انتخاب، شجاعت مي خواهد

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: انتخاب، شجاعت مي خواهد
حسين معززي نيا

1- در روزگاري كه همه دنيا به اين اعتقاد رسيده اند كه «كوچك زيباست» و همه چيز به سمت فشردگي و جمع و جور شدن پيش مي رود و گرايش هاي ميني مال بيش از هميشه طرفدار دارد، ما طبق معمول در حركتي خلاف جهت آب رود، به بزرگ كردن و «گنده» كردن همه چيز علاقه وافري نشان مي دهيم و دوست داريم كارهاي «عظيم» و «چشمگير» انجام دهيم. مثلاً دوست داريم به جاي برگزاري يك جشن آرام و منظم دوساعته در يك سالن هفتصدنفري، يك مراسم عريض و طويل چهار پنج ساعته در كنار «بزرگ»ترين و «طويل» ترين عمارت كشور با حضور ده هزار نفر ترتيب دهيم تا ثابت كنيم كارهاي «بزرگ» از ما ساخته است. گرچه بزرگي كارمان به قيمت گرفتار شدن خلايق در ترافيك اتوبان همت و پياده روي در ميان خاك و خل حاشيه اتوبان و سرپا ايستادن در محوطه جشني باشد كه طبق معمول، صندلي هايش توسط غريبه هايي اشغال شده كه سراسيمه خودشان را به آنجا رسانده اند تا به كار عظيم نمايي جشن بيايند و با آدم هاي مشهور عكس يادگاري بگيرند. واقعاً در كجاي دنيا سراغ داريد كه يك جشن تخصصي سينمايي را با حضور 10 هزار نفر در يك ساختمان تكميل نشده و نيمه تمام برگزار كنند؟ و در كجا ديده ايد كه ستاره هاي سينما ايستاده باشند و آنها كه آمده اند ازشان امضا بگيرند، با خيال راحت روي صندلي لم بدهند؟

2- اگر به كارهاي گنده علاقه داريم، بايد زيرساخت هايمان هم بزرگ باشد. اگر از وسعت و عظمت مراسم اسكار خوش مان مي آيد، بايد بدانيم امريكايي ها اصولاً مشهور به عظيم برگزار كردن همه چيز هستند و چند قرن است كه دارند اين كار را تمرين مي كنند. هم آسمان خراش هايشان عظيم است و هواپيما و اتومبيل هايشان و هم صنعت سينما و اندازه فيلم هايشان و هم حتي قد و هيكل خودشان، بنابراين همه اينها در كنار هم قرار مي گيرد و ابتدا سالن هايي با ابعاد «كداك تيه تر» ساخته مي شود و گروه هاي خبره يي ماه ها براي تدارك ديدن سه چهار ساعت سرگرمي بدون حشو و زوائد كار مي كنند تا آن مراسم بتواند در آن ابعاد برگزار شود. و تازه در همان مراسم هم حداكثر سه چهار هزار نفر دعوت مي شوند و مدت زمان مراسم را هم هر سال كوتاه تر مي كنند. ما كه هنوز از پس اجراي يك مراسم يك ساعته جذاب و بدون اضافات در همين تالار وحدت خودمان برنمي آييم، چه لزومي دارد همه چيز را بي دليل بزرگ كنيم و كش بدهيم؟ اصلاً چرا بايد 10 هزار نفر در يك جشن سينمايي شركت كنند؟ حتي اگر اين تعداد دست اندركار سينما داريم، چه نيازي هست همه آنها هر سال در همه جشن ها شركت كنند؟ مگر داريم راهپيمايي و تظاهرات برگزار مي كنيم كه بگوييم هر چه بيشتر، بهتر؟ مگر در همان مراسم اسكار، هر سال همه دست اندركاران هاليوود شركت مي كنند؟

3- بديهي است كه وقتي حواس مان بيش از حد به عظمت و گنده بودن قضيه باشد، آن وقت اصل كار فراموش مي شود. مثلاً وسط اين همه شلوغي و هياهو كسي نمي پرسد كه اصلاً معقول است فيلمي با مشخصات خاك آشنا وارد جشن شود و اين همه جايزه هم بگيرد؟ حتماً اطلاع داريد كه در همه جشنواره هاي جهان ابتدا فيلم ها را براي جماعتي كه به جشنواره دعوت شده اند نمايش مي دهند و بعد در روز آخر، راي هيات داوران را اعلام مي كنند. در مراسم اسكار هم كه متفاوت است و جشنواره نيست، به فيلم هايي كه در طول سال در سالن هاي عمومي نمايش داده شده اند، جايزه مي دهند. بنابراين در هر دو حالت، ما مي توانيم نسبت به جوايزي كه اعلام مي شود واكنش داشته باشيم. اما وقتي فيلمي مثل خاك آشنا نمايش عمومي نداشته و فقط براي داوران جشن خانه سينما نمايش داده شده، حالا ما بايد چه واكنشي نشان بدهيم و چرا بايد براي جايزه بردن فيلمي كه نديده ايم و نمي شناسيم كف بزنيم؟ در همه جاي دنيا حاضرين در چنين مراسمي با واكنش هايشان نشان مي دهند كه از انتخاب داوران رضايت دارند يا با آنها موافق نيستند. وقتي ما فيلم دعوت را نديده ايم، چه واكنشي مي توانيم به جايزه بردن گوهر خيرانديش نشان دهيم؟

4- اين ميل مبهم علاقه به گنده بودن امور، منحصر به جشن خانه سينما نيست؛ مرض دائمي جشنواره فجر هم هست؛ از حالا اعلام كرده اند كه امسال تعداد سيمرغ ها بيشتر شده و به عدد چهل رسيده. واقعاً چه كسي بر اساس كدام معيارها چنين تصميم هايي مي گيرد؟ كدام جشن سينمايي يا جشنواره در دنيا سراغ داريد كه چهل جايزه به آدم ها بدهد؟ تازه اين چهل سيمرغ است، به آن اضافه كنيد تعداد ديپلم هاي افتخار و تقديرهاي فرعي و جايزه هاي خلق الساعه را و اينها را ضرب كنيد در مدت زماني كه لازم است يك جايزه به فرد برگزيده اهدا شود با مقدمات و موخرات ماجرا و حدس بزنيد كه مراسم اختتاميه جشنواره فجر امسال چند ساعت طول خواهد كشيد، اين ميل به بزرگ كردن، چند سال است باعث شده جشنواره فجر در شهرستان ها هم برگزار شود و تعداد سانس هاي نمايش فيلم ها افزايش يابد و سالن هاي بزرگ تري براي مطبوعات و رسانه ها انتخاب شود تا همه بتوانند در اين سالن حاضر باشند. افزايش بخش هاي جنبي و بزرگداشت هاي بي خاصيت هم كه همچنان ادامه دارد. اين طور كه داريم پيش مي رويم تا پايان برنامه نمي دانم چندم توسعه، موفق خواهيم شد جشنواره فجر را همزمان در تمامي شهرها و روستاهاي ايران برگزار كنيم و به كليه فيلم هاي حاضر در جشنواره و همه عوامل فيلم ها و همين طور همسر و بستگان درجه اول آنها جايزه بدهيم تا هيچ شهروندي ناراضي باقي نماند. شنيده ايد مي خواهند به فيلم هاي بخش ميهمان هم سيمرغ بلورين بدهند؟ درخشان نيست؟ فيلم را مي گذارند در بخش خارج از مسابقه و آن وقت جايزه اصلي بخش رقابتي جشنواره را به آن اهدا مي كنند. واقعاً كه ما چه نوابغ قدرنديده يي هستيم.

5- تشخيص يك فيلم خوب در بين ده ها فيلم توليد شده در سال و دادن يك جايزه به يك آدم برگزيده است كه شجاعت مي خواهد و تخصص و ذوق تشخيص. انتخاب يك جمع برگزيده و مناسب براي حضور در يك مراسم است كه تسلط مي طلبد و دقت نظر و پذيرفتن مسووليت. هر انتخابي عواقبي در پي دارد كه بايد شجاعت داشت و آن عواقب را پذيرفت. هنر واقعي، پيراستن و حذف كردن و زدودن است؛ «انتخاب» است كه هنر است، وگرنه جمع كردن همه چيز در كنار هم از هر كسي برمي آيد.
چهارشنبه 27 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 128]