مـجـا د له‌ بـا مـد عـی ا ز طر يـق‌ بـا و ر هـا ی خـو د ا و :

واضح آرشیو وب فارسی:پی سی سیتی: مـجـا د له‌ بـا مـد عـی ا ز طر يـق‌ بـا و ر هـا ی خـو د ا و :
حافظ
* برو ای زاهد و بر دردكشان‌ خرده‌مگير
كه‌ندادند جزاين‌ تحفه‌به‌ما روز الست‌ :
آن‌چه‌ كردندبه‌پيمانه‌ی ما نوشيديم‌
اگرازخمربهشت‌است‌ گرازباده‌یمست‌ .
* سهووخطای بنده‌ چوگيرنداعتبار
معنای عفوورحمت‌ آمرزگار چيست‌ ؟
* عيب‌ رندان‌ مكن‌ ای زاهد پاكيزه‌سرشت‌!
كه‌گناه‌ دگران‌ برتونخواهندنوشت‌.
من‌ اگرنيك‌ام‌اگربد ، توبروخودراباش‌!
هركسی آن‌درود عاقبت‌كار كه‌كشت‌.
گرنهادت‌همه‌اين‌است‌، زهی پاك‌ نهاد!
ورسرشت‌ات‌همه‌اين‌است‌، زهی نيك‌ سرشت‌!
برعمل‌ تكيه‌مكن‌ خواجه‌، كه‌ در روز الست‌
توچه‌دانی قلم‌ صنع‌ به‌نام‌ ات‌ چه‌نوشت‌؟
نااميدم‌مكن‌ ازسابقه‌ی لطف‌ ازل‌
توچه‌دانی كه‌پس‌ پرده‌ چه‌خوب‌است‌وچه‌زشت‌؟
* برو ای زاهدو دعوت‌مكنم‌ سوی بهشت‌
كه‌خدا خودزازل‌ بهر بهشتم‌ نسرشت‌!
منعم‌ازمی مكن‌ ای صوفیی صافی! چه‌كنم‌
گرخدا طينت‌ مارا به‌می صاف‌ سرشت‌؟
حافظا! لطف‌ حق‌ ار باتو عنايت‌دارد
باش‌فارغ‌ ز غم‌ دوزخ‌وشادیی بهشت‌!
* مكن‌ به‌نامه‌سياهی ملامت‌ من‌ مست‌:
كه‌ آگه‌است‌ كه‌تقدير برسرش‌چه‌نوشت‌؟
* بيار باده‌ی گل‌گون‌! كه‌پير ميكده‌ ، دوش‌
بسی حديث‌ غفورو رحيم‌و رحمان‌ گفت‌!
* آن‌ شد، ای خواجه‌! كه‌درصومعه‌ بازم‌بينی :
كار ما با رخ‌ ساقیو لب‌ جام‌ افتاد.
من‌ زمسجد به‌خرابات‌ نه‌خودافتادم‌،
اينم‌ از روز ازل‌ حاصل‌ فرجام‌افتاد.
چه‌كند كز پی دوران‌ نرود چون‌ پرگار
هركه‌ در دايره‌ی گردش‌ ايام‌ افتاد؟
* ما و می و، زاهدان‌ و تقوا
تا يار سر كدام‌ دارد!
* دركارخانه‌ئیكه‌ ره‌ علم‌ وعقل‌ نيست‌
وهم‌ ضعيف‌رای فضولی چراكند؟
* نصيب‌ ماست‌بهشت‌. ای خداشناس‌، برو
كه‌مستحق‌ كرامت‌ گناه‌كاران‌اند.
* عيب‌ام‌ مكن‌ به‌رندی وبدنامی، ای فقيه‌!
كاين‌ بود سرنوشت‌ زديوان‌ قسمت‌ام‌.
* هست‌اميدم‌ كه‌علیرغم‌ عدو، روز جزا
فيض‌ عفوش‌ ننهد بارگنه‌ بردوش‌ام‌.
* نيست‌اميد صلاحی زفساد حافظ
چون‌ كه‌ تقديرچنين‌ رفت‌ چه‌تدبيركنم‌؟
* برو ای زاهد وبر دردكشان‌ خرده‌مگير!
كارفرمای قدر میكنداين‌، من‌ چه‌كنم‌؟
* ازنامه‌ی سياه‌ نترسم‌، كه‌روزحشر
بافيض‌ لطف‌او صد ازاين‌نامه‌ طی كنم‌!

* مكن‌ دراين‌چمن‌ام‌ سرزنش‌به‌خودروئی:
چنان‌ كه‌پرورش‌ام‌میدهند میرويم‌.
* مكن‌ به‌چشم‌ حقارت‌ نگاه‌ درمن‌ مست‌
كه‌نيست‌ معصيت‌وزهد بی مشيت‌او.
بهشت‌اگرچه‌ نه‌جای گناه‌كاران‌است‌
بيارباده‌ كه‌مستظهرم‌ به‌همت‌او!
بياكه‌ دوش‌، به‌مستی، سروش‌ عالم‌ غيب‌
نويد داد كه‌عام‌است‌ فيض‌ رحمت‌او
دلا طمع‌مبرازلطف‌ بینهايت‌ دوست‌
كه‌میرسد همه‌را لطف‌ بینهايت‌ او!
· نصيب‌ من‌ چوخرابات‌كرده‌است‌ الاه‌
دراين‌ميانه‌ ـ بگو، زاهدا!ـ مراچه‌گناه‌؟
كسی كه‌درازل‌اش‌ جام‌ می نصيب‌افتاد
چرا به‌حشر كنند اين‌گناه‌ازاو واخواه‌؟
* بد رندان‌ مگو ای شيخ‌ و، هش‌دار
كه‌با حكم‌ خدائی كينه‌داری!

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: پی سی سیتی]

[مشاهده در: www.p30city.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 197]