نگاهي به سيره سياسي امام حسن(ع)

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: نگاهي به سيره سياسي امام حسن(ع)
گروه خبرنگاران افتخاري / ندا قاسم پور: پانزدهم ماه مبارك رمضان، سالروز ميلاد پرشكوه دومين پيشواي شيعيان است كه بايد اعتراف كرد كه اين اسوه حسنه آن‌گونه كه بايد و شايد شناخته نشده است.
بي‌ترديد فضائل اخلاقي و كرامت‌هاي فردي امام مجتبي(ع) بخش بزرگي از درس‌هايي است كه براي هميشه بايد از ايشان آموخت، اما اكتفا به اين بخش و ترسيم چهره‌اي كاملا فردگرايانه و عافيت‌طلبانه از زندگي پرتلاطم ايشان همان چيزي است كه دستگاه تبليغاتي امويه از ابتدا به دنبال آن بوده‌اند. از جمله؛ ترسيم چهره عابد گوشه‌گيري كه با اخلاق خوش، اموال خود را ميان فقرا تقسيم مي‌كرده و بيست و چند بار پياده به حج رفته است و در عين حال كاري به اوضاع مردم و زمانه خويش نداشته و به همين دليل نيز عطاي خلافت را به لقاي آن بخشيده و به سوي صلح و آسايش تمايل داشته است، جفاي بزرگي به ساحت مقدس ايشان است.

افزون بر اين ارائه تحليل‌هاي وارونه از حكمت‌آميزترين تصميم مديريتي ايشان؛ يعني پذيرفتن صلح با معاويه و عواملش كار را به آن‌جا كشاند كه هنوز هم آثار كج‌فهمي در اين زمينه به كلي از جامعه مسلمانان پاك نشده است. دشمنان حيله‌گر همه توان تبليغاتي خود را به كار گرفتند تا با تحريف حقايق و وارونه‌سازي واقعيت‌ها، آيندگان را از درك درست سيره سياسي و اجتماعي آن امام محروم كرده و از الگو شدن شيوه مديريت خردمندانه‌اش جلوگيري كنند، اما واقعيت اين است كه تحليل درست آن شرايط و درك حكمت رفتار امام جز با شناخت معاويه و دستگاه تبليغاتي او ممكن نيست.

معاويه از اين جهت هنوز هم پديده‌اي شگفت و قابل مطالعه و عبرت‌اندوزي است. او با نفوذ در ميان نزديك‌ترين حلقه ياران حضرت، آنان را به چرب و شيرين دنيا تطميع و گاهي نيز تهديد كرد و با سوء‌استفاده از سست عنصري و فقدان قدرت تشخيص و تحليل آنان، كار را به جايي رساند كه چاره‌اي جز تدبير عاقلانه امام حسن(ع) وجود نداشت.

آن حضرت بارها در همين باب فرموده‌اند: «به خدا سوگند اگر با معاويه درگير شوم، اينان مرا گرفته و چون اسيري تحويل معاويه خواهند داد.» همان‌گونه كه در عمل نيز چنين شد و به هنگام جنگ، يك به يك به سپاه دشمن پيوستند و اگر تدبير حكيمانه امام نبود، امامت در معرض خطر قرار مي‌گرفت. با اين حال چقدر دردآور است كه به دستور معاويه شايع كنند كه پيشنهاد صلح از سوي حضرت بوده و دردآورتر اين‌كه مردم كم‌بهره از خرد نيز باور كرده بودند. درست همانند آنان‌كه پدرش علي بن‌ابيطالب(ع) را مجبور به پذيرش حكميت كردند و آن‌گاه كه نتيجه كرده خود را ديدند از او خواستند كه توبه كند و چون از گناه نكرده توبه نكرد تصميم به قتل او گرفتند.

امام مجتبي بارها و بارها توضيح داده‌اند كه ترك جنگ در آن حالت اگر چه تلخ‌تر و كشنده‌تر از جنگ است، اما براي حفظ اسلام و تشيع عاقلانه‌ترين كار ممكن بوده است. ايشان فرمودند: «اگر من چنين نمي‌كردم، هيچ شيعه‌اي را زنده باقي نمي‌گذاشتند و به خدا سوگند آن‌چه انجام دادم براي شيعيان بهتر از همه آن چيزي است كه خورشيد بر آن مي‌تابد يا غروب مي‌كند.»

جنگ براي پيروزي است، ولو اين پيروزي با شهادت بدست آيد، اما اگر قرار است نتيجه‌اي جز كشته شدن از يك‌سو و تحريف هميشگي واقعيت از سوي ديگر نداشته باشد، بايد ايستاد و با خون دل خوردن (كه از خون دادن سخت‌تر است) ارزش‌ها را حفظ كرد و اين همان كار حكيمانه و شجاعانه‌اي بود كه امام حسن(ع) انجام داد و هنوز هم خيلي‌ها از درك واقعيت آن عاجزند.

چنين است كه پيامبر خدا فرمود: «اگر عقل بخواهد بصورت يك انسان مجسم شود، همان حسن بن علي خواهد بود.» و چقدر ظريف و تيزبين است ابن‌عباس كه گفت: «شروع خواري و ذلت عرب، با مرگ حسن (ع) بود.» ( شرح نهج‌البلاغه ابن ابي‌الحديد، ج 16،ص 10)

او بود كه با عقل و تدبير كشتي طوفان‌زده امت مسلمان را به ساحل نجات و آرامش هدايت كرد؛ همو كه بوق‌هاي تبليغاتي دشمن حماسه بزرگش را به عافيت‌طلبي وانمود كرد و در افسانه‌سازي تا آن‌جا پيش رفتند كه از هفتاد ازدواج او خبر دادند و با جعل حديث، نارضايتي پدر بزرگوارش را از ازدواج‌ها و طلاق‌هاي مكرر او گزارش كردند!! ( ر.ك: مجموعه آثار شهيد مطهري، ج 19 ص 255 به بعد)

تاريخ چقدر خواندني و درس‌آموز است.

********************************************************************

منبع: مطلب فوق توسط دكتر «محسن اسماعيلي» نوشته شده بود.
سه شنبه 26 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]