روزنامه كويتي: گفتگو با ايران تنها راه حل ا ختلافات تهران با اعراب است

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: روزنامه كويتي: گفتگو با ايران تنها راه حل ا ختلافات تهران با اعراب است
تهران / واحد مركزي خبر / سياسي 1387/06/13
روزنامه اوان كويت در مقاله اي با عنوان " سايه سنگين ايران " نوشت اختلاف تهران با كشورهاي عرب حوزه خليج فارس بر سر دو موضوع اصلي جزاير سه گانه تنب كوچك ، تنب بزرگ و ابوموسي و نيز نفوذ ايران در كشورهاي عربي به ويژه در عراق و لبنان است كه هردوي اين موضوعات را فقط با گفت وگو مي توان حل وفصل كرد.
محمد الرمحي در اين مقاله كه امروز چهارشنبه منتشر شد افزود درباره دعوت كشور قطر از ايران براي شركت در نشست اينده سران كشورهاي عضو شوراي همكاري خليج (فارس ) در سلطان نشين عمان سرو صداي زيادي به راه افتاده است .
بسياري از مطالبي كه نوشته شده گزارشهاي مطبوعاتي است كه هنوز تائيد يا تكذيب نشده است .
الرمحي افزود اگر از ايران براي اين نشست دعوت شده باشد با اين دعوت مخالفتهايي وجود دارد و اين مخالفتها نيز علل صوري و واقعگرايانه دارد.
علل صوري اين مخالفت ان است كه اين دعوت بايد از طرف كشور ميزبان نشست اينده باشد كه سلطان نشين عمان است .
همچنين بين اعضاي شوراي همكاري خليج ( فارس ) توافق شده است كه دعوت از يك كشور خارج از اين شورا فقط بايد از طريق نشست وزيران خارجه صورت گيرد كه نشست وزيران خارجه اين كشورها نيز هنوز تشكيل نشده است.
الرمحي در ادامه نوشت اين موضوع فراتر از مسائل صوري است زيرا ايران كشور همسايه بزرگ است كه هم اكنون با غرب به عللي كه براي همگان روشن است اختلافات ريشه اي دارد .
اختلاف ايران نيز با غرب خود به خود به معناي ان نيست كه اين كشور با كشورهاي همسايه به ويژه كشورهاي عرب حوزه خليج (‌فارس ) نيز اختلاف دارد.
اختلاف بين ايران و شوراي همكاري خليج ( فارس ) فقط به دو موضوع اساسي محدود مي شود يعني موضوع جزاير امارات و دوم مداخله غير مستقيم تهران در برخي كشورهاي عربي است كه واضحترين اين مداخله در عراق و لبنان است.
اختلاف ديدگاههاي ايران و شش كشور عضو اين شورا يعني عربستان ، قطر ، امارات ،‌كويت ، بحرين و سلطان نشين عمان نيز به همين دو مورد محدود مي شود.
اين نقاط اختلاف ايجاب مي كند كه گفت وگوهاي مداوم بين طرفها انجام شود. افرادي كه هيجان زاده و احساساتي هستند معتقدند سياست ايران به طور كل تا اندازه زيادي به
سياست نظام سابق عراق شباهت دارد اگر نگوئيم برخلاف واقعيت است اما دست كم در ان مبالغه مي شود زيرا در ايران جريانهاي مختلف سياسي وجود دارد كه بين خودشان اختلاف نظر دارند و در اين كشور انتخابات معقولانه برگزار مي شود و رهبران تغيير مي كنند و برخي از جريانهاي سياسي نيز با سياستهاي اعلام شده دولت كنوني در تهران در ارتباط با اين دو موضوع كه اعراب به انها معترض هستند مخالفت كرده اند .
اولين و مهمترين موضوع ، مداخله بي اندازه در امور داخلي كشورهاي عراق و لبنان است كه براي خزانه ايران بار مالي سنگيني دارد و در عوض نتايج ان نيز براي تهران اندك است .
دوم موضوع جزاير عربي است كه مي توان ان را ازطريق گفت وگو و يا داوري بين المللي حل وفصل كرد.
الرمحي نوشت همچنانكه با حضور دائم امريكا در عراق مخالفت مي شود مخالفت با حضور ايران در عراق بيشتر از مخالفت با حضور امريكائيها در اين كشور است و اگر امريكا از رويارويي با اين احساس ملي عراقيها خسته شده است ايران نيز نمي تواند در ميان مدت و طولاني مدت در مقابل اين احساس ايستادگي كند اين در صورتيكه است كه تهران بخواهد در بغداد جايگاه امر و نهي كننده را داشته باشد. ورود ايران به باتلاق عراق با هر عنواني كه باشد اين كشور را به سوي جنگ فرسايشي سوق خواهد داد كه نمي تواند از پس از ان بر ايد.
در لبنان نيز ايران در بين بخشي از لبناني ها نفوذ دارد و بيشتر لبناني ها از طوايف مختلف از جمله برخي از شيعيان با حضور ايران در لبنان مخالفند به همين سبب ايدولوژي تهران در لبنان چندان جايگاهي ندارد از همين رو اين نفوذ به بخش اندكي از لبناني ها محدود مي شود كه ايدولوژي ايران را پذيرفته اند و نيز به همكاري سوريه محدود است .
مي ماند موضوع جزاير كه از نظام سابق ايران برجاي مانده است . تنش افريني در اين خصوص راه به جايي نمي برد چرا كه راهكار نظامي منتفي است و راه حل اين مشكل ايجاد نوعي اعتماد سازي و درك منافع متقابل است تا نيروي نرم افزاري يعني ديپلماسي نتيجه بدهد.
ايران با برخي كشورهاي بزرگ روابطي دارد و چين يكي از انهاست . تهران با پكن طي ده سال اينده قرادادهايي به ارزش صد ميليارد دلار امضا كرده چرا كه چين مايل است منابع واردات نفت خود را گسترش دهد.
از طرف ديگر اگر اين نكته را مد نظر قرار دهيم كه ايران به غني سازي اورانيوم نزديكتر مي شود و ساخت بمب اتمي نيز به مقدار زياد اورانيوم غني سازي شده نياز ندارد.
رمحي نوشت نبرد تسليحات هسته اي نبرد ايران با اعراب نخواهد بود بلكه از نظر جغرافيايي فراتر از اسرائيل خواهد بود اما هدف ايران از تهديد به موازنه ترس ان است كه جامعه بين المللي اين موضوع را به رسميت بشناسد كه نظام كنوني ايران ، پايدار است.
الرمحي نوشت هرگونه تهديد هسته اي خليج ( فارس ) همه شهرهاي ايراني را در معرض تهديد قرار خواهد داد و حتي استفاده از سلاح هسته اي عليه تل اويو نيز به استفاده متقابل سلاح هسته اي عليه بيروت و دمشق و امان منجر خواهد شد.
اظهارات تندرويانه مقامات ايراني سبب مي شود كه ترس جهانيان از افتادن چنين سلاحهايي به دست افراد مسئوليت نشناس برطرف نشود.
سالمترين مسير براي ايران و كشورهاي عربي حوزه خليج ( فارس ) ان است كه با ايران گفت وگو شود و از نظر سياسي و مصلحت گرايي نيز بهترين راهكار است .
از طريق گفت وگوهاي رو در رو براي رهبران ايراني ميزان نگراني جهاني و منطقه اي و عزم جهانيان براي محدود كردن سلاحهاي كشتار جمعي و كاهش ان تبيين مي شود.
نشستهاي رودر رو زمينه را فراهم مي كند تا اختلافات مشخص و راهكارهاي حل انها بررسي تا بين دو طرف انس و الفت برقرار شود.
همين ورود به گفت وگوها سبب مي شود كه عقلا از دعوت تهران به نشست اينده استقبال كنند .
چهارشنبه 13 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 70]