مروري بر تاريخ سينماي صهيونيستي

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: مروري بر تاريخ سينماي صهيونيستي
صهيونيسم از زمان شكل گيري به عنوان يك جنبش و پس ازآن تاسيس رژيم جعلي اسراييل با سيطره بر رسانه هاي گروهي و وسايل ارتباط جمعي، افكار جهانيان را به تسخير خود درآورد. يكي از مهم ترين ابزارهاي تبليغاتي كه اين جنبش توانست در خدمت خود درآورد، سينما است، زيرا اين مقوله به دليل دارا بودن جذابيت خاص و متنوع بودن موضوعات، مخاطبين بسيار زيادي را در برمي گيرد. صهيونيسم از اين ابزار براي ترويج افكار صهيونيستي و تبليغ براي رژيم اشغالگر قدس استفاده نمود. افكاري كه اصولا بر پايه اقدامات نژادپرستانه پايه گذاري شده است. در اين راستا در مجله «الاخبار المسيحيه الحره» سال 1938 (1317) آمده است؛ «صنعت سينما در آمريكا كاملا يهودي است و يهودي بي آنكه احدي در اين زمينه با او منازعه كند، بر آن حكم مي راند. تمام كارپردازان اين صنعت يا يهودي هستند و يا از دست پروردگان صهيونيست.»
سينما از زمان تاسيس در قرن نوزدهم در راستاي دو هدف عمده به كار گرفته شد كه عبارت بودند 1- اهداف مادي و به دست آوردن سودهاي كلان 2- تسخير انديشه انسان ها از طريق انتشار افكاري كه مويد اهداف سياسي و اجتماعي آن ها باشد كه متاسفانه تاكنون نيز در اين راه موفق بوده است. در اين مطلب ما برآنيم تا به بررسي سينماي صهيونيستي بپردازيم. هر چند برخي بر اين گمانند كه منظور از سينماي صهيونيسم، سينماي اسراييل است، اما بايد گفت سينماي صهيونيسم اختصاص به زمان و مكان خاصي ندارد، بلكه سراسر جهان را دربرگرفته است و در حال حاضر بزرگ ترين شركت هاي سينمايي جهان مانند «متروگولدن ماير»، «كلمبيا»، «برادران وارنر»، «پارامونت»، «فوكس قرن بيستم»، «يونيورسال» و «هاليوود» را در قبضه خود گرفته است.
تاريخ حضور صهيونيسم در سينما به كنفرانس صهيونيستي «پازل» در 1879 (1258) بازمي گردد. زيرا در بند سوم اين كنفرانس بر اهميت رسانه هاي فرهنگي براي ايجاد اسراييل و ضرورت رواج روح ملي بين يهوديان جهان تاكيد مي گردد. از اينجا بود كه صهيونيست ها به سينما توجه نشان دادند. سينماي صهيونيسم را مي توان به چهار دوره تقسيم كرد: دوره اول پس از كنفرانس پازل؛ در اين دوره صهيونيست ها به ساخت فيلم هايي برگرفته از داستان هاي تورات مي پرداختند و به تدريج اين انديشه را القا مي كردند كه فلسطين سرزمين موعود است. بعد از وعده «بالفور» در سال 1917 (1296) و اعلام فلسطين به عنوان اسراييل جديد، سينماي صهيونيسم در خلال فيلم هايي مانند «پسر زمين» و «ده فرمان» در سال 1925 (1304) و فيلم «صابر» به كارگرداني «الكساندر فورد» يهوديان پراكنده را براي مهاجرت به فلسطين تشويق مي كردند.
دوره دوم پس از تاسيس رژيم صهيونيستي: در اين مرحله صهيونيست ها كه از تاسيس رژيم اسراييل فارغ شده بودند به ساخت فيلم هايي روي آوردند كه در آن ها اين مساله را تلقين مي كرد كه اسراييلي ها نماينده فرهنگ و تمدن پيشرفته بشريت هستند و در كنار آن اعراب را باديه نشيناني بي فرهنگ با خوي و منش غير انساني و مسلمانان را افرادي خشن و گروه هايي تروريست معرفي مي كردند تا از آن ها تصويري نامطلوب در اذهان به وجود آورند. بعد از حمله رژيم صهيونيستي به مصر و محكوميت جهاني اين رژيم حتي از سوي ايالات متحده آمريكا، صهيونيست ها به تهيه فيلم هايي پرداختند كه در آن اعراب را گرگ هايي گرسنه معرفي كردند و خود را ملتي با تمدن و داراي فرهنگ اصيل نشان مي دادند.
دوره سوم پس از جنگ 1346: در اين دوره كه دوره طلايي سينماي صهيونيستي نيز محسوب مي شد، فيلم هايي ساخته شد كه در آن اين مضمون را تلقين مي كرد كه اعراب بايد قضيه فلسطين را فراموش كنند و وجود رژيم صهيونيستي را به خود بقبولانند. مردم جهان نيز بايد اين مساله را بپذيرند كه حق يهود در فلسطين از آن ها غصب شده بود كه بعد از چندين سال صهيونيست ها توانسته اند اين حق را اعاده كنند. در اين رابطه مي توان از فيلم «جنگ سينا» در سال 1968 (1347) و «نامم را نجوا كن» در سال 1972 (1351) به كارگرداني «جيمز كاموللر» را نام برد.
دوره چهارم پس از جنگ 1352: در اين دوره سينماي صهيونيستي شاهد تحولي بنيادين بود. زيرا سينما به سمت ترويج فساد و فحشا پيش رفت.
در اين دوره كارگردانان به توليد فيلم هايي به ظاهر علمي روي آوردند كه در خلال آن به تبليغ بي بندوباريهاي جنسي و اخلاقي مي پرداختند. پس از مذاكرات «كمپ ديويد» و صلح بين مصر و اسرائيل در سال 1976 (1355) كه سينما در همه ابعاد زندگي نفوذ كرده بود، سينماي صهيونيست گاهي به تبليغ انديشه يهوديان و قهرماني آن ها مي پرداخت كه نمونه آن فيلم «روز استقلال» به كارگرداني «رونالدا ميريچ» در سال 1996 (1375) بود كه جوايز بسياري از جشنواره ها را به خود اختصاص داد. بعضي اوقات نيز كارگردانان با ساخت برخي فيلم هاي مربوط به قضيه دروغين «هولوكاست» به برانگيختن احساسات جهانيان و يا به دست آوردن دلار تكيه مي كنند كه بهترين مصداق آن فيلم «فهرست شيندلر» ساخته «استيون اسپيلبرگ» در سال 1994 (1373) است. اين فيلم هفت جايزه اسكار را به خود اختصاص داد.
سينماي داخل رژيم صهيونيستي
سينماي رژيم صهيونيستي تا قبل از جنگ 1967 (1346) محدود به سريال هاي كوتاه بود اما از اين سال به بعد با همكاري شركت هاي بزرگ سينمايي آمريكايي چون هاليوود به توليد فيلم روي آورد. ساخت فيلم در اين دوره مدتي به تاخير افتاد. زيرا ساخت فيلمي براي مخاطبان اسرائيلي چندان آسان نبود، به اين علت كه اولا مخاطبان آن ها از لحاظ فرهنگ و تمدن يكسان نبودند و فيلمي كه با ارزش هاي فرهنگي يك يهودي آمريكايي تعارض چنداني نداشت با فرهنگ يك يهودي شرقي تبار مغاير بود و حتي ممكن بود آن را توهين به خود تلقي كند. در اصل، وجود و يا پذيرش يك فرهنگ ملي، ريشه دار و مشترك در سينما نمود پيدا مي كند. به عبارت ديگر سينما جزيي از فرهنگ است كه اولين مخاطبان آن دارندگان همان فرهنگ هستند. به همين دليل اكنون بعد از پنجاه سال تاسيس، چندان در اين عرصه موفق نبوده است.
به طور كلي بايد گفت سينماي صهيونيسم در حال حاضر بر سينماي جهان سيطره دارد. يكي از متفكران مسيحي غرب در اين رابطه مي نويسد: «... آنها به وسيله خبرگزاري هاي جهاني، مغز جهانيان را شستشو داده است و به وسيله فيلم هاي مبتذل افكار جوانان و فرزندان ما را تغذيه مي كند و آنها را از آنچه خود مي خواهد سرشار مي سازد و جوانان را فاسد و تباه مي سازد تا هميشه در خدمت آنها باشند. صهيونيسم در خلال دو ساعت (مدت نمايش يك فيلم سينمايي) آداب و فرهنگي را كه معلم مدرسه، خانواده و مربي طي ماه ها تعليم و تربيت در اذهان جوانان ايجاد كرده اند، مي زدايد.» پس جاي شگفتي ندارد اگر مي بينيم كه پرچم داران صنعت سينماي جهان اغلب صهيونيست هستند. طبق برخي آمار بيش از 90 درصد كل دست اندركاران عرصه سينما از تهيه كننده و كارگردان تا بازيگر. فيلمبردار و مونتاژگر صهيونيست هستند. اخيراً شبكه جهاني اينترنت با انتشار سرمقاله اي تحت عنوان «آيا هاليوود صهيونيست است» فهرست مفصلي ازصهيونيست ها شاغل در هاليوود را ارائه داده است. در مقابل اين جهانگيري سينمايي صهيونيست ها، متاسفانه در جهان اسلام شاهد نوعي انفعال و بي اعتنايي به اين مقوله هستيم. صهيونيست ها با استفاده از اين ابزار توانسته اند قضاياي دروغيني چون يهودي سوزي (هولوكاست) را به جهان القا كنند اما مسلمانان تاكنون نتوانسته اند از اين رسانه استفاده بايسته اي كرده و به حقوق تاريخي و مسلم خود دست يابند.
منبع: سايت پژوهه
يکشنبه 7 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 129]