درباره لاهیجان

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان: لاهیجان

لاهیجان یکی از شهرهای استان گیلان و مرکز شهرستان لاهیجان در ایران است و در شمال دیلمان قرار دارد. موقعیت جغرافیایی این شهر در ناحیه کوهپایه‌ای قرار دارد و تپه‌ماهورهای آن را بوته‌های چای پوشانده‌است.

لاهیجان
تصویری از لاهیجان
اطلاعات کلی
نام رسمی: لاهیجان
کشور: ایران Flag of Iran.svg
استان: گیلان
شهرستان: لاهیجان
نام‌های قدیمی: دارالاماره، دارالامان، لاهیجان‌المبارک[۱]
Red pog.svg
لاهیجان
New Iran locator.PNG
مردم
جمعیت: ۱۶۶٬۱۹۱ نفر (برآورد سال ۱۳۸۹)
تراکم جمعیت: ۱۷۱ (سال ۱۳۷۵)
نفر بر کیلومتر مربع
زبان‌های گفتاری: گیلکی، فارسی
مذهب: شیعه
جغرافیای طبیعی
مساحت: ۱٬۳۷۹ کیلومتر مربع (با توابع)
ارتفاع از سطح دریا: ۲ متر
اطلاعات شهری
شهردار: رضا کهالی
ره‌آورد: کلوچه، چای، صنایع دستی
پیش‌شماره تلفنی: ۰۱۴۱
وب‌گاه: شورای اسلامی شهر لاهیجان
تابلوی خوش‌آمد به شهر
به لاهیجان شهر نمونه گردشگری
جهان اسلام خوش آمدید

زبان گیلکی

زبان گیلکی از گروه زبانهای ایرانی شاخه شمال غربی است، که در قسمت گیلان و دیلمستان متداول بوده و زبان مادری مردم استان گیلان و جوامع کوچکتری در استانهای مجاور، از جمله استانهای مازندران و زنجان، و نیز در استان تهران است. این زبان شاخه‌ای از زبانی است به نام پهلوی اشکانی و مردم سرزمین‌های گیلان، طبرستان (مازندران) قدیم)، گرگان، قزوین، ری، دامغان، سمنان، همدان، آذربایجان، لرستان، کردستان و ... با آن یا لهجه‌ای از آن سخن می‌گفتند.

زبان گیلکی از گروه زبان‌های شمال غربی ایرانی و در مجموع زبانهای کاسپین است این خانواده شامل زبانهای تالشی و هرزندی و گورانی و گیلکی و مازندرانی و برخی از زبانهای تاتی و سمنانی میباشند. از دیدگاه تاریخی این زبانها به زبان پارثی(پهلوی اشکانی) وابستگی دارند.

زبان گیلکی، مشتمل بر سه لهجه بیه‌پسی (گیلان غربی)، بیه‌پیشی (گیلان شرقی؛ بیه پیش)، و گالشی می‌باشد. مردم شمال غربی گیلان، به زبانی دیگر از خانواده گویش‌های کناره دریای کاسپین که زبان تالشی باشد تکلم می‌کنند.

در زبان گیلکی ویژگی‌های زبان‌های باستان ایران دیده می‌شود، برای نمونه صرف فعل در زبان گیلکی با صرف فعل در زبان پهلوی و زبان پارتی شباهت دارد و نیز همگونی‌های وجه اخباری و ماضی نقلی در گیلکی و پهلوی کاملاً قابل بررسی است

جذابیت های گردشگری

لاهیجان از نظر جذابیت توریستی، اهمیت زیادی دارد و سالانه پذیرای حدود 2 میلیون گردشگر می‌باشد. بلوار و جزیره و استخر قدیمی، شیطان‌كوه و بام‌سبز و آبشار مصنوعی، ایستگاه كشاورزی، بقعه شیخ زاهد گیلانی (متعلّق به دوره تیموریان)، مقبره كاشف‌السلطنه و گنجینه تاریخ چای ایران، بقعه چهار پادشاهان (متعلّق به دوره كیائیان در قرن هشتم)، مسجد جامع (متعلّق به قرن نهم)، حمّام گلشن (متعلّق به دوره صفویه)، مسجد اكبریه (متعلّق به دوره قاجاریه در قرن سیزدهم)، پل خشتی (متعلّق به دوره صفویه)، بقاع محلّه اردوبازار (متعلّق به قرن یازدهم)، بقعه آقا امیرشهید (متعلّق به دوره صفویه)، بقعه محلّه گابنه (متعلّق به دوره سامانیان)، بقاع محلّات خمیركلایه، كاروانسرابر، پرده‌سر، شعربافان و آقا سیدحسین، تالاب بین‌المللی امیركلایه و... از جمله جاذبه‌های طبیعی و تاریخی-مذهبی لاهیجان به‌شمار می‌آیند. مهم‌ترین سوغات شهر لاهیجان، "كلوچه" است كه با سابقه‌ای بسیار طولانی شهرت زیادی یافته و اغلب مسافران، آن را به‌عنوان ره‌آورد سفر گیلان با خود همراه می‌برند.

هم‌اینك شهرستان لاهیجان با وسعت 3/584 كیلومترمربع، جمعیت 159013 نفر، 37 درصد شهرنشین، دارای 2 شهر لاهیجان و رودبنه، 2 بخش مركزی و رودبنه، 7 دهستان آهندان، بازكیاگوراب، رودبنه، شیرجوپشت، لفمجان، لیالستان و لیل و 183 پارچه آبادی می باشد. شهر لاهیجان نیز بالغ بر 59 هزارنفر جمعیت دارد.
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و دوم مهر 1389ساعت 12:26 توسط مانی سیرنگ | آرشیو نظرات
بقعه چهار پادشاهان (چهار اولیاء)

چهار پادشاهان در لاهیجان از مجموعه‌ای از مقابر و مسجد متّصل به آن شكل گرفته است. این مجموعه مركّب از اتاق‌هایی در كنار یكدیگر و ایوانی است كه در سمت شمالی اتاق‌ها و به موازات آن‌ها كشیده شده است. قدیمی‌ترین مقبره این مجموعه متعلّق به "سید خوركیا" یا "خرم كیا" است. بقیه مقابر پس از جنگ سال 791 ه. ق. در رشت كه به كشته‌شدن چندتن از حكّام كیایی منجر شد، به این محلّ انتقال و در جوار قبر قدیمی مدفون شدند. علّت نام‌گذاری امروزی بنا به این دلیل است كه این مقابر را به "سید خوركیا"، "سیدعلی كیا"، "سیدرضی كیا" و "سیدیحیی كیا" نسبت می‌دهند. البتّه مقبره فرد اخیر به‌صورت مجزّا و در بنای دیگری واقع در شرق بنای اصلی دفن شده است. این بنا با تعمیرات اخیر، شكل جدیدی یافته است. از وجوه زیبای این بنای به ظاهر ساده كه دارای بامی سفالین است. باید به صندوق‌های چوبی قبرها نیز اشاره داشت كه هریك در نوع خود، اوج هنر منبت‌كاری و گره‌چینی است. غیر از صندوق‌های چوبی این مقابر كه با آیات قرآنی و گره‌چینی آراسته شده‌اند؛ باید ذكری نیز از درهای چوبی و قدیمی این بقعه كرد. سازندگان درها و نیز خوشنویسان آن‌ها، هنرمندان به‌نامی چون "علی نجارالتبریزی"، "عبدالكاتب كرمانی"، "محمِدبن داوود كیا" و "حسن‌بن علی الصالحی الجیلانی" بوده‌اند. بر حاشیه بالای ایوان، اشعاری از ترجیع‌بند "محتشم كاشانی" در رثای سالار شهیدان به خطّ نستعلیق و به‌صورت گچ‌بری برجسته، دیده می‌شود. نقاشی‌های دیواری بنا نیز بسیار دیدنی است. این نقاشی‌ها، اطراف اتاق "سید خوركیا" را با صحنه رزمگاه كربلا و سواران آراسته‌اند. كاشی‌كاری ازاره ایوان و فیلپاهای حاشیه ایوان كه دارای كاشی هفت‌رنگ و نقوش گل و مرغ است، از دیگر قسمت‌های دیدنی این بقعه به‌شمار می‌روند. این بنا با توجه به كتیبه‌های موجود روی صندوق و درها به قرن 7 تا 9 هجری قمری منسوب شده و در كنار بقعه "میرشمس‌الدین" از بقاع معتبر لاهیجان به‌شمار می‌آید. بقعه چهار پادشاهان، متعلّق به دوره صفویه بوده و دارای شماره ثبت ملّی 322 سازمان میراث فرهنگی و گردشگری كشور است.
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و دوم مهر 1389ساعت 12:15 توسط مانی سیرنگ | آرشیو نظرات
آرامگاه كاشف‌السلطنه و موزه تاریخ چای ایران
لاهیجان یكی از قدیمی‌ترین و زیباترین شهرهای استان گیلان است كه به "شهر چای" اشتهار دارد، زیرا چای‌كاری در ایران برای نخستین‌بار به همِت "حاج محمِدمیرزا كاشف‌السلطنه چای‌كار" در سال 1319 هـ.ق در لاهیجان آغاز شد و به‌سرعت در این شهر و دیگر مناطق سواحل جنوبی دریای مازندران توسعه یافت. مزار كاشف‌السلطنه روی تپه‌ای از چای كه توسط وی در سال 1307 شمسی خریداری شده بود، جای دارد. ابتدا بنا به وصیت كاشف‌السلطنه، مزار وی كه از مرمر سیاه بود، بدون سقف و حفاظ و در میان بوته‌های چای قرار داشت؛ امِا اندكی بعد مقرر گردید كه دو درصد درآمد چای به ساخت مقبره‌ای درخور شأن او اختصاص یابد.

از سال 1335 شمسی بنای فعلی به سبك معماری غربی تهیه و به همِت "انجمن آثار ملّی" به شكل كنونی با اسكلتی از بتن مسلّح و نمای سنگ تیشه‌ای طوسی‌رنگ با زیربنای 512 مترمربع ساخته شد. از سال 1371 شمسی كلّ مجموعه به "سازمان میراث فرهنگی كشور" واگذار گردید و سالن مستطیل‌شكل نسبتاً وسیعی كه در جوار برج آرامگاه بود، برای احداث "موزه تاریخ چای ایران" درنظر گرفته شد. این طرح با پیشنهاد، نظارت و اجرای سازمان میراث فرهنگی و با غرفه‌بندی و بهره‌گیری از تزئینات سنّتی چوبی بسیار زیبا در دو طبقه پلكانی‌شكل در شهریورماه 1375 شمسی به پایان رسید. این مجموعه، هم‌اكنون با داشتن ادوات و وسایل سنّتی و تخصّصی مربوط به چای و مداركی مربوط به چگونگی فعالیت‌های پدر چای ایران، همه‌روزه پذیرای بسیاری از افراد بومی و نیز گردشگران است. موزه چای دارای سه قسمت است: قسمت آرامگاه كه با برجی مرتفع و چهارگوش در غرب و سالن اصلی كه با دو اتاق به ابعاد حدود 14 مترمربع در شرق جای دارند. ورودی اصلی بنا در سمت شرق، ابتدا به دو فضای جانبی تالار اصلی گشوده می‌شود، با پرده‌ای از نمایش تعزیه آراسته شده است.

در سمت راست، اسناد و مدارك تاریخی مربوط به كشف و امتیاز و عكس‌های اولیه كاشف‌السلطنه به دیوار آویخته شده است. اتاق سمت چپ، محلّ اسكان مدیر و اتاق نگهبانان موزه است. تالار اصلی توسط یك طبقه چوبی به دو بخش فوقانی و تحتانی تقسیم می‌شود و در ابتدای تالار، دو پلكان چوبی با حالتی نیمه‌دوار به طبقه دوم منتهی می‌گردد. در جانب دیگر تالار در طبقه همكف، پلكانی سنگی به مقبره كاشف‌السلطنه راه می‌یابد. طبقه‌بندی تالار با نمایی چوبی به موازات ستون‌های شش‌گانه داخلی انجام شده است. غرفه‌های این تالار در دیوارهای جانبی و به‌صورت جعبه آئینه‌ای سراسری ایجاد شده است. در طبقه همكف، در داخل ویترین‌ها، دو سماور روسی، سینی نقره، انگاره ساخت اصفهان، پیمانه و جعبه چای، چیق كیسه توتون، قهوه‌خوری چینی، مشربه و دست‌نوشته‌های كاشف‌السلطنه در معرض دید قرار گرفته‌اند.

در ویترین‌های طبقه فوقانی، وسایلی مانند ظروف سفالی و زیورآلات و اشیایی دیگر از عصر اشكانی و سلجوقی و نیز اسناد و قباله، تسبیح، جاجیم، پیمانه شیر، هاون چوبی، تغار كوچك چوبی، تنگ و... به نمایش گذارده شده‌اند. در فضای داخلی قسمت مقبره، كف آرامگاه با مرمر سفید فرش شده و دیوارهای جانبی به‌صورت مدور و با ستون‌هایی مرتفع كه تا سقف امتداد یافته، جلب‌نظر می‌نمایند. بر شكاف‌های نیمه‌مدور دیوارهای داخلی، عكس‌ها و اسناد مربوط به شخص كاشف‌السلطنه به دیوار آویخته شده است. سنگ مزار كاشف به رنگ قهوه‌ای در ابعاد 78 × 172 سانتی‌متر و با خطّ نستعلیق دارای چنین نوشته‌ای است: "هوالباقی-جایگاه و مزار شاهزاده حاجی محمّدمیرزا كاشف‌السلطنه چایكار است كه پس از اتمام تحصیلات در اروپا در سنه 1314 هجری در سنّ 35 سالگی به سمت ژنرال قنسولی هندوستان رفت و در ضمن توقّف در آن سرزمین، فن زراعت چای را آموخته و این محصول گران‌بها را با هزاران مشقّت به رسم ارمغان به وطن عزیز خود آورده، اول كسی بود كه چایكاری را در ایران، وظیفه همِت خود دانسته و تمام عمر علاوه بر خدمات عمده كه بر دولت و ملّت نموده، با نهایت سعی در این راه كوشیده و مجدِداً برای توسعه كشت چای در سن 65 سالگی مأمور به هندوچین و ژاپون شده و در مراجعت از راه بوشهر در روز شنبه 31 فروردین 1308 شمسی دو ساعت بعدازظهر در كُتل ملوب با اتومبیل پرت و این جهان را با جهانی آرزو به جهانیان واگذار و شهید راه وطن شد 1308 شمسی". نمای بیرونی موزه به‌طور كامل با سنگ تیشه‌ای خاكستری پوشیده شده است. كف سالن اصلی و محوطه مقبره نیز با سنگ مرمر فرش شده است. آرامگاه كاشف‌السلطنه و موزه تاریخ چای ایران، متعلّق به دوره معاصر بوده و دارای شماره ثبت ملّی 1769 سازمان میراث فرهنگی و گردشگری كشور است.
کاشف السلطنه by Sad Eye.

بقعه شیخ زاهد گیلانی
این بقعه در قریه "شیخانور" یا "شیخانه‌بر" در سه كیلومتری شرق لاهیجان در دامنه كوه و در میان مزارع سرسبز چای واقع شده است و مدفن "شیخ زاهد تاج‌الدین ابراهیم‌گیلانی" از معاریف و دراویش بزرگ و از اساتید "شیخ صفی‌الدین اردبیلی" است. "شیخ زاهد" در سال 711 ه. ق. فوت نمود. بعدها به سال 892 ه. ق. "سلطان حیدر صفوی" به سبب خوابی كه دیده بود، با معماران و نجارانی كه از شهر شیروان، با كشتی به گیلان منتقل شده بودند، این بنا را ساخت و جسد شیخ را به آن‌جا منتقل كرد. بنای بقعه با دو اتاق مربع و مستطیل شكل، در كنار هم قرار گرفته‌اند. در كنار اتاق‌ها، در سمت شمال، ایوان طویلی با هفت فیلپا، در شرق حرم، ایوانی با 6 فیلپا و در حاشیه و قسمت جنوبی همین اتاق نیز ایوان دیگری با 6 فیلپا دیده می‌شود. ازاره دیوارهای ایوان‌ها تا ارتفاع 115 سانتی‌متری با كاشی‌كاری هفت‌ رنگ عصر قاجار تزئین شده است. طاقچه‌هایی با طاق جناقی در قسمت‌های مختلف ایوان به چشم می‌خورد. بر روی صندوق پوشاننده قبر، تاریخ 822 ه. ق. و نام "سیدرضی‌بن مهدی باشكجانی" دیده می‌شود. دو قبر در این اتاق و دو قبر دیگر در اتاق دوم جای گرفته كه آن‌ها را به "غلام شیخ" و نیز یكی از فرزندان تیمور نسبت می‌دهند. كف اتاق حرم، كاشی‌كاری است و ازاره دیوار اتاق آرامگاه تا ارتفاع 143 سانتی‌متر با كاشی‌هایی به ابعاد 12 سانتی‌متر منقوش به نقش گل و بوته زرد و آبی تزئین شده است. از زیباترین قسمت بنا باید به گنبد هرمی و هشت ترك اشاره كرد كه شیب تند آن به دلیل عبور سریع آب باران تهیه شده و سطح حره را با كاشی‌كاری زرد و آبی، سفید و سیاه، با نقوش هندسی و گل‌دار پوشانده‌اند. اطراف گنبد و دیگر نقاط بنا را با سفال پوشش داده‌اند. بقعه شیخ زاهد گیلانی، متعلّق به قرن نهم هجری بوده و دارای شماره ثبت ملّی 824 سازمان میراث فرهنگی و گردشگری كشور است.

حمام گلشن
بخشی از حمِام گلشن لاهیجان با گسترش شهرسازی و لزوم احداث خیابان و میدان، ویران شده است. بنای حمِام، پلان كثیرالاضلاع داشت و برای ساخت آن از آجر قرمز محلّی، ساروج و گل آهك استفاده شده است. در تعمیرات اخیر پس از زلزله گیلان، برای استحكام بنا از مصالح جدید استفاده شد. درِ سنگ‌كاری‌شده امروزی حمِام در كوچه‌ای در ضلع جنوب آن واقع شده است. با گذر از ورودی به رخت‌كن می‌رسیم. طول رخت‌كن، حدود 10 متر و در سمت راست آن، اتاقكی در سطحی پایین‌تر واقع شده كه به "گرمخانه" معروف است. در شمال رخت‌كن، صحن حمِام با ده ستون قرار دارد و وسیع‌ترین قسمت بنا به‌شمار می‌رود. كف گرمابه با موزاییك و ازاره دیوارهای جانبی تا ارتفاع 180 سانتی‌متر كاشی‌كاری جدید شده است. گنبد میانی در حدود 8 متر ارتفاع دارد و حباب‌هایی بر روی آن كار گذاشته شده كه نورِ داخلِ حمام را تأمین می‌نماید. در فواصل طاق‌های جناقی و دیوارهای جانبی، گنبدهای كوچكی به صورت كاسه‌برگردان به ارتفاع حدود 5/3 متر، فضای فوقانی را مسقّف می‌سازد. در شمال‌شرقی صحن، دو هشتی وجود دارد. اضلاع مقابل هشتی‌ها حدود 5/4 متر و ارتفاع گنبد آن‌ها، 5/5 متر است. در ضمن در دیوارهای هر ضلع، طاق‌نمایی به چشم می‌خورد. كانال كوچك با شیاری، آب مصرف‌شده دوش‌ها را به صحن حمام هدایت می‌كند. در جنوب هشتی دوم، خزانه یا مخزن آب گرم قرار دارد. در قسمت‌های مختلف حمام، معمار با استفاده از اسلوب‌های خاص و با انواع آجرچینی به مسقّف‌كردن بنا همِت گماشته است. گرمخانه یا فضای بالای صحن حمام در قسمت فوقانی ستون‌های هشت‌گانه میانی دارای كاربندی هشت‌ونیم هشت است. در بالای كاربندی‌ها، گنبدی دیده می‌شود كه فضای اصلی این قسمت را مسقّف می‌سازد. این گنبد بزرگ‌ترین و بلندترین گنبد در بنای فعلی حمِام است. سقف چهارهشتی كه دوبه‌دو در شمال‌غربی و جنوب‌غربی بنای حمِام واقع شده، گنبدی‌شكل است. خزانه یا مخزن آب گرم حمِام نیز كه بین هشتی‌ها قرار گرفته، دارای گنبد با فیلپوش‌هایی در چهار كُنج است. حمِام گلشن، متعلّق به دوره صفویه بوده و دارای شماره ثبت ملّی 1442 سازمان میراث فرهنگی و گردشگری كشور است.

مسجد اكبریه
این مسجد در محلّه "گابنه" در شهر لاهیجان واقع شده و تاریخ ساخت آن مربوط به زمان حكومت فتحعلی‌شاه قاجار است. ساخت این مسجد به دلیل سعایت بدخواهان حاكم وقت لاهیجان به دربار شاهی و كاخ نامیدن این مسجد، نیمه‌كاره رها شد. سنگ‌نبشته مرمری به خطّ نستعلیق كه بر دیوار ضلع شرقی مسجد جای دارد، بانی مسجد را "حاج علی‌اكبر لاهیجانی" نامیده است. مسجد اكبریه از دو قسمت وضوخانه و شبستان تشكیل شده است. مساحت شبستان حدود 16 × 25 متر و دارای چهار فیلپای بزرگ میانی است كه گنبدهای پوشاننده سقف بر روی آن‌ها استوار شده‌اند. ازاره دیوارها و فیلپاهای شبستان دارای كاشی‌كاری معرق هفت رنگ عصر قاجار است. ارتفاع ازاره از كف حدود 90 سانتی‌متر و بقیه دیوار، گچ‌كاری ساده است. در حاشیه و متن محراب نیز كاشی‌كاری همراه با خطوط نسخ و مزین به آیات قرآنی دیده می‌شود. ارتفاع گنبدهای شبستان حدود 11 متر و گنبدهای جانبی كاسه‌برگشته، 30/9 متر است. نورگیری داخل ساختمان به‌وسیله پنجره‌های بزرگ سراسری شرق شبستان تأمین می‌گردد. وضوخانه مسجد در دو طبقه ساخته شده و هر طبقه دارای هشت ستون میانی است. از وضوخانه طبقه همكف، سه درِ بزرگ چوبی به شبستان باز می‌شود. هر دو وضوخانه دارای پوشش گنبدی هستند. ارتفاع تك‌مناره یا گل‌دسته زیبای مسجد از سطح زمین، 18 متر است. این گل‌دسته در گوشه شمال‌شرقی ساختمان مسجد واقع شده و دارای سقفی هرمی‌شكل با پوشش بیرونی از كاشی به رنگ آبی آسمانی، زرد، سیاه و سفید است. این مسجد احتمالاً به‌عنوان مدرسه علوم دینی نیز مورد استفاده بود. مسجد اكبریه، متعلّق به دوره صفویه بوده و دارای شماره ثبت ملّی 1227 سازمان میراث فرهنگی و گردشگری كشور است.

مردمشناسی و جغرافیای لاهیجان
لاهیجان منطقه‌ای است که از شمال به دریای خزر، از شرق به لنگرود، از جنوب به دیلمان، از جنوب غربی به سیاهکل و از غرب به آستانه اشرفیه محدود می‌شود که در ۵۰ درجه و صفر دقیقه شرقی و در ۳۷ درجه و ۱۱ دقیقه شمالی عرض جغرافیایی قرار دارد. در سال ۱۳۸۵، جمعیت شهر لاهیجان ۷۲٫۹۵۰ نفر بوده است.[ این شهر ساخته‌شده بر سرزمینی هموار و جلگه‌ای است که حاصل رسوبات به جای مانده از رودهای گیلان است. از نظر موقعیت جغرافیایی و ویژگی‌های تاریخی یکی از شهرهای مهم گیلان به شمار می‌رود و مدت‌ها مرکز بخش بیه‌پیش گیلان بوده‌است.

شهرستان لاهیجان دارای دو بخش رودبنه و مرکزی و ۷ دهستان به نام‌های رودبنه، شیرجوپشت، آهندان، بازکیاگوراب، لفمجان، لیالستان و لیل است. این شهرستان بر پایه آخرین سرشماری در سال ۱۳۸۵، دارای جمعیتی بیش از ۱۶۲٫۸۹۸ نفر بوده است.

مردم آن بیشتر گیلک هستند و گالش به ساکنین ارتفاعات این منطقه اطلاق می‌شود که آن‌ها هم تیره‌ای از گیلکان بوده و زبان‌شان گیلکی است. زبان بومی این شهرستان، گیلکی با لهجه شرقی است که با لهجه غربی گیلکی (رشت و فومن) اندکی تفاوت دارد. دین مردم لاهیجان شیعه و از نوع ناصری است.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 2729]