آلپاچینو : بازیگری که همانند وی متولد نخواهد شد

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: آل پاچینو Al Pacino

آلفردو جیمز «اَل» پاچینو (زادهٔ 25 آوریل 1940) هنرپیشه آمریکایی و از برندگان جایزه ی اسکار است. (پیشنهاد: این مطلب رو با مرورگر موزلا فایر فاکس بخوانید.)
زندگی آلفردو جیمز پاچینو در نیویورک دیده به جهان گشود و پدرش سالواتور پاچینو (زاده شهر کورلئونه) کارمند شرکت بیمه و مادرش رز پاچینو (دارای تبار آمریکایی-ایتالیایی) خانه.دار بود. والدین او هنگامی کودکی او از هم جدا شدند. پدربزرگ و مادربزرگ او در اصل اهل سیسیل بودند.
وی در دوران جوانی و در حالی که بیش از ۲۲ سال از زندگی.اش نمی.گذشت، مادرش را از دست داد. پاچینو پیش از مرگ مادرش، زندگی چندان لذت.بخشی را پشت سر نگذاشته بود و چون والدینش خیلی زود از هم جدا شده بودند، مجبور شد به همراه مادرش به خانه پدربزرگش نقل مکان کرده و در آن.جا اقامت کند.

بازیگری

دهه ۱۹۷۰

ورود او به عرصهٔ بازیگری را باید سال 1969 دانست. پاچینو در این سال در فیلم ناتالی و من بازی کرد و دو سال پس از آن نیز ایفای نقشی در وحشت در نیلی پارک را پذیرفت. اما بازی در این دو فیلم هرگز او را راضی نکرد تا اینکه فرانسیس فورد کاپولا تصمیم به ساخت یکی از شاهکارهای تاریخ سینما یعنی فیلم پدرخوانده گرفت و نقش «مایکل کورلئونه» به او واگذار شد. در ابتدا کاپولا جک نیکلسون را برای ایفای نقش در پدر خوانده انتخاب کرد اما نیکلسون این پیشنهاد را رد کرد چرا که به گفته خودش نقش یک ایتالیایی را باید یک ایتالیایی بازی کند و با این کار ناخواسته بزرگترین شانس زندگی پاچینو را به او بخشید. پاچینو برای این فیلم نامزد دریافت "جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد" شد که به آن نرسید.
دهه ۱۹۸۰

در سال 1973 او در فیلم.های مترسک و سرپیکو بازی کرد. در مترسک نقش آدمی سرگشته را داشت که در پی هویت خویش است و در سرپیکو نیز یک پاچینوی تمام عیار بود. وی در این فیلم نقش فرانک سرپیکو افسر پلیسی را بازی کرد که فساد افسران مافوق خود را افشا می.کند. پاچینو در همان سال بار دیگر نامزد دریافت اسکار شد اما باز هم این جایزه نصیبش نشد. اما منتقدان، جایزهٔ "گلدن گلوب" را به سبب بازی در سرپیکو به وی اهدا کردند.

از دیگر بازی.های چشمگیر پاچینو می.توان به حضورش در فیلم.های پدرخوانده 2 (1974)،بعد از ظهر سگی (1975) و فیلم و عدالت برای همه (1979) اشاره کرد. پاچینو برای بازی در همه این فیلم.ها نامزد اسکار شد ولی بدان دست نیافت. او می.گوید: «من برای اسکار بازی نمی.کنم، چون بازیگری عشق من است، عشقی که هرگز نمی.توانم رهایش کنم».
او برای بازی در فیلم هایی چون کرامر علیه کرامر (1979)، اینک آخرالزمان و متولد چهارم جولای(1989) دعوت شد ولی او این پیشنهادها را قبول نکرد. هنگامی که کاپولا برای فیلم اینک آخرالزمان او را دعوت کرد، پاچینو در یک جمله پاسخ منفی به او داد: «من با تو به جنگ نخواهم آمد».
دهه ۱۹۹۰

دههٔ ۱۹۹۰ را برای باید دههٔ نوینی برای پاچینو دانست، زیرا او که پس از بازی در فیلم انقلاب (1985) مبتلا به ذات الریه شده و مدت چهار سال نیز از عالم سینما دور مانده بود، در فیلم دریای عشق (1989) بار دیگر خوش درخشید. از فیلم.های معروف او در این دهه می.توان به دیک تریسی، پدرخوانده 3 (1990)، فرانکی و جانی (1991)، گلن گری گلن راس (1992)، راه کارلیتو (1993)، التهاب(1995)، تالار شهر (1996)، وکیل مدافع شیطان، دنی براسکو (1997) و خودی(1998) اشاره کرد. اما برترین فیلم او در این دهه، بوی خوش زن در سال 1992 است که جایزه اسکار را برایش به ارمغان آورد. او در این فیلم ایفاگر نقش مرد نابینایی بود که عشق به همنوع را به بهترین شکل ممکن بیان می.کند. علاوه بر جایزهٔ اسکار، جایزه گلدن گلاب نیز برای این فیلم از سوی منتقدان، به او اعطا شد. زمانی که نقش شیطان در فیلم وکیل مدافع شیطان (1997) را ایفا کرد، همه بزرگان، نامداران و تماشاگران سینما و مردم عادی او را نابغه خواندند.
در سال 1996 از سوی انجمن گوتام جایزه ویژهٔ یک عمر فعالیت هنری نصیبش شد و پیش از آن نیز از سوی فستیوال بین المللی فیلم سن سباستین اسپانیا ,جایزه مشابهی به او اهدا شد.

سال ۲۰۰۰ به بعد

او در سال 2002 در فیلم بی خوابی نقش یک کاراگاه را بازی کرد که در تعقیب یک قاتل حرفه.ای است. تاجر ونیزی (2004) را باید بهترین فیلم او از سال 2000 به بعد دانست.
سبک بازی

پاچینو در بازیگری دارای سبک ویژه.ای است و به واقع سرشار از استعداد است و به خوبی می.تواند ایفاگر هر نقشی باشد. نکتهٔ برجسته در بیشتر بازیهای او این است که مخاطب را با خود همراه می.سازد. صدای گرم و دلنشین او در بازی به پاچینو کمک فراوانی می.کند، گویی اعضای بدنش همه هنگام بازی واقعاً بازیگر هستند.
کمتر بازیگری در سینمای جهان می.توان سراغ گرفت که نظیر پاچینو قدرت بازی با چشم را داشته باشد. چشمان پاچینو قدرت صحبت کردن با مخاطب را دارد و می.توان برق خاصی را در دیدگان وی احساس کرد. این یکی از امتیازات منحصر به فرد او است و فیلم پدرخوانده 2 اوج بازی وی با چشمهایش به شمار می.رود. قدرت و تأثیر نگاه او صحنه.های جاودانه.ای را در تاریخ سینمای جهان خلق کرده است. به.عنوان مثال بازی استثنایی او در سکانس مرگ سولاتسو و پلیس خیانت کار در فیلم پدر خوانده ۱ ، استعداد بی نظیرش را به نمایش می.گذارد.
در میان ستاره.های هالیوود، بازیگران انگشت.شماری چون مارلون براندو را می.توان یافت که صدایی مانند او داشته باشند.
زندگی شخصی

پاچینو تاکنون ازدواج نکرده.است اما سه فرزند به او منسوب است که یکی از آنان دختری به نام جولی ماریاست (متولد 1988) که در پی رابطهٔ چندین ساله.اش با مربی بازیگری آموزشگاه لی استراسبرگ، «جن ترنت»، به دنیا آمد و دو فرزند دیگر دوقلوهایی با نام.های انتون و اولیویا هستند (متولد 2001) که آن.ها نیز ثمرهٔ رابطه ناموفقش با «بورلی دی آنجلو» بودند.
آل پاچینو در زندگی شخصی خود چیزی برای مخفی کردن ندارد و شاید به همین دلیل نزد مطبوعات و روزنامه.نگاران از محبوبیت ویژه.ای برخوردار است. او انسانی وارسته و درستکار است که همواره تلاش دارد به همنوعان خود، آن هم به هر شکل ممکن کمک نماید و همین موضوع سبب شده تا وی دوست.داشتنی باشد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 119]