چگونه کودکمان را تحسین کنیم : روانشناسی کودک

واضح آرشیو وب فارسی:آشپز آنلاین: ما معمولا به رفتارهاي غلط كودكمان توجه مي‌كنيم و اعتقاد داريم تربيت كودك يعني اصلاح رفتارهاي غلط او.
بدون آنكه متوجه باشيم اين فقط بخشي از تربيت كودك است و اين بخش امكان پذير نيست مگر با تقويت رفتار‌هاي درست كه خود هنري ديگر و بي‌شك نيازمند صبر و حوصله و دانش است.

هنگامي كه كودكان ما با آرامش در اتاق در حال بازي هستند و اسباب بازي هايشان را با هم قسمت مي‌كنند كسي نيست كه آنها را تشويق كند و يا به آنها توجه كند ولي احتمالا پس از چندي كه آنها بر اثر عدم‌توافق بر سر اسباب بازي‌هايشان با هم دعوا مي‌كنند ما در موقعيت حاضر مي‌شويم و آنها را دعوا مي‌كنيم و در واقع به آنها مي‌گوييم كه چه كار نكنند نه اينكه چه كار بكنند و اين تعريف كاملي براي تنبيه است كه ضعيف‌ترين شيوه تربيتي است.

كودكان در هر صورت به‌دنبال جلب توجه والدين خود هستند و اين ما هستيم كه با توجه به رفتار خاصي احتمال آن رفتار‌ها را كاهش يا افزايش مي‌‌دهيم. رفتار كودك را تحسين كنيد نه شخصيت او را. والدين معمولا كودك خود را با كلماتي چون لجباز تنبل و خودخواه توصيف مي‌كنند، اين يك دور باطل است و راه به جايي نمي‌برد. تغيير شخصيت به‌مراتب از تغيير رفتار سخت‌تر است.

به بچه نگوييد «چه دختر خوبي». زيرا اين جمله بدين معناست كه هدف، عبارت است از خوب بودن در تمام اوقات و مسلم است كه اين انتظار غيرممكن است به جاي آن مي‌توانيد از «من از طرز حرف زدنت با مريم خوشم آمد» استفاده كنيد.

گفتن پسر خوب و دختر خوب نمي‌تواند احساس مشخصي به كودك القا كند مگر آنكه كودك بتواند آن را با رفتارهاي خويش ارتباط دهد.

استفاده از تحسين ويژه

هدف از تحسين كردن، افزايش رفتارهاي شايسته است پس شما بايد بر رفتارهاي خاصي كه مورد قبولتان هستند تاكيد كنيد.

هر چه تحسين شما اختصاصي‌تر باشد كودك درست بودن كارش را بهتر درك مي‌كند و احتمال تكرار آن عمل بيشتر مي‌شود.مثلا چنين جمله‌اي مناسب به‌نظر مي‌رسد «از اينكه امروز خودت كيفت را آماده كردي خيلي خوشم آمد ممنونم.»

اگر به فرزندتان گفتيد كه بايد بعد از اتمام بازي همه آنها را جمع كند و هيچگاه او اين كار را انجام نداده است پيشرفت‌هاي كوچك او را ستايش كنيد؛ يعني اگر فقط يكي از اسباب بازي‌هايش را درون كمد قرار داده است او را تشويق كنيد و به او بگوييد چه كار خوبي انجام دادي كه كاميونت را درون كمد گذاشتي.

در زمان مناسب تحسين كنيد

براي دريافت پاسخ‌هاي بهتر نوع تحسين را با سن و اخلاق كودك متناسب كنيد. براي نمونه در آغوش گرفتن، بوسيدن و كلمات محبت آميز بيشتر مناسب كودكان خردسال است. اما براي كودكان بزرگتر بهتر است از كلمات رمزي استفاده كنيم. زيرا آنها بيشتر تمايل دارند به‌طور خصوصي تشويق شوند. بيشتر كودكان بزرگتر يك لحن آميخته با شوخي را به تعريف و تمجيد مستقيم ترجيح مي‌دهند. به خاطر داشته باشيم كلمات تكراري به راحتي خسته‌كننده و بي‌اثر مي‌شوند.

تحسين كردن در مورد كودكان خرد سال وقتي مؤثر است كه بدون معطلي صورت گيرد. معمولا فاصله بين عمل كودك و واكنش ما مي‌تواند با يك اشاره كوچك به موضوع پر شود، در هر صورت نگذاريد تا بين رفتار پسنديده كودك و پاسخ شما فاصله‌اي طولاني بيفتد، اگرچه كودكان بزرگتر قادرند اين فاصله زماني را درك كنند و منتظر شما مي‌مانند.
منبع : همشهری آنلاین

دوستان خوبم
هدفم از گذاشتن این مطلب اینه که این موضوع (تربیت کودک) کمی به بحث کشیده بشه
من خودم مدتها بود با بچه هام درگیر بودم و نمی دونستم در برابر خواسته های غیر منطقی و لجبازی هاشون چی کار کنم هنوز هم با اینکه خیلی از نکات تربیتی که خوندم و یاد گرفتم را پیاده کردم ولی یه جاهایی به بن بست می رسم و کم میارم ....
البته الان با انجام یه سری کارا و رفتارهای آرام تر و در عین حال جدی تر خیلی اوضاع بهتر شده مثلاً همین که بچه را باید با تشویق و یا راه انداختن بازی های مختلفی که اثر تربیتی داره از انجام کار اشتباه منع کرد نه با دعوا و خشونت و ... که اثر عکس داره ... و اینکه اگر به هر دلیلی به خواسته کودکمون جواب منفی می دیم و اون گریه زاری راه می اندازه دیگر تحت هیچ شرایطی در برابرش کوتاه نیاییم چون یاد می گیره که با گریه و لجبازی حرفش را به کرسی بشونه که البته پیاده سازی این کار برای من کمی مشکله چون باید مدت زیادی سر و صدا و گریه زاریشونو تحمل کنم و بدتر اینکه ممکنه تو اون شرایط مامان خودم یا خونواده همسرم خونمون باشند و مجبور شم به خاطر حضور اونا کوتاه بیام و همه تلاشه برای ترک این عادتشون خراب شه
خلاصه من به عنوان مادر دو تا نی نی که اختلاف سنی کمی با هم دارند نیاز مند تجربیات و دانسته های دوستان خوبم هستم
ممنونم

مثل اینکه کسی از دوستان دغدغه بچه و مشکلات اونو نداره ...
آره خوب الان دوره دوره ی خوش گذرونی های لیلی مجنونیه ... کسی مثل ما اینجوری خودشو گرفتار نمی کنه ...
دوستانی که به سمت پر برکت مادری منسوب هستید ما را از تجربیاتتون محروم نکنین
منتظرم ...

فرناز جون
فقط خواستم یه مطلبی در اینباره که شنیدم رو برات بگم برای من که جالب بود.
یه روانشناس و نویسنده دانمارکی چندی پیش یه کتابی نوشته درباره تشویق بچه ها . تو یه برنامه تلوزیونی اومده بود که درباره کتابش صحبت کنه. من فقط قسمتی از این برنامه رو دیدم
اما می گفت تشویق و تمجید زیادی برای بچه ها اضطراب به همراه میاره. داخل پرانتز باید بگم که دانمارکی ها در تعریف و تمجید فوق العاده خوبن. کلا استادن که هر چیزی رو از جنبه مثبت نگاه کنن.
یعنی نکات مثبت رو برجسته کنند. من تو مدارس هم دیدم که با بدترین بچه ها هم اول تعریف و به به و چه چه که در چه چیزهایی خوبه و اِل و بل تا برسن به مشکلات اون بچه.
اون آقا مثال آورد از فوتبال بازی کردن بچه ها می گفت وقتی میرید بازی بچه رو تماشا می کنید بعدش بجای اینکه بهش بگید تو خیلی خوبی و هی تعریف کنید بگید که چه خوبه که تو میای اینجا بازی می کنی و این شرایط هست که تو هم شرکت کنی.

می گفت وقتی زیادی تشویق می کنید در بچه اضطراب ایجاد میشه که همیشه باید خیلی خوب و تاپ باشه و اگر دفعات دیگه نبود( شاید هم هرگز نبود فقط ننه بابا هی الکی تعریف می کنند و توجه بچه رو به این قضیه جلب می کنند و بدنبالش حس مقایسه خودش با دیگران رو درش ایجاد می کنند) همین باعث تشویش میشه.

به عبارت خودمون زیاد دیگه اغراق آمیز بچه ها رو حلوا حلوا نکنید. نکات مثبت رو پیدا کنید و بچه رو در اونها تشویق کنید

موفق باشی . راستی نی نی هات چند سالن؟

مونا جان کلی برای نوشتم ولی پرید
عزیزم ممنون از اینکه وقت گذاشتی و صحبتهات کاملاً درست و منطقیه
تشویق و تحسین زیادی و بیجا بچه را هم از خودش و هم از والدینش متوقع می کنه
از خودش دیگه انتظار کار اشتباه را نداره و اگر یه بار اشتباه کنه و کورد تشویق قرار نگیره فکر می کنه دنیا آخر شده و هم از والدینش برای هر کاری انتظار تشویق و تحسین داره
ولی به اندازه و درست و جدی بودن تشویق و تنبیه می تونه کار ساز باشه که خوب پیاده سازیش کمی سخته و من خودم بعضی وقتا حسابی کم میارم

در ضمن من یه پسر 5 ساله و یه دختر 3 ساله دارم

سلام
فرناز جون

مطالبت رو مطالعه كردم همون روز كه گذاشتي وقعيتش اينه كه من احساس مي كنم روانشناس ها يك خورده دنبال دادن نسخه هاي آماده هستند چون اين حرف ها كه در كتاب ها و مجله ها و سايت ها مي يارن خيلي كلي هستند و موارد متناقض زيادي رو مي شه براي دستوراتشون پيدا كرد

ولي من معتقدم سخن بزرگان ما تنبيه به موقع و متناسب و تشويق به موقع و متناسب يك اصل بايد باشه و بعد با توجه به رو حيات و خلق و خوي خودمون و فرزندانموم مصاديق اونا تعيين مي شه

مثلا والدين من از اون دسته افرادي بودند كه تشويق هاشون پنهاني و تنبيهاشون واضح بود و خيلي هم سخت گيري مي كردند چون اين طوري بار اومده بودن طبق نظريه روان شناسان بچه هاي خانواده هاي اين طوري يا عقده اي مي شن يا تو سري خور ولي واقعيت بر خلاف اين شد يك چيزي اين وسط هست اون واقعا چيه ؟؟؟/

والدين من شايد به زبون دوست دارم عزيزم آفرين و...... رو به ما نمي گفتند ولي با رفتارشون محبتشون رو نشون مي دادن و ما ياد گرفتيم بعد از انجام هر كاري منتظر نشونه ها باشيم اين نشونه ها از نگاه ها يافت مي شد همه نگاه هاي غضبناك پدرم رو مي ديدن اون با نگاهش مارو تنبيه مي كرد و علت وضوح تنبيه هاش هم اين بود كه همه ي اطرافيان ما مي فهميدند اون هيچوقت ما رو تنبيه بدني نمي كرد ولي نوع نگاهش پيام لازم را مي داد ولي نگاه محبت آميز و تشويقي و يا تشكر والدين به ما رو كسي نمي ديد چون بهش توجه نداشتن ولي باز پيام لازم به ما داده مي شد

هنوز هم كه هنوزه وقتي لحن صداي پدرم پاي تلفن تغيير مي كنه مي فهمم داره تنبيهم مي كنه كه بيدار و هشيار شم چون تنبيه يعني بيدار كردن وقتي كار خوبي براي والدينم انجام مي دهم فقط نگاهشون بهم مي فهمونه كه چقدر خوشحالند زبان نگاه از زبان فيزيكي برنده تر و پايدار تره ولي هر كسي نمي تونه اونو داشته باشه چون مستقيم به روحيات ما بر مي گرده

موفق باشيد

خانم شریفی عزیز سلام
ممنونم از اینکه در مورد موضوعی که دغدغه فکری من تو این روزاست نظر دادید و وقت گذاشتید ...
راستش منهم صحبتای شما را کاملاً قبول دارم
من تا جایی که یادم میاد هیچ وقت تنبیه بدنی نشدم و همیشه خجالت می کشیدم از بابام که کاری که دوست نداره را انجام بدم ...همینکه از دستم ناراحت می شد از غصه می مردم و درصدد جبران بر می اومدم
ولی بچه های من نمی دونم به خاطر سن کمشونه یا من و همسرم تو تربیتشون بیراهه رفتیم
اگر بخوان کار اشتباهی را انجام بدن هر چقدر هم نخوام بذارم اشتباه کنن اونقدر اصرار می کنن و گریه زاری راه می اندازن تا من کوتاه بیام
البته اکثراً اگر تنها باشم کوتاه نمیام ولی اگر مهمون داشته باشم که معمولاً هم دارم مجبورم به خاطر اینکه سر و صدا بخوابه کوتاه بیام و اونا هم فهمیدن کی اصرارشون را ادامه بدن خلاصه اینجور وقتا نگاه اصلاً کارساز نیست
نمیدونم به نظرتون برای بچه های من که 3 ساله و 5 ساله هستند نگاه یا صحبت کارساز هست یا باید صبر کنم بزرگتر بشن کلاً روش تنبیه و تشویق و یا مبارزه با لجبازی هاشون تو این سن چی باشه درست تره؟

باز هم ممنونم از دوستای گلم ...

سلام

فرناز جون

نگاه مي تونه كارساز باشه مشروط بر آنكه بچه ها با مفاهيم اون آشنا باشن و آموزش اين مفاهيم از سن كم شروع مي شه معمولا تو خونه اي كه بيش از يك بچه هست يكي از اونا جنبه ي رهبري رو داره و روي بقيه تاثير مي زاره اگه عنان اختيار اونو بتونين تو دستتون بگيريد نا خود آگاه بقيه اشون هم كنترل مي شن

من چند بار مجبور شدم به خاطر بلند نشدن سرو صدا به پسرم از اين باج هايي بدم كه شما هم نوشتيد و بعد ديدم اين طوري نمي شه اين قصه سر دراز داره براي همين آخرين باري كه بهش باج دادم يك محروميت براش ايجاد كردم درست يادم نيست چه كار كردم ولي فكر كنم قراري كه براي شهر بازي گذاشته بودم رو كنسل كردم و در مقابل اعتراضش گفتم من مخالف اين بودم كه فلان كار رو انجام بدي و چون در مقابل مهمان ها مرابه ستوه آوردي تا بهت اجازه بدم اين كار رو كردم تا بدوني نمي شه بزور هرچي دلمون خواست بدست بياريم از اين به بعد روش من عوض مي شه

شايد اين روش قدري مستبدانه به نظر بياد ولي بعد از يكي دوبار كه جا افتاد قدري منعطف تر شدم ديگه پسرم از نگاهم مي فهمه كه برآورده شدنه كدام خواسته هاش از نظر ما غير منطقيه و از موقعي كه مدرسه مي ره هربار متوجه ي نگاه معني داره من مي شه بعدش بهم مي گفت من آماده ام براي تنبيه ~!!!!!!!! بعد من با تغيير روش شوكه اش كردم بهش گفتم تو الان دقيقا مي فهمي چه كار مي كني و اگه از روي عمد قصد داري منو بابات رو ناراحت كني هيچ تنبيهي كار ساز نيست فقط مي توني اينا رو جايي يادداشت كني و به خودت امتياز منفي بدي و بعد ببيني چقدر بزرگ شدي چون آدمايي بزرگند كه مثل بزرگا رفتار مي كنن

البته اين طوري نيست كه با همون يكبار عاقلانه رفتار كنه زمان باعث تعميق آموخته هاي ما مي شه ولي واقعا به اين جمله معتقدم كه در زندگي اون چيزي رو بدست مياريم كه براش تلاش مي كنيم بدون خستگي

موفق باشيد

خوش به حالتون که می تونید مصمم و جدی با پسرتون رفتار کنید
من به قول همسرم کمی "دَمو شُل دادم" و بچه ها ازم حساب نمی برند
البته یه وقتایی که از دنده چپ بلند شده باشم و توی خونه با بچه ها تنها باشم حسابی تلافی می کنم مثلاً 2 روز پیش پسرم توی مهد کودک دل درد و حالت تهوع و استفراغ داشت و من مجبور شدم مرخصی بگیرم و ببرمش دکتر و فرداش هم که چهارشنبه بود را مرخصی گرفتم و خونه بودم بعد از ظهر گیر سه پیچ داد که پیتزا می خوام منم معمولاً اگر هوس پیتزا کرده باشه (هفته ای یا 10 روزی یه بار) براش می گیرم ولی اون روز چون روز قبلش مریض بود تصمیم داشتم براش نگیرم ... خلاصه نمی دونید چقدر گریه کرد و خودش را به زمین و زمان زد و یکی دو ساعتی هی می گفت پیتزاااااااااااااااااااااا پیتزااااااااااااااااااااااااا جوری که دخترم که 3 سالشه بهش می گفت "دانیال خوب دلت درد می کنه مامان بعداً برات می خره گریه نکن دیگهههه" ولی دانیال ول کن نبود که نبود منم بی تفاوت به کارای خودم رسیدم و بهش بی توجهی کردم تا بالاخره سرش به چیز دیگه ای گرم شد. ...
شب که شد اومد گفت مامان هر وقت دلم خوب شد برام پیتزا می خری ؟؟؟ گفتم آره مامان جون هر وقت خوب شدی می خرم بالاخره پیروز شدم !!!
ولی باور کنید حتی اگر پدرش هم خونه بود نمی شد این رفتار را کرد یا باید راضی می شدم یا از باباش کتک می خورد چون همسرم صبر منو نداره و باهاشون درگیر می شه ....
خلاصه امیدوار وقتی بزرگتر می شه بهتر بشه امیدوارم!!!

سلام فرناز جون

بالاخره بايد با بچه ها گهي تند و گهي مدارا كرد ولي اگه به اين اميدي كه بزرگ بشه خودش بفهمه با عرض معذرت بايد بگم زهي خيال باطل!!!!!!!!!!! چرا؟ چون بچه ها هموني مي شن كه با رفتارامون ازشون خواستيم

پس بهتره اول خودمونو تغيير بديم و بعد تلاش كنيم اونا رو درست كنيم

موفق باشيد

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آشپز آنلاین]

[مشاهده در: www.ashpazonline.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 604]