تاریخ معاصر دندانپزشکی

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان: در دوره قاجاریه طب ایران به تدریج از سنتی به اروپایی تبدیل گشت و بنظر می رسد طب مدرن ایران نیز از مدرسه دارالفنون آغاز شده است. قبل از تأسیس دارالفنون، طب بطور كلی سنتی بوده و درمانها بطور تجربی و بدون پایه علمی با وسایل بسیار ابتدایی و توسط افراد فاقد صلاحیت انجام می شد و شاید در حال حاضر هم در برخی نقاط دور افتاده انجام شود. برای درد دندان، عطارها از داروهای گیاهی مانند روغن نخود، آب پیاز، شیره انجیر، تریاك و برای رفع آبسه های دندانی از صمغ كتیرا و باقلا و آرد گندم سرخ شده در روغن استفاده می كردند. كشیدن دندان ها توسط دلاكهای حمام و سلمانی ها و بدون بی حسی به نحوی بسیار دردناك و وحشت آور انجام می شده و گاهی سلمانی ها این كار را بصورت دوره گرد در محلات انجام می دادند. پوسیدگیهای دندانی، دندانهای تغییر رنگ یافته بر اثر ضربه، دندانهای شكسته و فضاهای بی دندانی (ناشی از كشیدن دندان)همه توسط روكش های طلا كه توسط زرگرهای ماهر ساخته می شد ترمیم می گشت. این روكشها را استامپ یا استامپه و یا شارپی می نامیدند. شارپی از نام دستگاهی بنام شارپ گرفته شده كه این روكشها توسط آن ساخته میشد. تأسیس و افتتاح رسمی دارالفنون تهران در سال 1228 ه.ش توسط امیركبیر صدر اعظم ناصرالدین شاه انجام شد و سرآغاز معرفی نظام جدید آموزش و از اقدامات مهم فرهنگی كشور می باشد. دارالفنون اولین مدرسه دولتی ایران بوده و به كمك استادان اروپایی آموزش رشته های مختلف در آن آغاز گشت. رشته پزشكی دارالفنون قبل از تأسیس دانشگاه تهران تنها مركز آموزش طبابت در ایران بود. درآبانماه سال 1297 شمسی مدرسه طب از مدرسه دارالفنون جدا شد و مرحوم دكتر لقمان الدوله به ریاست آن منصوب گردید. دانشگاه تهران در عهد رضا شاه تأسیس گردید و نخستین قسمت آن كه ساخته شد، تالار تشریح بود كه در سال 1313شمسی افتتاح گردید. در سال 1316 كلیه قسمتهای دانشكده طب به ساختمان جدید دانشگاه تهران منتقل شد و شروع بكار نمود. در سال 1335 دو رشته داروسازی و دندانپزشكی كه از شعب دانشكده پزشكی بود، بصورت مستقل درآمد. بیمارستان امیر اعلم علاوه بر بخشهای متعدد پزشكی، دارای بخش دندانپزشكی و جراحی فك و صورت ، شامل پرتونگاری و دو درمانگاه عمومی، آموزشی و اطاق عمل بود. از سال 1290 شمسی پرداختن به حرفه های طبابت، داروسازی و دندانسازی موكول به تحصیل و دریافت اجازه نامه رسمی از وزارت معارف شد. در سال 1300 در تهران تنها 3 نفر دندانپزشك بودند: دكتر فالك كوش میلچارسكی(اهل لهستان، دندانپزشك مخصوص رضا شاه و از تكنسین های فوق العاده پروتز دندانی) دكتر اتكیناشتومپ(تبعه سوئیس، دندانپزشك مخصوص اتابك)، دكتر هارطیون استپانیان(اهل تركیه و از زمره پزشكان دربار) در سال 1307 رضا شاه طی فرمانی دستور تأسیس مدرسه دندانسازی را صادر كرد و دو سال بعد این مدرسه شروع بكار نمود. محل اولیه این مدرسه، در دارالفنون بود و مدیریت فنی آن را دكتر میلچارسكی بعهده داشت. در سال 1316 با تاسیس دانشگاه تهران در محل فعلی، مدرسه طب و شعب مربوط به آن به این مكان نقل مكان كردند و شرط ورود به این دانشكده ها دارا بودن دیپلم كامل متوسطه تعیین گشت. در ادامه شكل گیری دندانپزشكی كشور، در سال 1322 شورای دانشگاه، اطلاق كلمه دندانپزشك بجای طبیب دندانساز و دندانساز بجای مكانیسین دندان را پذیرفت و از سال 1324 گواهی نامه رسمی و پروانه اشتغال به كار فارغ التحصیلان دندانپزشكی با عنوان دندانپزشك صادر شد. دوره دانشكده دانشگاه تهران تا سال 1330، 4 سال، از آنسال تا 1348، 5 سال و بعد از آن تاكنون 6 سال بوده است. در سال 1355 مدرسه دندانسازی از دانشكده پزشكی مجزا گردید و دانشكده دندانپزشكی نامیده شد. گروههای آموزشی اولیه عبارت بودند از: ارتودنسی، بیماریهای دهان پروتز ، جراحی و دندانپزشكی عملی. از سال 1339 عضویت پزشكان و دندانپزشكان در سازمان نظام پزشكی اجباری شد و این سازمان مرجع رسیدگی به تخلفات و شكایات در رابطه با امور پزشكی و دندانپزشكی قرار گرفت. در رأس آن هیأت مدیره سازمان قرار دارد كه تعداد دندانپزشكان آن دو نفر است. در سال تحصیلی 39-1338 آموزشگاه پرستاری دندانپزشكی در مقطع فوق دیپلم با هدف آموزش دستیار دندانپزشك آغاز به كار نمود. اولین نشریه دندانپزشكی كشورآ« نشریه دانشكده دندانپزشكی دانشگاه تهرانآ» در سال 1336 منتشر شد و بعدها به مجله دانشكده دندانپزشكی تغییر نام یافت. در سال 1340 ، چهار كرسی جدید تشخیص پروتز ثابت جراحی فك و صورت و كالبد شناسی دندان ایجاد شد و در سال 1344 آموزشگاه بهداشت دهان و دندان تأسیس گردید كه مدرك آن فوق دیپلم می باشد. سرانجام بهره برداری از ساختمان جدید دانشكده در سال 1345 با ظرفیت 200 دانشجو انجام گرفت كه دكتر محسن سیاح اولین رئیس آن و این دانشكده، اولین دانشكده دندانپزشكی كشور می باشد. در سال 1344 در پی احداث دانشگاه ملی ایران، دانشكده دندانپزشكی این دانشگاه بعنوان دومین دانشكده دندانپزشكی كشور كار خود را با 120 دانشجو آغاز كرد. در سال 1346 آموزشگاه تربیت تكنسین های پروتز دندانی در این دانشكده تأسیس یافت و در سال 1347 آموزشگاه عالی بهداشت دهان و دندان دانشكده شروع به فعالیت كرد. در سال 1361 نام دانشگاه ملی ایران به دانشگاه شهید بهشتی تغییر یافت. پس از دانشكده دندانپزشكی دانشگاه ملی تا سال 1357، تعداد دانشكده های دندانپزشكی به 5 عدد افزایش یافت: مشهد 1344 شیراز 1348 اصفهان 1352 تا قبل از انقلاب ، تنها دو دانشكده دندانپزشكی تهران و ملی ایران فقط در 5 رشته ارتودنسی، پریودنتولوژی، بیماریهای دهان وتشخیص، پروتز و جراحی فك و دهان و صورت دوره های تخصصی ایجاد گردیده بود و پس از انقلاب تعداد رشته های تخصصی به 11 رشته رسید كه هرساله از طریق آزمون پذیرش دستیاری ، تعدادی دستیار تخصصی می پذیرند. وظیفه تربیت و آموزش كادر درمانی دندانپزشكی(دندانپزشك، بهداشتكار دهان ودندان و تكنسین پروتز دندان) تا سال 1364 به عهده وزارت فرهنگ و آموزش عالی و از آن پس به عهده وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكی گذاشته شد. هم اكنون مراكز آموزش دندانپزشكی شامل 16 دانشكده دندانپزشكی زیر نظر وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشكی و دو دانشكده دندانپزشكی دانشگاه آزاد اسلامی(واحد تهران و واحد خوراسگان اصفهان) می باشد. در سالهای اخیر مراكز آموزش بهداشتكاران دهان ودندان به دانشكده های دندانپزشكی تبدیل شده است. آموزش دندانپزشكی عمومی در سالهای قبل از انقلاب، تنها در 4 دانشكده تهران، ملی، مشهد و شیراز بصورت سالی ترمی و واحدی با گذراندن 240 واحد درسی شامل علوم پایه، پره كلینیك و كلینیك انجام می شد. در حال حاضر برنامه شامل 205-202 واحد درسی و طول دوره 6 سال است. پس از دو سال و گذراندن 68 واحد دروس عمومی و علوم پایه، دانشجویان وارد دوره بالینی (پره كلینیك و كلینیك) می شوند و آموزش خود را با حضور بیماران ادامه می دهند. در انتهای دوره 6 ساله و پایان یافتن واحدها و ارائه پایان نامه به ارزش 6 واحد، فارغ التحصیل می شوند. در مورخ 21/7/1372 امتحان جامع علوم پایه دندانپزشكی و داروسازی تصویب شد و از آن زمان به بعد لازم الاجرا گردیده است. رشته های وابسته به دندانپزشكی ، دوره دو ساله (كاردانی) بهداشت دهان ودندان (پرستاری دندانپزشكی) و تكنسین ساخت پروتز دندانی می باشد. ادامه تحصیل و دریافت درجه تخصصی پس از فارغ التحصیل شدن در رشته دندانپزشكی عمومی در 10 رشته(ارتودنسی، اطفال، اندودنتیكس، پاتولوژی، پروتز، پریودنتیكس، ترمیمی، تشخیص بیماریهای دهان، جراحی دهان و فك و صورت و رادیولوژی دهان) در داخل كشور امكان پذیر است. اولین امتحان تخصصی در سال 1353 در دانشگاه تهران بطور داخلی انجام گرفت. اولین امتحان سراسری در دانشگاه ملی در سال 1354 انجام شد و سپس یك دوره دیگر امتحان در سال 56-1355 برگزار گردید. پس از پیروزی انقلاب تا كنون 16 دوره امتحان توسط دبیرخانه شورای آموزش دندانپزشكی و تخصصی كشور برای گزینش دانشجوی دوره دستیاری انجام گرفته است. همچنین به مننظور رسمی شدن درجه تخصصی دانشجویان فارغ التحصیل رشته های مختلف تخصصی تا كنون 18 دوره امتحانات بورد تخصصی بصورت متمركز برگزار گردیده است. اولین فعالیت صنفی دندانپزشكی تأسیس سندیكای دندانسازان ایران در سال 1322 می باشد. فعالیتهای محدود علمی و فنی حاصل تلاش این سندیكا بود. در سال 1329 كانون دندانپزشكان ایران بوجود آمد كه خود بخود بدون اعلام انحلال در سال 1335 منحل شد. سومین مجمع علمی صنفی دندانپزشكی در 24 دیماه 1341 با نام جامعه دندانپزشكان ایران بنیان نهاده شد كه چون مبانی مستحكمی داشت، دندانپزشكان ایرانی آن را خانه انگاشتند و در حفظ و بقا و اعتلای آن كوشیدند. این جامعه بعدها به نام جامعه دندانپزشكی ایران تغییر نام داد تا فراگیر همه حرف وابسته به دندانپزشكی باشد. در سال 1361 جامعه اسلامی دندانپزشكان تشكیل شد و در سال 1369 انجمن دندانپزشكی جمهوری اسلامی ایران را به ثبت رسانده و فعالیت خود را آغاز كردند. بالاخره در سال 1375 بین هیأت مدیره انجمن دندانپزشكی ایران و جامعه دندانپزشكی ایران ادغام صورت گرفت و هم اكنون به نام انجمن دندانپزشكی ایران ، خانه دندانپزشكان ایرانی می باشد .

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 444]