غيب را ابري و آبي ديگر است

واضح آرشیو وب فارسی:قدس: غيب را ابري و آبي ديگر است
* سيد مصطفي حسيني راد
سينه مالامال درد است اي دريغا مرهمي
دل ز تنهايي به جان آمد خدا را همدمي
در طريق عشقبازي امن و آسايش بلاست
ريش باد آن دل كه با درد تو خواهد مرهمي
آدمي در عالم خاكي نمي آيد به دست
عالمي ديگر ببايد ساخت از نو آدمي
راه طولاني است و جاده مه زده. و من مسافري خسته و از كاروان جا مانده. دلواپسم، دلواپس آينده! غمگينم، غمگين روزهاي گذشته! و حيران و سرگردانم، حيران امروز! حيران ثانيه ها و دقيقه ها. حيران روزها و هفته ها و ماه ها.
اندوهي سترگ در دلم جاي گرفته، درست مثل گمشده اي كه در برهوت، سرگردان شده باشد. در جستجوي واحه اي به هر سو گام برمي دارم اما دريغ از سايه ساري در اين بيابان خاكي بيكرانه؛ دريغ از سايه ساري.

مهربانا!
در اين سرگشتگي، تنها اميدم حضور در ميهماني معنوي تو و نشستن بر سر سفره عنايت توست. مي دانم كه مرا نيز مثل همه بندگانت به ضيافت رمضان، دعوت كرده اي! دعوت تو را، صداي تو را و بوي تو را با تك تك سلولهاي وجودم حس مي كنم. اما چه كنم كه پاي در گل مانده ام.

پروردگارا، اي محبوب من!
من هم دوست دارم مثل بندگان خاشعت در اين ماه عروج كنم؛ از خودم فاصله بگيرم و به تو نزديك شوم. دوست دارم آسماني شوم، آه خداي من راه آسمان از كدام طرف است؟
تو خود در كلام نوراني ات فرموده اي: و چون بندگان من از تو درباره من پرسند پس به آنان بگو همانا من نزديكم. دعاي دعا كننده را هنگامي كه مرا مي خواند اجابت مي كنم. پس آنها دعوت مرا بپذيرند و به من ايمان بياورند باشد كه از راه يابندگان باشند.
معبودا!
غيب را ابري و آبي ديگر است
آسمان و آفتابي ديگر است
نايد آن الا كه بر خاصان پديد
باقيان في لبس من خلق جديد
هست باران از پي پروردگي
هست باران از پي پژمردگي
نفع باران بهاران بوالعجب
باغ را باران پاييزي چو تب
آن بهاري نازپروردش كند
وين خزاني ناخوش و زردش كند
در دل و جان رويد از وي سبزه زار
اين دم ابدال باشد زان بهار
باد كار خويش كرد و بروزيد
آنكه جاني داشت بر جانش گزيد
پنجشنبه 4 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: قدس]

[مشاهده در: www.qudsdaily.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 316]