نگاه آن سوى مذاكره با طالبان

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: نگاه آن سوى مذاكره با طالبان
گروه بين الملل ـ جيران عزيزى: تقريباً يك هفته قبل بود كه مارك كارلتون اسميت، فرمانده نيروهاى انگليسى در استان هلمند افغانستان با نا اميدى خبر داد جنگ در افغانستان هرگز به پيروزى نخواهد رسيد. در پى اين اظهارنظر زمزمه هايى شنيده شد مبنى بر اين كه كابل بايد با طالبان به مذاكره بنشيند و آنها را در قدرت مشاركت دهد، اما اين تصميم بر خلاف آن چيزى است كه امريكا روز اول تهاجم خود به افغانستان به افغان ها وعده داده بود.
سال ۲۰۰۱ پس از حمله ۱۱ سپتامبر، امريكا از آن سوى دنيا، لشكرى از همراهانش در ناتو را گرد هم آورد و به افغانستان حمله كرد تا مردم اين كشور را كه سال ها با شوروى جنگيده بودند و حال تحت حكومت طالبان روزهاى رنج آورى را سپرى مى كردند، از حكومت طالبانى نجات دهد، حكومت طالبان سقوط كرد، اما هيچ چيز در اين سرزمين عوض نشد و وضعيت براى مردم افغانستان بدتر از قبل شد. اين بار افغان ها چندين دشمن را پيش روى خود مى ديدند.
از يك سو حملات طالبان جان مردم را به خطر مى افكند و از ديگر سو نيروهاى ائتلاف با بمباران هاى خود اسباب مرگ مردم بى گناه را فراهم مى آوردند. بنابراين در هفتمين سال اين جنگ پر از ابهام حال سخن از مذاكره با طالبان به ميان مى آيد و پرده هاى تازه اى از واقعيت را آشكار مى سازد.
امريكايى ها كه هرگز در هيچ جنگى اذعان به شكست نمى كردند، اين بار به راحتى از آن سخن مى گويند؛ فرمانده انگليسى كشور خود را محكوم به شكست مى داند و رسانه هاى غرب آشكارا از زوال اقتدار ناتو در كوره راه هاى افغانستان سخن مى گويند.
اما در جبهه اروپا و كانادا به عنوان شركاى اصلى امريكا، مسئله فقط به اعتراف به شكست محدود نمانده است، مى گويند كانادا كه سربازانش در جنوب افغانستان به سر مى برند، اذعان مى كند كه مردم اين كشور براى جنگ در افغانستان حاضر به پرداخت هزينه نيستند و اروپا ديگر متحد امريكا در افغانستان پس از كشتار وسيع نظاميان فرانسه به كلى روحيه اش را از دست داده است. در چنين شرايطى چاره اى جز اين نمى ماند كه امريكا به شركاى قديم متوسل شود. سعودى ها كه زمانى از مؤسسان اصلى طالبان بودند، پا پيش مى گذارند، پس از اين حامد كرزاى در روز عيد فطر اعلام مى كند كه مايل است رهبران طالبان به وطن بازگردند و جنگ و برادركشى در اين كشور به پايان رسد. اما چه شده است كه چرخه سياست در افغانستان ناگهان به سود طالبان مى گردد.
اوايل بهار امسال بود كه يكى از فرماندهان طالبان همراه با هيأتى كوچك به كابل رفت و با صبغت الله مجددى، رئيس جمهور اسبق افغانستان مذاكره كرد. محور اين مذاكره پايان تخاصم بود. مذاكرات آنها خيلى زود بى نتيجه به پايان رسيد و مجددى مقدارى كمك پولى به هيأت طالبان داد تا بازگردند و به آنها گفت ادامه مذاكرات بماند براى آينده. رهبران طالبان با اين برخورد به اين نتيجه رسيدند كه سران افغانستان در اين مذاكرات جدى نيستند و تفاهمى بين آنها شكل نخواهد گرفت. بنابراين صحنه جنگ همانند سابق ادامه يافت و طالبان بر يورش خود عليه نيروهاى ائتلاف افزود.
اين حملات كه مخرب ترين تهاجمات سال هاى اخير است، بهانه اى به دست غربى ها كه همه تاكتيك هاى نظامى شان به بن بست رسيده بود، داد تا بر مذاكره با طالبان پافشارى كنند. به باور ناظران سياست طرف هاى غربى در مذاكره با طالبان دو هدف روشن را دنبال مى كنند. يك سوى آن مى تواند تفرقه افكنى در فضاى داخلى اين كشور آشوب زده باشد و سوى ديگر آن تحت فشار گذاشتن پاكستان كه تاكنون در برابر اين خواست غربى ها براى كشاندن جنگ به مرزهاى قبيله اى اش ايستاده است. بى شك يكى از دلايلى كه نوازشريف به عنوان يكى از واسطه هاى مذاكره با طالبان انتخاب شد، همين نكته است، اما جالب تر اين است كه يكى از كسانى كه نواز شريف را در اين راه همراهى مى كند، قيوم كرزاى برادر بزرگتر حامد كرزاى است كه خود روزگارى از شركاى طالبان بوده است.
مسئولان ائتلاف مدعى هستند پايگاه اصلى طالبان در پاكستان قرار دارد، به گونه اى كه اغلب تحليلگران با زبان طنز مى گويند دشمنان درجه يك امريكا (طالبان) را دوستان درجه يك امريكا (پاكستان) پناه داده اند. اشاره آنها به اين است كه تيم هدايت كنندگان طالبان و القاعده همچون حقانى و ايمن ظواهرى و ملاعمر در مناطق قبايلى پاكستان پناه گرفته اند.
به اين صورت برپا كنندگان ضيافت دوستى طالبان و كرزاى اميد دارند با اين تاكتيك، پاكستان را وادار به مهار و سركوب عقبه اين گروه سازند.
پنجشنبه 18 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 161]