اینترانت چیست؟

واضح آرشیو وب فارسی:پی سی سیتی: اینترانت چیست؟

اينترانت شبكه‌اي رايانه‌اي است كه از زبان مشترك ارتباطي شبكه جهاني اينترنت براي تبادل داده‌ها استفاده مي‌كند.

اينترانت شبكه‌اي رايانه‌اي است كه از زبان مشترك ارتباطي شبكه جهاني اينترنت براي تبادل داده‌ها استفاده مي‌كند و تمام خدمات اينترنت، از جمله پست الكترونيكي، تار جهان‌گستر، انتقال فايل (FTP)، گروه‌هاي خبري و تله كنفرانس را در شبكه‌اي اختصاصي براي استفاده‌كنندگان مشخص آن شبكه ارائه مي‌دهد و لزومآ به اينترنت متصل نيست. تفاوت اساسي ميان شبكه اينترانت و ساير شبكه‌ها در آن است كه اين شبكه بر اساس پروتكل‌هاي اينترنت نظير TCP/IP و HTTP شكل مي‌گيرد.

هدف اصلي از نصب اينترانت‌ها تسهيل ارتباطات و به اشتراك گذاشتن منابع - اعم از سخت‌افزاري - است؛ كه به اشتراك گذاشتن منابع اطلاعاتي نقش عمده‌اي در اين نظام دارد.

تاريخچه:

اينترانت خود تاريخچه‌اي مستقل ندارد، زيرا يكي از دستاوردهاي اينترنت به‌شمار مي‌رود و در واقع چند سالي پس از آنكه اينترنت پا به عرصه جهاني گذاشت، اينترانت و اكسترانت نيز پديد آمد.

در ايران، از اواسط سال 1374 كه نرم‌افزار سيستم عامل شبكه (NT SERVER) شركت رايانه‌اي نت اسكيپ (Netscape) وارد كشور شد، به سبب سهولت نصب اينترانت‌ها بر روي اين سيستم عامل شبكه، نصب اينترانت‌ها آغاز گرديد و از آن زمان تاكنون، اين جريان در دنيا و ايران رشد فزاينده‌اي داشته است. به‌طور مثال، وزارت كشاورزي ايران در همان سال توانست از خدمات شبكه اينترنت استفاده كند.

كاربردها. اطلاع‌رساني، ارتباطات، بازاريابي و فروش، آموزش از راه دور، كار از راه دور، تصميم‌گيري بهينه مديريت بانكداري و اقتصاد و كار و كاريابي، كاربردهاي اصلي اينترانت‌ها هستند. در زمينه اطلاع‌رساني با توجه به قابليت چند رسانه‌اي‌ها و ارائه اطلاعات روزآمد، مي‌توان به ارائه اطلاعات در زمينه‌هاي مختلف از جمله نشريات، اطلاعيه‌ها، بخشنامه‌ها، پرونده‌هاي كاري، اطلاعات تخصصي، اطلاعات مشتريان، رقبا و كاربران، اخبار، و جز آن اشاره كرد. ارائه الكترونيكي اين اطلاعات خود موجب كاهش استفاده از كاغذ مي‌شود و در نهايت كاهش هزينه و زمان را براي شركت‌ها به دنبال خواهد داشت. از اين روش مي‌توان براي توزيع اطلاعات به‌دست آمده از اينترنت استفاده كرد.

در زمينه ارتباطات، اينترانت‌ها باعث تسهيل ارتباطات ميان اعضاي يك سازمان با مشتريان و رقبا و سازمان‌هاي بيروني خواهند شد كه به‌طور نمونه مي‌توان به جمع‌آوري نظرات، شكايات، و آگاه كردن مديران از مسائل را نام برد؛ يا ارتباط افراد هم انديشه در موضوعات خاص كه خود باعث ايجاد نوآوري‌ها، خلاقيت‌ها، و ابتكارها در زمينه‌هاي مختلف مي‌شود.

در زمينه بازاريابي و فروش مي‌توان تبليغات جهت معرفي محصولات، در نهايت سفارش از مشتري، دريافت پيشنهادات و انتقادات از مشتري، انجام و پيگيري عمليات فروش، ارائه خدمات پس از فروش، انجام هماهنگي‌هاي لازم با مشتري و گزارش پيشرفت سفارش به مشتري و به‌طور كلي فروش از راه دور را نام برد.

اينترنت چگونه كار مي‌كند؟

اينترنت پديده‌اي است كه زندگي بدون آن براي بسياري از انسان‌ها، ديگر غيرقابل تحمل و حتي غيرممكن است.

همه ما بااينترنت سر و كار داريم. اما اينترنت چگونه كار مي‌كند؟ چه اجزايي دارد و مهم‌تر اين كه به چه كسي تعلق دارد؟ به سروري كه از طريق آن وارد دنياي مجازي وب مي‌شويم؟ به ما كه كاربران آن هستيم؟

در واقع هيچكدام. چون اينترنت نه به ما كه به هيچ كس ديگري تعلق ندارد.

اينترنت مجموعه‌اي جهاني از شبكه‌هاي بزرگ و كوچك است كه به هم پيوسته‌اند و نام اينترنت (شبكه‌هاي در هم تنيده) از همين مجموعه گرفته شده است.

اينترنت كارش را سال 1969 با چهار هسته يا سيستم كامپيوتري ميزبان شروع كرد اما امروز ميليون‌ها مورد از آنها در سراسر جهان وجود دارند.

البته اين كه گفته مي‌شود اينترنت صاحب ندارد بدان معنا نيست كه هيچ كس بر آن نظارت ندارد. يك موسسه غيرانتفاعي به نام انجمن اينترنت (Internet Society) كه در سال 1992 تشكيل شده است مسئول نظارت بر آن است و مراقب است كه پروتكل‌ها و قوانيني كه در مورد اينترنت تصويب شده‌اند، در سراسر جهان اجرا شوند.

تسلسل شبكه‌ها

هر كامپيوتري كه به اينترنت وصل است - از جمله كامپيوتري كه با آن اين گزارش را مي‌خوانيد- بخشي از يك شبكه است. شما كه در خانه با يك مودم به يك موسسه ارائه دهنده سرويس‌هاي اينترنتي (isp) وصل مي‌شويد؛ در محل كار بخشي از يك شبكه محلي هستيد و بيشتر مواقع باز هم از طريق مودم به يك Isp و از آن به اينترنت وصل مي‌شويد و يا اينكه ...

به هر حال اين كه از چه طريق به اينترنت وصل شويد مهم نيست، مهم اين است كه با اتصال به اينترنت، بخشي از دنياي شبكه‌ها مي‌شويد. بسياري از شركت‌هاي ارتباطاتي بزرگ بك‌بُن‌هاي (ستون فقرات) اختصاصي خودشان را دارند كه مناطق زيادي را به هم وصل مي‌كنند.

معمولا اين شركت‌ها در هر منطقه يك نقطه حضور (pop) دارند. Pop جايي است كه كاربران محلي با استفاده از مودم و تلفن يا خطوط ارتباطي مشخصي به شبكه شركت وصل مي‌شوند. نكته جالب اين است كه در هيچ شبكه‌‌اي مرجع كنترل كننده‌اي وجود ندارد و به جاي آن چند شبكه سطح بالا وجود دارند كه از طريق نقاط دسترسي شبكه (nap) به هم متصل مي‌شوند.

نمونه شبكه‌اي

براي درك اين پروسه به اين مثال توجه كنيد:

شركت A يك Isp بزرگ است. اين شركت در هر شهر بزرگي يك نقطه حضور (pop) دارد. اين Pop ها قفسه‌هاي پر از مودم‌ هستند كه مشتريان Isp با تلفن به آنها متصل مي‌شوند. شركت A خطوطي از جنس فيبر نوري را از شركت مخابرات اجاره كرده است تا به وسيله آنها نقاط حضورش را به هم متصل كند.

حالاشركت B را در نظر بگيريد. اين شركت از چند Isp كوچك‌تر تشكيل شده است و در هر شهر بزرگ ساختمان‌هايي دارد كه Ispهاي آن ماشين‌هاي ارائه دهنده خود را در آنها مستقر كرده‌اند. اين شركت آن قدر بزرگ است كه خودش با استفاده از خطوط فيبر نوري خودش‌ ساختمان‌هايش را به هم متصل كرده است و در واقع Isp هايي كه زير نظر اين شركت كار مي‌كنند از اين طريق به هم وصل شده‌اند.

در اين ساختار تمام مشتريان شركت A مي‌توانند با هم ارتباط داشته باشند و تمام مشتريان شركت B با هم در ارتباط هستند. اما هيچ كدام از مشتريان شركت A نمي‌تواند با مشتريان شركت B ارتباط داشته باشد.

براي رفع اين مشكل دو شركت توافق مي‌كنند با Napها در شهرهاي مختلف ارتباط قرار كنند و انتقال داده‌ها بين مشتريان دو شركت در شهر هاي مختلف از طريق نقاط دسترسي شبكه انجام مي‌گيرد. تحت اين شرايط تمام كامپيوترهايي كه به اينترنت وصل مي‌شوند با هم ارتباط خواهند داشت.

پلي براي انتقال اطلاعات

تمام اين شبكه‌ها براي برقراري ارتباط با يكديگر به نقاط دسترسي شبكه، بك‌بُن‌ها (ستون فقرات) و روترها (راهبان) نياز دارند. نكته جالب توجه در اين پروسه اين است كه يك پيغام مي‌تواند در كسري از ثانيه از كامپيوتري به كامپيوتر ديگر برود و با عبور از شبكه‌هاي مختلف، نيمي از جهان را بپيمايد. اما اين پيغام‌ها از كدام مسير بايد رفت و آمد كنند.

مشخص كردن اين مسيرها به عهده روتر‌ها است. روتر‌ها (راهبان‌ها يا مسيرياب‌ها) مشخص مي‌كنند كه اطلاعات از كدام مسير از يك كامپيوتر به كامپيوتر ديگر بروند.

آنها در واقع كامپيوتر‌هاي حرفه‌اي و قدرتمندي هستند كه پيغام‌هاي ما را مي‌فرستند و از طريق هزاران مسيري كه تعريف شده است انتقال پيغام را سرعت مي‌بخشند.

يك روتر (راهبان) دو وظيفه مجزا اما مرتبط با هم دارد:
- تضمين مي‌كند كه اطلاعات به جايي كه نبايد بروند، نروند.
- تضمين مي‌كند كه اطلاعات به مقصد مورد نظر برسد.

به دليل انجام اين كارها، روتر‌ها نقش بسيار موثري در نحوه ارتباط دو شبكه كامپيوتري ايفا مي‌كنند. روتر‌ها دو شبكه را به هم متصل مي‌كنند و اطلاعات ميان آن دو را رد و بدل مي‌كنند. آنها همچنين از شبكه‌ها در برابر انتقال بي‌مورد اطلاعات محافظت مي‌كنند. بدون توجه به تعداد شبكه‌ها،‌ طرز كار روتر‌ها بدون تغيير باقي مي‌ماند.

از آنجا كه اينترنت از ده‌ها هزار شبكه مختلف تشكيل شده است، استفاده از روتر‌هادر آن ضروري است.

بك‌بُن‌ها

اولين بك‌بُن دنيا در سال 1987 توسط بنياد ملي علم آمريكا (NFS) درست شد. اين بك‌بُن كه NSFNET نام داشت يك خط T1 بودكه 170 شبكه كوچك‌تر را به هم متصل مي‌كرد و با سرعت انتقال 1.554 مگا بايت در ثانيه كار مي‌كرد. يك سال بعد NSF با همكاري IBM و MCI بك‌بُن T3 (45 مگا بايت بر ثانيه) ايجاد كرد.

بك‌بُن‌ها معمولا شاهراه‌هايي از جنس فيبر نوري هستند. اين شاهراه‌ها از چندين فيبر نوري در هم تنيده تشكيل شده‌اند تا ظرفيت انتقال داده‌هايشان بيشتر شود.

اين كابل‌ها با علامت OC مشخص مي‌شوند مانند: OC-3 ،OC-12 يا OC-48 . يك OC-3 توانايي انتقال 155 ميليون بايت را در ثانيه دارد در حالي كه يك OC-48 مي‌تواند 2488 ميليون بايت(2.488 گيگا بايت) را درثانيه انتقال دهد.

براي اين كه به سرعت بالاي بك‌بُن‌هاي مدرن پي ببريم كافي است آنرا با مودم‌هاي معمولي 56K مقايسه كنيم كه 56000 هزار بايت را در ثانيه منتقل مي‌كنند.

امروزه شركت‌هاي بسياري وجود دارند كه بك‌بُن‌هاي با ظرفيت بالاي خود را دارند و به نقاط اتصال متفاوتي در سراسر جهان متصل‌اند. در اين حالت هر كاربر اينترنتي، بدون توجه به موقعيت جغرافيايي‌اش و شركتي كه از آن براي اتصال به اينترنت استفاده مي‌كند مي‌تواند با هر كاربر ديگري در زمين به راحتي صحبت كند.

اينترنت موافقت‌نامه‌اي تو در تو و بسيار عظيم بين شركت‌ها است تا به صورت مجاني با هم ارتباط برقرار كنند.

پروتكل اينترنتي: نشاني‌هاي IP

هر كامپيوتري در اينترنت يك شماره اختصاصي دارد كه به آن نشاني IP مي‌گويند.

IP علامت اختصاري پروتكل اينترنتي ‌است؛ زباني كه كامپيوترها به ‌وسيله آن با هم ارتباط برقرار مي‌كنند. يك پروتكل، راه از پيش تعريف شده‌اي است كه هرگاه كسي مي‌خواهد از يك سرويس استفاده كند، از طريق آن وارد عمل مي‌شود.

اين «استفاده كننده» (كاربر) در اين جا مي‌تواند يك شخص حقيقي‌ و يا يك برنامه مثل نرم افزارهاي استفاده كننده از اينترنت باشد.

يك IP معمولا بدين شكل است:

38.113.162.42

ما انسان‌ها براي اينكه اين نشاني‌ها را راحت حفظ كنيم، آنها را به صورت بالا مي نويسي (كه البته اين هم راحت نيست) اما كامپيوترها به صورت باينري يا با هم ارتباط برقرار مي‌كنند‌ و نشاني IP بالا به زبان باينري بدين شكل است:

100110.111001.10100010.101010

به عدد چهار بخشي موجود در IP اوكتتز(اوكتتز از ريشه عدد هشت يوناني گرفته شده است) گفته مي‌شود چون هر كدام از آنها در صورت تبديل به فرم باينري (دو دوئي) هشت موقعيت دارند. اگر اين موقعيت‌ها را به هم اضافه كنيم مي‌شود 32 و دليل اين كه به نشاني‌هاي IP اعداد 32 بايتي مي‌گويند همين است.[چطور بيت و بايت كار مي‌كند؟]

از آن جا كه هر كدام از اين موقعيت‌ها در سيستم باينري مي‌توانند دو حالت داشته باشند (صفر يا يك)، تعداد نهايي حالات تركيب آنها در اوكتتز، 232 يا 4,249,967,296تعداد منحصر به فرد است.

در ازاي تقريبا 4.3 ميليارد تركيب محتمل، اعداد خاصي به عنوان نشاني‌هاي ‌IP مشخص انتخاب شده‌اند.

براي نمونه، نشاني 0.0.0.0 براي شبكه‌هاي پيش‌فرض در نظر گرفته شده است و نشاني 255.255.255.255 براي broadcastها.

اوكتتز‌ها به جز جدا كردن اعداد كار ديگري هم دارند. از آنها براي ساخت كلاس‌هايي از IP ها استفاده مي‌شود كه مي‌توانند در موارد خاص تجاري، دولتي و ... استفاده شوند.

اوكتتز‌ها به دو بخش نت(Net) و هاست(Host) تقسيم مي‌شوند.بخش نت هميشه اولين اوكتتز را در بر مي‌گيرد و از آن براي يشناسايي شبكه‌اي كه كامپيوتر به آن تعلق دارد استفاده مي‌شود. هاست(كه گاهي به آن Node هم گفته مي‌شود) كامپيوترهاي حقيقي را در شبكه مشخص مي‌كند. بخش هاست هميشه آخرين اوكتتز را در بر مي‌گيرد.

پروتكل اينترنت: سيستم نام دامنه

وقتي كه اينترنت در دوران ابتدايي‌اش به سر مي‌برد، از تعداد كمي كامپيوتر كه بوسيله مودم‌ها و خطوط تلفن با هم در ارتباط بودند، تشكيل شده بود.

در آن زمان براي اين كه ارتباط بين دو كامپيوتر برقرار شود كاربران بايد IP كامپيوتري را كه مي‌خواستند با آن ارتباط برقرار كنند تهيه مي‌كردند. براي نمونه نشاني IP يك كامپيوتر 216.27.22.162 بود و كاربر براي برقراري ارتباط با آن بايد آن را تهيه مي‌كرد. در اوايل اين كار چندان سخت نبود اما با گسترش استفاده‌كنندگان اينترنت، تهيه IP ديگران ديگر غير ممكن شد.

اولين راه‌حل يك تكست فايل ساده بود كه توسط مركز اطلاعات شبكه‌ها تهيه شد و نام‌ها را به نشاني‌هاي IP هدايت مي‌كرد. به زودي اين فايل به قدري كند و ناكارآمد شد كه نمي‌شد آن را مديريت كرد. در سال 1983، دانشگاه وييسكانسين سيستم نام‌ دامنه (DNS) را ابداع كرد كه نام‌هاي تكست را به صورت خود‌كار به نشاني‌هاي IP هدايت مي‌كرد.

URL ؛ مكان‌نماي يكسان منبع (نشاني سايت)

وقتي كه شما از اينترنت استفاده مي كنيد يا يك ميل مي‌فرستيد، از يك نام دامنه استفاده مي‌كنيد كه اين كار را براي شما انجام مي‌دهد.

براي نمونه نشاني سايت نام دامنه سايت را در بر دارد. همين نام دامنه در سايت هم وجود دارد. هر بار كه ما از يك نام دامنه استفاده مي‌كنيم، از سرورهاي نام‌هاي دامنه (DNS) استفاده مي‌كنيم كه نام‌هاي دامنه قابل خواندن براي انسان را به IPهاي قابل فهم براي ماشين تبديل مي‌كند.

نام‌هاي دامنه سطح بالا كه به آنها دامنه‌‌هاي سطح اول هم گفته مي‌شود اين‌ها هستند: .COM، .ORG ، .IR، .NET ، .EDU و .GOV.

چند سايت معروف كه از دامنه .COM استفاده مي‌كنند اين‌ها هستند:

• Google
• Yahoo
• Microsoft

هر نامي در دامنه سطح بالاي COM. بايد منحصر به فرد باشد. كلمه هميشگي سمت چپ مثل WWW ، نام ميزبان است كه نام يك ماشين خاص (با يك IP خاص) را در يك دامنه مشخص مي‌كند.

يك دامنه داده شده مي‌تواند به صورت بالقوه نام ميليون‌ها هاست(ميزبان) را تا زماني كه در آن منحصر به فرد هستند در بر بگيرد.
سرور نام‌ ‌اي دامنه (DNS)، درخواست‌ها را از برنامه‌ها و ديگر سرورهاي نام‌ دريافت مي‌كنند تا نام‌هاي دامنه را به نشاني‌هاي IP تبديل كنند.

وقتي كه يك درخواست به سرور نام‌دامنه وارد مي‌شود، سرور يكي از چهار كار زير را بر روي آن انجام مي‌دهد:

1- با يك نشاني IP به آن جواب مي‌دهد چون نشاني IP دامنه درخواست شده را مي‌داند.
2- با ديگر سرور‌هاي سيسم نام‌ دامنه تماس مي‌گيرد و سعي مي‌كند نشاني IP نام درخواست شده را پيدا كند. البته سرور شايد چندين بار اين كار را انجام دهد.

3- امكان دارد بگويد: من نشاني IP دامنه‌اي كه شما خواسته‌ايد ندارم اما نشانيIP سرور ديگري را به شما مي‌دهم كه نشاني‌هاي بيشتري از من مي‌داند.

4- يك پيغام ارور(Error) مي‌فرستد، چون دامنه درخواست شده يا وجود ندارد يا ديگر اعتبار ندارد.

براي درك اين پروسه بهتر است به اين نمونه توجه كنيد:

فرض كنيد شما نشاني سايت را در مرورگر خود تايپ مي‌كنيد. مرورگر براي يافتن نشاني IP به يك سرور نام‌ دامنه(DNS) مراجعه مي‌كند. اين سرور هم جستجو را با تماس با يكي از روت سرور‌ها(سرورهاي اصلي) آغاز مي‌كند.

روت سروها نشاني‌هاي IP تمام DNS سرورها را كه با دامنه‌‌هاي سطح بالا (.COM ،.NET ،.IR و... ) كار مي‌كنند دارند. سرور DNS شما از روت‌ سرور سايت را مي‌خواهد. اگر روت سرور اين IP را نداشته باشد مي‌گويد:

«من IP درخواست شما سايت را ندارم اما IP سرور دامنه‌‌هاي .IR را به شما مي‌دهم».

آن وقت سرور نام دامنه شما، يك درخواست به سرور دي‌ان‌اس‌ .IR مي‌فرستد و از آن مي‌پرسد كه آيا نشاني IP براي سايت مي‌شناسد يا نه. سرور DNS دامنه‌هاي IR، نشاني‌هاي IP سرور نامي را كه با دامنه سايت در ارتباط‌ هستند مي‌شناسند، به همين خاطر درخواست شما را به آنها ارجاع مي‌دهد.

سرور نام شما سپس به سرور دي‌ان‌اس سايت مراجعه مي‌كند و مي‌پرسد كه آيا اين سرور DNS ، نشاني IP سايت را مي‌شناسد يا نه.

اين سرور قطعا نشاني IP مورد درخواست ما را دارد بنابر اين آن‌را به سرور DNS ما مي‌‌دهد. اين سرور هم آن را به مرورگر ما مي‌دهد و مرورگر براي دريافت يك صفحه وب از سايت به سرور مراجعه مي‌كند.

يكي از كليدهاي موفقيت در انجام چنين كاري افزونگي تكرار و فراواني است. در هر سطح چندين سرور DNS وجود دارد و هر گاه يك درخواست به جواب نرسد چندين سرور ديگر براي رسيدن به جواب وجود دارد. كليد ديگر cashing است.

وقتي كه يك سرور DNS يك درخواست را به جواب مي‌رساند، نشاني IP دريافت شده را ذخيره مي‌كند. و وقتي كه يك درخواست دامنه .IR را به يك روت سرور ارجاع مي‌دهد، نشاني IP سروري را كه IP دامنه‌هاي .IR را دارد ذخيره مي‌كند تا دفعه بعد كه دوباره درخواستي براي نشانيIP دامنه .IR دريافت كرد بدون واسطه روت سرور به همين سرور DNS مراجعه كند.

سرور DNS اين كار را مي‌تواند براي هر درخواست انجام دهد و cashing به آن اين اجازه را مي‌دهد كه از جستجو‌هاي بي‌مورد دست بردارد.

سرورهاي DNS روزانه به ميلياردها درخواست پاسخ مي‌دهند و وجود آنها براي عملكرد روان اينترنت بسيار ضروري است.

اين حقيقت كه اين مراكز اطلاعاتي بسيار گسترده و پراكنده به اين خوبي و البته به دور از چشم ما كار مي‌كنند، گواه طراحي بي‌نظير آنهاست.

كلاينت‌ها و سرورها

سرورها دسترسي يه اينترنت را براي ما ميسر مي‌كنند. تمام ماشين‌هاي موجود در اينترنت يا سرور هستند يا كلاينت. سرورها دستگاه هايي هستند كه به ديگر ماشين‌ها سرويس ارائه مي‌دهند و ماشين‌هايي كه از آنها براي برقراري ارتباط با سرورها استفاده مي‌شود كلاينت هستند.

در فضاي اينترنت، اين سرور‌هاي وب،‌ سرورهاي ايميل، سرورهاي Ftp و ديگر سرورها هستند كه نيازهاي ما براي ايجاد ارتباط را برطرف مي‌كند.

وقتي كه شما مي‌خواهيد به سايت متصل مي‌شويد تا يك صفحه را بخوانيد، از يك كلاينت (كامپيوتري كه پشت آن نشسته‌ايد) استفاده مي ‌كنيد.

در واقع ابتدا به سرور وب سايت دسترسي پيدا مي‌كنيد؛ ماشين سرور صفحه‌اي را كه شما درخواست كرده‌ايد پيدا مي‌كند و برايتان مي‌فرستد. كلاينت‌هايي هم كه به يك ماشين سرور متصل مي‌شوند همين كار را با يك منظور مشخص انجام مي‌هند؛ يعني درخواست‌هايشان را به يك نرم افزار مشخص سرور كه در يك ماشين سرور فعال است هدايت مي‌كنند.

هر سرور يك نشاني Ip ثابت دارد كه به ندرت تغيير پيدا مي‌كند. در مقابل يك كامپيوتر خانگي كه از طريق مودم شماره‌گيري مي‌كند هر بار كه به Isp متصل مي‌شود يك نشاني Ip دريافت مي‌كند.

اين Ip تا هنگامي كه شما به اينترنت وصل هستيد منحصراً در اختيار شماست اما هر بار كه به يك Isp متصل شويد، يك Ip جديد دريافت خواهيد كرد. بدين ترتيب Isp به جاي اين كه هر مشتري را با يك Ip بشناسد، هر مودم را با يك Ip مي‌شناسد.

پورت‌ها

وقتي‌ كه يك كلاينت به وسيله يك پورت به يك سرويس متصل مي‌شود، از يك پروتكل مشخص استفاده مي‌كند. پروتكل‌ها معمولاً به صورت تكست هستند و به سادگي تعريف مي‌كنند كه چگونه كلاينت‌ها و سرورها با هم ارتباط برقرار مي‌كنند. هر وب سرور در اينترنت پروتكل انتقال تكست‌هاي هايپر (http) را مي‌شناسد.

اجزايي كه طرز كارشان در اين گزارش معرفي شدند (شبكه‌ها، روتر‌ها [راهبان‌ها]، نقاط دسترسي شبكه[nap]، سيستم نام‌‌هاي دامنه[dns] و سرورهاي پرقدرت)، جيزهايي هستند كه ما براي دسترسي به اينترنت به آنها نياز داريم.

نكته جالب در مورد آنها اين است كه اين سيستم‌هاي عريض و طويل دسترسي ما به اينترنت را تنها در چند ميليونيوم ثانيه امكان‌پذير مي‌كنند.

اين اجزا در دنياي مدرن بسيار مهم هستند چرا كه بدون آنها دسترسي به اينترنت ممكن نيست و دنياي بدون اينترنت هم براي بسياري از ما معنايي ندارد

امروزه فن آوری اطلاعات کاربردهای بسیاری در کتابخانه ها و مراکز اطلاع رسانی یافته است که یکی از کاربردهای مهم آن در کتابخانه ها به ویژه کتابخانه های تخصصی شرکت ها و سازمان های مختلف، استفاده از شبکه های رایانه ای به خصوص شبکه اینترانت می باشد. در حوزه فن آوری اطلاعات، اینترانت ها تحولی مهم در عصر حاضر به شمار می آیند. مفهوم اینترانت از اینترنت و به عنوان گامی طبیعی در راه تحول آن حاصل آمده است. همان TCP/IP یا به عبارتی همان الگوی خدمات دهنده/ خدمات گیرنده وب در اینترانت نیز استفاده می شود. به طور خلاصه، ویژگی های منحصر بفرد اینترانت مثل صرفه جویی در هزینه و زمان، تمرکز اطلاعات، ایجاد امکان اشتراک و سازماندهی اطلاعات از طریق صفحات وب، بهره گیری از آن برای انتشار منابع اطلاعاتی سازمان و غیره سبب شده است تا در بین سازمان ها عمومیت یافته است. این مقاله، ابتدا به تعریف اینترانت و بیان قابلیت ها و مزایای آن می پردازد. پس از آن به برخی از راه های تأمین امنیت آن اشاره می نماید و در ادامه در رابطه با استفاده های کتابداران از اینترانت و کاربردهای آن در کتابخانه ها بحث می کند.
ما در دورانی زندگی می کنیم که شتاب تغییرات از توان بسیاری از انسانها و نهادها و سازمانها برای تطابق با این دگرگونی ها پیشی گرفته است. در عصر اطلاعات و دوران گسترش شتابناک «چند رسانه ایها»، «اینترنت»، «اینترانت» و«اکسترانت» ما سعی داریم که با استفاده از این ابزار سطح بهره وری را در همه زمینه ها از جمله در زمینه مسائل اقتصادی افزایش دهیم.
استفاده از فن آوری های جدید یکی از راههای ارتقای بهره وری می باشد و یکی از فن آوری های جدید و پر شتاب عصر حاضر، فن آوری شبکه های رایانه ای است.
شبکه های رایانه ای از طریق اشتراک منابع امکان استفاده بهینه از منابع محدود را برای شرکتها و سازمانها فراهم می نمایند و ایجاد ارتباطات از طریق این شبکه ها موجب تسهیل فعالیت ها و تسریع گردش امور جاری آنها می شود.
امروزه شبکه های رایانه ای پایه و اساس بسیاری از فعالیت های اجتماعی و اقتصادی شده اند ولی یکی از عمده ترین مسائل در استفاده از فن آوری شبکه، انتخاب درست و بهینه آن می باشد تا از تحمیل هزینه های نابجا و استفاده ناکارآمد از فن آوری جلوگیری شود. شبکه اینترانت مناسب ترین شبکه برای یک شرکت یا سازمان می باشد که این امکان را فراهم می نماید که همزمان با پاسخگویی به نیازهای درون شرکت، هماهنگ با تغییرات تکنولوژیک جهانی و رشد سریع شبکه جهانی اینترنت باشد و بتوان از این شبکه برای ارتباطات هر چه وسیع تر نیز در موقع خود استفاده کرد.

تعریف اینترانت

به زبان ساده، اینترانت اصطلاحی توصیفی است که به شبکه داخلی سازمان هایی اطلاق می شود که از خدمات اینترنت از قبیل شبکه جهان گستر وب، پروتکل انتقال فایل[۲]، گوفر[۳]، صندوق پست الکترونیکی[۴]، گروههای خبری[۵]، گفتگوی اینترنتی[۶] و کنفرانس های صوتی و تصویری بهره می گیرند اما با حد و مرزهای فیزیکی و فرآیندهای داخلی و ویژه سازمان منطبق شده اند، به طوری که اطلاعات قابل اعتماد و سودمندی را فقط برای کارکنان آن سازمان و نه برای جامعه اینترنت فراهم می آورند (گیلوری، ۱۳۷۸، ص ۱۰۹).
به عبارت دیگر در یک جمله ساده می توان گفت که اینترانت یک اینترنت خصوصی است.

تاریخچه اینترانت

اینترانت تاریخچه جداگانه ای ندارد چرا که یکی از دستاوردهای اینترنت به شمار می رود و در واقع چند سالی پس از آنکه اینترنت در دهه ۷۰ میلادی شکل یک شبکه گسترده جهانی را به خود گرفت و در اوایل دهه ۹۰ میلادی به ساختار گسترده خود تبدیل شد و عصر اطلاعات را به واقعیت نزدیکتر کرد، اینترانت و اکسترانت نیز در این عرصه به ظهور رسیدند.
در ایران نیز به طور دقیق مشخص نیست که از چه سالی استفاده از اینترانت آغاز شده است. در این رابطه بابایی و دیگران (۱۳۷۸) اظهار می دارند که به گفته محسنی نیا، مسئوول سابق واحد مهندسی شبکه اداره کل آمار و اطلاعات وزارت کشاورزی، این وزارتخانه که از جمله مؤسسات پیشرو در این زمینه است، از سال ۱۳۷۴ توانسته است از خدمات شبکه جهانی اینترنت استفاده نماید. سپس اداره کل آمار و اطلاعات این وزارتخانه با ایجاد اینترانت توانسته است اطلاع رسانی و ارائه خدمات به متقاضیان و کارکنان را با روشی آسان و سریع انجام دهد. در این شبکه خدمات اطلاعاتی از جمله اخبار و رویدادها، آمار کتابهای موجود در کتابخانه اداره کل آمار و اطلاعات، و ارتباط با سایت های کشاورزی مرتبط ارائه می شود. علاوه بر این تصاویری از دیدنی های ایران همراه با موسیقی نیز قابل استفاده است. در همین زمینه، نقیب زاده مشایخ- رئیس سابق انجمن انفورماتیک ایران- می گوید: «شاید اطلاع دقیقی در مورد اینکه اولین اینترانت در کشور ما کجا و در چه سازمانی نصب شده است وجود نداشته باشد اما تا جایی که من اطلاع دارم اولین اینترانت «جامع» ایران در دی ماه ۱۳۷۵ در معاونت پژوهشی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی نصب و راه اندازی شده است. این سیستم که موسوم به شبکه ملی بهداشتی و زیست پزشکی کشور است، یک سیستم بزرگ اطلاع رسانی می باشد که تماماً در محیط یکپارچه وب و به صورت دو زبانه عمل می کند».

قابلیتهای یک اینترانت

یک اینترانت می تواند از قابلیتهای زیر برخوردار باشد:
▪ به اشتراک گذاشتن اسناد و مدارک
▪ ارائه خدمات اینترنت
▪ پیام رسانی
▪ دسترسی مطمئن
▪ جستجو و بازیابی
▪ امکان دسترسی آسان
▪ مبتنی بودن بر پایگاه داده ها و بانک های اطلاعاتی

ایجاد یک اینترانت

ایجاد یک شبکه اینترانت شباهت بسیاری به ایجاد یک وب سایت دارد تنها فرق آن این است که در اینترانت به ابزاری جهت محدود نمودن دسترسی، تنها برای اعضای شرکت یا سازمان نیز نیاز است چون TCP/IP قابلیت بالقوه دسترسی به سرویس دهنده شما را به همه افراد استفاده کننده از اینترنت می دهد. برای استفاده از یک شبکه اینترانت ابتدا باید به اینترنت وصل شد و سپس شبکه اینترانت را از طریق زیر راه اندازی نمود:
۱) ثبت سایت
۲) طراحی صفحات
۳) برنامه نویسی وتهیه بانک های اطلاعاتی
۴) ایجاد ارتباط بین صفحات و بانک های اطلاعاتی

اندازه و گستردگی اینترانت

اندازه و گستردگی عامل مهمی در طراحی شبکه است اما تاثیری در ارتباطات مجموعه سرویس گیرندگان که پیکره اصلی اینترانت را تشکیل می دهند، ندارد. هیچ چیز شما را به محدود کردن شبکه وب در یک ساختار نزدیک به هم و فشرده و لزوماً یکپارچه در محیط بسته نمی کند. به هر اندازه ای که امکانات و شرایط شما اجازه می دهد، یک اینترانت می تواند بزرگ باشد.

بهترین نرم افزار یک اینترانت

اینترانت ها می توانند از هر نرم افزاری برای ارتباطات TCP/IP استفاده کنند، اما عملی ترین راه دسترسی به اینترانت استفاده از وب و مرورگر[۷] می باشد چرا که آنها از مزیت های اینترنت همچون استقلال سیستم عامل و حداقل نیازهای نصب و راه اندازی برخوردارند. نرم افزارهایی که از رابط مرورگر استفاده می کنند، برای ده ها میلیون کاربر در سطح جهانی یا هزاران کاربر در درون شرکت یا سازمان قابل استفاده می باشند. همچنین شرکتها و سازمان هایی که از این قبیل برنامه ها استفاده می کنند ناچار به نصب نرم افزارهای اضافی بر روی رایانه های کاربران نمی باشند (حسن زاده، ۱۳۷۷).
از نظر بنزینگ (۱۳۷۸) یکی از مزایای مهم این دسترسی، عدم محدودیت آن به موقعیت فیزیکی و محلی است. استفاده کنندگان می توانند از ساختمان های مختلف شرکت یا سازمان یا از یک کنفرانس در شهر دیگر یا هر مکانی که امکان دسترسی به اینترنت وجود دارد، به شبکه اینترانت وصل شوند.

راههای تامین امنیت شبکه اینترانت

همانطور که اشاره شد، چون TCP/IP قابلیت بالقوه دسترسی به سرویس دهنده شما را به همه افراد استفاده کننده از اینترنت می دهد، نیاز به ابزاری برای محدود کردن دسترسی می باشد. بدین منظور باید از اجزایی به نام «دیوارآتش»[۸] برای برقراری امنیت شبکه اینترانت استفاده نمود. بابایی و دیگران (۱۳۷۸) در مقاله خود به روش های زیر برای تامین امنیت شبکه اینترانت و کنترل دسترسی افراد مختلف اشاره می کنند:

روش شناسایی:

این روش متداول ترین روش برقراری امنیت شبکه می باشد که در سیستم به کاربران «نام کاربر»[۹] و «کلمه عبور»[۱۰] اختصاص داده می شود تا کاربران برای ورود به سیستم و استفاده از اطلاعات و خدمات آن از نام کاربر و کلمه عبور مخصوص به خود استفاده کنند. به عبارتی افراد برای ورود دارای نوعی مجوز هستند و به کسانی که دارای مجوز نباشند اجازه عبور داده نخواهد شد.

روش رمز کردن اطلاعات:

در این روش اطلاعات رمزگذاری شده و به گونه ای دستکاری می شود که تنها افراد مجاز، توانایی خواندن آنها را داشته باشند. برای این کار نرم افزارهای مختلفی وجود دارد از جمله نرم افزاری که از الگوریتم های ریاضی بسیار پیچیده برای رمزگذاری استفاده می کند. در این سیستم از دو کلمه عبور عمومی و اختصاصی استفاده می شود. کلمه عبور عمومی نقش قفل را دارد و برای رمز کردن اطلاعات از آن استفاده می شود. از کلمه عبور اختصاصی برای بازگشایی اطلاعات استفاده می گردد. بنابراین تنها، کاربری که کلمه عبور اختصاصی را دارد قادر است اطلاعات را بازگشایی کرده و به محتوای اصلی آن پی ببرد.
البته امکان شکسته شدن یا کشف این کلمه های عبور وجود دارد. بنابراین سعی بر این است تا در ایجاد این کلمه های عبور از تعداد بیت های بیشتری استفاده شود. این کار باعث خواهد شد تا رمزگشایی توسط افراد غیرمجاز مشکل تر شود. برای مثال، اگر یک کلمه عبور ۴۰ بیتی داشته باشیم مدت زمانی که طول می کشد تا این کلمه عبور رمزگشایی شود یا اصطلاحاً شکسته شود، ۲۴ ساعت خواهد بود. بنابراین با استفاده از این ابزار می توان اطلاعات را به صورت رمز در آورد و آنها را ایمن کرد و با این اطمینان که افراد غیرمجاز به آسانی توانایی استفاده از آنها را ندارند، اطلاعات مورد استفاده قرار گیرد.

رابطه اینترانت با اکسترانت

امروزه از به هم پیوستن اینترانت ها، شبکه های گسترده اکسترانت[۱۱] ایجاد می شود. بنا به تعریف «اکسترانت» عبارت است از مجموعه ای از اینترانت ها که توسط هر یک از روش های ارتباطی نظیر Dial up، ارتباط فیزیکی مستقیم، ماهواره، شبکه مخابراتی و غیره به یکدیگر متصل هستند . با استفاده از اکسترانت ها، شرکت ها و سازمان های مختلفی می توانند دفاتر مختلف خود را در یک شهر یا کشور با استفاده از روش های گوناگون ذکر شده فوق به همراه روش های امنیتی محدود وکنترل شده مرتبط سازند. با این روش کاربران مجاز می توانند از راه های دور با مجوزهای مربوطه از شبکه استفاده کنند. برای مثال شرکت فورد دارای اکسترانتی است که ۱۵۰۰۰ فروشنده را در نقاط مختلف به یکدیگر ارتباط می دهد (کامینگس[۱۲]، ۱۹۹۷).
در حقیقت شبکه های اینترانت و اکسترانت همانند شبکه های محلی و گسترده(LAN وWAN) ولی با مشخصات خاص خود می باشند

اینترانت و کتابداران

با به کار گیری اینترانت ها می توان اطلاعات را به صورت الکترونیکی به اشتراک گذاشت. در حقیقت اینترانت ها روشی مؤثر برای انتقال و حفظ اطلاعات هستند و ارتباطات و همکاری های بین سازمانی را تسهیل می نمایند. اینترانت ها برای نگهداری اطلاعاتی که روز آمد کردن آنها در حالت چاپی دشوار است، بسیار مناسب می باشند. کتابداران می توانند با استفاده از اینترانت- که از استانداردها و ابزار موجود بر روی اینترنت که به سادگی در دسترس می باشد و سبب موفقیت جهانی این شبکه گردیده است- به ایجاد ارتباطات مؤثر درون سازمانی و همچنین آرشیو نمودن اطلاعات مهم بپردازند. کتابدارانی که با ابزار و فنون استفاده از اینترنت آشنا هستند، برای برآوردن نیازهای خود می توانند از اینترانت استفاده نمایند. همچنین می توان از اینترانت برای اشاعه و توزیع اطلاعات لوح های فشرده[۱۳] استفاده کرد. کتابداران می توانند با استفاده از اینترانت، دسترسی شبکه ای به لوح های فشرده را فراهم نمایند تا استفاده کنندگان بتوانند به طور همزمان از آنها استفاده کنند.
علاوه بر این، کتابداران می توانند از شبکه اینترانت به عنوان یک تابلوی اعلانات[۱۴]پیوسته برای ارسال مدارک و ارائه مقررات و خط مشی کتابخانه استفاده کنند و مدارک امانتی، وضعیت درخواست امانت بین کتابخانه ای و دسترسی به پایگاه های اطلاعاتی تجاری را بر روی شبکه اینترانت ارائه کنند (نوتس[۱۵]، ۱۹۹۹ ).

کاربرد اینترانت در کتابخانه ها

استفاده از فن آوری های اطلاعاتی باعث افزایش توانایی کتابخانه ها در سازماندهی و اشاعه اطلاعات می شود. همچنین فن آوری اطلاعات سرعت دسترسی به اطلاعات را افزایش می دهد و دسترسی از راه دور و دسترسی تمام وقت به اطلاعات را میسر می سازد. برخی از مزایای به کار گیری فن آوری اطلاعات در کتابخانه ها و مراکز اطلاع رسانی عبارت است از: افزایش دسترسی به منابع، بهبود خدمات موجود، ارائه خدمات جدید و برجسته کردن وجهه کتابخانه (کریزمن[۱۶]، ۱۳۸۴). در حوزه فن آوری اطلاعات، اینترانت ها تحولی مهم در عصر حاضر به شمار می آیند. برخی از کاربردهای اینترانت در کتابخانه ها عبارت است از:

۱) ارائه پیوسته اسناد و مدارک شرکت ها و سازمان ها
گزارش های سالانه، خبرنامه ها، فهرست های تلفنی، نشانی های پستی، راهنماها و روش های کاری را می توان از طریق اینترانت در دسترس همگان قرار داد. مباشری (۱۳۷۷) مزایای زیر را برای این رویکرد نسبت به نگهداری اسناد چاپی و کاغذی بیان می کند:

▪ توزیع آسان: از آنجا که اسناد و مدارک به صورت الکترونیکی نگهداری می شود و در دسترس می باشد، توزیع نفر به نفر آنها ضرورتی ندارد و هر وقت کسی به سندی احتیاج داشته باشد به وسیله یک مرورگر می تواند نسخه الکترونیکی را دریافت نماید.

▪ ارزانی چاپ: کاربران تنها اوراقی را که نیاز دارند و یا قسمت هایی از یک سند را بر روی کاغذ چاپ می کنند و از این رو در هزینه های مربوط به چاپ و کاغذ صرفه جویی می شود.

▪ سهولت تغییر: اسناد الکترونیکی را به سادگی می توان توسط یک ویرایشگر متن یا یک واژه پرداز تغییر داد یا اصلاح کرد.

▪ نگهداری متمرکز: تمام اسناد یک شرکت یا سازمان را می توان به صورت متمرکز در شبکه نگهداری کرد و از یک مکان به تمامی آنها دسترسی یافت.

▪ دسترسی گسترده: از آنجا که اسناد الکترونیکی قابل انتقال در شبکه می باشند، کاربران می توانند از هر جا به صورت آنی و بی درنگ[۱۷] به آنها دست یابند.

▪ سادگی جستجو: با افزودن ضمائم ویژه به اسناد الکترونیکی، امکان جستجوی آنها بر اساس کلیدواژه ها آسان می شود.

۲) دسترسی به موقع و روزآمد به گزارش های فنی و گزارش های مربوط به گردهمایی ها
کارکنان می توانند گزارش های فنی و گزارش های مربوط به گردهمایی ها را از طریق اینترانت مشاهده کنند. علاوه بر آن، برنامه های کاری کارکنان به راحتی از این طریق قابل بازبینی است و هر کسی بخواهد از حضور یک همکار یا ساعت یک کلاس آگاهی یابد، می تواند از این طریق مطمئن شود.

۳) ارائه فهرست کامل منابع موجود در کتابخانه
فهرست های کتابخانه ای از مهمترین ابزار بازیابی اطلاعات می باشد. کاربران می توانند از طریق شبکه اینترانت به فهرست پیوسته کتابخانه ها دسترسی یابند. برای مثال «شرکت فن آوری نفتی چورون»[۱۸] فهرست کامل کتابخانه خود را که بالغ بر ۲۰۵۰۰۰ مدرک و ۴۶۰۰۰ گزارش فنی می باشد بر روی اینترانت شرکت قرار داده است که تنها برای کارکنان شرکت قابل دستیابی است. این فهرست از طریق فیلدهای مؤلف، موضوع و فیلد آزاد قابل جستجو می باشد. وقتی که یک استفاده کننده مدرک مورد علاقه¬¬¬¬¬ ی خود را بازیابی می کند، گزینه ای تحت عنوان«این کتاب را امانت بده»[۱۹] وجود دارد که با انتخاب آن، یک صفحه پست الکترونیکی باز می شود که فرد می تواند مشخصات خود را وارد و منبع مورد نظر را مشخص نماید و برای بخش میز امانت ارسال نماید. از آنجا، مدرک مورد نیاز بر روی یک سیستم تحویل مدرک داخلی قرار می گیرد تا در اختیار استفاده کننده قرار بگیرد (کامینگس، ۱۹۹۷).

۴) ارائه نشریات تخصصی و اخبار روزآمد بر روی شبکه
نشریات تخصصی مورد استفاده کاربران را می توان به صورت الکترونیکی برای استفاده همزمان توسط افراد مختلف بر روی شبکه قرار داد وهمچنین با کسب اخبار مهم و مرتبط از منابع الکترونیکی و چاپی و نشر آنها بر روی شبکه به ارائه خدمات آگاهی رسانی جاری پرداخت.

۵) ایجاد بخش سؤال های متداول (FAQ s)[۲۰]
کتابداران می توانند به این وسیله به سؤال هایی که به طور مکرر از طریق پست الکترونیکی یا سرویس چت پرسیده می شود، از طریق اینترانت به شیوه سریع و هماهنگ و صحیح پاسخ بدهند.

۶) ایجاد پیوندهای[۲۱] ساختار یافته به منابع اینترنتی مرتبط
کتابداران از نیازهای اطلاعاتی احتمالی استفاده کنندگان تا حدودی آگاهی دارند بنابراین می توانند مجموعه ای از سایت های مهم و پرمحتوای مرتبط با فعالیت های شرکت یا سازمان را در شبکه اینترنت جستجو کنند و آنها را از طریق پیوندهای ساختار یافته به منظور استفاده کاربران بر روی شبکه اینترانت قرار دهند و از این راه در هزینه های نسبتاً سنگین استفاده مجدد کاربران از شبکه اینترنت صرفه جویی نمایند (ساندرز[۲۲]، ۱۹۹۷).

۷) فراهم آوری امکان ملاقات مجازی افراد بر روی شبکه
یکی از کاربردهای مهم اینترانت امکان ملاقات مجازی و گفتگوی افراد برروی شبکه اینترانت می باشد. حتی می توان ملاقات مجازی و گفتگوی افرادی را که در مکان های پراکنده مثل شعبات کتابخانه حضور دارند، نیز فراهم نمود.

۸) توزیع نرم افزارهای کاربردی بر روی شبکه
کتابداران می توانند جهت توزیع نرم افزارهای کاربردی از اینترانت استفاده کنند که موجب صرفه جویی در وقت و نیروی کار می گردد. کتابداران می توانند به جای اینکه این نرم افزارها را بر روی لوح های فشرده نگهداری کنند، آنها را بر روی شبکه اینترانت ارائه کنند تا کاربران بتوانند به صورت پیوسته از آنها استفاده نمایند.

۹) ارائه مواد سمعی و بصری بر روی شبکه
مواد سمعی و بصری یکی از انواع مواد کتابخانه ای هستند که متاسفانه چندان مورد استفاده قرار نمی گیرند. کتابداران می توانند مواد سمعی و بصری را به صورت فایل های رایانه ای بر روی شبکه اینترانت قرار بدهند تا کاربران بتوانند با استفاده از نرم افزارهای مخصوص از آنها استفاده کنند. ویدئوها و برنامه های آموزشی نیز می توانند از این طریق ارائه شوند تا از مراجعه کارکنان به بخش مواد سمعی و بصری جهت استفاده از ویدئوها و نوارهای آموزشی جلوگیری شود و هر کس در وقت مناسب خود از آنها استفاده نماید.
همچنین بانک های اطلاعاتی پیوسته که مورد استفاده بسیار زیاد کارکنان قرار می گیرند، می توانند از طریق شبکه اینترانت در دسترس آنها قرار بگیرند.

نتیجه گیری

استفاده از فن آوری اطلاعات باعث افزایش بهره وری بسیاری از شرکت ها و سازمان های مختلف می شود. در میان شبکه های رایانه ای، شبکه های اینترانت مناسب ترین شبکه برای یک شرکت یا سازمان می باشند چون در عین حال که با شبکه جهانی اینترنت سازگار هستند و از استانداردهای آن استفاده می کنند، با ارائه خدمات مختلف به کارکنان یک شرکت می توانند نیازهای اطلاعاتی آنها را برآورده کنند. در حقیقت انگیزه و هدف اصلی از نصب شبکه های اینترانت، تسهیل ارتباطات و به اشتراک گذاشتن منابع می باشد خصوصاً به اشتراک گذاشتن منابع اطلاعاتی یکی از دلایل عمده استفاده از اینترانت ها می باشد.
شبکه اینترانت یک روش مناسب برای توزیع اطلاعات توسط کتابخانه ها است. با توجه به حجم عظیم منابع اطلاعاتی موجود در سازمان ها، کارمندان نیاز دارند که به اطلاعات مختلف همانند تغییر سیاست ها و خط مشی ها، اطلاعیه ها، بخش نامه ها، دستنامه های آموزشی، اطلاعات تخصصی، نشریات عمومی و تخصصی واخبار پیش از کهنه شدن اطلاعات دسترسی داشته باشند. کتابخانه ها می توانند با توجه به قابلیت امکانات چند رسانه ای، بسیاری از این اطلاعات را به صورت پیوسته بر روی شبکه اینترانت ارائه نمایند که ارائه الکترونیکی این اطلاعات از طریق شبکه اینترانت موجب می شود تا حجم عظیم منابع اطلاعاتی موجود با کمترین هزینه و تلاش و در کوتاه ترین زمان، در دسترس کارکنان سازمان قرار گیرد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: پی سی سیتی]

[مشاهده در: www.p30city.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 398]