ليونى و چالش حفظ وضع موجود

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: ليونى و چالش حفظ وضع موجود
سرانجام پس از كش وقوس هاى فراوان ايهود اولمرت نخست وزير رژيم صهيونيستى از سمت خود استعفا داد و زيپى ليونى جانشين وى در حزب حاكم كاديما مامور تشكيل كابينه شد. ايهود اولمرت نخست وزير رژيم صهيونيستى همانطور كه از پيش اعلام كرده بود روز يكشنبه ۳۱ شهريور (۲۱ سپتامبر) در جلسه هفتگى كابينه اين رژيم رسما از مقام خود كناره گيرى كرد. وى ضمن ابراز اميدوارى به موفقيت زيپى ليونى جانشين خود و با اشاره به استعفاى خود گفت: تصميم استعفا تصميمى آسان نبود. اولمرت افزود: وى دست يارى خود را در سريع ترين زمان ممكن به سوى ليونى دراز خواهد كرد. نخست وزير مستعفى رژيم صهيونيستى چند ساعت پس از اعلام تصميم خود براى كناره گيرى از مقام نخست وزيرى در نشست هفتگى كابينه نزد شيمون پرز رييس رژيم صهيونيستى رفت و استعفانامه خود را تسليم كرد. شيمون پرز نيز پس از يك روز و نيم مشورت با رهبران فراكسيون هاى مجلس اسراييل كنيست ليونى را مامور تشكيل كابينه جديد كرد. ليونى ۴۲ روز فرصت دارد تا كابينه خود را تشكيل دهد، در غير اين صورت يا بايد فرد ديگرى به نخست وزيرى معرفى شود يا انتخابات زودهنگام برگزار شود. گفتنى است روز چهارشنبه ۱۷ سپتامبر در جريان برگزارى انتخابات داخلى حزب حاكم كاديما، زيپى ليونى با پيروزى بر رقباى خود كه مهمترين آنها شائول موفاز وزير حمل و نقل رژيم صهيونيستى بود به عنوان رييس جديد حزب كاديما و جانشين اولمرت معرفى شد. در اين انتخابات كه نيمى از هفتاد هزار عضو حزب كاديما در آن شركت داشتند ليونى تنها ۱‎/۱ درصد راى بيشتر از موفاز آورد. او ۱ /۴۳ درصد آراى شركت كنندگان در انتخابات درون حزبى كاديما را كسب كرد در حالى كه موفاز ۴۲ درصد آرا را به خود اختصاص داد. در اين انتخابات مئير شتريت، وزير امور داخلى و آوى ديختر، وزير امنيت عمومى اين رژيم به ترتيب ۵/۸و۵/۶ درصد آرا را به دست آوردند. فراز و فرود اولمرت ايهود اولمرت دى ماه ۱۳۸۴ پس از آنكه آريل شارون نخست وزير پيشين اين رژيم در پى سكته مغزى به اغما فرو رفت اختيارات نخست وزير را بر عهده گرفت. در پى شكست در جنگ لبنان بود كه مخالفت ها با اولمرت بالا گرفت و از ميزان محبوبيت وى كاسته شد. در حالى كه وى همچنان بر ماندن در قدرت اصرار داشت ولى سرانجام به دليل فشارهاى فزاينده داخلى مجبور شد به كناره گيرى از قدرت تن دهد و براى هميشه با زندگى سياسى خداحافظى كند. ايهود اولمرت تيرماه گذشته پس از اينكه از سوى پليس رژيم صهيونيستى به اتهام فساد مالى بازجويى شد و درخواست براى كناره گيرى وى بالا گرفت اعلام كرد براى دور بعد انتخابات رياست حزب كاديما نامزد نمى شود و بلافاصله پس از اعلام نتايج انتخابات حزب كاديما استعفا مى دهد. اولمرت از زمانى كه نخست وزير رژيم صهيونيستى شد دست به عمليات عليه مردم فلسطين و لبنان زد كه مهم ترين آن حمله اين رژيم به نوار غزه بود. اين حمله در پى آن صورت گرفت كه نيروهاى مقاومت فلسطين دو نظامى صهيونيست را كشتند و گلعاد شاليت يك نظامى ديگر اين رژيم را به اسارت گرفتند. در اين عمليات دهها فلسطينى نيز به شهادت رسيدند. تهاجم رژيم صهيونيستى به لبنان نيز در دوره ايهود اولمرت به وقوع پيوست. در واقع مى توان گفت افزايش مخالفت ها براى كناره گيرى اولمرت و سقوط به سراشيبى در اين جنگ رقم خورد. در پى اين جنگ بود كه كميته وينوگراد با انتشار گزارشى ايهود اولمرت نخست وزير، عمير پرتس وزير دفاع و دان حالوتس رييس ستاد مشترك ارتش را مسئول اصلى شكست در جنگ لبنان دانست. گرچه مطبوعات و رسانه هاى غربى در صددند كه فساد مالى و گرفتن رشوه اولمرت را برجسته كنند و آن را دليل اصلى كناره گيرى وى اعلام نمايند ولى كناره گيرى وى از مدت ها پيش و پس از شكست اين رژيم در جنگ لبنان رقم خورد و در واقع اين امر برآمده از پس لرزهايى است كه از شكست سخت اين رژيم از مقاومت اسلامى لبنان در جنگ ۳۳ روزه نشات مى گيرد. ليونى كيست زيپى ليونى متولد هشتم ژوئيه سال ۱۹۵۸ ميلادى در تل آويو دختر ايتان ليونى، صهيونيست راستگراى سرشناس و مامور سابق دستگاه اطلاعاتى رژيم صهيونيستى است. او بعد از پايان تحصيلات دوره دبيرستان به بخش ويژه آموزش افسران زن در ارتش صهيونيستى پيوست. پس از پايان دوره آموزش نظامى وارد دانشگاه بار ايلان در جنوب شرق تل آويو شد و تحصيلات خود را در رشته حقوق ادامه داد. بعد از گذشت يك سال از تحصيل در دانشگاه و به خاطر تسلط كامل به دو زبان انگليسى و فرانسه وارد سازمان جاسوسى رژيم صهيونيستى (موساد) شد و كار خود را در بخش اروپايى اين سازمان آغاز كرد و از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۴ با اين سازمان همكارى داشت. پس از قطع همكارى با موساد، كار خود را به عنوان وكيل آغاز كرد. در همين دوره وارد حزب ليكود شد .حزبى كه پدرش از رهبران برجسته آن به شمار مى رفت. ليونى به عنوان يكى از رهبران جوان حزب ليكود برگزيده شد و بعدها در سال ۱۹۹۹ به عنوان نماينده حزب ليكود به پارلمان رژيم صهيونيستى راه يافت. آريل شارون، نخست وزير سابق رژيم صهيونيستى بود كه اولين بار ليونى را به عنوان وزير به كابينه برد و هم او بود كه از تشكيل حزب كاديما به شدت حمايت مى كرد. ليونى با تشكيل كاديما به يكى از چهره هاى برجسته اين حزب تبديل شد. ليونى۴۹ ساله پس از گلدا ماير نخست وزير دهه هفتاد رژيم صهيونيستى دومين سياستمدار زن اسراييلى است كه به اين مقام مى رسد. ليونى و چالش هاى پيش رو انتظار مى رود نخست وزير جديد رژيم صهيونيستى دوره زمامدارى خود را در ميان يك رشته مشكلات سياسى ناشى از اختلاف بين اعضاى كابينه ائتلافى و شكاف در ميان اعضاى حزب آغاز كند. هنوز بى اعتمادى نسبت به اينكه آيا ليونى واقعا قادر به تشكيل دولتى كه بتواند كارايى لازم را داشته باشد، وجود دارد. ليونى اكنون با دو چالش ناشى از فشار منتقدين كه كم تجربگى هاى وى در عرصه سياسى - نظامى را زير سوال مى برند و نيز ترميم جايگاه تضعيف شده و پريشان حزب حاكم دست و پنجه نرم مى كند. ليونى هم اكنون حزبى را تحويل گرفته است كه جايگاه خود را در رقابت با ساير احزاب از جمله ليكود و حزب كار از دست داده است و از اين رو در چهل و دو روز فرصت باقى مانده تا تشكيل كابينه ائتلافى او با چالش هايى براى ترميم اعتبار حزب حاكم دست به گريبان خواهد بود. از سوى ديگر وى موقعيت چندان ممتازى در حزب خود ندارد و همين امر ممكن است بعدها منجر به فشارهاى بيشترى بر وى شود. ليونى اعلام كرده است كه ارجحيت نخست وى، تشكيل دولت وحدت ملى با حضور حزب راستگراى ليكود به رهبرى بنيامين نتانياهو است، اما به نظر مى رسد كه وى براى دستيابى به اين هدف و يا حتى هر نوع ائتلافى كه اكثريت پارلمانى را داشته باشد، با مشكلات زيادى روبه رو خواهد شد. ليونى به نتانياهو وعده سپردن وزارت دارايى در دولت ائتلافى را داده است تا بلكه بتواند نظر وى را جلب كند ،اما بعيد است كه رهبر حزب ليكود به اين وعده رضايت دهد. حزب ليكود كه داراى گرايش هاى راست و افراطى است از مخالفان جدى سياست هاى دولت اولمرت و حزب كاديماست. برخى نظرسنجى ها نيز دال بر پيروزى نتانياهو و حزب وى در انتخابات زودهنگام است. از اين رو به نظر مى رسد ليكود به رهبرى نتانياهو وارد ائتلاف با دولت ليونى نخواهد شد و به مخالفت هاى خود با دولت ادامه خواهد داد. از همين رو، به نظر مى رسد كه ليونى به سرعت از امكان ائتلاف با حزب ليكود و در نتيجه تشكيل دولت وحدت ملى نااميد شود و در جهت تشكيل ائتلافى با اكثريت پارلمانى بكوشد. بنابراين آسانترين راه براى ليونى به منظور تشكيل دولت، حفظ ائتلاف كنونى حاكم بر اسراييل است، اما اين ائتلاف نيز به شدت شكننده به نظر مى رسد. ايهود باراك رهبر حزب كارگر نيز كه مهمترين شريك دولت ائتلافى كنونى است، از مدت ها قبل بناى ناسازگارى با حزب كاديما را گذاشته است و روز به روز علاقه بيشترى براى خروج از ائتلاف از خود نشان مى دهد. خواست باراك به خروج از ائتلاف بخصوص با انتخاب ليونى به عنوان رهبر جديد حزب كاديما بيشتر شده است به طورى كه وى بلافاصله پس از انتخابات داخلى حزب كاديما با بنيامين نتانياهو ديدار و در باره برگزارى انتخابات زودهنگام پارلمانى با او مذاكره كرده است. از آنجا كه در يك انتخابات زود هنگام، حزب كارگر شانسى براى كسب كرسى هاى بيشترى در پارلمان ندارد، بنابراين بعيد است كه اعضاى مركزى حزب با برگزارى انتخابات زودهنگام كه بيشتر به نفع رقيب ليكودى آنها تمام خواهد شد، موافقت كنند. بنابراين، احتمالا يكى از اهداف باراك از ديدار با نتانياهو وادار كردن ليونى به واگذارى سهم بيشترى به حزب كارگر در دولت ائتلاف آينده بوده است. اما با نگاهى دقيق تر پى مى بريم كه باراك و رفتار تحريك آميز او، تنها مانع پيش روى ليونى براى حفظ ائتلاف كنونى نيست. در حقيقت، حزب مذهبى شاس نيز كه در دولت ائتلافى حضور دارد، دردسرى واقعى براى رهبر جديد حزب كاديما تلقى مى شود. حزب شاس كه از سوى منتقدانش به عنوان حزبى باجگير شناخته مى شود پاى ثابت اغلب دولت هاى ائتلافى اسراييل اعم از چپ و راست است، اما براى همراهى با حزب حاكم، معمولا بودجه كلانى را براى مدارس مذهبى تحت امر خود طلب مى كند. ليونى اعلام كرده است كه حاضر به تخصيص بودجه مورد درخواست حزب شاس نيست و از اين جهت ممكن است نگهدارى آن در دولت ائتلافى مشكل شود. افزون بر اين، حزب شاس به رغم شهرتش به ميانه روى در مذاكره با فلسطينى ها، اعلام كرده است كه به محض آغاز مذاكره ميان اسراييل و دولت خودگردان بر سر بيت المقدس از دولت خارج خواهد شد. در واقع موضع سرسختانه حزب شاس درباره بيت المقدس، سبب نزديكى ديدگاه اين حزب به احزاب راستگرا شده است. بر اين اساس، حفظ حزب شاس در دولت ائتلافى براى ليونى پر هزينه خواهد بود، گر چه احتمال توافق با آنها نيز برايش منتفى نيست. در اين صورت، اگر ليونى حزب شاس را از دست دهد، امكان جذب احزاب كوچكى مانند حزب چپگراى مرتص، حزب مذهبى يهوديت توراتى متحده و يا احزاب عرب اسرييلى را خواهد داشت. به جز حزب يهوديت توراتى متحده، ليونى احتمالا علاقه اى به ائتلاف با ساير احزاب فوق نخواهد داشت، زيرا حضور حزب مرتص و يا احزاب عرب اسراييلى در دولت ائتلافى باعث مى شود وى بيش از پيش جايگاه خود را در احزاب قدرتمند رژيم صهيونيستى كه گرايش هاى راست دارند از دست دهد. به بيان ديگر، احزاب ميانه اسراييل معمولا نمى خواهند كه از طريق ائتلاف با احزاب چپ يا عرب تبار به صلح با فلسطينى ها دست يابند، چرا كه چنين صلحى به احزاب راستگرا اين بهانه را خواهد داد كه مدعى عدم حمايت اكثريت شهروندان يهودى اسراييل از پيمان صلح شوند. بر اين اساس، ليونى ترجيح مى دهد كه احزاب راستگرا را در دولت سهيم كند تا باز اين نظر با چالش هاى كمترى روبه رو شود. با اين حال، احزاب راست و يا راست افراطى از قبيل ليكود، ئيسراييل بيتنيو (اسراييل خانه ما) و بلوك اتحاد ملى و ملى - مذهبى تمايلى به ائتلاف با ليونى ندارند، مگر آنكه وى به ديدگاه آنها در روند مذاكره با فلسطينى ها پايبندى نشان دهد كه اين هم نقض غرض است. به نظر مى رسد رژيم صهيونيستى در شرايطى قرار گرفته است كه رهبران تاريخى خود را از دست داده و در داخل و خارج با چالش هاى مهمى روبه رو است. از همين رو مهم ترين وظيفه ليونى در شرايط كنونى حفظ همين وضع موجود خواهد بود. البته مشروط به اينكه زيپى ليونى بتواند ائتلاف كنونى كابينه را حفظ كند يا مانع از ازهم گسيختن آن شود. در غير اينصورت انحلال پارلمان و برگزارى انتخابات پيش از موعد، در خلال چند ماه پس از آغاز زمامدارى او محتمل به نظر مى رسد. منبع: ايرنا
شنبه 13 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 238]