زيباترين عكسهاي هابل

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: اگرچه چندسال اول ماموریت هابل به دلیل وجود پارهای از مشکلات اپتیکی در ابزارهایش، خیلی درخشان نبود، ولی با انجام اولین ماموریت تعمیر و رسیدگی، این تلسکوپ به وضعیت مطلوب رسید و در خدمت دانشمندان دنیا قرار گرفت.که چند سالی است که باز نشسته شدهاست...
پیشینه و تعمیرات

پرتاب هابل به فضا (۱۹۹۰)آخرین ماموریت تعمیراتی هابل (ماموریت تعمیر ۳B) در سال ۲۰۰۲ میلادی انجام شد. در این ماموریت با تعویض بخشهایی از تلسکوپ فضایی، کارایی آن به میزان زیادی افزایش یافت. در این ماموریت صفحات خورشیدی تلسکوپ فضایی که آسیب دیده بودند، تعویض شدند. منبع تغذیهٔ نیروی الکتریکی که انرژی تلسکوپ را فراهم میکرد به کلی تعویض شد و برای این کار برق تلسکوپ فضایی برای اولین بار در فضا قطع شد و ارتباطش با مرکز کنترل و فرماندهی روی زمین هم همینطور. همچنین در این مأموریت، دوربین فروسرخ NICMOS که به دلیل مشکل سیستم خنککننده بلااستفاده مانده بود، تعمیر و راهاندازی شد.
علاوه بر همهٔ این اصلاحات مهندسان ناسا (NASA: سازمان فضایی ایالات متحده آمریکا) دوربین بسیار قوی جدید خود را موسوم به «دوربین پیشرفتهٔ نقشه برداری» (Advanced Camera for Surveys) را روی تلسکوپ فضایی نصب کردند. عکسهای خارق العادهٔ این دوربین، تا مدتها مورد بحث مجامع علمی جهان بود.
تلسکوپ فضایی هابل هم مانند بسیاری از ماموریتهای فضایی موفق دیگر بیشتر از آنچه که پیشبینی میشد، کار کردهاست و زمزمهها دربارهٔ بازنشستگیاش به گوش میرسد. در مورد زمان پایان کار هابل و چگونگی پایان کارش حرفها متفاوت است. اما چیزی که آشکار است این است که تا تلسکوپ فضایی بعدی آمادهٔ رفتن به فضا نباشد، این اتفاق نمیافتد.
پروژه تلسکوپ فضایی بعدی به نام «تلسکوپ فضایی جیمز وب» با اندازهای بزرگتر و قدرتی بالاتر و البته هدفهایی متفاوت در دست طراحی است.

کیفیت تصاویر هابل

منظره زيباي نور قرمز ستاره غول پيكر V838 مونوسروتيس

گرفتن عکسهای رنگی با تلسکوپ فضایی هابل بسیار پیچیده تر از گرفتن این عکسها با دوربین معمولی است. در اولین تفاوت آن است که هابل هرگز از فیلم رنگی استفاده نمیکند بلکه با استفاده از آشکارسازهای الکترونیکی خود نور را از فضا جمع آوری و ثبت میکند. این آشکارسازها عکسهای کیهانی را به صورت رنگی تولید نمیکنند و عکسها در مرحله اول سیاه و سفیداند. عکسهای نهایی از ترکیب چند عکس سیاه و سفید که رنگ آنها در زمان پردازش به آنها اضافه شدهاست، به وجود میآیند.
رنگها در عکسهای هابل، که به دلایل مختلف به وجود میآیند، همواره همانچیزی نیستند که ما از نزدیک میدیدیم( اگر میتوانستیم آن اجرام را در سفینه فضایی و از نزدیک ببینیم.) ما بعضی مواقع از رنگ به عنوانیک ابزار استفاده میکنیم به این دلیل که یا باعث بهتر دیدن جزئیات میشوند و یا تصور و دیدن آنها رنگها از عهده چشم انسان خارج است.
یک عکس نوعی هابل از ترکیب چند عکس سیاه و سفید به نمایندگی رنگهای مختلف نور به وجود میآید. هابل از چه ابزارهایی برای تهیه عکسها سود میبرد؟
پنج ابزار دقیق تلسکوپ هابل – دوربینها ، طیف نگارها و حسگرهای رهنمایی بسیار دقیق – به طور هماهنگ و یا مجزا از هم کار میکنند تا عکسهای عالی را از دورترین نقاط هستی به ما برسانند. هر کدام از ابزارها برای مشاهده جهان از راهی منحصر به فرد در نظر گرفته شدهاند.

تجهیزات هابل

تعمیرات هابل

در اینجا تعدادی از ابزارهای مهم هابل در حال و گذشته، و کار آنها را به طور مختصری بررسی میکنیم:
دوربین پیشرفته نقشه برداری (Advanced Camera for Surveys) که در مارس سال ۲۰۰۲ میلادی نصب شدهاست، نشانگر نسل سوم ابزارهای دقیق، که روی هابل نصب شده میباشد. این دوربین در کنار دیگر وضایف به مشاهده و بررسی آب و هوا در روی دیگر سیارات منظومه شمسی، مشاهده و نقشه برداری از کیهان و همچنین مطالعه نوع و چگونگی توزیع ستارگان میپردازد. دوربین میدان باز و سیارهای هابل (Wide Field and Planetary Camera) زحمت کش ترین ابزار در تهیه مشهورترین عکسهای هابل است. این دوربین مانند دوربین اصلی هابل برای مشاهده همه چیز به کار میرود. در زیر دو عکس از عکسهای بسیار پر تعداد آن را میبینیم. دوربین فروسرخ و طیف نگار آن که میتواند چند هدف را همزمان طیف نگاری کند، آشکارساز گرمای هابل است (Near Infrared Camera and Multi-Object Spectrometer) حساسیت آن به امواج فروسرخ باعث شدهاست که این دوربین برای مشاهده اجرام مبهم آسمانی مانند گازها و غبار میان ستارهای و همچنین مشاهده دقیق ژرفترین قسمتهای جهان بسیار کارآمد باشد. طیف نگار عکاسی تلسکوپ فضایی (Space Telescope Imaging Spectrograph) ابزار گردانی بود که تا حدودی مانند یک منشور، نوری که از اجرام آسمانی به تلسکوپ میرسد را به رنگهای به وجود آورنه آن تجزیه میکند. در سال ۲۰۰۴ مشکلی برای آن پیش آمد و از ادامه فعالیت آن جلوگیری کرد البته این ابزار قابل تعمیر است و میتواند در ماموریتهای بعدی تعمیر شود. حسگرهای راهنمایی دقیق هابل (Fine Guidance Sensors) ابزارهای هدف گیری هستند که به سوی ستارگان رهنما قفل میشوند و موقعیت نسبی آنها را نسبت به سوژه در حال مشاهده میسنجند. کار تنظیمی که این ابزارها انجام میدهند باعث میشود هابل در حالت نشانه گیری درست بماند. همچنین این حسگرها برای انجام اندازه گیریهای آسمانی به کار میروند. دوربین سوژههای کم نور (Faint Object Camera) دستگاه تله فوتو (مخابره عکس) هابل بود. عکسهایی که از میدانهای دید بسیار کوچک گرفته شده بودند با تمام جزئیات ضبط میکرد. این ابزار در سال ۲۰۰۲ جای خود را به دوربین پیشرفته نقشه برداری داد. کنترل زمینی هابل

تمام فعالیتهای تلسکوپ فضایی هابل توسط پایگاههای زمینی کنترل میشوند. نقطه مرکزی تمام عملیاتها تیم عملیات پرواز است که در مرکز پرواز فضایی گودارد واقع در مریلند، قرار دارد.
در اینجا نمایشگرهای وضعیت، بر سالم بودن هابل و بخشهای آن در موقع حرکت و فعالیتهای علمی نظارت میکنند. آنها حرکتهای هابل را با ارسال فرمانهایی از راه ماهواره به کامپیوتر تلسکوپ کنترل میکنند. ارتباط آنها با فضاپیما به هابل میگوید که چه کاری را کی انجام دهد.

اتاق کنترل هابل

وظایف قسمت عملیات پرواز:کنترل وضعیت سیستم ها(ی مکانیکی، الکتریکی و مدیریت دادهها) و بخشهای کوچکتر . جستجو برای هر چیز غیرعادی در رفتارهای هابل. تعیین برنامه و مسیر کاری اجزای مختلف. مدیریت ارتباطات. استفاده سیستم راهنمایی ستارهای (نشانه روی تلسکوپ) کار قسمت عملیات پرواز هابل به صورت شبانه روزی و هفت روز هفته میباشد. مهندسان و تکنیسینهای مخصوص آموزش دیده که تیم عملیات پرواز را تشکیل میدهند در شیفتهای چرخشی با سه یا چهار نفر در هر نوبت کار میکنند. یک روز کاری به کنترل، نشانه روی تلسکوپ، نظارت بر رفتار آن پشت میز فرمان و جستجوی هر چیز غیر عادی در کارهای فنی میگذرد.
کنترل کنندگان زمینی حتی از مدت ماموریتهای سرویس همیشگی نیز مشغول تر میشوند. کمی پس از پرتاب شاتل کنترل کنندهها ماموریتهای علمی هابل را متوقف میسازند. برای آماده کردن تلسکوپ بزرگ برای گرفتن آن (با شاتل) و بودن در مکان مقرر ، آنها دهانه هابل را میبندند و آنتن تقویت بلند آن مخفی میگردد. بعد از گرفتن هابل ونصب تجهیزات جدید روی آن توسط فضانوردان، کنترل کنندهها فورا آنها را آزمایش میکنند. بعدا، کنترل کنندهها وارسی و آزمایشهای جزیی تری روی آن انجام میدهند. بعد از هر ماموریت سرویس، تیم عملیات پرواز آنتن تقویتی و دریچه اصلی را باز میکنند. آنها سپس تمام ابزارهای قبلی و جدید را دوباره راه اندازی میکنند.
دید هابل و کیفیت آیینه آن

چیزی به هابل چنین بینایی خوبی داده است؟ چه چیزی عکسهای اجرام دور را چنین با کیفیت میکند؟ مکان هابل بالا جو زمین است. اگر جه این مکان دارای برتریهای زیادی است، اما این فقط قسمتی از جواب این سوال است. بدون دید قوی هابل نمیتوانست چنین عکسهای مفیدی را از مکانهای بی همتا بگیرد.

چشمهای هابل در حقیقت سیستمی هستند که مجموعه نوری تلسکوپ نام دارند. این سیستم از دو آینه تشکیل میشود. سیستم نوری هابل یک طرح درست نوری موسوم به Ritchey-Chretien گاسگرین است که در آن شکل و طراحی مخصوص دو آینه عکسهایی از بزرگ ترین میدان دید ممکن را کانونی میکنند.
آیینههای هابل بسیار صاف هستند و سطحی به دقت شکل داده شده برای بازتاب نور دارند. آنها با تراش شیشه با سایندهها به وجود آمدهاند بطوری که سطحشان بیشتر از یک هشتصد هزارم در یک اینچ از شکل منحنی انحراف ندارد. اگر آینه اصلی هابل قطری هم اندازه با قطر زمین داشت، ارتفاع بزرگ ترین برآمدگی آن تنها شش اینچ میشد.
کمی پس از ساخت و نصب هابل در سال ۱۹۹۰ دانشمندان دریافتند تراش منحنی آینه اصلی اشتباه بوده، باعث کجنمایی(ابیراهی) کروی آینه میشدهاست. خوشبختانه اصلاح نورشناسی قادر به حل این مشکل بود.
آینههای هابل از جنس شیشهای با ضریب انبساطی کم هستند و در اطاقی با دمای تقریبا ثابت (در ۷۰ درجه فارنهایت) نگاه داشته شدهاند تا از تاب خوردن آنها جلوگیری شود. سطح بازتابنده آینهها با لایهای ۳میلیونم اینچی از جنس آلومینیوم خالص پوشانده شده و با یک لایه ۱میلیونم متری از منیزیم فلوئورید حفاظت شدهاست.منیزیم فلوئورید باعث میشود آینه نور فرابنفش را بهتر منعکس کند.
منبع : ویکیپدیا
تصاویری بسیار زیبا از جهان خلقت
گرفته شده توسط تلسکوپ هابل

منظره سحرانگيز و با شكوه از كهكشان « سومبرهرو».