واقعيت شيرين كيارستمي

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: واقعيت شيرين "كيارستمي"
از: محمدتقي فهيم / روزهاي گذشته در آن سوي آب هاي كشورمان اتفاقاتي رخ داد كه در صورت تامل درس تاريخي و عبرت آموزي خواهد بود.

شكشت ايران در المپيك دل خيلي ها را شكست و اشك بسياري را در آورد درعين حال شكستي ديگر براي يك ايراني دل خيلي ها را به طپش ناشي از سرور انداخت، تعجب نكنيد و پيشداوري نفرمائيد كه چطور ممكن است شكست يك ايراني در برابر و نزد بيگانگان باعث شعف ايراني ها در داخل كشور شود اما متاسفانه اين واقعيت تلخ اتفاق افتاد.
شكست "عباس كيارستمي" با فيلم آخرش "شيرين" ايراني جماعت را افسرده كه نكرد هيچ، بلكه برخي ها هم مسرور شدند و گروهي هم بي تفاوت بودند كه اين نيز دست كمي از گروه خوشحال ندارد اما چرا؟
يك روزنامه حزبي در پنجشنبه گذشته به تحليل اين پرسش پرداخته بود اما به جاي اينكه دليل آن را در خود "پديده كيارستمي" و به ويژه فيلم "شيرين" جستجو كند نوك پيكان حمله اش را متوجه مردم ايران كرده بود كه نمك نشناس هستند و تاب تحمل موفقيت را ندارند.
اين روزنامه نوشته است "... ماجراي شيرين كيارستمي يكي از خصلت هاي ما را افشا مي كند از اعتراض ونيزي ها به فيلم شيرين در ايران چنان استقبال شده است كه گويي شكست كيارستمي جشن است.
اين روزنامه سپس از قول يك روشنفكر، ايرانيان را متهم كرده است كه اعتقاد به موفقيت ندارند و در ادامه شادماني ايراني ها را پس از اعتراض ايتاليايي ها به كيارستمي "فاجعه" ارزيابي كرده است.
اكنون پرسش جدي تر اين است كه آيا واقعا مردم ايران چنين اند؟ بي ترديد پاسخ منفي است مگر همين مردم براي پيروزي تيم ايران در صعود به جام جهاني جشن ملي برپا نكردند و يا هنگام گل ايران به آمريكا به خيابان ها نريختند و شوري ديگر ايجاد نكردند و متقابلا مگر همين مردم پس از باخت ايران به بحرين در بازي هاي مقدماتي جام جهاني 2002كه باعث توقف تيم ملي شد زانوي غم به بغل نگرفتند و از چشمان بسياري از ايرانيان جوي اشك جاري نشد.
در اين زمينه مي توان مصاديق فراواني ارائه داد كه مردم در صورت پيروزي در بيرون از ايران به پايكوبي در داخل پرداختند و بر عكس در صورت شكست به تالم نشسته اند اما همين مردم چرا براي سينما و سينما گران به اصطلاح جهاني تره هم خرد نكردند و تاسف آور تر اينكه شكست اش را به قول نويسنده اعتماد ملي به جشن مي نشينند؟
آيا غير از اين است كه اين سينما وسينما گرش با اين مردم بيگانه است؟ آيا غير اين است كه اين سينما هرگز به اين مردم لذتي نبخشيده است؟ در غم او شريك نبوده و يا حداقل اشكش را هم مانند سينماي هند جاري نكرده است و بدتر اينكه شادي هايش را اصلا نديده است لذا بايد به اين مردم حق داد كه وقتي چنين سينما گراني به تمايلات و مبارزات مردم بيگانه است آن ها هم نسبت به شكست و پيروزي اش بي تفاوت باشند.
نمونه بارزي ديگري كه در اين رابطه مي توان مثال آورد حكايت فيلمساز مهاجرت كرده به آنسوي آب ها است.
امير نادري ، سال ها است سوگند نامه وفاداري به قانون اساسي آمريكا را امضا كرده است او در حال حاضر به عنوان شهروند آمريكايي با فيلمش در جشنواره ها حضور دارد كسي كه مرتب تزئين كننده ستون ها و ويژه نامه هاي رسانه هاي داخلي است آن هم در شرايطي كه از سوي تمام رسانه هاي بيروني "نادري" و فيلمش با مارك يانكي معرفي و تحليل مي شود آن وقت در اين جا برخي جريانات دايه مهربانتر از خود نادري شده و به بزرگنمايي كسي مي پردازند كه اثرش را در مصاحبه هاي پيراموني اين جشنواره ها متعلق به آمريكا مي داند كشوري كه دشمن شماره يك ايران نوين و مهاجم مسلح قتل عام زنان و كودكان بسياري در همسايگي ايران است.
با اين توصيف توفيق يا شكست چنين فيلمسازاني چه دخلي به مردم ايران دارد؟ اصلا چرا بايد مردم ايران دلشان براي كسي بطپد كه دل در گرو ايران ندارد؟
علي ايحال وقتي چنين سينمايي چند دهه است كه مرتب باعث خوشحالي وشعف بيگانگان شده است و دائم روشنفكران و از ما بهتران محافل خاص را از اينكه مردم اين ديار هنوز شتر سوارند و يا نمي دانند "خانه دوست كجاست"؟ به وجد آورده اند چرا بايد اكنون توقع داشت كه اين مردم داغ دار شكست اين جريان در سرزمين بيگانه باشد؟ از همين رو بايد واقعيت شيرين كيارستمي را يك اتفاق عبرت آموز براي آنان كه اين مردم و سرزمين اش را مستمسك ارتقاي روحي و رواني ديگران مي كنند، دانست.
شنبه 16 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]