام گفت من و اون می.تونستیم از قایق پیاده بشیم و روی آب راه بریم. هر چند احمقانه به نظر می.اومد اما منظورشو می.فهمیدم.
خیلی زود رسیدیم به ایستگاه قطار. یک گله آدم اون.جا بود. انگار همه از کورس پاییزه برمی.گشتن. لوسی گفت: "امیدوارم باز زود همو ببینیم. بهم نامه بنویس. من هم بهت نامه می.نویسم".
هی روزگار. بخت و اقبال منو ببین.

شاید به.ام نامه هم نوشته. حتماً نامه برگشت خورده بوده و روش نوشته بودن همچین شخصی اصلاً وجود نداره یا چیزی تو همین مایه.ها.

منو باش که جلوش خودمو یه آدم حسابی جا زدم. خدا! چه بخت و اقبال مزخرفی دارم من!
قطار اومد. لوسی سوارش شد. ویلبر باهام دست داد و ازم خداحافظی کرد. بعد خانم وودبری جلوم یه کم تعظیم کرد و من هم جلوش خم شدم. قطار راه افتاد. داغون شدم. مثل یه بچه زار زار زدم زیر گریه.
وای! می.تونستم دنبال قطار بدوم، حتا ازش جلو بزنم. اما چه فایده؟ تا حالا آدمی به احمقی من دیده بودید؟
قسم می.خورم اگه دست.ام بشکنه یا قطار از رو پام رد بشه دکتر نمی.رم. حقمه. باید زجر بکشم تا تقاص کارمو پس بدم.

قسم می.خورم اگه مشروب نزده بودم همچین دروغ شاخ.داری به لوسی نمی.گفتم که مجبور شم از دست.اش بدم.

اگه دست.ام به اون مرد عصا به دست کراواتی می.رسید روزگارشو سیاه می.کردم. لعنتی. او یه احمق تموم.عیار بود. درست مثل خودم که یه احمق.ام. دیگه هیچ چیز برام مهم نیست. نه پول، نه پس.انداز و نه حتا غذا. آخه من یه احمق.ام.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 285]