گزيده سرمقاله روزنامه‌هاي امروز دو ابرقدرت در يك باتلاق

واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین: گزيده سرمقاله روزنامه‌هاي امروز دو ابرقدرت در يك باتلاق
جام جم آنلاين: روزنامه‌هاي صبح امروز ايران در سرمقاله‌هاي خود به مهمترين مسائل روز كشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «دو ابرقدرت در يك باتلاق»،«اصولگرايان و انتخابات 88 »،«ما و مواهب تجارت بين‌الملل»،«تغيير، رمز احياي اقتصادي»،«روزه بي سحري دولت نهم!‌»،«دورنماي انتخابات رياست جمهوري دهم»و... كه گزيده برخي از آنها در زير مي‌آيد.

قدس

«دو ابرقدرت در يك باتلاق» عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي قدس به قلم غلامرضا قلندريان است كه در ابتداي آن مي خوانيد؛برژينسكي مشاور امنيت ملي سابق آمريكا در روزهاي اخير تأكيد نموده است خلق يك دولت مدرن با كمك نيروهاي خارجي در افغانستان، مغاير با احساسات مذهبي و غرور جمعيت بومي اين كشور بوده و عاقلانه نيست. وي درباره تكرار خطاي شوروي سابق در افغانستان از طرف غرب، هشدار داده است.

ايالات متحده آمريكا در سال 2001 با هدف مقابله با آن، به افغانستان حمله كرد و با اين وعده به جهانيان كه در خط مقدم مبارزه با تروريسم قرار دارد و در صدد است جهان را از شر آن خلاص نمايد، كشور افغانستان را كه هنوز هزينه هاي مادي و انساني جنگهاي خانمانسوز داخلي بر دوش ملت مظلوم آن سنگيني مي كرد، آماج تاخت و تاز قرار داد.

در ادامه سرمقاله آمده است؛...نظرسنجيها از شهروندان افغاني و اظهارهاي آگاهان سياسي و امنيتي، وجود ناامني و تشديد اين معضل را تأييد مي نمايد. اين موضوع را بايد مغاير با هدفهاي مقامهاي كاخ سفيد ارزيابي نمود و وجود بي ثباتي در مناطق مختلف اين كشور، دليلي محكم بر ناتواني واشنگتن در پيمودن هدفهاي خود در اين كشور است.

در بخش ديگر مي خوانيد؛...مهمترين مشكلي كه هم اكنون نيروهاي دولتي و غربي در افغانستان با آن روبرو هستند، «تأمين امنيت» است. اين مسأله با تداوم فعاليت شورشيان مسلح مخالف دولت، به عنوان يك چالش فراروي اين نيروها اهميت بيشتري پيدا مي كند.
گسترش دامنه فعاليت شورشيان در ولايتهاي «نيمروز»، «فراه»، «قندهار»، «قندوز»، «خوست»، «لغمان»، «كاپيسا»، «هرات» و... و همكاري نكردن مردم با دولت در برخي مناطق، باعث افزايش فعاليتهاي تروريستي در افغانستان شده است؛ فعاليتهايي كه از سوي طالبان و اعضاي شبكه القاعده سازماندهي و اجرا مي شود.

قلندريان ادامه داده است؛...انتخاب گزينه افزايش نيرو از سوي اعضاي ناتو در افغانستان، ضمن آنكه با مخالفت برخي كشورها مواجه شد، نمي تواند مطالبات سياسي و امنيتي اشغالگران را برآورده نمايد. در توضيح اين مطلب بايد اذعان نمود، صرف اتخاذ گزينه نظامي براي پيشبرد هدفها در افغانستان بدون توجه به زيرساختها و نيازهاي مردم در حوزه هاي گوناگون، امري نامعقول و تحقق ناپذير است.
افزون بر موارد فوق، يكي از شيوه هاي آمريكاييها در ورود به كشورهاي اسلامي از جمله عراق و افغانستان، برخوردهاي تحقيرآميز با مردم به بهانه مقابله با مخالفان است. وجود زندانهاي ابوغريب در عراق و پايگاه بگرام در افغانستان، نمونه هايي از برخوردهاي غيرانساني با شهروندان عراقي و افغاني است. مسأله وجود زندانهاي آمريكا در افغانستان كه در آنها زندانيان به بدترين نحو ممكن مورد ضرب و شتم و شكنجه قرار مي گيرند، مردم را خشمگين ساخته است. هم اكنون، فرودگاه «بگرام» به محلي براي انتقال مخالفان اشغال افغانستان به زندانهاي سيا در اروپا يا گوانتانامو، تبديل شده است.

در بخش ديگر سرمقاله آمده است؛...جاي هيچ گونه ترديدي نيست، روند رو به تزايد تشديد ناامني و افراطي گري و بي توجهي كشورهاي بيگانه در افغانستان ظرفيتهاي بومي را متوجه شبيه سازي حوادث دهه 80 ميلادي مي نمايد و بار ديگر توان انساني مسلمانان اين كشور شمارش معكوس را براي شكست و خروج ذلت بار آمريكا، همچون شوروي سابق فراهم مي سازد.

در بخش پاياني مي خوانيد؛بنابراين، كشورهاي اشغالگر بايد با احترام به منافع ملي مردم تحت اشغال، بتدريج زمينه خروج آبرومندانه خود را فراهم نمايند تا شاهد گشودن جبهه اي ديگر در جهان اسلام عليه خودشان نباشند. آنها به خوبي مي دانند كه قراين از نضج يافتن همان وحدت و انسجام ملي كه عليه اشغال شوروي سابق شكل گرفت، خبر مي دهند و استمرار شرايط فعلي، بازسازي دهه0 8 را عملي تر خواهد نمود.

مردم سالاري

«كانديداي نهايي اصلاح طلبان;هم اجماع و هم برنامه» عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي مردم سالاري به قلم يوحنا نجدي است كه در آن مي خوانيد؛ نظريه هاي مختلف درباره «گذار به دموكراسي» اغلب از «تجربه پيشين» به عنوان يكي از عوامل مهم در تثبيت ساز و كارهاي دموكراتيك ياد ميكنند; به گونه اي كه تجارب گذشته، به مثابه قطب نمايي براي آينده است.
اينك كه بحث انتخابات رياست جمهوري، بيش از گذشته در محافل سياسي و البته در ميان مردم پيگيري مي شود، بايد در اين باره انديشيد كه از تجارب گذشته چه آموخته ايم؟ و چگونه از آنها بهره خواهيم گرفت؟يكي از اين موارد، نحوه اجماع اصلاح طلبان بر سر كانديداي واحد است كه مدتهاست درباره آن بحث و رايزني مي شود.

در ادامه يادداشت آمده است؛...هرچند درباره ضرورت اتفاق نظر اصلاحطلبان بر سر نامزد واحد، دلايل گوناگوني را ميتوان برشمرد اما نبايد از اين نكته غافل شد كه «نحوه رسيدن به اجماع» نيز از اهميت قابل ملاحظهاي برخوردار است.
براي اين منظور، تاكنون راهكارهاي متفاوتي همچون پارلمان اصلاحات و ريش سفيدي بزرگان پيشنهاد شده است اما با اين همه، اجماع صد در صدي درباره نامزد واحد، به طوري كه به رضايت «تمامي» گروههاي اصلاحطلب بينجامد، اندكي دشوار و حتي آرمانگرايانه به نظر ميرسد كه اين البته خصلت كار گروهي است.

نكته مهم اينكه «اجماع»، «ائتلاف» يا هر عنوان ديگر، به هر حال يك «تاكتيك انتخاباتي» است و نه به معناي هضم شدن گروههاي مختلف سياسي در يكديگر. به عبارت بهتر، ائتلاف سياسي، به معناي از بين رفتن مرزبندي‌ها نيست بلكه تاكتيكي براي افزايش احتمال موفقيت در ميان گروههاي سياسي همفكر است.

در بخش ديگر آمده است؛بر كسي پوشيده نيست كه امروزه كشورمان براي برون رفت از مشكلات اقتصادي (از جمله تورم 27 درصدي، قدرت خريد اندك مردم، جمعيت گسترده زير خط فقر و بسياري موارد ديگر) و مسائل موجود در سياست خارجي، به برنامههاي مدون و كارشناسي شده اي نيازمند است و افكار عمومي نيز باتوجه به تجربه سه سال اخير، اينك بيش از پيش، به برنامه هاي نامزدهاي رياست جمهوري توجه خواهد كرد.

فراموش نكنيم كه كانديداي نهايي اصلاح طلبان، چه سيدمحمد خاتمي باشد; چه شيخ مهدي كروبي يا هر بزرگوار ديگر، به برنامه هاي علمي و عملي مستدلي نيازمند است و از اين رو، بيراهه نيست اگر اصلاح طلبان براي بيشينه كردن اجماع در اردوگاه خود و براي گريز از برخي ملاحظات اخلاقي و تعارفات معمول، «برنامه» نامزدهاي اصلاحطلب در عرصه هاي مختلف اقتصادي، سياسي، سياست خارجي وغيره را در كنار محبوبيت و حسن سابقه، ملاك قرار دهند.
همگرايي برآمده از چنين مكانيسمي، قطعا براي فرداي انتخابات آتي نيز دستاورد بزرگي است; چه اصلاحطلبان برنده انتخابات باشند و چه بازنده.

كيهان

«اصولگرايان و انتخابات 88 »عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي كيهان به قلم محمد ايماني است كه در ابتداي آن مي‌خوانيد؛جبهه بزرگ اصولگرايان در دهمين انتخابات رياست جمهوري كه خردادماه سال آينده برگزار خواهد شد، با كدام مهندسي، استراتژي و آرايش پا به ميدان رقابت مي گذارند؟ براي پاسخ به اين پرسش بايد در محورهايي از اين دست انديشيد: 1- انتخابات آينده، در كجاي پازل كلي اصولگرايان قرار مي گيرد؟ و چقدر مي توان اين قطعه مهم را مهندسي كرد يا به دست «نامهندسي» سپرد؟ 2-اصولگرايي اكنون در كدام موقف ايستاده و دولت موجود چقدر با آرمانها عينيت و نزديكي دارد؟ 3- اگر اصولگرايي به خاطر جاذبه و دافعه هاي مهمش دشمنان جدي در خارج و داخل دارد، آن دشمنان چه برنامه هايي را براي شكست، انحراف يا مهار اين جريان و جنبش سياسي- اجتماعي در دستور كار قرار داده اند؟ و «مهندسي تخريب» آنها بر چه مباني و محورهايي استوار است؟ 4- رقباي اصولگرايان كه به هر دليل خود را خارج از جبهه بزرگ اصولگرايي تعريف كرده اند، چه تدبير فرساينده اي دارند و چقدر با دشمنان اصولگرايي هم پوشاني مي كنند تا بازي اصولگرايان را به هم بزنند؟ 5- رجال و چهره ها و جريان هاي درون جبهه، چقدر مي توانند اهميت داشته باشند و نقش آفرين باشند؟ 6-نامزد نهايي اصولگرايان را با چه ملاك هايي بايد مشخص كرد؟ و... سؤال هاي ديگري از اين است.

در ادامه يادداشت روز مي‌خوانيد؛در اين باره چند ملاحظه قابل طرح است:
1- اصولگرايي يك جنبش و روند با مراحل و پروژه هاي قابل تعريف و پيش بيني پذير است كه گذشته اي دارد، مقصدي را پيش روي خود ترسيم كرده و براي تداوم حركت به سوي آن مقصد، وضع موجود خويش را همواره بايد ارزيابي كند. اصولگرايي نه آرمان خواهي محض و ذهن گرايانه ست و نه عمل زدگي صرف، تهي از آرمان. همچنان كه مقصد و هدف -فضيلت هاي انقلاب و تامين اجتماعي همه جانبه مردم- نبايد در شلوغي سياست گم شود، غفلت از موانع و چالش ها نيز نبايد اسباب اشتباه و معوج ديدن صحنه را فراهم آورد.
با چنين نگاهي بايد به ارزيابي دولت اصولگرا نشست تا بر مبناي آن ارزيابي بتوان پله نخست مهندسي انتخاباتي اصولگرايان را استوار، آرماني و در عين حال واقعي چيد. البته مي توان و بايد دولت آينده را كارآمدتر، هماهنگ تر و خلاق تر ديد اما در قضاوت بر سر اين دولت با همه كاستي ها، ضعف ها و بعضا خطاهايش، نمي توان از معدل قضاوت مثبت مردم و رهبر فرزانه انقلاب دور افتاد...

2- ملاحظه دوم، ادامه ملاحظه اول است و آن اينكه تلاقي نگاه ملت و مقتدا درباره خدمتگزاري، سخت كوشي، پاكدستي، ملي و مردمي بودن دولت و رئيس آن هرچه شيرين و شكربرانگيز است، كام دشمنان را به نوعي و رقيبان را به نوعي ديگر- و البته با تاسف تمام- تلخ كرده است. دشمناني كه از اصول انقلاب ضربه هاي كاري خورده اند و رقيب نماياني كه دچار به هم ريختگي و نابساماني فكري در زمينه «ارزش و ضدارزش» شده اند، هر دو اين روزها شعار عبور از دولت اصولگرا و عبور از احمدي نژاد سر مي دهند. البته براي جريان هاي رياكار داخلي و خارجي كه عبور از اصول انساني و اسلامي و انقلاب را نه مباح بلكه ضروري مي دانند و حتي به سادگي آب خوردن، عبور از قديس خودساخته (خاتمي) را كليد زدند، زمزمه عبور از دولت اصولگرا و احمدي نژاد اقدام غريبي نيست و اگر غير از اين بود بايد به ترديد مي افتاديم...

3- هيچ دولتي در طول 4 سال نمي تواند برنامه هاي كلان خود را عملي سازد. بسياري از اقداماتي كه دولت فعلي به طراحي آن همت گماشته به ويژه رويكرد مهم دولت در زمينه بازتعريف و بازمهندسي اقتصاد كشور و رفع انسدادها و چالش هاي جدي آن در ميانه راه اجرايي شدن قرار دارد و عقل اقتضا مي كند كه فرصت تكميل اين طرح ها و پروژه ها مانند سنت جاري در قبال 3 دولت قبلي به دولت فعلي داده شود. اين سخن البته به مفهوم غفلت از فرصت هاي از دست رفته يا مورد غفلت واقع شده نيست و خطاها و قصور و تقصيرها را بايد مستقلا مورد نقد جدي قرار داد و اصلاح آنها را مطالبه كرد. اما در عين حال نبايد اين واقعيت را از ذهن دور داشت كه دولت فعلي يكي از مصمم ترين و عازم ترين دولت ها در زمينه اصلاح رويه هاي معيوب به ويژه در عرصه اقتصادي و مديريتي است و اين عزم و اراده مفقود در طول ساليان را بايد مغتنم شمرد و قدر دانست و در عين حال دقيق تر از گذشته جهت داد...

4- مفهوم آنچه تا اينجا گفته شد اين نيست كه پس بايد دست روي دست گذاشت تا روز انتخابات فرا رسد و صرفاً از مردم دعوت كرد تا احمدي نژاد را دوباره برگزينند. همچنان كه گفته شد دشمنان و برخي حريفان اصول گريز از هم اكنون مهندسي تخريب را آغاز كرده و سرلوحه كار را عبور از احمدي نژاد- و در مقياسي بزرگ تر و اعلام نشده تر، عبور از اصولگرايي- قرار داده اند. حتي اگر اين پروژه هاي مخرب و مزاحم نبود، اصولگرايان موظف بودند به نسبت 4 سال پيش برنامه هاي مترقي تري را در فرآيند بازخواني و ارزيابي وضع موجود و تطبيق عملكردها با اهداف تدوين كنند چه رسد به اينكه تشديد عملكرد مخرب جبهه هاي مقابل قابل مشاهده است...

در بخش پاياني يادداشت روز كيهان آمده است؛...مهم ترين تهديد در اين ميان آن است كه طيفي- ولو كوچك- از اصولگرايان بخواهد از دولت اصولگرا عبور كند بي آن كه جانشيني معقول و مقبول جاي آن بنشاند و در واقع در پروژه فريب حريفان به دام افتد و همان بازي را كه آنها مي خواهند ايفا كند يا از آن طرف، خود دولتيان و شخص رئيس جمهور با اصرار بر غفلت و خطا از دولت و احمدي نژاد عبور كنند و ارج و اعتبار ارزشمند خود را مخدوش و ملكوك كنند.بايد توجه داشت اصولگرايي همچنان سكه و گفتمان طلايي حاكم بر كشور است و نبايد اجازه داد با بحث هاي انحرافي كه ممكن است از بيرون يا درون جبهه اصولگرايي برانگيخته شود، اين گفتمان به حاشيه بيفتد يا از تلألؤ باز بماند. اگر اصولگرايان از خويشتن خويش- اصولگرايي- عبور نكنند، ديگري قادر نيست پروژه عبور از اصولگرايي به اباحيت، عافيت طلبي، عمل زدگي، وادادگي و تسليم طلبي را كليد بزند.

دنياي اقتصاد

«ما و مواهب تجارت بين‌الملل» عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي دنياي اقتصاد به قلم دكتراحمد يزدان‌پناه است كه در آن مي‌خوانيد؛ نوبل اقتصاد 2008 به استاد دانشگاه پرينستون و ستون‌نويس و تحليل‌گر اقتصادي روزنامه نيويورك تايمز، يعني پل كروگمن 55 ساله رسيد. در ابلاغيه آكادمي سلطنتي سوئد آمده بود: «به خاطر تحليل‌هاي مربوط به الگوهاي تجارت و مكان در فعاليت‌هاي اقتصادي و به خاطر مطالعات ارزشمند شما در ارائه تئوري‌هاي جديد تجارت بين‌الملل در مقابل نظريه‌هاي سنتي آن در توضيح نقش صرفه‌جويي در مقياس و شهرنشيني در تجارت امروز». شهرت او بيشتر به نقش بازده صعودي توليد يا صرفه‌جويي‌هاي در مقياس و ابعاد و چگونگي بهره‌مندي كشورها از خلق مزيت رقابتي توسط دولت‌ها براي بهره‌گيري از سهم بيشتر از بازارهاي جهاني برمي‌گردد.

در ادامه سرمقاله مي خوانيد؛...براي آنكه يك قرص جديد به بازار روانه شود، هزينه متوسط آن حدود 350ميليون دلار است، اين هزينه اولين قرص است. هزينه ساخت دومين قرص به شدت افت مي‌كند. آشكار است هيچ‌كس 350ميليون دلار براي اولين قرص نمي‌دهد. داروسازان جهان براي آنكه قدرت خريد مردم را لحاظ كنند، هزينه تمام شده محصولات خود را روي قرص‌ها و محصولات ديگري كه در طول سال‌ها مي‌سازند، سرشكن مي‌كنند. توليد و فروش بيشتر، هزينه هر واحد كمتر براي مصرف‌كنندگان، فرض كنيد 350 ميليون دلار هزينه براي توليد از جمله تحقيقات توليد آن قرص شده باشد، ولي 1 سنت هزينه توليد نهايي شود. هزينه متوسط ساخت يك قرص از 350 ميليون دلار به 01/350 ميليون مي‌رسد. براي فروش 10 ميلياردي آن محصول به هر قرص 4 سنت مي‌رسد. بنابراين قيمت‌ها به نسبت عكس اندازه بازار محصولات حركت مي‌كند. اين مثال اين واقعيت را به نمايش مي‌گذارد كه تقاضا دشمن قيمت نفت نيست، بلكه دوست آن است.

در بخش پاياني سرمقاله آمده است؛...به همين دليل است كه قيمت‌هاي عمده‌فروشي از خرده فروشي كمتر است. بنابراين توليد و مبادله يا خريد و فروش در سطح ملي و بين‌المللي در اندازه بالا، يعني كاهش هزينه و يا به عبارت ديگر صرفه‌جويي در مقياس. در مثال بالا ديديد كه صنايع داروسازي هزينه ثابت بالا دارند (بخشي به خاطر تحقيق و توسعه) ولي هزينه آخرين واحد توليد شده آنها، وقتي توليدات آنها به خاطر توليد و فروش‌هاي انبوه در سطح جهاني بالا مي‌رود، هزينه توليد نهايي آنها به سمت صفر ميل مي‌كند. آيا وقت اين نرسيده است كه با تغييرات ساختاري در توليد و تحولات اساسي در اقتصاد ملي از مواهب تجارت بين‌الملل با تكيه بر صرفه‌جويي‌هاي مقياس رفاه ملت را بالا بريم؟ مجلس و دولت و دانشگاه‌ها در اين مهم به عنوان مثلث طلايي تحول، نقش دارند و ادغام وزارت‌هاي صنايع و معادن و بازرگاني در برخي كشورها گام‌هاي كوچك اين حركت هستند. بحث مهم‌تر و عميق‌تر از حوصله يك سرمقاله است؛ بايد باز هم درباره انواع دروني و بيروني صرفه‌جويي‌هاي به مقياس و يا بازده صعودي توليد نوشت و آثار پربركت آن را بر تجارت نحيف كشور تحليل كرد.

جمهوري اسلامي

«راه اين نيست» عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي جمهوري اسلامي كه در آن مي خوانيد؛كثرت ابتلا به مسائل سياسي مشكلات فرهنگي را از كانون توجه مسئولان خارج كرده و ارزشها و اصول را به حاشيه رانده است . اين را بايد يك خطر بزرگ دانست و آژيرهاي خطر را بايد به صدا درآورد.
در خبرها آمده است؛ مسابقات پرش با اسب جام فدراسيون جهاني سواركاري توسط هيات سواركاري استان تهران به صورت مختلط در باشگاه آزادي برگزار شد. در اين مسابقات سواركاران مرد و زن در يك محل پرش داشتند و اين مسابقه به صورت زنده از شبكه سوم سيماي جمهوري اسلامي پخش شد!

تكليف سيماي جمهوري اسلامي كه با كرام الكاتبين است . متاسفانه گوش مسئولان سازمان صدا و سيما بدهكار هيچ اعتراض و توصيه اي نيست و آنها با گزارش هاي مالامال از پياز داغ كه به اينجا و آنجا مي دهند اقدامات خود را توجيه مي كنند و مقداري نيز طلبكار مي شوند. اكنون با تجربه هاي مكرري كه از عملكرد اين دستگاه بويژه تلويزيون در اختيار داريم مي توانيم بطور قطع اعلام كنيم كه ماجراي اعتراض به تلويزيون از مصاديق اين بيت است كه : گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من ـ آنچه البته به جائي نرسد فرياد است !
در مورد فدراسيون سواركاري اما دو سه نكته قابل توجه است .
اول آنكه اصولا ورزش سواركاري يك ورزش لوكس و گران قيمت است . بنابر اين نمي توان سواركاري را در رديف ورزش هاي مردمي دانست . به همين دليل در بسياري از مسائل بايد حساب ورزش سواركاري را از حساب ورزش هاي مردمي جدا كرد. مواردي از قبيل بودجه امكانات نظارت و نمايش دادن آن از رسانه ملي .
دوم آنكه ماهيت ورزش سواركاري و كساني كه با اين ورزش سروكار دارند يك ماهيت اشرافي و اسرافي است . چنين جوهره اي بطور طبيعي با تمايلاتي در جهت خلاف ارزش ها و اصول همراه است . بعد از پيروزي انقلاب اسلامي با توجه به همين نكته مدتي به سواركاري ميدان داده نشد ولي بعدها كه به دلايلي به جريان افتاد روح طغيانگر موجود در اين ورزش و اصحاب آن موجب شد در سال 1382 عده اي به روش اختلاط روي آورند و براي عادي سازي اين امر تلاش كنند. خوشبختانه در آن زمان بعضي باشگاه ها به اين اقدام اعتراض كردند و مانع ادامه اختلاط شدند. آنچه اكنون پيش آمده كه نه تنها اعتراضي عليه اختلاط صورت نگرفته بلكه از تلويزيون هم پخش شده نشان دهنده عقب گرد جامعه ورزش و شايد به يك معني كليت جامعه و دور شدن از اصول و ارزشهاست .
و سوم آنكه سواركاري اگر در قالب ورزش همگاني و دور از تشريفات و اشرافي گري باشد نه تنها يك ورزش مردمي است بلكه انجام آن از مستحبات سفارش شده در شرع مقدس اسلام نيز هست . فقه اسلامي در اين زمينه احكام روشني دارد و منافع ورزش سواركاري روشن تر از آنست كه بتوان در آن ترديد كرد. بنابر اين بايد ميان ورزش سواركاري مردمي با ورزش سواركاري لوكس تفاوت قائل شد و در قضاوت ها و رفتارها با اين دو نبايد يكسان برخورد كرد.

در ادامه سرمقاله مي‌خوانيد؛...اخبار ديگري از قبيل كاهش سن اعتياد در كشور و مشاهداتي از قبيل گسترش بدحجابي و بي بندوباري و فساد اخلاق و ساير ناهنجاري هاي اجتماعي نيز هشدارهائي هستند كه صداي آژير خطر را قوي تر به گوش مي رسانند. مسئولان اجرائي فرهنگي و قضائي بايد در برابر اين اخبار حساس باشند و به اين واقعيت توجه داشته باشند كه غفلت از اين امور و بي تفاوتي نسبت به آنها خطر را نزديك تر و جامعه را آسيب پذيرتر مي كند. در اين ميان وضع نابسامان حجاب به شكل بسيار حاد و هشدار دهنده اي حالت غيرعادي پيدا كرده و فساد آشكار و پنهان ناشي از اين وضعيت نسل جديد را به شدت تهديد مي كند.

در بخش پاياني سرمقاله مي‌خوانيد؛...واقعيت اينست كه راه انقلاب و نظام اسلامي اين نيست كه در بخش مربوط به فرهنگ و ارزشها و اصول طي مي شود. هرچه زودتر بايد در اين وضعيت تجديدنظر شود قبل از آنكه براي جبران دير باشد.

ابتكار

«چرا ايران عضو شوراي امنيت نشد؟» غنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي ابتكار است كه در آن مي‌خوانيد؛ يادداشت زير نگاهي مختصر به تلاش هاي مذموم كشورهايي دارد كه عليرغم ادعاي چند صدايي تحمل شنيدن هيچ نداي مخالفي را در عرصه بين الملل ندارند.مجمع عمومي سازمان ملل متحد ديروز جمعه طي جلسه اي، پنج عضو غيردائم شوراي امنيت براي دو سال آينده، پس از ژانويه سال آتي ميلادي را انتخاب كرد. در نتيجه اين راي گيري كه حاصل رقابت و تلاش هاي گسترده، آشكار و پنهان كشورها و نيز بعضي اعمال نفوذها و مداخله هاي غير سازنده بود، تركيه و اتريش از گروه كشورهاي اروپايي، اوگاندا از گروه آفريقا و مكزيك از گروه آمريكاي لاتين، كرسي مربوط به اين مناطق جغرافيايي را به دست آوردند و ژاپن نيز براي دهمين بار توانست مجددا يك كرسي گروه آسيايي را تصاحب كند و به عضويت شوراي امنيت درآيد. عضويت مجدد ژاپن امري استثنايي و در حالي است كه طي 62 سال كه از تاسيس سازمان ملل متحد مي گذرد 114 كشور از اعضاي اين سازمان حتي براي يك بار شانس حضور در شوراي مذكور و مشاركت و نقش آفريني در تصميمات آن را نداشته اند و يا حداكثر يك بار به عضويت شورا درآمده اند.بدين ترتيب نتيجه اين راي گيري بار ديگر صحت نظر جمهوري اسلامي ايران در عدم كارايي ساختار موجود در سازمان ملل براي فراهم آوردن فرصت برابر براي كشورها جهت مشاركت در ساختار تصميم گيري سازمان مذكور و به ويژه شوراي امنيت را نشان داد.

حضور جمهوري اسلامي ايران در انتخابات مذكور و به طور كلي نتيجه اين انتخابات، مجددا اين موضوع را روشن ساخت. اين در حالي است كه در راي گيري ديروز حتي يكي از كشورهاي اروپايي كه هرگز عضويت شوراي امنيت را نداشته است نيز موفق به اخذ راي كافي نشد. چند سال قبل نيز يك كشور بزرگ ديگر آسيايي، در رقابت در برابر ژاپن با تقريبا همين اختلاف آرا» از راهيابي به شوراي امنيت و تصدي كرسي گروه جغرافيايي آسيا بازماند. نتيجه راي گيري ديروز مجمع عمومي سازمان ملل، پيامي بسيار روشن و صريح را ارسال كرد كه جامعه بين الملل بايستي آن را درك كند و يك بازنگري در سازماندهي كنوني و شيوه هاي مشاركت كشورها در نظام تصميم گيري سازمان ملل را مدنظر قرار دهد. موضوع مهم ديگري كه توجه به آن حائز اهميت است، تلاش تعدادي از كشورها بود كه طي دوره اخير به شدت سعي كردند بر راي ايران تاثير بگذارند. ساختار كنوني شوراي امنيت به گونه اي است كه صرفا چند كشور خاص در آن حضور مي يابند و نظرات خود را طرح و اعمال مي كنند. طبيعي است كه برخي از اين كشورها تلاش دارند مانع حضور كشورهاي ديگري شوند كه ديدگاه هاي متفاوتي را مطرح كرده و معتقد به ضرورت بازسازي اين ساختار هستند. اين تلاش ها طي ماه هاي گذشته وجود داشت و طي روزها و هفته هاي اخير بر شدت و حجم آن افزوده شده بود. برخي تحليلگران اعتقاد دارند هدف اصلي از تصميم دو هفته قبل شوراي امنيت كه در حركتي شتابزده، يك شبه و ناگهاني قطعنامه ديگري را عليه كشورمان به تصويب رساند، ايجاد مانع جدي تر بر سر راه عضويت ايران در شوراي امنيت بود.

قطعنامه مذكور هيچ نكته خاصي نداشت و هيج تصميم جديدي را شامل نمي شد و اين امر باعث تقويت اين ارزيابي شده است كه برخي كشورها كه وجود صداي مستقل را در ساختاري كه همگي بر كهنه بودن و ناكارآمدي آن اتفاق نظر دارند، تحمل ندارند، تلاش كردند از اين طريق مانع ورود ايران به شوراي امنيت شوند.به هرحال راي گيري مذكور انجام شده و ژاپن طي دو سال آينده در مباحث و تصميم گيري هاي شوراي امنيت به عنوان نماينده گروه آسيايي حضور خواهد داشت.جمهوري اسلامي ايران به عنوان كشوري كه از روابط دوستانه با ژاپن برخوردار است، انتظار دارد توكيو متناسب با واقعيات موجود در صحنه سياسي -بين المللي عمل كرده و با رعايت عدالت در تصميم گيري ها در مسائل مهم بين المللي، بتواند تصميمات درستي براي حل و فصل منازعات و اختلافات به ويژه در منطقه حساس خاورميانه اتخاذ كند. اين نه تنها انتظار ايران به عنوان كشوري است كه رابطه ديرينه اي با ژاپن دارد بلكه انتظار همه كشورهاي آسيايي و يا كشورهايي است كه به عضويت ژاپن راي داده اند.

آفتاب يزد

«روزه بي سحري دولت نهم!‌» عنوان سرمقاله‌ي روزنامه آفتاب يزد است كه در آن مي‌خوانيد؛چند سال پيش كه هنوز فرصت و انگيزه نگاه كردن به تلويزيون را داشتم موفق به ديدن يكي از برنامه‌هاي تلويزيوني آقاي قرائتي شدم. او در وصف بعضي از بندگان ناشكر و نق زن خدا، مثال جالبي زد:

هر يك از ما در زندگي روزمره خود با نمونه‌هاي متعددي مواجه بوده‌ايم كه يادآور داستان روزه بي‌سحري است.آنچه بهانه نگارش اين سطور شد حادثه‌اي است كه در عرصه سياسي و اقتصادي كشور به وقوع پيوسته و واكنش دولتمردان را به دنبال داشته است. پس از روند تصاعدي قيمت نفت كه ابتدا خوشحالي غيرعالمانه بعضي از دولتمردان را به دنبال داشت، مسئولان دولتي به پيامدهاي منفي اين وضعيت بر اقتصـاد كشـورمـان پـي بردند. البته اين پيامدها، به دليل ضعف در برنامه‌ريزي براي بهره‌گيري مناسب از درآمدهاي اضافي بود. پس از آن، حتي كار به جايي رسيد كه افزايش قيمت نفت، مهمترين عامل تورم و گراني در كشور معرفي شد! اما به هر حال مردم خبر دقيقي از مازاد درآمد نفتي نداشتند. پس از مدتي ناگهان ورق برگشت و قيمت نفت با شتابي بسيار بزرگ‌تر از روند افزايشي، رو به كاهش گذاشت. مسئولان دولتي هم با همان سرعت در برابر اين كاهش واكنش نشان دادند و رئيس كل بانك مركزي، با نگراني از كاهش پنجاه و چند ميليارد دلاري درآمد كشور به خاطر كاهش قيمت جهاني نفت خبر داد. اين در حالي بود كه افزايش قيمت نفت، نه تنها باعث تحقق وعده انتخاباتي رئيس جمهور نشد كه بلكه به طور كلي، مردم و حتي نمايندگان آنها نتوانستند اطلاعات دقيقي از ميزان درآمد مازاد نفت – كه در حساب ذخيره ارزي تجميع مي‌شود – به دست بياورند. اما اكنون كه قيمت نفت پايين آمده است همه مردم بايد از اين حادثه– كه يادآور داستان مندرج در ابتداي يادداشت است – مطلع شوند و لابد آماده پيامدهاي كاهش درآمد نفتي باشند. به عبارت ديگر، اكثر مردم كه به دليل محرمانه بودن حساب ذخيره ارزي، نمي دانستند دولت چقدر درآمد اضافي به دست آورده است و اين درآمد صرف چه اموري مي‌شود اكنون بايد خود را براي شرايطي آماده كنند كه به خاطر كاهش 54 ميليارد دلاري درآمد دولت، ايجاد مي‌شود!‌

اين موضوع و خبررساني هشدارآميز دولتي‌ها در خصوص كاهش درآمدهاي نفتي كشور، از زاويه‌اي ديگر نيز قابل ارزيابي است. براساس آنچه تاكنون در رسانه‌هاي عمومي مطرح شده است، بودجه ساليانه كشور به گونه‌اي تنظيم مي‌شود كه در آن، قيمت پيش‌بيني شده براي نفت بسيار كمتر از ارقام جهشي آن – كه تا مرز 140 دلار نيز بالا رفت – مي‌باشد. فلسفه تشكيل حساب ذخيره ارزي نيز آن بوده است كه در صورت كاهش غير متعارف قيمت نفت – نسبت به رقم پيش بيني شده در بودجه – دولت در اجراي برنامه‌هاي خود با مشكل مواجه نشود. اما اتفاقات اخير در بازار نفت، تنها بازگشت قيمت نفت به رقمي بوده است كه هنوز از مبلغ پيش‌بيني شده در بودجه سال 87 بالاتر مي‌‌باشد. به عبارت ديگر، اين وضعيت نبايد كوچك‌ترين خللي در برنامه‌هاي‌ مصوب به دولت به وجود بياورد. مگر ‌آنكه دولت به اميد نفت بالاتر از يكصد دلار، بيش از ارقام مجاز تعيين شده توسط مجلس، هزينه‌سازي كرده باشدو نتيجتاً اكنون با كاهش قيمت نفت، براي اجراي برخي برنامه‌هاي مصوب اصلي، بودجه‌اي باقي نمانده باشد.

توضيح مسئولان دولتي يا توضيح خواستن مجلسي‌ها از آنها مي‌تواند نگراني‌هاي مردم را مرتفع يا خداي نخواسته آنها را ناچار سازد كه خود را براي مواجهه با شرايط سخت آماده كنند. البته، اين توقع زيادي از دولت نيست كه اگر مردم را تاكنون از مازاد درآمدها مطلع نمي‌كردند امروز هم با تاكيد بر كاهش 50 ميليارد دلاري درآمد عمومي، نگراني بـه جـامعـه تـزريـق نكنند. به قول آقاي قرائتي، كساني كه 29 روز سحري خوردن خود را به مردم اعلام نكردند يك روز جاماندن از سحري را نيز در ذهن خود نگه‌دارند!‌

رسالت

«دورنماي انتخابات رياست جمهوري دهم» عنوان سرمقاله‌ي روزنامه رسالت به قلم صالح اسكندري است كه در ابتداي آن مي‌خوانيد؛
-1 اين روزها كاهش يا افزايش محبوبيت احمدي نژاد سوالي جدي و مهم تلقي مي شود كه ذهن اغلب سياست سازان و فحول سياسي در هر دو جناح مطرح در كشور را با خود درگير كرده است. دگرديسي هاي اوليه استراتژي هاي انتخاباتي بسته به اين متغير اصلي در ماههاي آتي شكل خواهد گرفت و زمينه ساز گاردهاي سياسي بازيگران اصلي خواهد شد. اما وضعيت عمومي ريزشها و رويشها در پايگاه اجتماعي احمدي نژاد به چه گونه اي است؟

در ادمه آمده است؛..ودر يك برداشت عمومي از اين پديده هرچند نمي توان فهم نخبگان و مردم را از مسائل اصلي كشور تفكيك كرد اما واضح است كه يك شكاف مصنوعي بخشي از بدنه نخبگي را به فاصله گرفتن از مردم واداشته و باعث شده است عده اي از نخبگان كشور كه در ستادهاي انتخاباتي رقباي احمدي نژاد توپ مي زنند اين فهم عمومي و پايگاه اجتماعي دولت را تخطئه كنند و با توسل به احتجاجات صحيح و سقيم و همچنين مستندات غير واقعي مدعي كاهش محبوبيت احمدي نژاد در سه سال گذشته شوند. اين موضوع زمينه را براي افراط و تفريط ها در نقد دولت فراهم كرده و باعث شده كه اهداف كلان در قفاي سطحي نگري ها و سياست زدگي ها گم شود.

سرمقاله ادامه داده است؛...رهبر فرزانه انقلاب اسلامي چندي پيش در ديدار با اعضاي هيئت دولت مردمي بودن را يكي از خصوصيات ممتاز دولت دانستند و فرمودند:” شرافت شما در همسطح بودن با ملت - ساده زيستي و تماس و انس مستمر با مردم است و تجلي عملي اين خصوصيات در رفتار رئيس جمهور و هيئت دولت باعث جلب اعتماد بيشتر مردم و ريشه كن شدن بلاي اسراف و اشرافي گري مي شود.”
البته تاكيد بر روحيه مردمي و نشاط خدمت دولت به معناي ناديده گرفتن اشكالات و ايرادات وارد بر دولت نيست اما بايد بين دستاوردها و نقصهاي موجود تفكيك قائل شويم.

-2 برگزاري اولين كنگره حزب اعتماد ملي با استقبال اغلب نخبگان سياسي روبرو شد. استارت ماشين انتخاباتي كروبي با نگاهي مثبت و سازنده به فرايندهاي زيردستي و بالادستي تحزب در كشور همراه بود. كروبي در اين كنگره كوشيد ضمن دفاع از عملكرد حزب اعتماد ملي با دعوت از اغلب دوم خردادي ها به مولفه قلوبهم خود و حزب متبوعش را از اختلافات و كدورتهاي احتمالي در آينده مبرا و تطهير كند. اين در حالي است كه جريانات پدرخوانده مسئوليت اصلي اختلاف بين دوم خردادي ها را متوجه حزب اعتماد ملي،كروبي و اعلام رسمي وي براي كانديداتوري در انتخابات رياست جمهوري آينده مي دانند.

اسكندري ادامه داده است؛...كروبي در اظهارات پي در پي خود دم از تغييراتي مي زند كه هنوز خط كش وگونياي افكار عمومي مختصات آن را اندازه نزده است. سوال اصلي اين است كه تغييرات مطمح نظر كروبي و حزب اعتمادملي چه ساحاتي را در بر مي گيرد و اساسا برنامه هاي حزب اعتماد ملي براي اداره كشور چيست؟ مطمئنا كروبي و يارانش پس از شكست در انتخابات نهم به اين نكته واقف شده اند كه با شعارهاي پنجاه هزار توماني نمي توان مركز طيف راي دهندگان را نشانه گرفت و انتظار اقبال عمومي گسترده را داشت.

-3 دورنماي انتخابات رياست جمهوري دهم رقابت مثبت حول گفتمان خدمت به مردم وهمچنين پيشرفت و عدالت توامان در كشور است. فرهنگ سيادت، آقايي و پيش شرط گذاشتن براي مردم حتي در ابتدايي ترين مردمسالاري ها مذموم است و با واكنشهاي اجتماعي مواجه مي شود. اخيرا آقاي خاتمي نامزد احتمالي مشاركت-مجاهدين براي كانديداتوري خود در انتخابات رياست جمهوري آينده پيش شرطهايي گذاشته بود. تفاهم با ملت بر سر خواسته ها و امكان عملي شدن برنامه ها دو پيش شرط خاتمي براي نامزدي در انتخابات آينده است.

در بخش پاياني مي‌خوانيد؛...بدون ترديد در انتخابات آينده مردم به كسي راي مي دهند كه خادم جمهور و در خدمت به مردم موفق تر از ساير رقبا باشد. اساسا مردمسالاري واقعي براي رياست و شرط و شروط گذاشتن براي مردم نيست. مردمسالاري براي نوكري مردم است و به تعبير حضرت امام (ره) مردم در جمهوري اسلامي ولي نعمت هستند.

اعتماد ملي

«تغيير، رمز احياي اقتصادي» سرمقاله روزنامه‌ي اعتماد ملي است كه در آن مي‌خوانيد؛همانگونه كه پيش از اين در همين ستون اشاره شده بود، تكيه بي‌محاباي دولت نهم به درآمدهاي نفتي و پرخوري‌هاي ناشي از آن، دو آفت بسيار بزرگ براي كشور خواهد داشت؛ رشد لجام‌گسيخته تورم و نقدينگي بيمارگونه. از سوي ديگر درآمد بالا‌ي نفتي و پرهيز از سياست بلندمدت در امر اقتصاد، تمايل به حل معضلا‌ت اقتصادي را با تكيه بر درآمدهاي بيشتر توجيه‌پذير مي‌كند. به اين معنا كه دولت براي مبارزه با تورم تلا‌ش مي‌كند نقدينگي را كاهش دهد و يكي از راه‌هاي امتحان‌شده در دولت نهم، تمايل به سمت واردات مضاعف و بدون برنامه است.

واردات بدون ملا‌حظه مهم‌ترين لطمه خود را بر توليد خواهد زد. لذا اتفاقي كه بهمني رئيس‌كل بانك مركزي از آن خبر مي‌دهد با شدت بيشتري محقق خواهد شد. يعني بدنه توليد كشور به جاي آنكه در حد حتي نيمي از توانايي‌هاي ذاتي خود عمل نمايد، تنها از 25 درصد ظرفيت خود سود مي‌برد. اين در حالي است كه چنانچه بخش توليدي كشور تنها حتي در حد 40 درصد عمل كند، به مرحله سودآوري خواهد رسيد. اما حال اوضاع به‌گونه‌اي است كه گويا شيپور از دم گشادش در حال نواخته شدن است. دولتي كه بلندپروازي‌ها و اقدامات نامطمئن خود را نه از بستر كارشناسي و اجماع ملي بلكه عمدتا با تكيه بر درآمدهاي سرسام‌آور نفتي توجيه‌پذير مي‌دانست، با كمبود يكباره درآمدهاي نفتي آن هم در شكلي بسيار گسترده روبه‌رو شده است. به‌گونه‌اي كه رئيس‌كل بانك مركزي اعلا‌م مي‌دارد، تنها در بخش درآمدهاي نفتي با كاهش 54 ميليارد دلا‌ري روبه‌رو هستيم!

بديهي است تكيه اقتصاد ملي بر درآمدهاي نفتي معايب ديگري نيز دارد. اولين پيامد آن كاهش درآمد از صادرات غيرنفتي است، يادمان نرفته است كه در گزارش‌هاي رسمي، در روزهاي گذشته، پاره‌اي از نارسايي‌هاي رسمي سياست‌هاي صادراتي اعلا‌م شد. اينك در حالي كه رئيس‌كل بانك مركزي از سياست توجه به صادرات غيرنفتي سخن مي‌راند، مخاطب سخنان ايشان روشن نيست، در حالي كه اقتصاد ايران به دور از بحران مالي جهان، حال نزاري داشت، حال دولت نهم سوء عملكرد و سياست‌هاي نسنجيده خود در بخش‌هاي مالي و پولي را مي‌تواند به راحتي به گردن شرايط بين‌المللي بيندازد اما بر اهل فن پوشيده نيست كه مهم‌ترين مشكل دولت نارسايي‌ها در سياست‌هاي مالي، عدم استقلا‌ل در تنظيم سياست‌هاي پولي، تحت فشار قرار دادن بانك مركزي، بزرگ شدن ناهنجار بنگاه‌هاي دولتي و فرار سرمايه از كشور است. در اين ميان بيماري دوگانه تورم و ركود در بخش‌هاي مختلف توان اقتصاد ملي را تحليل مي‌برد.

ترديدي نيست كه بدون تغيير در استراتژي دولت نهم و تيم اقتصادي حاكم، نمي‌توان اميد چنداني به بهبود و رونق اقتصادي داشت. روش‌هاي حاكم تنها با تغييري بنيادين در مجموعه عوامل موثر اقتصادي مي‌تواند موجب رونق مجدد اقتصاد باشد؛ تغييري كه مي‌توان اميدوار بود در راه اقتصاد ايران است.

كارگزاران

«آميزه ريسك و فرصت» عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي كارگزاران به قلم جلال خوش‌چهره است كه در ابتداي آن مي‌خوانيد؛ ناكامي ايران در عضويت غيردائم شوراي امنيت سازمان ملل متحد را بايد در جرأت قبول رقابتي تفسير كرد كه نتيجه آن از پيش معلوم بود. ايران به عنوان يكي از اعضاي موسس سازمان ملل كه در دهه 1950 يكبار عضويت غيردائم شوراي امنيت را تجربه كرد، اين بار و در رقابت با ژاپن توانست از ميان 192 راي اعضاي اين نهاد بين‌المللي تنها 32 راي را از آن خود كند و 158 راي را به رقيب واگذارد. تصميم تهران براي اين اقدام جز آميزه‌اي از «خطر ريسك و فرصت» نبوده است؛ ريسك از آن رو كه مي‌شد پيشاپيش و حتي قبل از اعلام داوطلبي غيرقابل انتظار ژاپن براي حضور در اين رقابت، درباره نتيجه اقدام تهران گمانه‌زني كرد.

در بخش ديگر سرمقاله آمده است؛...شوراي امنيت سازمان ملل در همين روزهاي اخير ـ و بر حسب اتفاق ـ بلافاصله پس از حضور رئيس‌جمهور احمدي‌نژاد در مجمع عمومي سازمان ملل، پنجمين قطعنامه خود را عليه ايران صادر كرد. تهران اين اقدام را نكوهش كرد و آن را نتيجه شانتاژ قدرت‌هايي دانست كه بر شيوه تصميم‌گيري‌هاي اين نهاد بين‌المللي سايه انداخته‌اند. به اين ترتيب تهران در اعلام داوطلبي براي عضويت غيردائم شوراي امنيت خطر ريسكي را پذيرفت كه مي‌دانست هم از حيث زمان و هم از نظر مكان، نقطه ايده‌آلي را براي آزمودن جايگاه خود در جامعه بين‌المللي انتخاب نكرده است اما روي ديگر اين اقدام، اهداف فرصت‌جويانه‌اي بود كه به‌زعم تهران مي‌توانست جايگاه ايران را در جامعه بين‌الملل ترميم كرده و برخلاف عمليات رواني مخالفانش، از اين كشور نزد افكار عمومي جهان چهره‌اي مسوول و تعامل‌گرا ارائه كند. در اين حال با انتخاب احتمالي ايران به‌عنوان نماينده آسيايي جامعه بين‌الملل در شوراي امنيت، اين فرصت فراهم مي‌شد تا تهران استعداد خود را در مديريت امور كلان به نمايش گذارد. از اين رو تهران در اقدامي كه آميزه‌اي از «ريسك و فرصت» بود به رقابتي وارد شد كه نتيجه‌اش جمعه شب گذشته در مقر سازمان ملل متحد اعلام شد.

سرمقاله كارگزاران ادامه داده است؛...به عبارت ديگر چنين فرصت‌جويي‌هايي در صحنه بين‌الملل مستلزم سه شرط كلي و اساسي است: نخست دارا بودن جايگاهي از قدرتمندي در جامعه بين‌الملل كه بتواند منابع كافي را براي هر اقدام فراهم كند. دوم؛ تاثير‌گذاري مستقيم بر آراي بازيگران و سوم؛ نتيجه‌سازي دلخواه از اقدام. آنچه از حاصل راي‌گيري جمعه گذشته قابل استنباط است اينكه تهران در هر سه شرط بالا فاقد كارآمدي لازم بود؛ به‌ويژه آنكه اگر حتي نحوه انتخاب اعضاي جديد شوراي امنيت را نتيجه رايزني‌هاي پيدا و پنهان قدرت‌هاي مخالف تهران بدانيم. وجه ديگر سكه، آن است كه تهران در انجام چنين رفتاري ناكام بوده است.

همچنين است برجسته شدن اين واقعيت كه تهران نبايد براي وجود تعارض‌ها ميان بازيگران چنان اصالتي قائل شود كه تصور كند اين وضع مي‌تواند مثل يك تيغ در دست تهران مقابل مخالفانش باشد، بلكه تجربه جمعه گذشته بايد به تهران بار ديگر هشدار دهد كه احتمالا برخي بازيگران تلاش دارند از تهران چنين بهره‌گيري كنند. وجه ديگر ماجرا اما به عمليات رواني مخالفان تهران مربوط است كه با قدرت ديپلماتيك، اقتصادي و رسانه‌اي خود كوشيده‌اند از ايران چهره‌اي غيرمتعارف ارائه دهند تا به اين وسيله هرگونه فرصت را از اين كشور در جامعه بين‌المللي بگيرند. اين امر در واقع همان توجيهي است كه تهران به‌درستي از آن به‌عنوان دليل چنين ناكامي‌هايي ياد مي‌كند. ولي راه مقابله با اين وضع آيا مي‌تواند محدود به محكوم‌سازي‌هاي معمول شود؟ يا تلاش براي عادي‌سازي چهره‌اي كه همواره بازتابي دلخواه مخالفان ايران در جامعه بين‌المللي داشته است؟ تهران تنها با تلاش براي عادي كردن چهره‌اش در جامعه بين‌المللي است كه قادر مي‌شود منابع لازم را براي هرگونه قدرت‌نمايي در جهان فراهم آورد. در اين صورت تهران مي‌تواند حتي در عرصه‌هايي كه آميزه‌اي خطرناك از ريسك و فرصت است، حضور يافته و براي اقدام‌هايش هزينه و فايده را به درستي محاسبه كند.
يکشنبه 28 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: جام جم آنلاین]

[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 218]