سهميه بندي جنسيتي در دانشگاه ها، بدون برنامه ريزي

واضح آرشیو وب فارسی:موج: سهميه بندي جنسيتي در دانشگاه ها، بدون برنامه ريزي
گفت وگو: سياوش محمدي

تا زماني كه آموزش عالي چشم اندازهاي بلندمدت خود را طراحي نكرده، سهميه بندي جنسيتي در دانشگاه ها هم معني ندارد. غلامرضا ظريفيان معاون سابق دانشجويي وزير علوم با بيان اين مطلب از روند سهميه بندي جنسيتي كنوني انتقاد مي كند و معتقد است هر كه استعداد بيشتري داشته باشد شايسته تحصيل در رشته مورد علاقه اش است و نمي توان فردي را به خاطر دختر بودنش از تحصيل محروم كرد.
علت افزايش دختران نسبت به پسران در ورود به دانشگاه ها چه بوده است؟
ما اين مساله را در وزارت علوم بررسي كرديم يكي از نتايج اين بود كه پسران مي ديدند در يك جامعه مصرفي زندگي مي كنند كه بايد سربازي هم بروند چرا بايد چهار سال براي درس وقت بگذارند و همه فرصت هاي شان را از دست بدهند و تازه بعد از آن وارد بازار كار بشوند در حالي كه مي ديدند در همان زمان افرادي وارد بازار شده اند و تريلياردر شده اند ولي آنها با اينكه بار زندگي روش دوش شان بود و بايد به سمتي مي رفتند كه منابع بيشتر به دست شان برسد هيچ چيز به دست نياورده اند.
از سوي ديگر ورود به دانشگاه براي دختران به يك امر هويت بخش تبديل شده بود. تا قبل از آن براي خانواده ها فرقي نمي كرد كه دختران درس بخوانند يا نه ولي الان ديگر براي خانواده ها بين دختر و پسر تفاوتي نيست. همه اينها باعث شد كه ظرفيت عظيمي وارد جامعه بشود. در جامعه ما براي يك دختر فرصت هاي كمي وجود دارد كه مهم ترين و سالم ترين آن دانشگاه است و طبيعتاً دختر با خود مي گويد اگر اين را انتخاب نكنم چه چيز را مي توانم انتخاب كنم؟ در حالي كه براي پسران صدها كار وجود دارد و مي توانند بيرون بروند، تفريح كنند و حتي ورزش كنند. حرف ما اين بود كه ما محدوديت را براي پسرها هم مي پذيريم. در جايي كه دولت مي خواهد سرمايه گذاري كند حالا يك جايي مي گويند اينجا دختر بيشتر مي خواهم اينجا پسر، در يك دوره برنامه 10 ساله 40 درصد دختر و 60 درصد پسر و در دوره ديگر 60 درصد دختر و 40 درصد پسر باشد، دولت مي گويد منابع مردم در اختيار من است و من مي خواهم بهينه از اين منابع استفاده كنم ولي وقتي شما طرح و نقشه نداري به چه حقي جلوي دخترها را مي گيري؟ ما كه در جامعه مان چند دريچه بيشتر براي دخترها نداريم، آن دريچه ها را هم يكي يكي ببنديم؟ الان دخترها جاي چه كسي را تنگ كرده اند؟ شما كه الان در دانشگاه را باز كرديد و داريد نيرو مي گيريد و خيلي از ملاك هاي علمي را هم به هم ريختيد پس محدوديت براي چه؟ و تازه خيلي از بچه ها با پول دولت درس نمي خوانند. خود دانشگاه آزاد مي گويد 60 درصد آموزش عالي دست من است و تعدادي زيرنظر پيام نور و برخي هم زيرنظر جامع علمي- كاربردي است، مي ماند 30 درصد بخش دولتي و بخش دولتي هم طبق كدام سفارش، كدام برنامه ريزي اين برخورد جنسيتي را انجام مي دهد؟
پس سهميه بندي جنسيتي با چه رويكردي اجرا مي شود؟
دولت به عنوان كارفرما به 100 نفر احتياج دارد دولت خودش تشخيص مي دهد كه از اين تعداد 70 پسر و 30 دختر باشند چون دولت كارفرماست و براساس نيازهايش خروجي از دانشگاه مي خواهد. البته به شرط اينكه برنامه داشته باشد آن وقت ديگر دعوا، دعواي جنسيتي نيست. نگاه توسعه اي است. حرف ما اين بود كه شما اگر نگاه توسعه اي داريد طرح و برنامه تان را بياوريد. ممكن است يك سال دختر كمتر بگيريد و يك سال بيشتر، اين گاه نگاه توسعه اي است و آسيبش هم آسيب اخلاقي نيست. شما اگر جايي قرار بود كه پرستار مرد بگيري به جاي آن پرستار زن بگيري نياز شما روي زمين مانده است. اينجا نياز ماست كه به ما جهت مي دهد كه چه تعداد دانشجو بپذيريم در اين حالت برخي اوقات پذيرش دخترها را محدود مي كند و در برخي دانشگاه ها عكس آن است.
تا زماني كه نگاه توسعه اي و علمي نيست محدوديت براي هر كسي چه دختر و چه پسر ظلم است و حالا كه ما برنامه اي در اين زمينه نداريم اتفاقاً به نظر من هر چقدر دختر بگيريم، حتي دخترها بروند رشته معدن و بعد بروند خانه هم ايرادي ندارد. همين دختر كه رفته دانشگاه در تربيت خانواده و نوع روابطش تاثير مي گذارد و باعث رشد فرهنگ عمومي مي شود. البته در ورود دختران به بازار كاري كه همچنان ساز و كارش اكثريت مردانه است مشكل وجود دارد ولي راهش اين نيست كه در دانشگاه را روي دخترها ببنديم بايد برويم و بازار كار را اصلاح كنيم. اگر جوامعي هم محدود مي كنند صدها راه ديگر پيش پاي شخص مي گذارند كه او بتواند جاي ديگري به راهش ادامه بدهد. بنابراين مشكل اين است كه ما طرح مشخصي براي توسعه نداريم. به نظر من اين مسير خوبي نيست و جواب نخواهد داد و غير از استعداد كسي و تبعيض راه ديگري پيش پاي ما نمي گذارد.
با اين اوصاف طرح و نقشه دولت در اجراي سهميه بندي جنسيتي چيست؟
بررسي ها نشان مي دهد كه ورود دخترها به دانشگاه ها در دوره اي ثابت بود اما در يك دوره چهار، پنج ساله جهشي از 30 درصد به 50 درصد صورت گرفته است. البته اين تعداد قبولي ها بود و مدت ها طول كشيد كه اين برابري درون دانشگاه رخ بدهد. آمار قبولي دختران زياد مي شد تا در يك دوره به ميزان 63-62 درصد دختر و 38-37 درصد پسر رسيد كه البته اگر بخواهيم گروه هاي مختلف آموزشي را بررسي كنيم درصد ورود دخترها به اين گروه ها متفاوت بود. مثلاً در گروه هاي مهندسي سرعت رشد قبولي دختران كمتر بود و در علوم انساني خيلي بيشتر. نكته مهمي كه مي توانم بگويم اين است كه هرچند آموزش عالي، آموزش عمومي براي همه است و يك شعار جهاني شده اما دولت ها مي توانند با توجه به بستري كه دارند و هزينه اي كه آموزش افراد برايشان دارد در چارت برنامه مشخصي، هزينه تعدادي رشته را بپردازد. مثلاً بگويد متناسب با اين طرح و نقشه در سطح كلان امسال معدن كم مي خواهيم ولي صنايع بيشتر يا تاريخ بيشتر. پس اگر بيشتر از اين سرمايه گذاري كنم در واقع سرمايه ام از بين مي رود اما براساس يك طرح روشن مبتني بر توسعه اين كار را انجام مي دهد. اگر كسي چه دختر و چه پسر بخواهد بيشتر از اين حد وارد رشته ها شود دولت نمي تواند جلويش را بگيرد اما هزينه اش را نمي دهد چون دولت ها متولي برنامه كلان توسعه هستند، مي توانند متناسب با نيازهاي شان برنامه ريزي كنند. چون توسعه يك امر به هم پيوسته است نمي توان يك جايي جلو رفت و جاي ديگر عقب ماند. اين صحبت هايي كه مثلاً وزير علوم مي گويد ما از برنامه توسعه جلوتر هم هستيم مايه افتخار نيست. برنامه توسعه مسابقه كه نيست. يك امر متوازن است و اگر يكي عقب ماند و ديگري جلو رفت كل توسعه به هم خواهد خورد، براي مثال فرض كنيم دولت در برنامه پنج ساله 100 مهندس پزشكي نياز دارد. اگر 150 نفر را آموزش داد نمي توانيم بگوييم اين دولت، دولت خوبي است. اين 50 نفر اضافي از منابع عمومي استفاده كرده اند و خوب بود كه همان 100 نفر را در مهندسي پزشكي آموزش مي داد و به جاي آن 120 نفر در رشته معدن آموزش مي داد، 140 نفر در رشته مخابرات و... در دوره آقاي خاتمي به ما مي گفتند شما چرا جلوي رشد ورود دختران به دانشگاه ها را نمي گيريد؟ حرف ما اين بود شما كه مي گوييد دخترها را محدود كنيد براساس كدام طرح آمايش و كدام برنامه توسعه كلان اين حرف را مي زنيد؟ وقتي شما برنامه توسعه كلان نداريد و مشخص نيست كه تا 50 سال ديگر چه مقدار نيروي دختر و چه مقدار نيروي پسر مي خواهيد و مشخص نيست در كدام رشته پسر بيشتر و در كدام رشته دختر بيشتر مي خواهيد، مثلاً كسي كه در رشته كشتيراني تحصيل مي كند بايد شش ماه در دريا باشد و دخترها به خاطر سختي كار كمتر مي روند و شما مي گوييد ما دخترها را محدود كنيم. بر طبق چه نقشه اي؟ نقشه راه تان كدام است؟ وقتي نقشه نداريد اين ظلم است كه محدوديت ايجاد كنيد. هر كس استعدادش بالاتر بود در رشته مورد علاقه اش به تحصيل مي پردازد. حالا مي خواهد 99 درصد دختر و يك درصد پسر باشد. اين ظلم است كه ما به دختري كه رتبه دو آورده بگوييم تو به خاطر دختر بودنت نيا و پسري را كه رتبه اش 150 شده به جاي او بپذيريم.
پنجشنبه 17 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: موج]

[مشاهده در: www.mojnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 136]