آخ، وقتي بارون ميزنه...

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: آخ، وقتي بارون ميزنه...
حسين عبدالهاشم پور

«همه روزام رو مي فروشم به يه چيكه روز باروني. اگه برامون حرف درنيارن روزاي باروني مث خري كه بهش تي تاپ داده باشن، بدمستي مي كنم و ميرم وسط ميدون تجريش، جفتك چارگوش ميندازم و خدا رو واسه اين بارونش صدهزار بار شكر مي كنم... هر بار كه اين بارون مي باره از نو ميشه عاشق شد... اين سهراب(سپهري) بلاگرفته هم بدجوري جنس شناس بود. ناكس مي دونست بايد كجا بخوابه...»حرفاي استاد براي دقايقي غيرقابل چاپ شد. بعد كه حرفاش به راه راست برگشت ادامه داد؛«تا حالا فكر كردي طبع بارون روشنفكريه. معمولاً آدما با ديدن بارون ميپرن زير چتر يا كز ميكنن كنج خونه. فقط اونايي كه مث من فيوز پروندن هوس خيس شدن مي كنن و قدم زدنشون مي گيره و ميپرن تو خيابون. باروني و شال گردن و كلاه و دً برو كه رفتي. اصلاً بارون كه ميباره طبعت نم ور مي داره، خلق كردن آسون ميشه. حال اونكه گرما و آفتاب چشمه ذوقت رو مي خشكونه، كور مي كنه. واسه همينه كه واسه بارون هزار برابر آفتاب شعر و ترانه گفتن. بمونه كه اين روزا هنر بعضي جوونا تو چله تابستونم، توشور گرما، آبكي در مياد و اسهال مي گيره. آدم يواشكي با خودش غر ميزنه؛«معلوم نيس تو بارون چه گندي بزنن.»گفتم چرا يواشكي؟ چرا با خودش، چرا بلند بلند غر نمي زنين؟ كه از اون نگاه هاي عاقل اندر سفيهي بهم انداخت و گفت؛« ميخواي بگن فلوني چشم نداره جوونا رو ببينه.»ايستاد، نفسش بالا نمي اومد. روبه راه كه شد به رغم انتظارم، مثل هميشه نگفت؛«جووني كجايي كه يادت به خير» نگفت كه اگه كارمند يه اداره بود، يه مثقال حقوق بازنشستگي داشت. اقلش يه بيمه كه داشت. نگفت، خيلي عجيب بود كه نگفت.شرشر ناودون، استاد رو ياد عشق روزگار جووني انداخت كه يه عصر باروني بي خداحافظي رفت و تنهاش گذاشت؛ «اون موقعا عشق اين همه فت و فراوون نبود. راسش هرچيزي اصلش بود. وقتي بارون مي زد، بارون مي زدا؛ مي خواس زمين رو سوراخ كنه. اين روزا انگار زور آسمونم كم شده. اون موقع عطر نون، شكم سير سير رو گشنه مي كرد و خيابونا با اونكه سنگ فرش بود اما تو به عشق روشنفكراي كافه نادري، راهي راه مي شدي. وقتي عاشق مي شدي، جونت بالا مي اومد تا معشوق رو يه نيگا حلال، نيگا كني. تازه اگه بو مي بردن رفتي چشم چروني، تيكه بزرگت گوشت بود. اما حالا چي، همه چي بزك دوزكه. به قول «اسي آدم برفي»؛«آدما صب عاشق ميشن و شب فارغ».بارون استاد رو هوايي كرده بود؛«هيچ وقت نفهميدم چرا رفت. وقتي اومد بهش گفتم«گنجشكك اشي مشي. لب بوم ما نشين. بارون مياد خيس ميشي، مي افتي تو حوض نقاشي.» اما نشست رو بوم ما. يه روزم كه اونقدر دونه هاي بارون درشت بود كه مي شد قطره هاش رو بگيري بري بالا، خيس شد و افتاد تو حوض نقاشي يكي ديگه.»سرفه امون استاد رو بريده بود؛«بعد رفتنش بود كه فهميدم عاقل بود و خواسه مث اون طوطي كه به بازرگان چيز ياد داد، ما رو شيرفهم كنه. نيس ديده بود هنرمند مثل درويشه، خاك فرشش و آسمان سقفش. با رفتنش بهم فهموند كه بايد به فكر يه سقف باشم يه سقف بي روزن. سقفي كه تحمل بارون و باد و بوران رو داشته باشه. اما زهي خيال خوش كه بعد عمري سگ دو زدن، هنوزم كه هنوزه سقفي كه مال خودمون باشه، نداريم، حتي مقوايي. هميشه روزگار جيب مون از مظنه بازار عقب بود. چه اون موقع كه زمين متري دو هزارتومن و چه حالا كه متري دوميليون تومنه. آخه وقتي مي خواي تو كاسه يه گدا صدقه بندازي، ته جيبت مي گردي پي خردترين پول. تو كاسه ما هم هميشه ده شاهي، آقا بود (آه بلندي كشيد) سهم ما همون سقف گليه خونه آخره. (واسه جمله بعدش ريز خنديد) عزرائيلم اونقد صبر كرده كه بهشت زهرا پر شده و جنازه مونم آواره و بي سقفه.از شدت بارون كم شده بود و استاد مي گفت از ديدن خودش توي آينه سير شده. ديگه كسي جز خودش اونو نمي بينه. مردم حق دارن، آخه روزگار اون خيلي وقته گذشته س. تازه اون موقع اينقدري تلويزيون و روزنومه نبود.آره مردم حق دارن تو كوچه خيابون نشناسنش حتي ندونن اون مرده س يا زنده س. شايد اگه بميره دوباره چند تا روزنومه مث «اعتماد» خبرش رو تو صفحه هنري بزنن و مردم بفهمن كه اون تا همين ديروز زنده بوده.بارون كه بند اومد، درد دل هاي استاد هم بند اومد. ساكت ساكت شد. نم اشكي روي گونه اش دويد، انگار حالا نوبت باريدن او بود.

عشق بازي حروف

حتي اگه عينك خوش بيني هم بزني، خوشنويسي با همه ارج و قرب و قدمتش، هنر مورد اقبال جووناي امروز نيست. تلاش انجمن هاي خوشنويسان، محترم و مغتنم اما نمي توان كتمان كرد در عصر هنرهاي رنگي اين هنر مشكي كه با گوشه نشيني و عزلت اساتيدش الفتي ديرين دارد، كاملاً به محاق رفته است و تازه اگر به يمن حضور اين استاد چراغ 600 ساله خوشنويسي ايراني سوسو مي زند در عرصه بين المللي خوشنويسي اصيل ما نتوانسته به كام برسد.اما مجال اين خوشبختي هنوز مهياست كه خط ايراني در آثار شماري از بزرگان در بافتي از نقاشي خط زندگي نويني آغاز كرده است گرچه از اصالت هاي مكتبي خوشنويسي ما دور است اما به حتم نشاني از خال لب يار دارد و كافي است تا چشم بگرداني و ببيني خيل خريداراني كه در سراسر دنيا صف كشيده اند.يكي از اين نوآوري ها اين روزها بر ديوار نگارخانه اصلي فرهنگسراي نياوران جلوه گري مي كند؛ «آثار اسرافيل شيرچي» تلفيقي ظريف از جذابيت هاي ديروز خوشنويسي ايران و رنگ و نقش هاي امروزين. خط در آثار شيرچي تزئين نقاشي خط نيست (با آنكه اگر باشد هم ايرادي نيست) اما او به واسطه اعتقادش، همواره مضمون هاي آسماني را مشاقي كرده و جالب اينجاست رقص قلم استاد خطاط و سماع كلمات چنان است كه حتي خريداران اروپايي و امريكايي را به خريدن مرغ بسمل ها و آيات قرآن وامي دارد.تحفه ويژه شيرچي براي اين نمايشگاه كه در پروسه كاري او يك مسير تازه به شمار مي آيد نجواهاي عاشقانه است كه بر بوم هاي مشكي كه در حاشيه روكشي خاص از طلاي پتينه شده كه به قرمزي گراييده اند نقش بسته اند. تابلوهايي كه تو را به ياد كعبه عشق مي اندازد.كتيبه هاي خط و تذهيب او كه به شكل كلاسيك و با خطي استوار و محكم، اشعاري از فردوسي را در مدح ايران در دل خود دارند از ديگر آثار چشمگير اين نمايشگاه است كه خود شيرچي مي گويد به واسطه هجمه هاي اخير عليه ايران، انگيزه خلق اين تابلوها به ذهنش خطور كرده است.به ديدن اين نمايشگاه كه رفتيد حتماً سراغ كاتالوگ «من و خط هايم» را بگيريد كه شيرچي به قلم خود نوشته و يادگار سفر خردادماه او و آثارش به گالري پارلمان اتحاديه اروپا در لوكزامبورگ است. دل گويه هاي شيرچي با حروفي كه مشاقي مي كند مو به تن تان سيخ مي كند. معلوم نيست اين استاد خوشنويس است كه نقش عشق تحرير مي كند يا اينكه اين حروفند كه از اصل و ريشه عاشقند.
سه شنبه 21 آبان 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 208]