قابلمه استيل : آشپزخانه و سرويسها

واضح آرشیو وب فارسی:آشپز آنلاین: دوستان خوبم سلام. خسته نباشید. من یه سوال داشتم . من قابلمه هام خراب شده می خوام جدید بخرم نمی دونم چی بخرم. تفلون بیشتر مد نظرمه. به نظر شما چدنی یا استیل چطوره لطفا منو راهنمایی کنید

من در مورد استیل اطلاعی ندارم
اما درمورد چدنی برای برنج اصلا خوب نیست .می چسبه وشستنش سخته
اما برای انواع خورش بسیار مناسبه وخورش توی قابلمه های چدنی حسابی جا می افته

اگه تفلون بخوای تفال بخر البته نوع مرغوبش که سرویس کاملش 300000 تومنه شایدم
بیشتر

اینجا توی اروپااغلب قابلمه‌ها استیلن ولی‌ من نمیپسندم چون وقتی‌ اومدم اینجا شوهرم یکی‌ دو تا ازشون داشت که به درد غذاهای ما ایرانی‌‌ها نمیخوره. ته دیگ توشون میسوزه. فقط برای خورش خوبن تازه اونم مثل خورشی که تو قابلمهٔ تفلون پخته می‌شه خوش رنگ نمی‌شه. من که رفتم تفلون خریدم.

منم با شيدك جون موافقم مادرشوهرم رفته استيل خريده اصصصصصصصصلا راضي نيست . ميگه غذا زود ته ميگيره وو خيلي بده .حالام رفته دادشون به خانم سرايدارشون (حاتم بخشي رو دارين)

تجربه من اینه که:
قابلمه استیل برای پخت و پز ایرانی چندان مناسب نیست، البته اگه عادت داشته باشی خوب بحثش جداست. غذا توی استیل زود ته میگیره، به خاطر جنسش خیلی سریعتر داغ می شه و احتمال سوزوندن غذا بالا می ره. توی اروپا معمولاً از این قابلمه ها استفاده می شه اونم با گاز برقی! ولله من فکر کنم صد سالم بگذره نتونم با این گاز برقی کار کنم. سخته! گرچه از نظر سلامت و بهداشت بهترین ظروف برای طبخ غذا ظروف استیل هستند.
قابلمه تفلون از نظر پخت و پز مشکلی نداره ولی من در مورد مضراتش خیلی شنیدم حتماً در مورد تفلون این نکته یادتون نره که به محض خراب شدن یا خش دار شدن تفلون سعی کنید دیگه ازش استفاده نکنید. ظروف تفلون توی حرارت های بالا حتی اگه کاملاً سالم باشند گازهای سمی تولید میکنند. اینم از تفلون
ظروف روحی (رویی) هم که باز ناسالمه به خاطر اینکه در اصل آلومینیوم هستن و آلومینیوم برای بدن ضرر داره.
ظروف شیشه ای و پیرکس فکر کنم خوب باشه، آخه کی تو پیرکس مثلاً پلو می پزونه؟
من که فعلاً تو خونه ی خودم فقط تفلون استفاده می کنم و رویی.

بنطر من بهترین قابلمه قابلمه های مسی قدیمی هم غدا خوشمزه میشه هم فکر کنم به اندازه قابلمه های دیگه زیان نداره

mehrshin نوشته است:تجربه من اینه که:
قابلمه استیل برای پخت و پز ایرانی چندان مناسب نیست، البته اگه عادت داشته باشی خوب بحثش جداست. غذا توی استیل زود ته میگیره، به خاطر جنسش خیلی سریعتر داغ می شه و احتمال سوزوندن غذا بالا می ره. توی اروپا معمولاً از این قابلمه ها استفاده می شه اونم با گاز برقی! ولله من فکر کنم صد سالم بگذره نتونم با این گاز برقی کار کنم. سخته! گرچه از نظر سلامت و بهداشت بهترین ظروف برای طبخ غذا ظروف استیل هستند.
قابلمه تفلون از نظر پخت و پز مشکلی نداره ولی من در مورد مضراتش خیلی شنیدم حتماً در مورد تفلون این نکته یادتون نره که به محض خراب شدن یا خش دار شدن تفلون سعی کنید دیگه ازش استفاده نکنید. ظروف تفلون توی حرارت های بالا حتی اگه کاملاً سالم باشند گازهای سمی تولید میکنند. اینم از تفلون
ظروف روحی (رویی) هم که باز ناسالمه به خاطر اینکه در اصل آلومینیوم هستن و آلومینیوم برای بدن ضرر داره.
ظروف شیشه ای و پیرکس فکر کنم خوب باشه، آخه کی تو پیرکس مثلاً پلو می پزونه؟
من که فعلاً تو خونه ی خودم فقط تفلون استفاده می کنم و رویی.
اتفاقا مهرشین جون من زیاد توی پیرکس برنج میپزم و خیلی‌ هم عالی‌ می‌شه البته توی فر میزارم.

من هم در خصوص استیل با دوستان موافقم به نظر من ظرف چدن را امتحان کن عالیه

قابلمه هاي چدن رو ميگن كه در دراز مدت خوب نيس استفاده بشه مگر اينكه لعاب استيل داشته باشه ..

1 . كسي ميدونه چه ماركي از چدن لعاب استيل داره و قيمتش چنده ؟

2 . كسيمي دونه از كچا بفهمم ماركي مثل دسيني و غيره اصل هستند و جنس تقلبي نيس ؟

ممنوووووووووووون

خاهشا زود جواب بدين

sahar2000 نوشته است:من در مورد استیل اطلاعی ندارم
اما درمورد چدنی برای برنج اصلا خوب نیست .می چسبه وشستنش سخته
اما برای انواع خورش بسیار مناسبه وخورش توی قابلمه های چدنی حسابی جا می افته

اگه تفلون بخوای تفال بخر البته نوع مرغوبش که سرویس کاملش 300000 تومنه شایدم
بیشتر

من هفت ماهه كه چدن استفاده ميكنم ... هم برنج و هم خورش ... اصلا ته ديگ بهش نميچسبه و قالبي در مياد ... هيچيش هم نشده

منم سرویس چدن دارم خیلی راضیم اصلا هم غذا بهش نمیچسبه

سلام دوست عزیز.من قابلمه تفلون و چدن و استیل دارم از بهترین مارکهاش.اما از استیل خیلی راضی هستم.البته ته قابلمه استیلا چدنه و با یکبار اسکاچ کشیدن مثل روز اولش میشه.مارکشون هم korkmaz هستش و محصول ترکیه است.قیمتش هم مناسبه و بستگی به اندازش داره

چه مبحث خوبي و چه اطلاعات خوبي
من هم استفاده كردم

طب اسلامی، پخت سنتی؛
قابلمه مسی و حسوم؛ فرهنگ به غارت رفته

در دورانی كه استفاده از حسوم در پختن غذا مرسوم بود از كم خونی های رایج كه اكنون مردم با آن دست به گریبانند اثری نبود. یون های آهن كه از طریق حسوم در سراسر غذا پخش می شد كم خونی ناشی از فقر آهن را برطرف می كرد، اما پس از این كه حسوم را به اسم بهداشت از ما گرفتند،كم خونی و بیمای های خونی چون سرطان خون روز به روز در میان مردم افزایش یافت.
تا چند دهه پیش بین مردم كشورمان مرسوم بود تا برای پخت غذا مخصوصا "خورشت و آش " از قابلمه های مسی استفاده كنند. آن زمان در همه آشپزخانه ها یك كفگیر آهنی نیز وجود داشت كه موقع پختن غذا دایم درون آن قرار می گرفت.مردم به این كفگیر "حسوم " می‌گفتند. آن زمان كسی نمی‌دانست چرا باید این كفگیر درون قابلمه مسی قرار گیرد. مردم تنها به دلیل اینكه میراث گذشگان بود و می‌دانستند برای پخت غذا خیلی مفید است از "حسوم " استفاده می‌كردند.
سال‌ها گذشت. استكبار زودتر از ما همه چیز را درباره فلسفه حسوم فهمید و به دنبال چاره‌ای بود تا حسوم را از آشپزخانه‌ها خارج كند و سرانجام به اسم بهداشت و این كه این كفگیرهای آهنی غیر بهداشتی است، حسوم را از ما گرفت.
شاید شما به یاد نداشته باشید اما اگر از بزرگترهای خود جویا شوید به شما خواهند گفت كه دهه 50 نان خشكی ها در كوچه پس كوچه های شهر با صدای بلند فریاد می زدند: " قابلمه مسی،كفگیر آهنی خریداریم " كسی آن زمان ندانست كه چرا نان خشكی ها داعیه دار حفظ سلامتی برای مردم ایران شده اندو ظروف به اصطلاح روهی را برای ما به ارمغان آوردند.
نان خشكی‌ها با قیمت ناچیز این قابلمه‌ها را خریداری كرده و به جای آن، قابلمه آلمینیومی می دادند كه به آن روهی می گفتند. جالب این كه در آن دوره اگر كسی ظرف مسی جدیدی را می‌خواست با ظرف به اصطلاح روهی معاوضه كند با سرسختی نان خشكی‌ها روبرو می‌شد و نان خشكی‌های متمدن و متفكر! تنها ظروف قدیمی را شایسته تعویض می‌دانستند.
باید متذكر شد كه با توجه به برنامه‌ریزی دقیقی كه استعمار انجام داده بود تمامی حكمای ما را در آن دوره به نحوی از بین برده بودند تا دیگر كسی نباشد كه با ایجاد تردید مردم را از فروش قابلمه‌های مسی و كفگیرهای آهنی باز دارد. كسی نمی‌داند كه این همه قابلمه‌های با ارزش مسی كه حاصل كار قلم‌زن‌های توانای مس بود به كجا رفت.
جالب این كه قلم‌زن‌های مس برای پخت هر نوع غذایی ظرفی را با ضرب آهنگ خاصی تهیه می‌كردند، اما بعدها مشخص شد تمامی این ظروف به كشور تركیه منتقل شده و در كوره‌ها ذوب شدند تا اثری از آنها باقی نماند. متأسفانه هنوز هم بسیاری از از ما درباره حسوم و چرایی استفاده از آن توسط اجدادمان كوچكترین اطلاعی نداریم.
باید گفت فلسفه استفاده از حسوم در جریان پختن غذا به تیزبینی و دقت حكمای ما باز می‌گردد. حكما و دانشمندان از آبا ما برای همه‌گیر كردن سلامتی، حسوم را طراحی كردند تا تعادل بین موادی كه وارد بدن می‌شود و بدن انسان به آن محتاج است برقرار كنند.
از نظر علمی امروزی فلسفه این كار را به این صورت می‌توان بیان كرد كه بدن مخصوصا "مغز " برای سلامت و نشاط و كنترل اسید لاكتیك و كورتیزول به شش میلیارد یون مس نیاز دارد و به همین نسبت یون آهن. پختن غذا درون ظروف مسی موجب تأمین این مقدار یون برای بدن است و حسوم نیز همین مقدار یون آهن را به غذا منتقل می كند تا از طریق غذا وارد بدن شده و با حفظ تعادل موجب سلامتی پایدار برای انسان شود.
مطلب دیگر این كه در دورانی كه استفاده از حسوم در پختن غذا مرسوم بود از كم خونی های رایج كه اكنون مردم با آن دست به گریبانند اثری نبود. یون های آهن كه از طریق حسوم در سراسر غذا پخش می شد كم خونی ناشی از فقر آهن را برطرف می كرد، اما پس از این كه حسوم را به اسم بهداشت از ما گرفتند،كم خونی و بیمای های خونی چون سرطان خون روز به روز در میان مردم افزایش یافت.
كمبود یون مس باعث می‌شود انسان دایما احساس رخوت و خواب آلودگی و كسالت كند و دهن دره‌های متوالی داشته باشد. در ضمن این كه هیچ كارتل دارویی نمی‌تواند از یون یك عنصر، برای شما قرص تهیه كند و آن چیزی كه به اسم قرص آهن به ما می‌دهند شامل مولكول آهن هست كه نه تنها برای بدن هیچ ثمره ای ندارد، بلكه استفاده آن در دوران بارداری موجب بیش فعالی و خنگی فرزند خواهد شد. همچنان كه استفاده دختران جوان از این قرص‌ها نارسایی‌های بسیاری را برای آنها به همراه خواهد داشت.
جالب توجه است كه در صورت پختن غذا درون ظرف‌های مسی و استفاده از كفگیر آهنی حسوم ظرف مدت سه روز اثرات شفابخش در بدن انسان ظاهر می‌شود. غذا موقع پختن در قابلمه مسی از یون آزاد شده این ظرف استفاده می‌كند و در نتیجه در بدن انسان احساس نشاط و انرژی فوق‌العاده‌ای ایجاد می‌شود و دیگر از آن دهن‌درگی و خمیازه و كسالت خبری نخواهد ماند و باعث طول عمر مفید و سلامتی جسمی مخصوصا " برای خانمها نزدیك به دوران عادت ماهیانه است.

بعدها تبلیغات گسترده‌ای در باره ظروف تفلون آغاز شد، ظروف به اصطلاح نچسب كه یكی از دغدغه‌های بزرگ كدبانوی خانه را برطرف می‌كرد. ظروف استیل هم به سرعت جای خود را در آشپزخانه‌ها باز كرد. دیگر با وجود این همه پیشرفت و توسعه تكنولوژی در عرصه ظروف، اثری از ظرف مسی، برنجی و روهی حقیقی باقی نماند. ظاهر ظرف‌ها هر روز شكیل‌تر و زیباتر شد اما تا حال اندیشیده‌ایم كه در پس این ظاهر زیبا چه بیماری‌های مهلكی نهفته است.
باید متذكر شد كه یون سرب و آلمینیوم تولید شده در هنگام پختن غذا در این ظروف به قدری كشنده است كه بر طبق جدیدترین تحقیقات علمی دنیا می‌تواند یك كودك 6 ماهه را ظرف یك سال به بیماری‌های كمبود خونی و سرطان و یك فرد بزرگسال را در طی 5 سال به بیماری‌های كبدی و خونی و طحال وسپس سرطان دچار كند.
پس از این كه دشمنان با حیله‌ها و دسیسه‌های مختلف توانستد حسوم را از آشپزخانه ما بگیرند. حكمای ما به فكر چاره افتادند و درنهایت به این نتیجه رسیدند كه بهترین چیزی كه می‌تواند جایگزین حسوم شود و از گزند توطئه دشمنان در امان باشد، تكه آهن گداخته شده در آتش یا همان نعل اسب است. نعل اسب به دلیل این كه در میان گدازه‌های آتش قرار گرفته و آب دیده است به راحتی می‌تواند یون‌های آهن را آزاد كند.
فرایند آزادسازی یون در غذا را می‌توان به صورت تغییر رنگ غذا مشاهده می‌شود. تا چندی قبل در كشور ما مرسوم بود كه در جریان پختن غذاهای آبكی چون "آش و خورشت " نعل اسب را تا پایان مدت پختن درون غذا قرار می‌دادند و بدین وسیله كمبود آهن خویش را برطرف می‌كردند.
هم‌اكنون هم اگر به شمال سری بزنید خواهید دید كه برای پختن خورشت "مخصوصا فسنجان " نعل اسب را درون غذا قرار می‌دهند.اگر از مردم آن دیار سوال شود كه فلسفه استفاده از نعل اسب در غذا چیست خواهند گفت كه برای خوش رنگی غذا از نعل استفاده می‌كنیم،اما حقیقت این است كه این فرایند در جهت تأمین یكی از عناصر اساسی و مورد نیاز بدن كه همان یون آهن است، می‌باشد.

اگر دقت كرده باشید مردم شمال ایران كمتر دچار كم خونی ناشی از فقر آهن می‌شوند، به طوری كه بیماری‌های خونی و سرطان خون در میان آنها به حد صفر رسیده است واین نیست جز تدبیر و دور اندیشی حكمای ما و عمل به سیره و سنت گذشتگان.

معایب ظروف رویی یا روحی؟
حتما شما هم تا به حال از مادرتان شنیده‌اید كه: آن قابلمه روحی را بده به من. و حتما مثل خیلی از جوان‌‌های دیگر احساس باسوادی به شما دست داده و فكر كرده‌اید اصل و نسب این قابلمه از روی است و مادرتان به اشتباه آن را روحی تلفظ می‌كند. اما در این مورد، شما هم اشتباه می‌كنید.
این ظروف به‌طور عمده از جنس آلومینیم هستند و برای سلامت انسان هم ضرر دارند. دكتر كشاورز در این زمینه می‌گوید: «اگر جنس این ظروف از روی بود كه جای خوشوقتی بود، چون در آن صورت كمی از آن وارد غذا می‌شد و جذب بدن می‌شد. این عنصر برای بدن بسیار مفید است. اما نگهداری مواد غذایی ترش اسیدی یا شور در ظروف آلومینیومی و یا طبخ غذا در این ظروف موجب خروج آلومینیم از ظرف و ورود آن به غذا می‌شود. یوبوست اختلالات گوارشی، پوکی استخوان از مهم‌ترین عوارض ناشی از مصرف آلومینیوم است.»
نتایج یك تحقیق داخلی بر روی ظروف آلومینیومی نشان می‌دهد كه در اثر پخت غذا در این ظروف، یون‌هایی آزاد و به غذا اضافه می‌شوند كه موجب بروز بیماری‌هایی مانند آلزایمر،راشیتیسم و عوارضی همچون غش، کم خونی مفرط و اختلال در هنگام راه‌رفتن می‌شود. بر پایه نتایج این تحقیق، هرچه مدت زمان پخت در این ظروف بیشتر شود، میزان یون‌های آزاد شده نیز افزایش می‌یابد. همچنین استفاده از اسیدهای خوراكی مثل سركه، آب لیمو و آب غوره در غذا موجب افزایش آزاد شدن یون‌ها می‌شود.
البته این خطرات فقط مخصوص ظرف آلومینیومی نیست.‌ كارشناسان همچنین معتقدند در طبخ غذا از ظروف مسی هم نباید استفاده كرد. نرم بودن فلز مس و ورود آن به غذا باعث می‌شود كه در طولانی‌مدت فرد دچار مسمومیت شده و مس اضافی روی احشاء و اندام داخلی بدن اثرات سوئی بگذارد.
بعضی از كارشناسان عقیده دارند، ظروف استیل بهترین نوع ظروف برای پخت غذا هستند و در صورت استفاده از ظروف مسی، باید این ظروف قلع‌اندود باشند. دكتر كشاورز در این زمینه می‌گوید: «البته جذب آهن فلزی از طریق سیستم گوارش پایین است. اما همان اندازه آهنی كه از این طریق وارد غذا ‌می‌شود و جذب می‌شود، نكته مثبتی در استفاده از این ظروف است.»
به گفته دكتر خداداد، فوق تخصص بیماری‌های گوارشی و کبدی تا كنون در ایران چندین مورد بیماری ذخیره‌ای مس كبد گزارش شده كه علت آن ناشی از استفاده ی ظروف مسی است. وی در این زمینه می‌گوید: «عمده‌ترین علت بروز این بیماری استفاده از ظروف مسی به هنگام پختن غذا یا داغ كردن شیر یا انتقال شیر در این نوع ظروف(از تولیدكننده به مصرف‌كننده) است. این ظروف باعث اضافه‌شدن مس در غذای روزانه ی افراد می‌شود كه این مس اضافی در كبد ذخیره می‌شود و باعث از كار افتادن كبد فرد و در نهایت مرگ شخص می‌شود.»

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آشپز آنلاین]

[مشاهده در: www.ashpazonline.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 21704]