عيدانه

واضح آرشیو وب فارسی:قدس: عيدانه
چند رباعي
* محمد جواد غفور زاده «شفق»
در عشق تو، سعي بيش از اين خواهم كرد
خود را به رهت، خاك نشين خواهم كرد
دستم برسد اگر به دامان «ضريح»
يك خوشه نور، دست چين خواهم كرد
***
دل از نظر لطف تو، بي تاب كند
مس را به خدا، طلا كند، ناب كند
اشكم كه چكيد پشت اين «پنجره»، گفت
«فولاد» كه ديده، درد را آب كند؟
***
اينجا حرم است، «حجت هشتم» را
تكرار كن، آيه «قل اللهم» را
يك «پرچم سبز»، با تكان دادن دست
دعوت به بهشت مي كند مردم را
***
جان، هستي خود را به تو تقديم كند
«جبريل» به درگاه تو تعظيم كند
دل، عقربه اميد خود را بايد
با «ساعت سر در» تو، تنظيم كند
***
چشم تو نوازشگر و مهرافروز است
در عمق نگاه تو، غمي جان سوز است
يك روز، به دست تو نگاهش را دوخت
زيبايي «چشم آهو» از آن روز است
***
يك قوم، كنار چشمه، منزل دارند
يك طايفه، حال موج و ساحل دارند
خوش وقت كساني كه در اين روضه پاك
«آيين غبار روبي» دل دارند
***
اي نور به وحي متصل، ادركني!
اي از كرمت همه خجل، ادركني!
هر چند تو را «ضامن آهو» خوانند
اي ضامن صد قافله دل، ادركني!

آخرين حلقه درهاي جهان
*سيد محمد حسين ابوترابي
پلك خورشيد به فرمان تو بر مي خيزد
صبح، از سمت خراسان تو بر مي خيزد
نور، هر صبح مي افتد به در خانه ت
وبعد از گوشه چشمان تو برمي خيزد
مي كند مست، ملائك را در حال سجود
عطر سبزي كه از ايوان تو بر مي خيزد
تا كسي زير رواق تو دلش مي گيرد
ابر مي پيچد و باران تو بر مي خيزد
با دل پاك كبوتر تو چه گفتي كه هنوز
بال وا كرده پر افشان تو بر مي خيزد
آخرين حلقه درهاي جهاني مولا!
درد مي آيد و درمان تو بر مي خيزد
باز از مرو بيا! تا كه ببيني كه چطور
دل و دين باخته ايران تو بر مي خيزد

نقاره مي زنند...
*رحمان نوازني
قلبي شكست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره مي زنند . . . مريضي شفا گرفت
ديدي كه سنگ در دل آيينه آب شد
ديدي كه آب حاجت آيينه را گرفت
خورشيد آمد و به ضريح تو سجده كرد
اينجا براي صبح خودش روشنا گرفت
پيغمبري رسيد و در اين صحن پر ز نور
در هر رواق خلوت غار حرا گرفت
از آن طرف فرشته اي از آسمان رسيد
پروانه وار گشت و سلام مرا گرفت
زير پرش نهاد و به سمت خدا پريد
تقديم حق نمود و سپس ارتقا گرفت
چشمي كنار اين همه باور نشست و بعد
عكسي به يادگار از اين صحنه ها گرفت
دارم قدم قدم به تو نزديك مي شوم
شعرم تمام فاصله ها را فرا گرفت
دارم به سمت پنجره فولاد مي روم
جايي كه دل شكست و مريضي شفا گرفت

براي امام مهرباني ها
همين كه ديده ام ...
*عباس شاهزيدي
چقدر با تو كبوتر، چقدر با تو نگاه
چقدر آينه اينجا نشسته راه به راه
چقدر آمده و دل سپرده و رفته
چقدر مثل من اينجا رسيده تازه ز راه
سپهر سجده بر اين در كند غروب غروب
فرشته بوسه بر اين در زند پگاه پگاه
نمانده است برايم به جز دو گونه خيس
همين كه ديده ام از دور گنبدت را ..... آه
به چلچراغ تو امشب دخيل مي بندم
دلم گرفته از اين اتفاقهاي سياه
ببين چگونه ز جور زمانه غدار
كنار صحن تو آهوي دل گرفته پناه
فشانده است مرا روزگار خون در دل
نشانده است مرا آسمان به روز سياه
ميان خلسه و بي تابي ام كه مي شنوم
صداي دلكش نقاره خانه را ناگاه
جواب اين همه دلتنگي مرا بدهيد
آهاي آينه هاي نشسته بر درگاه

كوچه هاي خراسان
*زنده ياد قيصر امين پور
چشمه هاي خروشان تو را مي شناسند
موجهاي پريشان تو را مي شناسند
پرسش تشنگي را تو آبي، جوابي
ريگهاي بيابان تو را مي شناسند
نام تو رخصت رويش است و طراوت
زين سبب برگ و باران تو را مي شناسند
هم تو گلهاي اين باغ را مي شناسي
هم تمام شهيدان تو را مي شناسند
از نشابور بر موجي از «لا» گذشتي
اي كه امواج طوفان تو را مي شناسند
بوي توحيد مشروط بر بودن توست
اي كه آيات قرآن تو را مي شناسند
گرچه روي از همه خلق پوشيده داري
آي پيداي پنهان تو را مي شناسند
اينك اي خوب، فصل غريبي سر آمد
چون تمام غريبان تو را مي شناسند
كاش من هم عبور تو را ديده بودم
كوچه هاي خراسان تو را مي شناسند
دوشنبه 20 آبان 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: قدس]

[مشاهده در: www.qudsdaily.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 172]