محمدعلی بهمنی

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: بارانی

با همه ی بی سر و سامانی ام
باز به دنبال پريشانی ام

طاقت فرسودگی ام هيچ نيست
در پی ويران شدنی آنی ام

دلخوش گرمای کسی نيستم
آمده ام تا تو بسوزانی ام

آمده ام با عطش سال ها
تا تو کمی عشق بنوشانی ام

ماهی برگشته ز دريا شدم
تا که بگيری و بميرانی ام

خوب ترين حادثه می دانمت
خوب ترين حادثه می دانی ام ؟

حرف بزن! ابر مرا باز کن
دير زمانی است که بارانی ام

حرف بزن، حرف بزن، سال هاست
تشنه ی يک صحبت طولانی ام

ها به کجا می کشی ام خوب من
ها نکشانی به پشيمانی ام

محمدعلی بهمنی در فروردين سال ١٣٢١ در شهر دزفول به دنيا آمد. شعر بهمنی نيز البته شايد با خود او متولد شده باشد، گرچه بسياری بر اين عقيده اند که او غزل هايش را وام دار سبک و سياق نيماست. نخستين شعر از او در سال ١٣٣٠، يعنی زمانی که او تنها ٩ سال داشت، به چاپ رسيد.

برای محمدعلی بهمنی شعر چون موجودی جاندار است که شکل و قالب، لباس های آن را تشکيل و به آن شخصيت می دهند. با اين همه ، محمدعلی بهمنی شيفته ی غزل است و غزل گفتن و غزل خواندن و غزل سرودن . می گويد : «غزل، نه تنها در شعر امروز، بی ترديد در شعر تمام فرداها جايگاه ويژهای خواهد داشت . غزل هستی ايرانی است و خواهد بو د. آنچه که مهم است ، اين است که اين امانت حساس را به نسل های آينده تحويل دهيم . »

گرچه به رغم تمام اين علاقه به غزل گفتن، بهمنی غزل را هرگز قالب نمی بندد . « چون قالب يعنی محدوديت و هنر را نمیتوان محدود کرد و به خاطر اين حرفم بارها زير تهمت ها رفته ام . » در ديدگاه محمدعلی بهمنی ، غزل يک شکل است که می تواند با روزگار خود و با شرايط جديد تغيير کند .

محمدعلی بهمنی در سال ١٣٧٨ موفق به دريافت تنديس خورشيد مهر به عنوان برترين غزلسرای ايران گرديد . برخی از مجموعه اشعار وی عبارتند از: باغ لال (١٣٥٠) ، در بیوزنی (١٣٥١) ، عاميانه ها (١٣٥٥) ، گيسو، کلاه ، کفتر (١٣٥٦)، گاهی دلم برای خودم تنگ می شود (١٣٦٩) ، غزل (١٣٧٧)، عشق است (١٣٧٨)، شاعر شنيدنی است (١٣٧٧)، نيستان (١٣٧٩)، اين خانه واژه های نسوزی دارد (١٣٨٢)، کاسه آب ديوژن ، امانم بده (١٣٨٠) .

دريا

دريا شده ست خواهر و من هم برادرش
شاعرتر از هميشه نشستم برابرش

خواهر سلام! با غزلی نيمه آمدم
تا با شما قشنگ شود نيم ديگرش

می خواهم اعتراف کنم هر غزل که ما
با هم سروده ايم جهان کرده از برش

خواهر! زمان، زمان برادرکشی است باز
شايد به گوش ها نرسد بيت آخرش

با خود ببر مرا که نپوسد در اين سکون
شعری که دوست داشتی از خود رها ترش

دريا سکوت کرده و من حرف می زنم
حس می کنم که راه نبردم به باورش

دريا ! منم ! هم او که به تعداد موج هات
با هر غروب خورده بر اين صخره ها سرش

هم او که دل زده ست به اعماق و کوسه ها
خون می خورند از رگ در خون شناورش

خواهر! برادر تو کم از ماهيان که نيست
خرچنگ ها مخواه بريسند پيکرش

دريا سکوت کرده و من بغض کرده ام
بغض برادرانه ای از قهر خواهرش

منابع :

- روزنامه ی ايران، شماره ی ٣٢٨٦، ٢٧ مهر ١٣٨٤
- ادبستان، ٩ ژانويه ٢٠٠٥

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 190]