تئاتر ضرورت فرهنگي مردم نيست

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: تئاتر ضرورت فرهنگي مردم نيست
سرمايه، سما بابايي: حسين كياني در نمايش هاي قبلي خود نيز همواره دغدغه به تصوير كشيدن مسائل و حواشي مرتبط با تئاتر را داشته است و حالا در جديد ترين نمايش خود به زندگي زنان درام نويس دوران پهلوي پرداخته كه تاكنون اطلاعات بسيار اندكي ازآنان داشته ايم و حتي علاقه مندان تئاتر هم با نام آنها آشنا نبوده اند. او البته بر اين اعتقاد است اين نمايش به دليل بيان مسائل اجتماعي و سياسي آن دوران مي تواند به عنوان دغدغه مخاطب امروز نيز مطرح باشد. در اين نمايش كه در تالار چهارسوي تئاتر شهر اجرا مي شود و از آن استقبال خوبي شده، افسانه ماهيان، آيدا كيخاني، پونه عبدالكريم زاده حميدرضا آذرنگ و شهرام حقيقت دوست بازي مي كنند.

¦
¦شما در نمايش هاي قبلي تان هم به مقوله تئاتر پرداخته ايد، اما اصولاً فكر مي كنيد به صحنه بردن نمايشي بر اساس زندگي زنان درام نويس دوران پهلوي چقدر مي تواند دغدغه مخاطب امروز باشد؟
شايد مخاطب امروزي و به خصوص مخاطبان عام، دغدغه درام نويسي نداشته باشند و اصلاً اين نوع مخاطب نداند كه قشر درام نويس با چه مشكلاتي روبه روست، اما نكته مهمي كه سعي كرده ام در اين نمايش به آن بپردازم، اوضاع و احوال اجتماعي آن دوران بوده است يعني اين مشكلات را با مسائل درام نويسي زنان در هم تنيده ام و نقبي به مسائل اجتماعي آن دوران زده ام. در واقع تلاش كرده ام در «بيداري خانه نسوان» مسائل اجتماعي و سياسي آن دوران را به نمايش درآورم طبيعي است كه حتي اگر مخاطب با مساله درام نويسي بيگانه باشد، مي تواند همراه با مسائل اجتماعي و سياسي اي شود كه در نمايش به آن پرداخته شده و استقبال از نمايش نيز اين مساله را نشان مي دهد.
¦پس بگوييد براي بيان دغدغه هايتان چرا اين زمان خاص را در نظر گرفتيد. آيا شما هم مشكل مميزي داشتيد؟
ببينيد من معتقدم مشكل مميزي در قياس با آنچه در اين نمايش رخ مي دهد، يك عنصر فرعي است. در حال حاضر مشكلي فراتر از مميزي در تئاتر ما وجود دارد و آن ناآشنايي و بيگانگي و عدم درك ضرورت هنر تئاتر توسط جامعه است. مشكل مميزي در هر دوره اي وجود داشته كه گاه قوت گرفته و گاه ضعف، اما مشكل اساسي ما همچنان به قوت خود باقي است و آن اينكه تئاتر بعد از قريب 100 سال هنوز توسط اقشار مختلف جامعه از بالاترين سطح تا كمترين آن به عنوان يك ضرورت فرهنگي مهم شناخته نشده است. تئاتر در هر جامعه اي آيينه تمام نماي آن جامعه است و هر جامعه اي كه بخواهد فرهنگ خودش را به تمامي عرضه كند، هنر تئاتر را به صورت باشكوه نمايش مي دهد. اين مساله در سرزمين ما از دير باز تاكنون اتفاق نيفتاده است. به طور قطع مميزي از عوامل مهم عدم رشد تئاتر در جامعه ما بوده و باعث شده اين هنر هيچ گاه توسعه نيافته و هميشه ميان مايه باقي بماند، اما عوامل ديگري از جمله عدم ضرورت شناخت تئاتر نيز وجود داشته و طبيعي است كه هنرمندان تئاتر نيز در اين زمينه دخيل بوده اند، يعني آنها مي توانستند با اعمال سياست هاي خاص به شناخت ضرورت تئاتر كمك كنند.
¦نگفتيد چرا به زنان درام نويس پرداختيد، آن هم در شرايطي كه اكنون هم تعداد زنان درام نويس در ايران بسيار اندك است؟
مي شد همين مسائل را در قالب مردان درام نويس نيز عرضه كرد،اما زندگي و فعاليت اين زنان در هاله اي از ابهام قرار داشته و مي خواستم به كساني بپردازم كه هيچ نوري بر فعاليت هايشان نتابيده است. در واقع مي خواستم آنان را به مخاطب معرفي كنم. در همين رابطه «جمشيد ملك پور » تحقيق جامع و كاملي انجام داده و درونمايه اين نمايش از دل همان تحقيق بيرون آمده است. جداي از همه اينها بايد به شكلي به فعاليت اين زنان نيز توجه شود. در دوران پهلوي اول فقط يك درصد زنان سواد داشتند و اين در حالي است كه همين تعداد محدود براي بيان نيازهاي خود به درام نويسي روي آورده بودند و اين كار با توجه به اختناق فرهنگي اي كه در آن زمان وجود داشته است، كاري بسيار جسورانه به حساب مي آمد، چون آن زنان به جاي در خانه نشستن به درام نويسي روي آورده اند و اين اصلاً كار كوچكي محسوب نمي شد و اين نمايش كمترين هديه اي است كه مي شود به روح اين زنان تقديم كرد.
¦چقدر از تخيلتان براي بيان زندگي آنان بهره گرفته ايد؟
در اينكه اين زنان درام نويس وجود داشته اند، شكي نيست. اما بيان جزئيات به تخيل من برمي گردد، اگر چه اينها نيز دور از واقعيت آن زمان نيستند. روح اين حوادث و معناي اتفاقاتي كه در نمايش رخ مي دهد، وجود داشته و چندان دور از واقعيات نيست.
¦تلفيق طنز حاكم بر نمايش با پايان تراژيك آن چگونه شكل گرفته است؟
طنز اثر به نظر برخي گزنده مي آيد، اما به نظر برخي ديگر مفرح است. با اين وجود اعتقاد دارم، تئاتر بايد بتواند مخاطب خود را سرگرم كند و بنابراين لازم است از تمامي عناصر درام بهره بگيريم و از پس آن، حرفمان را بيان كنيم. از ابتدا تا انتها بر مبناي تراژيك عمل كردن نمي تواند تاثير لازم را روي مخاطب بگذارد. اگر مي خواستيم تماميت زندگي اين زنان را نمايش دهيم، نمي توانستيم همه اش را در قالب تراژيك بيان كنيم. زندگي اينان نيز چون ديگران، هم لحظات شيرين داشته است و هم تلخ.
¦خبرهاي ابتدايي نمايش از حضور هانيه توسلي، هنگامه قاضياني و نگار عابدي حكايت مي كردند اما هيچ كدامشان در اين نمايش حضور نداشتند، همان مشكل تله فيلم و. . . وجود داشت؟
اين همكاران فقط چند روز با گروه ما كار كردند و به همين دليل حضور نيافتن شان در نمايش لطمه چنداني به كار نزد. هر كدام هم دليل خاص خودشان را داشتند. يكي مساله خانوادگي داشت، يكي مي خواست در تله فيلم ظاهر شود و يك نفرشان هم درگير يك كار تئاتري ديگر شده بود. اين اتفاق اين روزها براي بسياري از كارگردانان پيش مي آيد و خوش اقبالي من اين بود كه اين دوستان چندان درگير كار نشده بودند. به هر حال كسي كه حرفه اش تئاتر است و بايد از اين راه امرار معاش كند، طبيعتاً فعاليت مستمر تري در اين زمينه دارد. مشكلاتي هم كه در زمينه تئاتر وجود دارد، باعث مي شود هنرمندان كمتر رغبت به حضور در اين عرصه داشته باشند. از طرفي از آنجا كه زمان تمرين و روي صحنه بردن يك نمايش بسيار اندك است، كارگردانان ترجيح مي دهند از بازيگران حرفه اي استفاده كنند.
شنبه 30 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 139]