اليگارشي لندن و بنيانگذاري تروريسم جديد

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: ● نويسنده: عبدالله - شهبازي

● منبع: سایت - عبدالله شهبازی

مازيني: انقلابي يا توطئه.گر مشکوک؟

در تاريخنگاري رسمي غرب جوزپه مازيني (1805-1872) به عنوان يکي از برجسته.ترين انقلابيون سده نوزدهم ميلادي، يکي از رهبران اصلي جنبش اتحاد ايتاليا و جمهوري.خواهي سرسخت معرفي مي.شود. ولي به مازيني از منظر ديگري نيز مي.توان نگريست. در اين تصوير، مازيني به عنوان ماجراجويي افراطي و توطئه.گر و تروريستي قهار شناخته مي.شود که با اليگارشي لندن و شبکه زرسالاري يهودي پيوند تنگاتنگ داشت، در تمامي دوران زندگي سياسي.اش در جهت اهداف اين کانون.ها عمل .کرد، به.رغم ادعاي جمهوري.خواهي در عمل راه تحميل سلطنت ويکتور امانوئل دوّم و مافيا را بر سراسر ايتاليا را هموار کرد و خونريزي.ها و مصائب بي.شمار براي مردم ايتاليا به ارمغان آورد.

از اين منظر، مازيني نه تنها رهبر مافياي ايتاليا و پيشگام فاشيسم ايتاليايي و ديکتاتوري موسوليني در سده بعد به.شمار مي.رود بلکه پيش.نمونه تاريخي توطئه.گران مشکوکي است که در اواخر سده بيستم و اوائل سده بيست و يکم ميلادي حفيظ.الله امين (ديکتاتور افغانستان)، بن.لادن (رهبر گروه تروريستي القاعده) و صدام حسين (ديکتاتور عراق) از جنجالي.ترين و مؤثرترين آنان بودند.

مازيني کيست؟

مازيني در بندر جنوا در خانواده.اي مرفه به.دنيا آمد. پدرش طبيب بود و از پزشکان دربار و خاندان سلطنتي بريتانيا. تحصيلاتش را در دانشگاه جنوا در رشته حقوق به پايان برد و در دوران دانشجويي، در حوالي سال 1827، به سازمان مخفي کاربوناري پيوست. در سال 1830 به دليل شرکت در فعاليت.هاي تخريبي سه ماه بازداشت شد و سپس در فوريه 1831 به بندر مارسي (فرانسه) مهاجرت کرد. مازيني در بندر مارسي گروهي از جوانان ايتاليايي را گرد آورد و در سال 1832 سازماني به.نام ايتالياي جوان تأسيس کرد. هدف اين سازمان اخراج نيروهاي اتريشي از شمال ايتاليا و تبديل دولت.هاي ايتاليايي به يک جمهوري واحد سراسري عنوان شده بود از طريق آگاه کردن مردم و ايجاد شورش.

مازيني سه اصل ترقي، وظيفه.شناسي و ايثار را به عنوان پايه عمل اعضاي سازمان خود قرار داد و اعلام کرد: «نه پاپ، نه شاه، تنها خدا و خلق مي.تواند راه آينده ما را هموار کند.» مازيني انتشار نشريه.اي به.نام ايتالياي جوان را نيز آغاز کرد. نشريه و اوراق تبليغاتي اين سازمان مخفيانه در جنوا و ساير شهرهاي ايتاليا توزيع مي.شد. سازمان مخفي ايتالياي جوان به سرعت گسترش يافت به.نحوي که يک سال بعد شمار اعضاي آن به 60 هزار نفر رسيد. در سال 1833 طرح مازيني براي شورش در پيدمونت کشف و خنثي شد؛ دوازده تن از اعضاي سازمان او اعدام شدند، يکي. خودکشي کرد و مازيني غياباً به مرگ محکوم شد. چند ماه بعد، پليس فرانسه تصميم به دستگيري او گرفت و مازيني از مارسي به سويس گريخت.

مازيني در لندن

پس از اين شکست، مازيني انديشه خود را گسترش داد و آرمان «برادري جهاني انسان.ها» و تأسيس «جمهوري کنفدراتيو جهاني» را مطرح کرد. در دوران اقامت در سويس، بر اساس اين انديشه و به کمک جوانان اروپايي مقيم سويس، مازيني سازمان اروپاي جوان و سازمان.هاي مشابه را براي برخي از کشورهاي اروپايي تأسيس کرد مانند آلمان جوان، سويس جوان، لهستان جوان و غيره. اقامت مازيني در سويس سه سال به درازا کشيد و سرانجام در ژانويه 1837 به همراه گروه کوچکي از پيروان وفادارش به لندن مهاجرت کرد. از اين زمان تا پايان عمر، به تعبير آمريکانا، انگلستان «وطن دوّم» مازيني به.شمار مي.رفت. مازيني، که از حمايت مالي و سياسي کانون.هاي مقتدر و مرموزي برخوردار بود، در لندن مدرسه.اي براي تربيت نوجوانان ايتاليايي تأسيس کرد، نشريه.اي به.نام حواريون خلق به راه انداخت و بخشي از رساله معروف خود به.نام درباره وظايف انسان را در اين نشريه منتشر نمود.

در اين سال.ها او با توماس کارلايل، مورخ و نويسنده اسکاتلندي، دوست صميمي بود و با همسر کارلايل، جين بايلي ولش، که چون شوهرش در جريان.هاي مطبوعاتي و فرهنگي فعال بود، رابطه عاشقانه داشت. کارلايل در محله چلسي مي.زيست و خانه.اش پاتوق نويسندگان سرشناسي چون لي هانت و جان استوارت ميل بود. بدينسان، مازيني به يکي از دوستان نزديک جان استوارت ميل، انديشه.پرداز نامدار سياسي و از مديران سازمان اطلاعاتي کمپاني هند شرقي بريتانيا، بدل شد. جان استوارت ميل عضو کلوپ آتنائوم بود و از دوستان دوک ولينگتون، عضو کلوپ فوق، به.شمار مي.رفت. در اين کلوپ دسيسه.گران يهودي نامدار تاريخ بريتانيا- ناتان روچيلد، اسحاق و فرانسيس گلداسميد، اسحاق د اسرائيلي (پدر بنجامين ديزرائيلي)، و موسس مونت.فيوره- عضويت داشتند. لرد پالمرستون و توماس بارنز، سردبير روزنامه متنفذ تايمز، نيز عضو کلوپ آتنائوم بودند.

جنبش ايتالياي جوان

مازيني در سال 1840 سازمان ايتالياي جوان را در پاريس احيا کرد و در سال 1844 شورشي را در کالابرياي ايتاليا سازمان داد که به شکست و اعدام عده.اي ديگر انجاميد. از اين زمان مازيني، به يمن تبليغات مطبوعات بريتانيا، به عنوان انقلابي شهرت فراوان يافت و در سال 1847 اتحاديه بين.المللي خلق را تأسيس کرد. اينک مازيني چهره شاخص و الگوي جوانان انقلابي ايتاليا به.شمار مي.رفت و تأثيرات بزرگ فکري و عملي بر جوانان انقلابي سراسر اروپا بر جاي مي.نهاد. او در جريان انقلاب 1848 به ايتاليا بازگشت ولي به سرعت اعتبار خود را از دست داد و پس از مدت کوتاهي مجبور شد به انگلستان بازگردد. در همين زمان لويي بناپارت، عضو ديگر سازمان مخفي کاربوناري، از لندن به پاريس بازگشت و با حمايت کانون.هاي توطئه.گر لندن در دسامبر 1848 توانست در رأس جمهوري نوخاسته فرانسه جاي گيرد. مازيني نيز اندکي بعد، در اوائل 1849، با تدارک و حمايت مالي کافي، به ايتاليا بازگشت، به کمک گاريبالدي، در شهر رم شورشي بر پا کرد و موجوديت جمهوري رم را اعلام نمود.

مازيني از «رم سوّم» سخن مي.گفت. به.زعم او، رم اوّل امپراتوري رم بود، رم دوّم رم پاپ‎ها و رم سوّم «رم خلق». در فوريه 1849 رياست اين جمهوري را مازيني به دست گرفت. پاپ پيوس نهم از حکومت.هاي کاتوليک جهان درخواست کمک کرد. ارتش فرانسه پيشدستي نمود، به سرعت وارد خاک ايتاليا شد، و در ژوئن 1849 حکومت مازيني و گاريبالدي را در رم ساقط نمود. بدينسان، لويي بناپارت به نام حفاظت از پاپ و کليساي کاتوليک نيروهاي نظامي خود را در رم مستقر کرد و تا پايان حکومتش به مدت 21 سال شهر رم و پاپ را به اسارت گرفت. برخلاف تصوّر اوّليه، ماجراي فوق چندان پيچيده نيست و ميان عملکرد اين دو عضو توطئه.گر سازمان کاربوناري هيچ تناقض واقعي، نه صوري، نمي.توان يافت. شورش مازيني اقدامي سازمان يافته بود که بايد حاکميت «ناپلئون صغير» را بر رم و کليساي کاتوليک تأمين مي.کرد و سرآغازي مي.شد بر نقش ماجراجويانه و نظامي.گرايانه او در منطقه؛ پديده.اي که بعدها بناپارتيسم نام گرفت. هدف کانون.هاي توطئه.گر لندن نيز همين بود

شورش در ايتاليا

مازيني پس از انجام اين مأموريت بار ديگر در لندن مستقر شد، در سال 1851 سازماني به.نام دوستان ايتاليا تأسيس کرد و به تحريک عليه امپراتوري هابسبورگ ادامه داد. او اينک به عنوان «رئيس تروريست.ها» شهره خاص و عام بود.

مازيني در سال 1858 روزنامه ديگري در لندن منتشر کرد به.نام انديشه و عمل. ترکيب اين دو واژه، که بعدها در قاموس انقلابيون افراطي رواج فراوان يافت، بيانگر اين تلقي بود که «انديشه» تنها زماني ارزشمند است که به «عمل» منجر شود. اندکي بعد، در سال 1859، کاميلو کاوور به کمک نظامي ناپلئون سوّم و با حمايت سياسي بريتانيا جنگ عليه اتريش را آغاز کرد. مازيني در دوران کوتاه ديکتاتوري گاريبالدي در جنوب ايتاليا نزد او رفت ولي در سال 1861 با تأسيس پادشاهي ايتاليا به لندن بازگشت زيرا به عنوان ليدر سرشناس انقلابيون جمهوري.خواه اروپا شناخته مي.شد و پيوندش با حکومت سلطنتي نوخاسته ايتاليا اين وجهه را از ميان مي.برد.

در سال 1864 نمايندگان سازمان.هاي سوسياليستي اروپا در شهر لندن گرد آمدند و تأسيس سازماني به.نام اتحاديه جهاني کارگران را اعلام کردند. اين سازمان بعدها به انترناسيونال اوّل معروف شد. در اين زمان، کارل مارکس، ميخائيل باکونين و جوزپه مازيني، که هر سه مقيم لندن بودند، رهبران فکري انترناسيونال به.شمار مي.رفتند. ميان اين سه تن و پيروان.شان نبرد سختي درگرفت که در نهايت به پيروزي مارکس و پيروانش انجاميد. ابتدا مازيني و هوادارانش از انترناسيونال اخراج شدند و در سال 1872 باکونين آنارشيست و پيروانش نيز از انترناسيونال اخراج شدند.

در طول دهه 1860 توطئه.هاي مازيني به.طور عمده در جهت برانگيختن آشوب در شهرهاي ونيز و رم بود که هنوز به پادشاهي ايتاليا منضم نشده بودند. با اشغال ونيز (1866) و رم (1870) به.وسيله نيروهاي کنت کاوور اين فعاليت نيز به پايان رسيد. مازيني در اواخر عمر روزنامه رُم خلق را منتشر کرد و در 10 مارس 1872 در شهر پيزا درگذشت. او هيچگاه ازدواج نکرد.

مازيني نويسنده.اي چيره.دست بود و در نوشتارش از برخي مفاهيم تهييجي، که بعدها به وسعت رواج يافت، چون خلق و غيره و غيره، بهره فراوان مي.برد.

مجموعه آثار مازيني در 6 جلد به انگليسي منتشر شده است.

مازيني: يهوديان و فراماسونري

به.نوشته دکتر بنجامين گينزبرگ، انديشمند سياسي يهودي ايالات متحده آمريکا و رئيس مرکز مطالعات دولتي دانشگاه جان هاپکينز، بخش مهمي از اعضاي جنبش ايتالياي جوان مازيني، که شورش.هاي دهه 1830 را ايجاد کردند، يهودي بودند و مازيني از طريق مؤسسه مالي تودروس در شهر تورين کمک.هاي مالي قابل توجهي از يهوديان دريافت مي.کرد. يکي از نزديک.ترين دوستان و حاميان مازيني، لوپلر، حاخام بعدي شهر تورين، بود. پلرينو رُسلي و ساير اعضاي خاندان رُسلي و خويشان و شرکاي.شان در لندن، به.ويژه اعضاي خاندان ناتان، نيز کمک.هاي فراوان در اختيار مازيني قرار مي.دادند تا بدان حد که مازيني «از خداوند به.خاطر برخورداري از دوستي اين خانواده شکرگزار بود.» بعدها، مازيني در خانه پلرينو رُسلي و همسرش، جيانتا ناتان، در شهر پيزا فوت کرد و به اين مناسبت خانه فوق به صورت موزه نگهداري مي.شود. يکي از پسران پلرينو رُسلي، به.نام نلو رُسلي، نويسنده کتاب.هايي درباره مازيني است. نلو رُسلي در آٍثارش يهوديت را به عنوان «دين آزادي» معرفي مي.کرد.

در دوراني که مازيني در لندن مي.زيست، اين شهر کنام انواع ماجراجويان و آشوب.گران سياسي و تروريست.هاي مورد حمايت اليگارشي لندن و زرسالاران يهودي بود که به.طور عمده در کار خرابکاري و تضعيف حکومت.هاي مقتدر نيکلاي اوّل روسيه و فرانتس جوزف هابسبورگ بودند.

يکي ديگر از تبعيديان نامدار سياسي مقيم لندن در اين زمان و دوست نزديک مازيني، لويي کوشوت، رهبر شورش 1848 مجارستان عليه دولت هابسبورگ، بود که به.نوشته دکتر گينزبرگ 20 هزار نفر از اعضاي قشون شورشي او را يهوديان تشکيل مي.دادند. سازمان روسيه جوان در لندن را آلکساندر هرزن رهبري مي.کرد. وبستر تارپلي از هرزن به عنوان عامل بارون جيمز روچيلد پاريس نام مي.برد و مي.افزايد که هر دو نشريه او، ستاره قطبي و ناقوس، را سرويس اطلاعاتي بريتانيا اداره مي.کرد.

سرشناس.ترين هوادار مازيني در انترناسيونال اوّل، يک يهودي به.نام لوئيز ولف بود که در بهار 1865 از انترناسيونال اخراج شد و بعدها فاش شد که مأمور نفوذي پليس مخفي انگلستان بوده است. يکي از نزديک.ترين دوستان مازيني در لندن، ارنستو ناتان بود که اداره روزنامه رُم خلق او را به دست داشت. ناتان از سال 1871 در رم مستقر شد و به مبلغ پرشور جدايي دين از دولت (سکولاريسم) بدل گرديد. او در سال.هاي 1907-1913 شهردار شهر رم، مهد کليساي کاتوليک، بود. دائرة.المعارف يهود از ناتان به عنوان اوّلين شهردار يهودي رم ياد مي.کند. ارنستو ناتان دو بار استاد اعظم فراماسونري ايتاليا شد

منابع رسمي ماسوني از مازيني به عنوان «استاد اعظم فراماسونري ايتاليا» و «استاد اعظم گراند اوريان ايتاليا» ياد مي.کنند. مازيني و پيروان او داراي گرايش.هاي شديد ضد کليسايي بودند و به اين دليل مارک فلاوز مي.نويسد: «بعد از پالمرستون و خاندان روچيلد، بايد مازيني را به عنوان سرسخت.ترين دشمن و توطئه.گر بر ضد کليساي کاتوليک در سده نوزدهم شناخت.»

و سرانجام، بايد به نقش برجسته مازيني در ابداع و ترويج مفاهيم و انديشه.هاي خشونت.آميز و عمليات توطئه.گرانه و تروريستي جديد توجه اکيد کرد که در طول دهه.هاي پسين او را، مستقيم يا غيرمستقيم، به منبع الهام و الگوي بسياري از توطئه.گران و تروريست.ها در سراسر جهان بدل نمود. و نيز هستند محققيني که تأثير انديشه و عمل مازيني را بر ظهور فاشيسم مورد توجه قرار داده.اند. لوسين رادل انديشه مازيني را يکي از منابع اصلي فکري فاشيسم مي.داند و جيمز ويسکر ظهور فاشيسم در ايتاليا و نازيسم در آلمان را تحقق آرزوهاي مازيني.

گاريبالدي

يکي از پيروان نامدار مازيني جوزپه گاريبالدي است. گاريبالدي از نظر سياسي و نظري قابل مقايسه با مازيني نيست و تنها به عنوان فرمانده نظامي جنگ.هاي چريکي و آشوب.گري عمل.گرا و ماجراجويي ناآرام شناخته مي.شود. گاريبالدي و گروه مسلحش، پيراهن قرمزها، نقش مهمي در شورش.هاي ايتاليا و تأسيس پادشاهي واحد ايتاليا ايفا نمودند.

گاريبالدي به يک خانواده ماهيگير و تاجر تعلق داشت و به مدت ده سال ملوان بود. او از اوائل دهه 1830 تحت.تأثير مازيني قرار گرفت، در شورش نافرجام سال 1833 پيدمونت شرکت کرد، به فرانسه گريخت و غياباً به مرگ محکوم شد. در سال.هاي 1836-1848 در آمريکاي جنوبي مأوا گزيد. ابتدا به خدمت جمهوري تازه تأسيس ريو گرانده دو سول درآمد که در پي استقلال از امپراتوري برزيل بود. پس از شکست نيروهاي اين جمهوري، در سال 1846 به خدمت دولت اروگوئه درآمد و در جنگ.هاي اين دولت عليه دولت آرژانتين شرکت کرد. در همين زمان بود که گروه پيراهن قرمزهاي خود را تشکيل داد. اين گروه در نبردي کوچک و کم.اهميت به پيروزي رسيد و همين کافي بود تا مطبوعات لندن و سازمان.هاي ماسوني اروپا و ايتاليا براي گاريبالدي و گروه مسلحش شهرتي فراوان پديد آورند. اين تبليغات زمينه.سازي براي بازگشت او و گروهش به ايتاليا و آغاز عمليات چريکي او در اين جبهه جديد، عليه امپراتوري هابسبورگ و کليساي رم، بود

فراماسونري و شورش.هاي آمريکاي لاتين

مشارکت گاريبالدي و ساير ماجراجويان حرفه.اي سازمان مازيني در شورش.هاي آمريکاي لاتين منطبق با سياستي است که آريستوکراسي مالي و اليگارشي لندن در شبه جزيره ايتاليا و اروپاي شرقي و مرکزي در پيش گرفته بود. اين شورش.ها از اوائل دهه دوّم سده نوزدهم ميلادي با هدف فروپاشي آخرين بقاياي امپراتوري ماوراءبحار اسپانيا و پرتغال آغاز شد و به تأسيس دولت.هاي جديدي انجاميد که همگي در زير سلطه ماسون.ها و يهوديان مخفي، مانند ژنرال مانوئل فونسکا بنيانگذار جمهوري برزيل، قرار گرفتند و مردم خود را به بزرگ.ترين بدهکاران آريستوکراسي مالي و زرسالاري يهودي بدل نمودند.

در آن زمان، طرح.هاي استراتژيک آريستوکراسي مالي در آمريکاي لاتين با سياست. دولت.هاي وقت بريتانيا و ايالات متحده آمريکا منطبق بود. جرج کانينگ، وزير خارجه نامدار بريتانيا در اوائل سده نوزدهم و باني شورش.هاي آمريکاي لاتين، هدف بريتانيا را ايجاد «نظم نو» و «انگليسي کردن» آمريکاي لاتين مي.خواند و به صراحت مي.گفت: «من دنياي نو را براي اصلاح نظم کهنه فراخواندم.»

جرج کانينگ

رهبري شورش.هاي آمريکاي لاتين با اليگارشي مستعمرات بود، که در ترکيب آن خاندان.هاي يهودي مخفي جايگاه فائقه داشتند، و مانند ايتاليا فراماسونري به عنوان «مادر معنوي» اين شورش.ها شناخته مي.شد. فرانسيسکو ميراندا و سيمون بوليوار، دو رهبر نامدار شورش.هاي آمريکاي لاتين، همانند مازيني و گاريبالدي، فراماسون بودند و فعاليت خود را با حمايت کانون.هاي دسيسه.گر مالي و سياسي بريتانيا و ايالات متحده آغاز کردند.

به.نوشته گيلرمو دلاس ره.يس، پژوهشگر دانشگاه پنسيلوانيا، ميراندا، که از او به عنوان مغز متفکر شورش.هاي استقلال.طلبانه آمريکاي لاتين ياد مي.شود، در سال 1796 ماسون شد و قبل از عزيمت به ونزوئلا و تشکيل لژ خود طرح براندازي حکومت اسپانيا در آمريکاي جنوبي را در لژهاي لندن مطرح کرد. اين لژ، که ميراندا و بوليوار ايجاد کردند، به سرعت ابتکار عمل را به دست گرفت و در کاراکاس سيطره خود را بر جنبش استقلال تأمين کرد. بوليوار در اسپانيا به سه درجه ماسوني و در سال 1807 در پاريس به درجات عالي طريقت اسکاتي دست يافت. درجات آئين اسکاتي او در موزه گراند لژ نيويورک موجود است. خوزه دو سن.مارتين، يکي ديگر از رهبران شورش.هاي استقلال آمريکاي جنوبي، نيز ماسون بود. او در لندن به لژ ميراندا پيوست و سپس لژ ماسوني خود را در آمريکاي جنوبي ايجاد کرد

خوان کارلوس آلوارز، ماسون بلندپايه، مي.نويسد: «ژنرال سن.مارتين، رهبر جنگ استقلال آرژانتين، در سال 1812 لژ لائوتارو را در بوئنوس.آيرس تأسيس کرد و اين شبکه ماسوني گسترده به يک نيروي سياسي قدرتمند در آرژانتين و شيلي بدل شد.» او مي.افزايد: «ترديدي نيست که ميان رهبران [شورش] آمريکاي جنوبي نوعي ارتباط وجود داشت زيرا شورش در مستعمرات اسپانيايي در قاره آمريکا تقريباً همزمان، در حوالي سال 1811، آغاز شد.»

به.نوشته دائرة.المعارف ماسوني کويل، گاريبالدي در سال 1860 گراند اوريان پالرمو را تأسيس کرد و خود استاد اعظم آن شد. در 23 مه 1864، پس از ادغام تعدادي از سازمان.هاي ماسوني ايتاليا و ايجاد يک گراند اوريان واحد، گاريبالدي در مقام استاد اعظم افتخاري و مادام.العمر آن جاي گرفت. کويل مي.افزايد: «فعاليت.هاي ماسوني گاريبالدي، مانند فعاليت.هاي نظامي.اش، چنان گسترده است که در اين مقاله قابل درج نيست.» ماکي نيز در دائرة.المعارف ماسوني خود مقاله مفصلي را به گاريبالدي، به عنوان استاد اعظم فراماسونري ايتاليا، اختصاص داده و به.نقل از خاطرات کورتيس گيلد آمريکايي درباره فعاليت.هاي ماسوني او سخن گفته است. پل فيشر مي.نويسد: گاريبالدي خواستار سرنگوني پاپ بود تا بر ويرانه کليسا و نابودي روحانيون «حکومت حقيقت و خرد» مستقر شود. به.نوشته بريتانيکا، گاريبالدي عميقاً به ديکتاتوري اعتقاد داشت و نهاد پارلمان را ناکارآمد و فاسد مي.دانست. او در دهه پاياني عمر خود را سوسياليست خواند ولي هم کارل مارکس و هم ميخائيل باکونين اين ادعا را مردود .شمردند.

استعمار بريتانيا و نظم جديد

مازيني و گاريبالدي به عنوان "پيامبران" و "قهرمانان اسطوره.اي" ناسيوناليسمي شناخته مي.شوند که در سده. نوزدهم و اوائل سده بيستم ميلادي سرنوشت اروپا و آمريکاي لاتين و آسيا را رقم زد. اين ناسيوناليسم، درست در همان زمان که امپرياليسم غرب در کار گسترش خود بود، با فروپاشيدن دولت.هاي کهن اروپايي عثماني و هابسبورگ و ايجاد آشوب در اسپانيا و پرتغال و مستملکات ايشان در آمريکاي لاتين، کشورهايي کوچک و ضعيف با مرزهاي جديد جغرافيايي به رهبري دولتمردان و نخبگان سياسي نوخاسته پديد آورد که همگي يا بسياري از ايشان فراماسون بودند. بدينسان، فراماسونري کارايي شگرف خود را در هموار کردن راه توسعه و استيلاي امپرياليسم انگلوساکسون بر سراسر جهان به ثبوت رسانيد. در حوالي نيمه دهه 1860، جنبش اروپاي جوان مازيني الهام.بخش گروهي از روشنفکران و نخبگان عثماني شد و به پيدايش عثمانيان جوان و بعدها ترکان جوان انجاميد و از اين راه بر ايرانيان اثر گذارد.

مازيني، به پيروي از جرج کانينگ و پالمرستون، در پي استقرار نظم جديد در قاره اروپا، منهاي بريتانيا، بود و به اين دليل است که گريفيث، بيوگرافي.نويس مازيني، او را «پيامبر اروپاي جديد» مي.خواند. اين نظمي است منطبق با اميال و خواست.هاي بورژوازي نوخاسته.اي که بريتانيا مهد و سنگر آن به.شمار مي.رفت و در رأس آن آريستوکراسي مالي و در قلب آن زرسالاري يهودي جاي داشت. تجديد سازمان پرهزينه اروپا، که دهه.ها فقر و محروميت را براي مردم آن به ارمغان آورد، هيچ توجيهي نداشت مگر تأمين منافع اين آريستوکراسي جهانوطن مالي که عملاً و واقعاً به هيچ مرز ملي اعتقاد نداشت ولي به تحريک احساسات قومي دست مي.زد زيرا براي افزايش ثروت خود به فروپاشي مرزها و ساختارهاي سياسي مستقر و جاافتاده و ايجاد مرزهاي جديد و صعود دولتمردان جديد نيازمند بود.

موجي که آريستوکراسي مالي، با سرمايه.گذاري کلان و با روش.هاي توطئه.گرانه آشکار و بي.پروا، به.نام ناسيوناليسم به راه انداخت مفهومي نژادي داشت و هر جماعت انساني را که به زباني واحد تکلم مي.کرد به استقلال و تأسيس دولت مستقل فرامي.خواند. ولي اين ناسيوناليسم تعريف روشني نداشت و در عمل بر اساس منافع و سياست.هاي آريستوکراسي مالي تبيين مي.شد. به اين ترتيب، بسياري از اقوام اروپايي و غير اروپايي نه تنها به استقلال دست نيافتند بلکه طعمه ديگران شدند؛ ديگراني که مورد حمايت اليگارشي لندن بودند.

باغ.وحش چند فرهنگي پالمرستون

پيامد اين سياست، پيدايش سيلي بزرگ از جنبش.هاي سياسي و شورش.هاي نظامي استقلال.طلبانه بود که عموماً پسوند ” جوان“ را بر نام سازمان خود مي.افزودند. سران اين جنبش.ها همگي لندن را به مرکز فعاليت خود بدل ساخته بودند. به اين دليل است که وبستر تارپلي، نويسنده آمريکايي، لندن نيمه سده نوزدهم را «باغ.وحش چند فرهنگي پالمرستون» خوانده است. تارپلي اين «باغ.وحش» را چنين توصيف مي.کند:

من اکنون در سايه ديوار کاخ پارلمان در محله وستمينستر لندن ايستاده.ام. در حوالي سال 1850. در اطراف من لندن عصر ويکتورياست. لندن ديکنز و جان استوارت ميل و توماس کارلايل. اين شهر مرکز بزرگ.ترين امپراتوري استعماري است که جهان تاکنون به خود ديده است. امپراتوري که يک پنجم کل جمعيت و اراضي جهان را در برمي.گيرد. ولي در عمل ساير نقاط جهان نيز- که به.وسيله استعمارگران فرانسوي، اسپانيايي، پرتغالي، هلندي، بلژيکي و دانمارکي اداره مي.شوند- اقمار امپراتوري بريتانيا هستند. هر چند رهبري اين امپراتوري با ملکه ويکتورياست ولي بريتانيا در واقع يک حکومت پادشاهي نيست، يک حکومت اليگارشيک از نوع ونيزي آن است. قدرتمندترين رهبر اليگارشي بريتانيا در اين سال.ها، در حوالي 1850، لرد پالمرستون است... پالمرستون درگير نبردي است براي تبديل لندن به مرکز يک امپراتوري جديد روم. او مي.خواهد جهان را به همان روشي تسخير کند که انگليسي.ها هند را تسخير کردند؛ و تمامي ملت.هاي ديگر را به دست.نشانده سياست استعماري بريتانيا بدل کند. نبرد لرد پالمرستون مخفي نيست. او آن را به صراحت در پارلمان بيان مي.کند و مي.گويد تبعه بريتانيا به هر جاي جهان که برود بايد به خود ببالد که قانون و ناوگان بريتانيا حامي اوست... بريتانيا در دوران جنگ.هاي ناپلئوني بخش مهمي از جهان غيراروپايي را تصرف کرد به.جز ايالات متحده آمريکا. پس از سال 1815 حکومت.هاي فرانسه، اعم از بوربن و اورلئان و بناپارت، دست.نشانده لندن بودند. ولي هنوز در اروپاي مرکزي و شرقي دولت.هايي وجود داشتند مثل اتريش و روسيه که قدرتمند و مستقل بودند. پالمرستون دوست داشت اين دولت.ها را «قدرت.هاي خودکامه» بنامد... از زماني که در دهه 1820 لرد بايرون انقلاب يونان را عليه عثماني شروع کرد، سياست بريتانيا بازي با کارت جنبش.هاي ملّي عليه هر يک از اين امپراتوري.هاي رقيب بود

در دوران پالمرستون، بريتانيا از هر انقلابي حمايت مي.کرد به.جز انقلابي که عليه خودش بود؛ و مهم.ترين مهره.اي که به عنوان انقلابي در اختيار سرويس مخفي علياحضرت ملکه بود جوزپه مازيني نام داشت: يک تروريست تمام عيار.

پدر مازيني پزشک پدر ملکه ويکتوريا بود. مازيني مدتي در سازمان کاربوناري فعاليت کرد و سپس در سال 1831 سازمان مخفي به.نام ايتالياي جوان تأسيس نمود. لويي بناپارت، رفيق سابق او در سازمان کاربانوري که بعداً رئيس.جمهور و امپراتور فرانسه شد، برايش مقاله مي.فرستاد. شعار مازيني اين بود: Dio e Popolo (خدا و مردم). در واقع، يعني مردم خداي جديدند.

به اين ترتيب، به.وسيله مازيني، پوپوليسم به يک دين جديد تبديل شد. مازيني تبليغ مي.کرد که دوران مسيحيت و دوران فرديت ديگر سپري شده و از اين پس بازيگر تاريخ نه فرد بلکه خلق است. مازيني شعار مي.داد: آزادي. و مي.گفت که آزادي نفي هر قدرتي نيست بلکه نفي هر گونه قدرتي است که نماينده «آرمان جمعي ملت» نباشد. از ديد مازيني، روح جمعي جايگزين روح فردي انسان شده بود... بعدها، در سده پسين، موسوليني و فاشيست.هاي ايتاليايي بسياري از سخنان مازيني را تکرار کردند.

مازيني فکر مي.کرد که هر ملت مدرني يک «رسالت» دارد: رسالت بريتانيا حفاظت از صنعت و مستعمرات است، رسالت لهستان رهبري جهان اسلاو است، رسالت روسيه متمدن کردن آسيا است، رسالت فرانسه «عمل» و رسالت آلمان «انديشيدن» است. ولي مازيني براي ملت ايرلند هيچ رسالتي قائل نبود زيرا از استقلال ايرلند حمايت نمي.کرد. مازيني جمهوري.خواه در جهان تنها از يک سلطنت حمايت مي.کرد و مي.گفت که ريشه در اعماق مردم خود دارد. مي.توانيد حدس بزنيد: سلطنت ملکه ويکتوريا!

مازيني از «رم سوّم» سخن مي.گفت. رم اوّل «رم سزارها» بود و رم دوّم «رم پاپ.ها». رم سوّم مازيني «رم خلق» بود؛ و براي تحقق اين رم بايد پاپ اخراج مي.شد. در نوامبر 1848 باندهاي مسلح سازمان ايتالياي جوان پاپ يپوس نهم را مجبور کردند که از رم به ناپل بگريزد. مازيني از مارس تا ژوئن 1849 به همراه دو ديکتاتور ديگر بر رم حکومت کرد. هر سه اين حکام فراماسون بودند. در اين دوره، جوخه.هاي مرگ در رم و ساير شهرها پديدار شدند. برخي از کليساها غارت يا به آتش کشيده شدند... او در اين زمان قصد داشت کليساي ملّي ايتاليايي خود را، به سبک کليساي انگلستان، ايجاد کند.

دفاع از جمهوري مازيني در رم را جوزپه گاريبالدي به دست داشت که در اوائل دهه 1830 به جنبش ايتالياي جوان مازيني پيوسته بود. ولي ارتشي که لويي بناپارت، شمشيرزن ديگر پالمرستون، اعزام کرد مازيني و گاريبالدي را از رم بيرون کرد. پالمرستون گفت: «حکومت مازيني در رم بسيار بهتر از هر حکومتي بود که رمي.ها در طول قرن.ها به خود ديده بودند.»

اکنون مازيني در لندن است و از حمايت لرد اشلي، ارل شافتسبوري، برخوردار؛ پروتستان متعصبي که داماد پالمرستون است. ارتباط مازيني با دولت بريتانيا از طريق جيمز استانسفلد تأمين مي.شود؛ يکي از مقامات نيروي دريايي که از مأموران عالي.رتبه سرويس اطلاعاتي بريتانياست. استانسفلد در سال قبل مقداري پول براي جمهوري مازيني در رم تأمين کرده بود. پدر زن استانسفلد، ويليام هنري اشرست، حامي مازيني است. جان باورينگ وزارت خارجه حامي ديگر مازيني است. باورينگ همان کسي است که جنگ دوّم ترياک را عليه چين به.پا کرد. باورينگ دستيار جرمي بنتام، نظريه.پرداز سرويس اطلاعاتي بريتانيا، بود. جان استوارت ميل در وزارت امور هندوستان دوست ديگر مازيني است. مازيني با توماس کارلايل، نويسنده شبه فاشيست، نيز دوست نزديک است و با زن کارلايل سروسرّي دارد.

سياست پالمرستون آشفته کردن ايتاليا بود تا اتريش را تضعيف کند. مازيني به عنوان آدمکش و تروريست و آشوب.گر به اين هدف پالمرستون خدمت مي.کرد. او فدائيان خود را براي اجراي عمليات تروريستي به کام مرگ مي.فرستاد و خود پنهان مي.شد و نجات مي.يافت. مازيني يک شبکه ترور در اختيار داشت. در سال 1848 اميد مي.رفت که پلرينو رُسي، وزير بسيار قابل پاپ پيوس نهم، ايتاليا را متحد کند و مسئله رم را به شکلي سازنده حل نمايد. به اين ترتيب، تأسيس يک کنفدراسيون ايتاليا به رهبري پاپ در حال تحقق بود. ولي عمال مازيني، اعضاي سازمان ايتالياي جوان، پلرينو رُسي را به قتل رسانيدند. قاتل با لرد مينتو، سفير پالمرستون در ايتاليا، در ارتباط بود...

مي.گويند مازيني قهرمان وحدت ايتالياست. ولي در واقع مازيني هر کاري که از دستش برمي.آمد کرد تا اين وحدت سرنگيرد. و زماني که ايتاليا متحد شد، به يک حکومت بسيار متمرکز بدل گرديد که در رأس آن فراماسون.ها جاي داشتند. براي سي سال نخست.وزيران ايتاليا عمال مازيني بودند مانند دپرتيس و کريسپي. به دليل انحلال خشن دولت.هاي تابع پاپ، کاتوليک.ها حاضر به شرکت در سياست نبودند و لذا ايتاليا ضعيف، فقير و متفرق باقي ماند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 153]