نامه امام موسى صدر به جوانان همه چيز محفوظ مى ماند

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: نامه امام موسى صدر به جوانان همه چيز محفوظ مى ماند
آنچه مى خوانيد نامه صوتى امام موسى صدر خطاب به دكتر صادق طباطبايى است كه شب عزيمت به آلمان براى تحصيل روى نوار ضبط و همراه او شده است. به گزارش برنا به نقل از پرس تى وى، متن كامل نامه امام موسى صدر، بنيانگذار جنبش امل لبنان كه در واقع خطاب به همه جوانان است بدين شرح است: بسم الله الرحمن الرحيم صادق عزيز شب سه شنبه اى است كه تصور مى رود، فرداى آن ما را ترك كرده به سوى آلمان، يعنى كشورى كه تا حد زيادى فعاليت در آن در سرنوشت تو موثر است، بشتابى.حالت فعلى ما را كه مشاهده مى كنى: شبى است و نيمه شب، همه در خواب برفتند و شب از نيمه گذشت، ميزى، چراغى، اجتماعى و سيگار همايى! تصور مى كنى كه اين منظره، اين صدا و اين حالت، با گذشت امشب محو مى شود؟ ابدا! خود اين ضبط صوت بهترين سند و گوياترين شاهد براى ابدى بودن موجودات در اين جهان است. صداى من را اين ضبط صوت در خود ثبت مى كند و به همراه تو و در شبهاى تو و در روزهاى تو، به گوش تو فرو مى خواند. جهان ما ضبط صوت بزرگى است كه صداى ما، و هر كلمه اى كه از ما صادر مى شود، را ثبت مى كند. هر حالتى كه از ما به وقوع بپيوندد ضبط مى كند و هر عملى كه از ما صادر شود، در خود نگه مى دارد.در قرآن به اين آيه بر مى خوريم:« و ما تكون فى شان و ما تتلوا منه من قرآن و لا تعلمون من عمل الا كنا عليكم شهودا[۱]». همه افعال و اقوال و حالات، در كتاب الهى، يعنى اين ضبط صوت بزرگى كه همه چيز را در خود ضبط مى كند، مسجل و يادداشت مى شود. همه چيز محفوظ مى ماند تا روز حساب. مقصود من از روز حساب نه تنها حساب قيامت است و جزاى الهى! مقصود حساب زندگى نيز هست. تصور كنيم كه دو نفر راهى را مى پيمايند. اولى قدمى بر مى دارد و قدمى مى گذارد، گاهى مى خوابد و گاهى باز مى گردد، گاهى چرت مى زند و گاهى آرام مى رود. ديگرى ساعات خود را هدر نمى دهد و به سوى هدف خود مى شتابد. بديهى است كه دومى زودتر به مقصد مى رسد و اولى يا به هدف نمى رسد و يا ديرتر آيا مى توان شك كرد ساعاتى كه بر اين دو گذشته و حالاتى كه اين دو در اين ساعات داشته اند، در سرنوشت آنها بى تاثير است؟ چگونه مى توان فرض كرد گامى را كه يكى از اين دو تن در آن لحظه برداشته اند، در حساب آخر و در روز برداشت محصول بى اثر بوده است به طور كلى آنچه از ما صادر مى شود، آنچه مى گوييم و آنچه مى شنويم، مجسم و متبلور شده و به صورت جزاى اعمال در اين جهان و آن جهان به دست ما داده مى شود.آن روز است كه به تعبير قرآن مى گوييم: «ما لهذا الكتاب لا يغادر صغيره و لا كبيره الا احصاها[۲].» امتحانات خود نمونه زنده اى از حساب الهى است و همچنين شاهد صدقى بر نتيجه اعمال ما در سعادت زندگى ماست. تصور مى كنم كه دقت در اين بحث اگر با اقتناع توام باشد و اگر طغيان و عنفوان جوانى بر اين تفكر پرده اى نيندازد، با كمال وضوح مى بينيم، سفرى را كه با اين رنج براى تو فراهم شده است، ايامى را كه با نهايت تلخى بر خويشان تو مى گذرد، بسيار گرانبهاتر است از آنكه به هدر رود و يا در ترسيم آينده تو بى تاثير باشد.فكر مى كنم كه اگر ممكن بود كسى تمام عمر را به تلاش و فعاليت و به قدم برداشتن در راه حق و خير و صلاح صرف نمايد، حتما جز اين شيوه عقل و آيين منطق نبود. ولى چه بايد كرد كه انسان خسته مى شود. انسان نشاط هم لازم دارد. ولى به قدرى كه نمكى در طعام باشد، نه آنقدر كه غذا را شور كند! و نه آنقدر كه هدف از زندگى انس و تفريح باشد و درس چون آبى و چون صورتى و ماسكى بر زندگى انسان قرار گيرد. درباره رعايت مسائل دينى، تصور مى كنم همين مقدمه اى كه گفتم كافى باشد.مطالعه و رعايت صلاح ابدى همان قدر مهم است كه رعايت صلاح و سعادت آينده زندگى. و چه بسا سعادت ابدى بسيار پر اهميت تر از سعادت ۵۰ سال يا ۴۰ سال زندگى به حساب آيد. هر چند كه اين دو مصلحت با يكديگر تفاوتى ندارند. در دين اسلام دنيا و آخرت يك مفهوم و يك واحد را تشكيل مى دهند. در قرآن كريم به اين موضوع چنين اشاره شده است: «من عمل صالحا من ذكر و انثى و هو مومن فلنحيينه حياه طيبه و لنجزينهم اجرهم احسن ما كانوا يعملون[۳]». آنانكه رفتار نيك و ايمان به خدا دارند، زندگى گوارا و جزاى آخرت مطبوع در انتظار آنان است. دنيا و آخرت در نظر اسلام از هم جدا نيست. راه صحيح راهى است كه سعادت آينده انسان و سعادت ابدى او را در آن واحد، تحصيل كند.بسيار آسان است كه انسان راهى را كه مى رود، با قصد صالح به جاى آورد. همانطور كه روزى مى گفتم، انسان نقاط گوناگون و عناصر مختلفى در وجود خود دارد. اگر بتواند راهى را انتخاب كند كه تمام عناصر او ارضاء شود، آن راه موفقيت آميزتر است.چه با نيروى بيشتر و متمركزترى به سوى هدف مى شتابد. طبيعى است كه اگر از درس خواندن، كار كردن، مدرسه رفتن و حتى از خانه دار شدن و ادارى بودن قصد صالح داشته باشيم، همه اين كارها را مى توانيم در سلك عبادت قرار دهيم. عبادت به نماز و روزه منحصر نيست.پيغمبر اسلام به ابى ذر كه يكى از نزديك ترين صحابه اوست مى گويد: حتى در خواب و خوراك قصد قربت داشته باش. آرى خواب و خوراك از لوازم زندگى انسان است. سبب تامين نيرو براى انسان مى شود و موجب مى گردد كه انسان بتواند با نشاط بيشترى در راه خير، در راه صلاح مردم، در راه كمك به همنوع قدم بردارد. پس خواب و خوراكى كه با قصد قربت و با تصميم بر كار نيك انجام گيرد، عبادت است.سفر كردن براى تحصيل، اگر با قصد قربت و قصد خدمت به جامعه و همنوع و خانواده همراه باشد و اگر به قصد حفظ حيثيت انسان و تامين آسايش همنوعان صورت گيرد، جهاد در راه خدا محسوب مى شود.آنگاه اين قصد سبب مى گردد كه انسان در اين راه با دقت بيشترى قدم بردارد. چه بسا وجود اين قصد انسان را محدود مى كند، ولى راه موفقيت آميز تر و نتيجه بخش تر است. درآيه ديگر مى خوانيم: «يا ايها الذين آمنوا استجيبوا لله و للرسول اذا دعاكم لما يحييكم[۴].» دعوت پيغمبر را سبب زندگى شمرده است. با كمال تاسف متدينين امروز معتقدند كه دين فقط براى مرگ است.به اين سبب، جوانان كه تصور مى كنند دين با راه زندگى، با كار و كوشش و با تلاش براى تامين آينده هماهنگى ندارد، از دين اعراض مى كنند. در حالى كه به طور مسلم مى توان گفت، اسلام و يا هر دين خدايى، هيچ يك از غرائز اصلى و احتياجات ضرورى انسان را منع نكرده است! از خوردن و آشاميدن جلوگيرى نكرده است، بلكه گفته است، راه صحيح را براى خوردن و آشاميدن انتخاب كنيد! تجاوز نكنيد! افراط در خوردن نكنيد! عينا همان ترتيب را در غريزه جنسى انسان مشاهده مى كنيم. به هيچ وجه از اين غريزه منع نشده است. در اسلام جلوگيرى از اين غريزه و ساير غريزه هاى زندگى انسانى، رهبانيت ناميده شده و گفته شده است: «لا رهبانيه فى الاسلام». ليكن از تجاوز به ناموس غير و از افراط در اين امر منع شده است.اين غريزه نيز مانند خوردن و آشاميدن است. بهره بردن از زيبايى هاى زندگى، و بهره بردن از نعمت هاى الهى، به طور معقول و منطقى نه تنها بى اشكال است، بلكه در بسيارى از آثار وارد از اهل بيت ديده مى شود كه مرغوب و محبوب خداوند است.پس مى توان راهى را رفت كه بدن انسان لذت برد، روح انسان شاد باشد، افكار انسان آرامش يابد و در عين حال خويشان انسان خشنود باشند. چه امتيازى مى شود داد به كسانى كه يك قسمت بزرگ از وجود خود، يعنى فطرت خداجويى را كنار گذراند، و يا غرق در شهوات شوند، و يا از حريم اجتماع و زندگى اجتماعى كناره گيرند. درس بايد خواند، مرد اجتماع بايد بود در عين حال مرد ديندار هم مى توان بود ! همه اينها با هم جمع مى شوند. بلكه همه اينها يك راه است. آرامشى كه در نتيجه نماز، و رضايتى در نتيجه روزه، براى انسان حاصل مى آيد، نه تنها زحمت مختصرى كه در راه به پا داشتن اين عبادات مى كشد را جبران مى كند، بلكه آرامش، آسايش و نورى در قلب انسان پديد مى آورد، كه توفيق وى را در هدفهاى تحصيلى او نيز تامين مى كند. تصور مى كنم كه با كمال وضوح مى توان دريافت كه عبادات با تمرين، بسيار آسان مى شود.انسانى كه خاشع بود، با كمال سهولت به عبادات مختصرى كه از طرف خداوند بزرگ به او تكليف شده است، گردن مى نهد. آنچه مى توانم بر مطالب گذشته خود بيفزايم اين است، كه هرگاه اشكالى در يكى از بحثهاى دينى بر تو و يا براى يكى از دوستانت پيش آمد، با نهايت خوشوقتى آماده جواب دادن به آنها هستم. اصولا اين قسمت از مكاتبات را از بهترين وظايف خود مى دانم. تو خود مى دانى كه در هفته متجاوز از ۷ ساعت در مدارس اينجا و بيروت با جوانان سر و كله مى زنم. به آنها گفته ام كه در سالن را مى بنديم، و دهانها را مى گشاييم. آنچه مى توانيد سوال كنيد.و من آماده پاسخ دادن به آنها هستم. به نظر من، سعى در اصلاح جوانها بسيار ارزشمندتر از سعى در اصلاح بزرگسالان است. چه آنها با عبادت خوى گرفته اند و چه از آنها اميدى براى ساختمان مستقبل (آينده) نيست. آينده ما به دست تو و امثال تو از جوانهاست. اميدواريم كه از تنگ نظرى قديميان و از تندروى امروزيان، كه نتيجه و عكس العمل آن افراط بوده است، بر حذر باشيد.اميدواريم كه دنيايى كه نسل شما مى سازد، دنيايى آزاد و آباد و آسوده باشد.دنيايى باشد كه در آن عدل و حق و خير، همراه ايمان و علم ديده شود. دنيايى كه ما بتوانيم ايام پيرى خود را با كمال راحتى و آسايش در آن بگذرانيم و اميدوار باشيم كه فرزندانمان آينده اى سعادتمند دارند. تو را به خدا مى سپارم و با اين جمله از تو خداحافظى مى كنم: اميدوارم كه هميشه خوش و موفق باشى و ما را فراموش نكنى! اين آيه را به وسيله اين نوار در گوش تو مى خوانم: ان الذى فرض عليك القرآن لرادك الى معاد [۵] « الله خير حافظا و هو ارحم الراحمين» اين آيه خطاب به پيغمبر است و او را بشارت مى دهد، خدايى كه قرآن را بر تو نازل و واجب كرده است، به طور حتم تو را به سرانجام مقصود مى رساند. او بهترين پناهنده و مهربانترين مهربانان است. آرى راهى كه پيغمبر مى رود، راهى كه در راه حق و خير و عدل باشد، قدمهايى كه با تدبير و با علم توام باشند، حتما به سرانجام خواهند رسيد. اين آيه براى ما تفالى است از وضع آينده تو ،خداحافظ و نگهدار تو .پى نوشت ها[۱] سوره يونس، آيه ۶۱ [۲] سوره كهف، آيه ۴۹ [۳] سوره نحل، آيه ۹۷[۴] سوره انفال، آيه۲۴ [۵] سوره قصص
دوشنبه 4 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]