واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > خاورمیانه - تا زمانی که ایالات متحده به طور جداگانه با ایران و سوریه وارد تعامل نشود، باید تنش را پای ثابت در معادلات منطقه دانست رامی خوریده روز گذشته را مشغول مزه مزه کردن تجربه جدید در نیویورک، پاریس، بیروت و دمشق بودم. چهار کشوری که رابطه های پیچیده و البته عجیب و غریب با هم دارند. در تمامی این کشورها، لبنان محور اصلی بحث بود. البته هسته پرسش ها و نگرانی ها این نبود که در بیروت چه رخ می دهد و یا قرار است چه بلایی بر سر این کشور بیاید. لبنان بهانه بود برای قید نام اسرائیل، ایران و سوریه و نقش هرکدام از آنها در منطقه. همه با کنجکاوی آمیخته به نگرانی این سوال را مطرح می کنند که حکم دادگاه بین المللی رفیق حریری چه خواهد بود؟ آیا انگشت اتهام به سمت حزب الله لبنان نشانه خواهد رفت؟ نتیجه متهم کردن حزب الله لبنان بر تحولات داخلی و منطقه ای چه خواهد بود؟ نکته جالب در خصوص این روابط دیپلماتیک، ابهام و شک و تردیدی است که در برخی روابط دوجانبه مانند رابطه میان واشنگتن و دمشق دیده می شود . این کشورها همواره با نگاه تردید به هم می نگرند ، سعی می کنند نیت های هم را بخوانند. هم را متهم به توطئه می کنند و البته برای مجازات هم به تحریم هم روی می آورند . نمونه بارز این امر هم تحریم سوریه از جانب ایالات متحده است . دو سال است که سناریویی برای رابطه دیپلماتیک میان سوریه و ایالات متحده نوشته شده است . هفته گذشته باراک اوباما فصل جدیدی از این سناریو را تعریف کرد. روبرت فورد از ده ماه پیش منتظر تایید سنا برای انتقال به سفارتخانه ایالات متحده در دمشق است. باراک اوباما در نهایت عنان بازی را در اختیار گرفت و برای نخستین بار با استفاده از حق قانونی خود روبرت را راهی دمشق کرد تا سرپرستی موقت سفارتخانه آمریکا را به وی سپرده باشد . این حرکت باراک اوباما از سوی هرکدام از طرف های درگیر در این بازی به استراتژی متفاوت تعبیر شد. سفیر آمریکا در لبنان مائورا کونلی در بیانیه ای در توضیح علت این حرکت از سوی باراک اوباما می نویسد : اوباما با این حرکت می خواهد به جهانیان بفهماند که امریکا در حال اعمال بیشتر بر سوریه است . واشنگتن از دمشق نشین ها می خواهد که قوانین حاکم بر جامعه بین المللی را بپذیرد. این مقام آمریکایی با تاکید بر احترام به استقلال و تمامیت ارضی لبنان، می نویسد: زمان اعزام سرپرست ویژه برای سفارتخانه ایالات متحده در سوریه تنها نشان دهنده نیاز آمریکا به تامین امنیت و منافع خود در منطقه است . هیچ کس نباید این حرکت باراک اوباما را به جایزه دادن به سوریه منصوب کند. حضور سفیر آمریکا در سوریه ، پیام دادن به دمشق نشین ها را آسان می کند. ما از این طریق می توانیم اولویت ها و نگرانی های خود را به دولتمردان سوری منتقل کنیم. هیچ کس حاضر نیست لبنان را قربانی رابطه با سوریه کند. روبرت فورد از زبده ترین دیپلمات های ما در حوزه سیاست خارجی است . باراک اوباما هم بعد از دو سال به سیاستی روی آورد که جورج بوش در جریان هشت سال ریاست جمهوری خود در خاورمیانه عملی می کرد. سیاست چماق و هویج. واشنگتن در مواجهه با سوریه و ایران همواره بدترین احتمال ها را پیش فرض قرار می دهد و به واسطه این پیش فرض، این کشورها را تنبیه می کند. سپس حرکت های تشویقی سمبلیک هم از راه می رسد. این رویکرد شاید در مواجهه واشنگتن با متحدی مانند اسرائیل معنا و مفهوم داشته باشد اما در کل شکستی وحشتناک برای دستگاه دیپلماسی ایالات متحده است . کشورهایی مانند سوریه و ایران که هدف این سیاست قرار می گیرند، هیچ گاه سیاست خود را با توجه به این حرکت های مارپیچ ایالات متحده تغییر نمی دهند. در دمشق کم نبودند تحلیل گران و ناظرانی که از حرکت باراک اوباما در اعزام سفیر موقت به دمشق استقبال کردند. این طیف حتی این حرکت اوباما را به کوتاه امدن کاخ سفید در برابر دمشق تعبیر کردند. هم سوری ها و هم امریکایی ها سالهاست که تاکید می کنند که باید از فاز شعار دادن خارج شده و دست به نزدیکی های عملی بزنند. اکنون باراک اوباما می تواند ادعا کند که با اعزام سفیر به سوریه در حقیقت نخستین گام را برای عادی سازی رابطه برداشته است . با این همه واشنگتن هنوز در ابتدای بازی است ، مذاکرات با سوریه باید فشرده و نفس گیر باشد، دلیل آن هم در رابطه هایی است که این کشور با دیگر گروه ها و کشورهای پرنفوذ در منطقه دارد . رویکرد اوباما از این پس باید از تعامل صرف خارج شود و اندکی هم جنبه مذاکره را بگیرد . تا زمانی که ایالات متحده به طور جداگانه با ایران و سوریه وارد تعامل نشود، باید تنش را پای ثابت در معادلات منطقه دانست .48دیلی استار هشتم ژانویه / ترجمه : سارا معصومی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 392]