قدح آمد اما ...(يادداشت روز)

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: قدح آمد اما ...(يادداشت روز)
سر از پا نمي شناسي. در تب و تابي. دلشوره اي شيرين در جانت مي دود. نه، از جنس اضطراب نيست. نگراني كه اين «آن»، اين «آن» غني شده و مبارك و متراكم را گردش روزگار به چشم برهم زدني از تو بربايد و ببرد. ياري به اين رعنايي و دلربايي، پس از روزگاري انتظار از راه برسد و تو در تب و تاب و التهاب نيفتي؟! مي تواني؟! اختيار در كف توست؟! اينك بهترين همنشين و همدم- اكرم مصحوب من الاوقات- از راه رسيده و روز و روزگار تو را نوروز و بهاري ساخته. مي تواني مست نسيمش نباشي و در تاب و تب و طرب نيفتي؟! مي تواني دست افشان نباشي از بشارت دلدار و ديدار در بهار جان ها؟ اما نگراني و در نجوا با خود كه اي چشم انتظار، مهياي اين لقاي بزرگ هستي؟
دوش رفتم به در ميكده خواب آلوده
خرقه تر دامن و سجاده شراب آلوده
آمد افسوس كنان مغبچه باده فروش
گفت بيدار شو اي رهرو خواب آلوده
به هواي لب شيرين دهنان چند كني
جوهر روح به ياقوت مذاب آلوده
پاك و صافي شو و از چاه طبيعت به درآ
كه صفايي ندهد آب تراب آلوده
راست گفت رسول والا تبار (ص) كه «اگر بنده آنچه را در ماه رمضان است مي دانست، دوست داشت تمام سال، رمضان باشد» و به جان چشيده ايم گوشه اي از حلاوت و شيريني فرمايش امام صادق عليه السلام را كه «للصّائم فرحتان، فرحه عند افطاره و فرحه عند لقاء ربه. براي روزه دار دو شادماني است، يك شادي هنگام افطار و ديگري هنگام ملاقات پروردگارش». رنج نيست آن رنجي كه پايان آن شيريني وصال و لقا باشد. رنج نيست سودايي كه پايان آن سود است. «و ما اربحنا افضل ارباح العالمين. سود كرديم- در ماه مبارك رمضان- بهترين سودي كه جهانيان كنند.» (امام سجاد عليه السلام). رنج و سودا و سود؟ آري اينجا همه يكجا جمعند. عقل و دل اينجا به وحدت مي رسند و يكي مي شوند و يكي مي بينند. «خداوند را فرشتگاني است كه موكل روزه دارانند، براي آنها در هر روز ماه رمضان طلب مغفرت مي كنند و آنان را در هر شب هنگام افطار ندا مي دهند: بشارت باد بر شما اي بندگان خدا! گرسنگي را اندكي چشيديد و به زودي سير خواهيد شد. مبارك باشد بر شما و آنچه در جان شماست» (امام باقر عليه السلام).
زمان، آن كاميابي است، فرصتي كه بر بسياري از پيشينيان داده نشد. ما را براي اين ضيافت برگزيدند و ممتاز كردند «الحمد لله الذي اكرمنا بك ايها الشهر المبارك» (رسول اكرم ص) و «آثرتنا به علي سائر الامم و اصطفيتنا بفضله دون اهل الملل. خداوندا ما را با ماه مبارك رمضان بر ساير امت ها ترجيح دادي و به فضيلت آن ما را از ديگر دين ها برگزيدي». (امام سجاد عليه السلام)
ماه رمضان همچنان كه «آن» عاشقي و فرصت پيوند جانان است، روزگار گسسته شدن و دامن چيدن از هوس ها به چشم برهان بين هم هست. و مگر نه اينكه فرمود «و لقد همّت به و همّ بها لولا ان رأي برهان ربه، كذلك لنصرف عنه السوء و الفحشاء. زليخا ميل يوسف كرد و يوسف هم به او ميل مي كرد، اگر برهان پروردگارش را نمي ديد، اين چنين شد تا ما او را از بدي و زشتي بازگردانيم»؟ (يوسف- آيه 42). در هم تنيدگي ايمان و برهان و عشق و عقل است كه از ماه رمضان، هم نشيني مي سازد بي همتا، عقل افروز و دلربا. و ساعتي از اين هم نشيني غني شده و غنا يافته، بر سالياني دراز، رجحان و فضيلت مي يابد. آرزوها دست يافتني مي شود و عمل ها بارور. دل هاي سنگي به رقت مي گرايد و پرده ميان جان و جانان برمي افتد. تازه مي فهمي «يحول بين المرء و قلبه. خدا ميان انسان و دل او حائل است» يعني چه. دل، ميزبان مي شود. خدا با همه بزرگي فرود مي آيد چندان كه آيات بلند بالاي او نازل مي شوند. دل، پيراسته اگر شده باشد، در اين «آن» طور تجلي مي شود و اين چنين، رمضان هيبت و سطوت مي يابد نزد مؤمنان «اهيبك في صدور المومنين». اين چنين است كه تشنگي و گرسنگي نه قابل تحمل، كه فراموش مي شود و رنگ مي بازد. كه قلب، دوباره سلطان شده به جاي بطن و فرج. «صوم القلب خير من صيام اللسان و صوم اللسان خير من صيام البطن. روزه دل بهتر از روزه زبان و روزه زبان، بهتر از روزه شكم است». (علي عليه السلام). در چنين مقامي گرسنگي و تشنگي، بشارت با خود دارد؛ «خوشا به حال كساني كه به خاطر روزه گرسنه يا تشنه شوند. آن ها روز قيامت سير خواهند شد.» (رسول اكرم ص)
اينجا مقام عروج است، كنده شدن و پريدن و بار
يافتن. به تعبير مولوي:
ماه رمضان آمد، اي يار قمر سيما
بربند سر سفره، بگشاي ره بالا
اي ياوه هر جايي، وقت است كه بازآيي
بنگر سوي حلوايي، تا كي طلبي حلوا
مرغت ز خور و هيضه، مانده است در اين بيضه
بيرون شو از اين بيضه تا باز شود پرها
با ياد لب دلبر، خشك است لب مهتر
خوش با شكم خالي نالد چون سرنا
خالي شو و خالي به، لب بر لب نايي نه
چون ني زدمش پرشو، و آنگاه شكر مي خا
و نيز:
ماه رمضان آمد، آن بند دهان آمد
زد بر دهن بسته تا لذت لب بيند
آمد قدح روزه، بشكست قدح ها را
تا منكر اين عشرت بي باده طرب بيند
عيش ما اما تمام نيست كه آن يار غايب از نظر(عج) در ميان ما نيست «اللهم انا نرغب اليك في دوله كريمه تعز بهاالاسلام و اهله و تذل بها النفاق واهله... خداوندا ما دولت با كرامت امام عصر(عج) را از تو اميد داريم... اللهم انا نشكو اليك فقد نبينا صلواتك عليه و آله و غيبه وليّنا... خداوندا به تو شكايت مي كنيم از فقدان پيامبرمان(ص) و غيبت مولاي خود». عيش ما آن روز تمام و مدام مي شود كه نوروز ايمان با بهار جانان، رستخيزي تازه را شاهد باشد. «السلام علي ربيع الانام و نضره الايام. سلام بر بهار جان ها و طراوت روزگاران».
اين حال ماست در آستانه ماه مبارك رمضان. لب به خنده و چشم به گريه، در تب و تاب و التهاب و طرب، تا كي انتظار به سر آيد. در اين ميان استعانت مي جوييم از هم نشيني مبارك ماه رمضان و فرموده امام باقر عليه السلام را با دل و جان زمزمه مي كنيم كه «لاصيام لمن عصي الامام. كسي كه نافرماني امام كند، روزه ندارد».
... ساعتي ديگر وقت افطار است و در جان دويدن شادي. اللهم لك صمنا و علي رزقك افطرنا فتقبل منا انك انت السميع العليم. يعني پذيرفته اند روزه ما را به بركت ارادت و اطاعت امام عصر(عج)؟!... اعوذ بجلال وجهك الكريم أن ينقضي عني شهر رمضان. خدايا به جلال وجه كريم تو پناه مي بريم كه ماه مبارك رمضان بي آمرزش و قبولي بگذرد.
محمد ايماني
سه شنبه 12 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]