مائده دوم:‌‌آداب ادب‌

واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: مائده دوم:‌‌آداب ادب‌
دومين روز است،

كه در "مكتب حقايق"،

و "پيش اديب عشق"،

زانوي ادب به زمين ساييده،

و شروع درس را انتظار مي‌كشيم.‌

هر يك به‌گونه‌اي هستيم:‌

برخي، نو آموزانيم در كلاس نخست:‌

شاداب،

و سرخوش از آنكه استاد، ما را درخور "تكليف" ديده است.‌

و برخي ديگر، ‌

بزرگسالاني كه اينك از "اكابر" كبائر گريخته،

و براي ماهي،

شايد هم، به‌لطف استاد،

براي سالي،يا سالياني،

درس‌آموز مكتبش شده ايم،‌

مگر كه استاد به لطف خويش،

نه به صورت و سال،

كه به سيرت و حالمان بنگرد،

و مكتب‌گريزي يازده ماهه‌مان را،

به شادباش عيد عاشقان،

ناديده انگارد.‌

استاد سخن را مي‌آغازد،

و ما مي‌نويسيم،

درسي ديگر را:‌‌"ادب عاشقي".‌

او مي‌افزايد:‌

‌"ادب آداب دارد."‌

تكليف‌مان اين است:‌

هر روز،و روزي هفده ركعت،

بر صفحه دل بنگاريم:‌

‌"ادب آداب دارد."‌

استاد سوسوي سوال را كه در چشم‌مان مي‌بيند،

توضيحي بر آنچه گفته مي‌افزايد:‌

آداب عاشقي:‌

ادب اول:‌‌"جلب خشنودي يار".‌

خلاصه كلامش اين است:‌

از يار، يار را بخواهيد.‌

و اسباب رضايتش را.‌

تا از شما در گذرد.‌

و به‌حضورتان پذيرد.‌

از اين روست كه ما،

همه با هم،

زمزمه مي‌كنيم:‌

اللهم قربّني فيه الي مَرضاتك.‌

‌(2)‌

لختي درنگ،

و ادبي ديگر،

از آداب عاشقي.‌

ادب دوم:‌‌"ترك آزردن يار".‌

كلام استاد گوشمان را مي‌نوازد:‌

‌"پروايتان مي‌دهم از دل‌آزاري،‌

كه محبوب،سخت عاشق شماست،

و از سرپيچي‌تان،

خطاهاتان،

گر چه اندك،

آزرده مي‌شود."‌

سخن عشق كه در گوش جان‌مان مي‌پيچد،

به يادمان مي‌آورد بارها كه عشق را آزرده‌ايم،

غفلت‌ها كه داشته‌ايم،

ناكردني‌ها كه كرده‌ايم،

و بايسته‌هايي كه نكرده‌ايم.‌

از اين همه دلمان مي‌فشرد،

و فسرده مي‌گردد.‌

و از استاد طلب تكليف مي‌كنيم.‌

پاسخمان چنين است:‌

‌"محبوب بي‌اندازه محجوب است.‌

پس به‌دامنش آويزيد تا ياري‌تان كند،

براي ترك آزردن دوست."‌

و ما در اجابت سخن استاد،

از يار مي‌خواهيم كه ما را از آنچه مي‌آزاردش دور كند:‌

و جنّبني فيه من سخطك و نقماتك.‌

‌(3)‌

ادب سوم:‌‌"خواندن دائم يار".‌

استاد، خاتم خاتمت بر صحيفه كلام خويش مي‌زند.‌

و واپسين ادب را چنين عنوان مي‌كند:‌

در ماه يار،رمضان،

و در ميهماني بهار،

تكليف ديگرتان چنين است:‌

‌"خواندن او، تا آنجا كه مي‌توانيد."‌

نگاه‌مان همه پرسش مي‌شود كه:‌"چگونه؟!"‌

و استاد، ديگر بار نگاه پر مهر بر ما مي‌افكند.‌

كتاب مبين را نشان‌مان مي‌دهد،

و سخن كوتاه مي‌كند:‌

‌"از او بخواهيد ياريتان كند براي خواندن بهارستانش،‌در بهار جانها."‌

و ما كام خويش به شهد او شيرين كرده، چنين مي‌خوانيم:‌

و وفقني فيه لقرائه` آياتك.‌

برحمتك يا ارحم الراحمين.‌

چهارشنبه 13 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: اطلاعات]

[مشاهده در: www.ettelaat.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 243]