کبوتر شاهزاده

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: در گوشه کنار جهان نژاد هایی از کبوتر با پیشینه چند صد و گاه هزاران ساله وجود دارد . برخی از این نژاد ها حاصل دو رگه گیری هایی است که آدمی برای رسیدن به هدف ویژه ای انجام داده است .
اورینتال فریل حاصل ذهن نو آور بشر است در دانش ژنتیک .

پادشاهان و شاهزادگان عثمانی علاقه ی زیادی به پرورش نژاد های گوناگون کبوتر داشته اند ، و از چهار گوشه جهان امپراطوری خویش نژادهای گوناگون کبوتران را جمع کرده و به مانیسا ( شهری در جنوب غربی ترکیه ) می آوردند ؛ شهری با آب و هوای مطلوب مدیترانه ای که برای پرورش هر کبوتری مناسب می بود .
ولی شاهزادگان به دنبال کبوتری بودند شایسته ی مقام همایونی ، با نوکی به اندازه ی نوک قناری و نقش هایی بر پر و بال ، که نشانه ای از مشرق زمین باشد .
حاصل ده ها سال دورگه گیری پی در پی کبوتری شد ، در شرق به نام Shahzade « شاهزاده » و در غرب معروف به Oriental Pigeon « کبوتر شرق » .

کبوتر Shahzade از سال ۱۸۶۰ از با ارزش ترین هدایایی شد که پادشاهان عثمانی به مهمانان خارجی هدیه می کردند و از همین راه به اروپا و آمریکا برده شد و در سال ۱۸۷۹ برای اولین بار در نیویورک به نمایش گذاشته شد و بسیار مورد توجه و پسند کبوتر دوستان قرار گرفت .
شاهزاده ، کبوتری است با جثه ی کوچک و بسیار زیبا ، کاکلی قشنگ داشته و پرهای سینه اش فر می خورد . نقش و نگار پرهای این حیوان بسیار زیبا بوده و جلوه ای بی همتا به این کبوتر بخشیده است .
اما از آشکار ترین نشانه های این نژاد نوک کوچک آن می باشد ؛ که به همین دلیل تغذیه ی جوجه ها بسیار سخت می شود . بنا براین تخم این کبوتر را زیر جفتی می گذارند که تا به حال جوجه دان نداده باشند تا زحمت دان دادن به جوجه هایی با نوک بسیار کوچک را پذیرا باشند.

از آنجایی که این نژاد را تنها در دربار پرورش می دادند ، در ترکیه امروزی شمار کمی از این نژاد به جا مانده است . در عوض در اروپا این نژاد بخوبی نگهداری شده و گسترش یافته است که البته تفاوت های اندکی با نوع محلی دارد .
این نژاد در رنگ های گوناگونی دیده و با طرح های زیبایی آراسته می شود . از رنگ های رایج می توان به پشت دار ، سبز ، ابری ، زردی و رنگ های مخلوط دیگر اشاره کرد.