تور لحظه آخری
امروز : دوشنبه ، 27 اسفند 1403    احادیث و روایات:  پیامبر اکرم (ص):اگر بسم اللّه‏ را قرائت كنى، فرشتگان، تا بهشت تو را حفظ مى‏كنند و آن شفاى هر در...
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

خرید پرینتر سه بعدی

سایبان ماشین

اجاره سند در شیراز

armanekasbokar

armanetejarat

Future Innovate Tech

آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت

پی جو مشاغل برتر شیراز

خرید یخچال خارجی

بانک کتاب

طراحی سایت تهران سایت

irspeedy

درج اگهی ویژه

تعمیرات مک بوک

قیمت فرش

خرید بلیط هواپیما

بلیط اتوبوس پایانه

خرید از چین

خرید از چین

خرید سرور اچ پی ماهان شبکه

خودارزیابی چیست

رزرو هتل خارجی

تولید کننده تخت زیبایی

سی پی کالاف

دوره باریستا فنی حرفه ای

چاکرا

استند تسلیت

کلینیک دندانپزشکی سعادت آباد

پی ال سی زیمنس

دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک

تعمیر سرووموتور

تحصیل پزشکی در چین

مجله سلامت و پزشکی

تریلی چادری

خرید یوسی

مهاجرت به استرالیا

ایونا

تعمیرگاه هیوندای

کاشت ابرو با خواب طبیعی

هدایای تبلیغاتی

خرید عسل

صندوق سهامی

تزریق ژل

خرید زعفران مرغوب

تحصیل آنلاین آمریکا

سوالات آیین نامه

سمپاشی سوسک فاضلاب

بهترین دکتر پروتز سینه در تهران

صندلی گیمینگ

دفترچه تبلیغاتی

خرید سی پی

قالیشویی کرج

سررسید 1404

تقویم رومیزی 1404

ویزای توریستی ژاپن

قالیشویی اسلامشهر

قفسه فروشگاهی

چراغ خطی

ابزارهای هوش مصنوعی

آموزش مکالمه عربی

اینتیتر

استابلایزر

خرید لباس

7 little words daily answers

7 little words daily answers

7 little words daily answers

گوشی موبایل اقساطی

ماساژور تفنگی

قیمت ساندویچ پانل

مجوز آژانس مسافرتی

پنجره دوجداره

خرید رنگ نمای ساختمان

ناب مووی

خرید عطر

قرص اسلیم پلاس

nyt mini crossword answers

مشاوره تبلیغاتی رایگان

دانلود فیلم

قیمت ایکس باکس

نمایندگی دوو تهران

مهد کودک

پخش زنده شبکه ورزش

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1865698639




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
archive  refresh

من ماندم و قصه ناتمام


واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: من ماندم و قصه‌ای ناتمام
تمام این سالها را پای پیاده آمده بود ، كفشهایش سوراخ شده بودند ، آفتاب صورتش را سوزانده بود، دستانش به خاطر گرفتن چوب دستی پر از تاول بود . مرد خسته از راه دور رسید و از آن دور چیزی دید . آفتاب وسط آسمان درخشید . مرد دستش را سایبان چشمانش كرد بركه ای دید .
می توانست آبی بنوشد ، زیر سایه درختش استراحت كند و باز هم به راهش ادامه دهد .
چرا سفر می كرد ؟
كسی نمی دانست . حتی خودش نمی دانست چرا سفر می كند. همیشه ساكت بود و حرف نمی زد . می گویند توی یك شب بارانی، خیس و عرق كرده از خواب پرید ، توشه ای برداشت و بدون حتی یك كلمه ناپدید شد . من ماندم و قصه‌ای ناتمام
تمام این سالها را پای پیاده آمده بود ، كفشهایش سوراخ شده بودند ، آفتاب صورتش را سوزانده بود، دستانش به خاطر گرفتن چوب دستی پر از تاول بود . مرد خسته از راه دور رسید و از آن دور چیزی دید . آفتاب وسط آسمان درخشید . مرد دستش را سایبان چشمانش كرد بركه ای دید .
می توانست آبی بنوشد ، زیر سایه درختش استراحت كند و باز هم به راهش ادامه دهد .
چرا سفر می كرد ؟
كسی نمی دانست . حتی خودش نمی دانست چرا سفر می كند. همیشه ساكت بود و حرف نمی زد . می گویند توی یك شب بارانی، خیس و عرق كرده از خواب پرید ، توشه ای برداشت و بدون حتی یك كلمه ناپدید شد . بعدها او را در بیایان دیدند كه راه می رفته . اما كسی نمی دانست به دنبال چیست . پیرزن های كور می گویند گمشده ای داشت و به دنبال آن بود . مرد همیشه سیاه می پوشید . موهایش نقره ای رنگ بودند ، چشمانش درخشش خاصی داشتند و هر كس به چهره اش نگاه می كرد حس لطیفی درش جاری می شد. میان سال بود . همیشه آهسته حرف می زد و بیشتر نگاه می كرد . چشمان نافذی داشت و بر هر دهانی مهر سكوت می زد . سالها بود كه سفر می كرد . سالها بود كه به همه جا سرك می كشید و در هر توقفی بیشتر از چند ساعت نمی ماند .
گفتی از دور بركه ای دید ؟
مرد از دور بركه ای دید . حالا می توانست آبی بنوشد ، زیر سایه درخت استراحت كند و بعد از آن به راهش ادامه دهد . قدمهایش آهسته و شمرده بود . دیگر چیزی نمانده بود ، احساس تشنگی می كرد .
خشكی لبانش را با خیسی زبان گرفت . زمزمه كرد : « آب ». هنوز چند قدمی مانده بود تا به بركه برسد . هنوز باید كمی دیگر راه می رفت .
اما جلو نرفت و ایستاد . نمی توانست به چشمهایش اعتماد كند ، در تمام این سالهای پر سفر یاد گرفته بود حتی سایه اش را هم باور نكند ، یاد گرفته بود هر جا آب را دید تا در آن غوطه نخورد باورش نكند . هزاران سراب دیده بود و هزاران بار تا پای مرگ رفته بود . اما آنچه می دید نه سراب بود و نه خواب .
كسی توی بركه بود . زنی با موهای بلند ، چشمانی نافذ تر از خودش و صورتی جوان و پر طراوت . زنی را دید با بدن برهنه در میان امواج آب . مرد سیاه پوش قدم بر نداشت ، حتی مخفی هم نشد . مسحور شده بود . مسحور بی خیالی و زیبایی زن . زن با چشمانش به او می خندید و مرد را به سوی بركه می كشاند . زن از او فرار نكرد ، تن خود را در میان عمق آب مخفی نكرد . اجازه داد تا چشمان نافذ مرد سیاه پوش بدن او را نگاه كند . مرد از این متعجب بود كه نگاهش بر زن هیچ تاثیری ندارد . مرد سیاه پوش در تمام این سالها چنین چیزی ندیده بود . زن لبخند زد و با قدمهایی شمرده و آرام ، با طنازی و بازی دادن انحنای كمر از آب بیرون آمد . لباسش را كه روی بوته كنار بركه انداخته بود برداشت و برتن كرد . مرد به زن نگاه می كرد . جوان بود ، این را شادابی صورتش و درخشش چشمانش می گفتند ، خطی بر چهره نداشت . قطرات آب از موهای مشكی اش چكه می كردند و جای خیس پاهایش بر زمین شنی و نرم كنار بركه مانده بود . لبخندی زد و نزدیك مرد آمد . حالا بهتر می توانست چهره خسته و آفتاب سوخته مرد سیاه پوش را ببیند . حالا نگاه نافذ مرد سیاه پوش را حس می كرد و داغی آن را بر پوست تنش لمس می كرد . لبخند زن محو شد . دستانش را كنجكاوانه به سوی لبهای مرد برد و به ترك های خشك آن دست كشید . پرسید : « آب می خواهی ؟» مرد سیاه پوش حرفی نزد . همانطور ایستاده بود و به زن نگاه می كرد . زن دست مرد سیاه پوش را گرفت و او را به سوی بركه كشاند ، دستهایش را روی شانه مرد گذاشت و او را آرام روی سنگ بزرگ كنار بركه نشاند .
هیچ حرفی نزد ؟
هیچ حرفی نزد ، انگار با چشم سخن می گفتند ، انگار با نگاه حس
می كردند . هر دو دارای چشمهای نافذی بودند ، هر دو مسحور شده بودند . مگر همیشه باید حرف زد بعضی اوقات فقط باید دید ، باید حس كرد . زن به كنار بركه رفت دستانش را همانند كاسه ای به هم چسباند و به درون بركه فرو برد . آب توی دستانش جمع شدند بعد زن آرام برگشت و دستانش را به سوی لبهای خشك مرد برد . مرد سیاه پوش آب نوشید . تا به حال چنین آبی ننوشیده بود ، همیشه در آرزوی نوشیدن چنین آبی بود . همیشه تشنه بود و نمی دانست این تشنگی دائم برای چیست . حتی بعد از نوشیدن آب هم باز تشنه بود ولی حالا انگار تمام آن تشنگی ها تمام شده بود . به زن نگاه كرد . كلاه شنل سیاهش را كه برداشت ، آفتاب
موهای نقره ای اش را تلالو داد . زن لبخند زد ، به موهای نقره ای مرد نگاه كرد . از كنار سنگ شانه ای برداشت . شانه ای به رنگ تمامی آبی ها ، شانه ای كه دو گل ریز بنفش روی آن بود و همیشه روی موهای زن می ایستاد . زن شانه آبی را آرام از میان موهای نقره ای مرد رد می كرد . مرد چشمانش را بست . آرامشی وجودش را فرا گرفته بود . سالها بود كه موهایش هیچ شانه ای به خود ندیده بود . چشمانش را آرام باز كرد .
زن را ندید.
زن رفته بود ؟
زن كنار بركه رفته بود تا دستمال گلگونش را خیس كند . همیشه این دستمال همراهش بود . بعضی اوقات كه باد می آمد و موهایش را آشفته می كرد با این دستمال طغیان موهایش را می گرفت . ولی حالا دستمال را خیس كرده بود و كنار مرد آمده بود تا ترك های خشك صورت مرد را خیس كند . مرد نگاه می كرد و هیچ نمی گفت . زن ، بند سیاه و سفت شنل مرد را كه دور گردنش گره خورده بود باز كرد . شنل سیاه روی سنگها رها شد . حالا زن می توانست شانه های پهن و قوی مرد سیاه پوش را ببیند . لبخند زد و با آن دستمال خیس ، گرد و خاك گردن و لباسهای مرد را گرفت . مرد لبخند زد .
فقط لبخند زد ؟ حرفی نزد ؟ كاری نكرد ؟
چكار می توانست بكند . آن ها ، مسحور هم شده بودند . فكر می كنی چرا مردم آن منطقه پس از آن دو نفر ، همگی كور به دنیا آمدند ؟ مرد لبخند زد ، مرد دستش را بالا آورد تا موهای زن را نوازش كند . زن تازه آن موقع بود كه تاول های دست مرد را دید . در چشمان زن حلقه اشك جمع شد . مرد لبخند زد .
چرا گریه كرد ؟ چرا مسحور هم شدند ؟ مگر همدیگر را می شناختند ؟
نه آنها قبل از این همدیگر را ندیده بودند . مرد شبانه راه افتاده بود . آن هم توی یك شب بارانی تا گمشده اش را پیدا كند . برای همین تمام بیابان ها را پشت سر گذاشته بود . زن هم هر روز به بركه می رفت و تن خود را به آب می سپرد . همه مردم آبادی می دانستند زن هر روز به بركه می رود ولی نمی دانستند چرا آن بركه ؟ بركه ای كه كنار بیایان است و
هر روز مسافر زیادی از آنجا می گذرد . آن نزدیكی ها بركه دیگری هم بود ولی زن همیشه به آنجا می رفت و به هیچ سوالی پاسخ نمی داد . حتی پیر زنان كور هم نمی دانستند چرا ؟
بعد چه شد ؟
زن كه بر تاول دستهای مرد بوسه زد ، حلقه اشك از چشمانش سرازیر شد . مرد می خواست با دستانش آن اشك ها را پاك كند اما با آن دستهای پیر و زخمی نمی توانست به صورت جوان و زیبای زن دست بزند. شنل سیاهش را برداشت ، و با گوشه ای از آن اشكهای زن را پاك كرد . . .
چرا سكوت كردی ؟ چرا چیزی نمی گویی ؟ باز هم می خواهی داستان را نیمه كاره رها كنی ؟
می شنوی ؟ باران می آید . باران همیشه زیباست . آن لحظه هم باران زیبا بود . همان موقع بود كه باران‌ آمد . مرد شنلش را باز كرد و هر دو زیر شنل خزیدند . دیگر صدایی نبود جز برخورد قطرات باران كه بر روی آب بركه و سنگها فرود می آمد . دیگر هیچ صدایی نبود جز صدای نفس های مرد سیاه پوش و زن زیبای جوان . دیگر هیچ صدایی نبود و ای كاش آن برق چشمان پنهان صدایی داشتند . ای كاش می شد صدای نفرت آن نگاه را دید .
كدام نگاه ، كدام صدا ، از چه می گویی ؟
از آن دو جفت چشمی می گویم كه هرروز زن را هنگام آب تنی می دید. چشم ها متعلق به پسری نوجوان بود كه در عشق زن می سوخت . هرروز كارش را رها می كرد و پشت سنگها مخفی می شد و تنه برهنه زن را می دید و شانه زدن موهای خیسش را نظاره بود . پسرك زن را می پرستید و اورا دوست می داشت . كسی نمی دانست چرا دو روز تب كرده بود و از هذیانهایش چیزی نفهمیدند . پسرك در این دو روز همه اش تشنه بود و آب می خواست اما هیچ آبی سیرابش نمی كرد . پسرك از دستان زن آب می خواست و حالا با آن چشمان حریص ،‌ با آن چشمان پر نفرت ، شاید حركت نامتوازن شنل مشكی بود . هیچ صدایی نمی آمد و آنان نمی دانستند هوا طوفانی خواهد شد .
چرا سكوت كردی ، باز هم می خواهی آخر داستان را نگویی ، بگو ، تو را قسم به هر كه دوست داری بگو ، زمان زیادی نمانده ، همیشه تا اینجا گفتی ، همیشه مكث كردی ، همیشه آه كشیدی و همیشه نخواستی آخر داستانت را بدانم . همیشه سكوت كردی و گفتی هوا طوفانی خواهد شد و همیشه گفتی بقیه داستان را بعدا می گویم ، ولی بگو ، می خواهم بشنوم .
ای كاش این سنگها حرف می زدند . آن شب هم باران می آمد و آن شب هم طوفان شد . همان شب تو مردی و من گریه كردم . برای خودم اشك ریختم چون راوی قصه ام مرده بود ، راوی قصه مرد سیاه پوش و زن مرده بود .
نمی دانستم چه می شود . نمی دانستم قصه ات به كجا می رود . گفته بودی قصه نیست ، گفته بودی حقیقت است ، افسانه است ، گفته بودی آن آبادی هنوز هست ، همان آبادی كه پر از پیرزنان و پیرمردان كور است . گفته بودی روزی با هم می رویم و كنار آن بركه می ایستم ،‌ شاید نشانه ای آنجا باشد ، شاید گل سری آنجا مانده باشد ، گل سری به رنگ تمام آبی ها . تو را كه توی قبر گذاشتم نعره كشیدم . پایان قصه ات را نمی دانستم ، دیگر نبودی كه با هم به آنجا برویم . شبانه راه افتادم . توی بیابان و كوه ها سرگردان شدم ، آه كشیدم و در دانستن آخر قصه ات سوختم . چه شد ؟ چرا نگفتی آن چشمان شوم و حریص چكار كردند ، به دنبال آبادی كوردلان چه راهها كه نرفتم ، از هركس می پرسیدم پاسخی نداشتم . از من می ترسیدند می گفتند مرد سیاهپوش برگشته. نمی دانستند سیاهی لباسم به خاطر مرگ توست ، نمی دانستند سرگردانی ام برای یافتن پایان قصه ای است كه راوی اش آن را ناتمام گذاشته . كسی راه آن بركه را نمی دانست ، همه می گریختند ، همه فرار می كردند ، و فكر می كردند من همان افسانه هزارساله هستم كه
بازگشتم . فكر می كردند برای بردن زن آمدم . اما زن كجا بود ، راستی آنان چه شدند ؟ در آن شب بارانی ، در مقابل آن چشمان حریص چه كردند ؟
همه جا پر از سكوت است ، چشمان نافذی ندارم ، سكوت را بلد نیستم . همیشه حرف زدم ، همیشه شنیدم ، همیشه در عطش شنیدن قصه ات صبر كردم تا حالت مساعد شود ، فكر می كنی نمی دانستم این اواخر با مكث داستانت را تعریف می كنی . بنیه نداشتی ، نیرو نداشتی تا دهانت باز شود . سالها بود كه چشمانت كور شده بود و تو از نسل همان آبادی بودی و برای همین قصه ات را خوب روایت می كردی . ولی چرا آدرس درستی ندادی . تنها گفتی بیابان ، تنها گفتی بركه و در آخر من ماندم و قصه ناتمام . پس چرا این بیابان تمامی ندارد ، پس چرا به آخر دنیا نمی رسم ، كاش قبل از مرگت همه را می گفتی ، كاش می دانستی با شنیدن همین قصه بود كه كودكی ام را به بزرگی رساندم ، كاش می دانستی كه آرزو می كردم زودتر بزرگ شوم تا تو بتوانی به راحتی از انحنای كمر و زیبایی برهنگی تن زن بگویی و من هرروز بزرگتر می شدم و تو برایم واضح تر می گفتی و این آخرین روایتت كامل ترین بود ولی عمر تو مجال نداد تا آن را تمام كنی و حالا من مرد سیاه پوشی شدم كه آواره بیابان است و دنبال گمشده اش می گردد.
سالها گذشته و من با افسانه تو مو سفید كردم ، دیگر بیابانی نمانده تا به پایان برسد ، دیگر بركه ای نمانده كه ندیده باشم ، می گویند تنها یك بركه است كه نرفتم . بركه ای كه توی بیابان است و مسافران زیادی از كنارش می گذرند . می خواهم آن آخرین بركه را هم ببینم . می خواهم آن یكی را هم از سربگذرانم . چیزی نمانده ، باید برسم ، خسته ام ، تشنه و آفتاب سوخته . كفش هایم سوراخ شدند ، دستانم پر از تاول است از پس كه این چوب دستی را توی دستانم فشردم . دستم را سایبان می كنم تا نور خورشید آزرم ندهد . توی تمام این سالها نگاه كردن را یاد گرفتم . سكوت را تجربه كردم و تنها صدای تو در گوشم طنین می انداخت . باید آبی می نوشیدم و به راهم ادامه می دادم ، آب می خواستم . باید چند قدم دیگری می رفتم تا به بركه برسم ولی صبر كن این بركه چه آشناست . او را كجا دیدم ؟ هیچ جا ندیدمش ، آن را توی ذهنم ثبت كردم . همان است ، همان بركه توی افسانه ،‌ همان بركه ای كه می گفتی ، اینجاست روبروی من و آن زن زیبای توی آب ؟! آن زن زیبا كیست ؟ چرا به من لبخند می زند ؟ چرا از من فرار نمی كند ؟ چرا مثل همه نمی گوید مرد سیاه پوش افسانه ها بازگشته ؟ چرا به طرفم می آید ؟ نوازشم می كند ، آبم می دهد ، گرد و غبار این همه سال را پاك می كند و تاول های دستم را بوسه می زند ؟ چرا با آن شانة به رنگ تمام آبی ها موهای نقره ای ام را شانه می زند ؟ چرا باران می آید ؟ چرا اشكهایش را پاك می كنم ؟ چرا او را در آغوش می گیرم ؟ چرا شنل مشكی ام را باز می كنم و به زیرآن می خزیم ؟ چرا آن چشمهای حریص افسانه ات را فراموش می كنم ؟ چرا آن چشمهای پرنفرت را نمی بینم ؟ چرا سكوت را تجربه می كنم ؟ چرا بعد از این همه سال داستانت را فراموش می كنم ؟ چرا چهره كور راوی را نمی بینم ؟ چرا از زن نمی پرسم چند سال است كه در این بركه شنا می كنی ؟ چرا نمی پرسم مرا از كجا می شناسی ؟ چرا دیگر تشنه نیستم ؟ چرا صدای فریاد های پسر را توی آبادی نشنیدم كه می گفت : « غریبه اومده .» چرا هجوم مردم آبادی را به سوی بركه ندیدم ؟ چرا صدای كوبیدن چوب وچماق را بر بدن هایمان حس نكردیم ؟ چرا ندیدم كه زن را جلوی چشمانم تكه تكه كردند ؟ چرا نتوانستم او را نجات دهم ؟ چرا او را جلوی چشمان من خاك كردند ؟ چرا چشمان مرا كور كردند ؟ چرا نفرین شان كردم ؟ چرا از خدای آسمان ها خواستم كه تمام چشمان این مردم را كور كند تا انتقام زن را بگیرم ؟ چرا با چشمان كور راهی بیابان شدم و چرا دیگر كسی مرا ندید؟ هیچ كس مرا ندید غیر از تو راوی قصه ها . اما چرا قصه را نیمه تمام گذاشتی و چرا مرا آواره بیابان ها كردی ؟ كاش همان اول می گفتی كوری مردم این آبادی به خاطر نفرین مرد سیاه پوش است ، كاش می گفتی كه آنان زن زیبا را كشتند و مرد سیاه پوش را با چشمانی كور آواره بیابان كردند ، كاش همه را می گفتی و نمی گذاشتی افسانه مرد سیاه پوش ،‌ افسانه نفرین او تكرار شود، كاش ...





این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 246]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب




-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن