هدف پلي به سوي آينده بهتر

واضح آرشیو وب فارسی:مردم سالاری: هدف پلي به سوي آينده بهتر
ابتدا بيائيم معناي لغوي هدف را مرور كنيم. در فرهنگ لغت مقابل كلمه هدف اين طور آمده: «مجموعه اي از دانايي ها و توانايي هايي كه آينده شخص را تضمين مي كند.» هدف سوخت و انرژي است: چيزي است كه جهت و مسير ما را نشان مي دهد. شما يك هواپيما را در نظر بگيريد كه قبل از پرواز مسير و جهت پرواز را به آن ندهند اين هواپيما درست است انگيزه و انرژي دارد اما چون مسير و جهت مشخصي ندارد پس از مدتي سرگرداني سقوط مي كند. يا ماشيني را در نظر بگيريد كه در آن بنزين يعني سوخت و انرژي ندارد براي شما حتي 1 سانت هم حركت نخواهد كرد.
كسي كه هدف ندارد دقيقا مثل ماشيني است كه بنزين ندارد، يا رانندگي در جاده اي مه آلود كه يا نمي تواند حركت كند يا با حركت به دره مي افتد. هدف مثل سكان يك كشتي است، كشتي به اين بزرگي درست است سوخت دارد; انرژي دارد و حركت مي تواند بكند ولي اين سكان كشتي است كه با چرخش خود مسير و جهت كشتي را مشخص مي كند و كشتي را به مقصد مي رساند. تا چند ماه پيش قبل از اينكه من با خواندن يك كتاب و ملا قات با دوستاني كه خود هدفمند بودند بسان مرده اي متحرك بودم فقط وفقط براي امروز زندگي مي كردم; اصلا حتي فكري براي آينده ام نداشتم در واقع به تنها چيزي كه فكر نكرده بودم هدف بود. در واقع نمي دانستم و نمي خواستم آنچه را كه از زندگي مي خواستم. آنچه را كه مي خواستم مشخص نبود. در واقع باري به هر جهت زندگي مي كردم به قول يك دوست از هر طرف كه باد مي وزيد من هم به همان طرف مي رفتم. تا اينكه هدفمند شدم.
طبق آمار «دانشگاه ييل آمريكا» با توجه به تحقيقات به عمل آمده به اين نتيجه رسيدند كه تنها و تنها 3درصد از مردم دنيا هدفمندند. 10درصد از مردم چيزهايي در ذهنشان هست ولي باور ندارند. 87 درصد بقيه اصلا هدفي ندارند حتي رويا و آرزويي ندارند و سختي هدفمند شدن وارد شدن به اين 3 درصد است.
افراد 2 دسته اند: 1- افرادي كه نمي دانند كه چه مي خواهند 2- افرادي كه مي دانند چه مي خواهند ولي كاري نمي كنند.
و اين دسته دوم از همه بدترند.
آنچه كه ما بايد به عنوان هدف خود در زندگي در نظر بگيريم بايد عاشق آن باشيم; هوس نباشد; چرا كه اگر هوس باشد با اولين ناملا يمات زندگي آن را فراموش كرده و ميدان را خالي مي كنيم:
شخصي را در نظر بگيريد كه در يك بيابان خشك و بي آب و علف گم شده و از فرط تشنگي حتي ناي راه رفتن هم ندارد كه ناگهان از دور بركه آبي را مي بيند. شروع مي كند به دويدن. ديگر هيچ چيز مانع حركتش نمي شود. آنقدر مي دود و مي دود تا به آب (هدف) مي رسد وقتي كه سيراب شد و به خود آمد مي بيند كه دست ها و پاهايش خونين و زخمي است; خارهاي بيابان پاهاي او را مجروح كرده، در صورتي كه او اصلا متوجه نشده چرا چون فقط و فقط به هدفش كه آب بوده فكر مي كرده، موانع و زخم خارها را متوجه نمي شده.
ما بايد اين گونه باشيم كه سختي ها و مشكلا ت روزگار، حرف مردم، باعث نشود كه ميدان را خالي كنيم.
هدف آن چيزي است كه فكر را مشغول كند كه اگر به آن نرسيدي حتي فكرش هم شما را اذيت كند و شما را بسوزاند. هدف آن شخصي دارد كه براي رسيدن به هدفش عطش دارد. مثل رودخانه اي هستند كه شيب زيادي دارد و هيچ چيز حتي سنگ هاي بزرگ وسط رودخانه هم مانع حركتشان نمي شود. بايد آنقدر با اهدافمان درگير شويم كه حتي لحظه اي هم نتوانيم از آن جدا شويم.
ما از دوران بچگي روياهايي داشتيم كه دوست داشتيم وقتي بزرگ شديم به آنها برسيم، اما به مرور زمان دچار روزمرگي شديم حال چه از نظر فرهنگ و تربيت پدر و مادر و چه از نظر جامعه و نحوه فرهنگ سازي آن و مهمتر از همه واقعيات جامعه كه هدف ما را تحت تاثير و در محدوده واقعيات محاصره كرده و در نهايت پيروز شده اند به چه شكل:
مثلا من در بچگي آرزو داشتم كه فلا ن ماشين را داشته باشم، مي آيم به پدر يا مادر خود مي گويم پدر، مادر من فلا ن ماشين را دوست دارم داشته باشم. پدر يا مادر من مي دانيد چه كار كرده اند يكي زده اند پشت سرم و گفتند: «بچه اول برو درست را بخوان ماشين داشتنت پيش كش. در واقع اين دست را به سر من نزده اند و دستي زده اند تو سر هدفم.
فرض كنيد بچه اي در دوران بچگي آرزوي يك خانه 2000 متري داشته باشد. شب با چنين آرزويي مي خوابد فردا صبح كه مي رود مدرسه مي بيند كه بغل دستي اش كفش ندارد بپوشد، پيش خود فكر مي كند «ببين من چه آرزويي دارم، بغل دستي ام نان ندارد بخورد آن وقت من به چه فكري ام.» بدين طريق دستي بر سر اهدافش كوبيده مي شود، بزرگ مي شود با چه سختي ها و مشكلا تي درس مي خواند و با چه آرزوهايي ديپلم مي گيرد و دوست دارد در بهترين رشته درس بخواند و به نسبت رشته مورد علاقه اش شغلي دست و پا كند اما امان از اين سد كنكور كه او را از آرزوهايش وا مي دارد و دست ديگري بر سر هدفش مي خورد. با چه زحمت هايي به دانشگاه راه مي يابد اما بعد از گرفتن ليسانس 2 سال مي رود سربازي و از زندگي عقب مي ماند.
بعد از اين مدت او مي ماند و يك مدرك كه هيچ كاري برايش پيدا نمي شود; و دست هاي ديگري بر اهدافش ضربه مي زند (مشكلا ت بعدي: ازدواج، بچه، مخارج زندگي و...) طوري مي شود كه همين بچه اي كه در بچگي آرزوي يك خانه 2000 متري داشته در مرز 40 سالگي به يك خانه 50 متري استيجاري قانع مي شود!!!
چرا يك عده از اهدافشان مي ترسند؟ چرا يك عده وارد اين 3 درصد نمي شوند؟
1- بزرگترين دليل ترس است: اگر من به هدفم نرسم چي؟ اگر با بيان اهدافم ديگران مرا مسخره كنند چي؟
اولين عامل موفقيت در رسيدن به هدف قطع ترس است.
2- تصويرسازي: تصويرسازي هدف خيلي مهم است. در واقع با تصويرسازي هدف ملموس و قابل دسترس مي شود. در ايران فرهنگ تصويرسازي در خانواده ها جا نيفتاده است. در خارج بالا خص اروپا: اگر بچه اي آرزويي بكند پدر و مادر او را مسخره نمي كنند. بلكه در تصويرسازي اهداف به او كمك مي كنند فرض كنيم بچه اي مي گويد من فلا ن ماشين آخرين سيستم را مي خواهم پدر و مادر ميآيند تمام اتاق خواب او را پر از پوسترهاي ماشين مورد علا قه اش مي كنند، بچه وقتي كه مي خوابد با نگاه كردن به اين پوسترها مي فهمد كه هدفش آنچنان هم دور نيست; و مي تواند در آينده اي نه چندان دور به آن برسد. يا بچه اي كه آرزو دارد دكتر شود پدر و مادر وسايل و اسباب بازي هاي پزشكي را جلو او مي گذارند و در واقع هدف را براي او ملموس مي كنند.
3- باور: نمي توانند تصور كنند كه مي توانند روزي به هدفشان برسند.
اما چيز ديگري كه به ما در رسيدن به اهداف كمك مي كند قضيه نوشتن اهداف و براساس آن برنامه ريزي و مديريت زمان براي رسيدن به اهداف است كه ما را در رسيدن به اهداف 100 درصد كمك مي كند به چه شكل اهداف خود را بنويسيم و چرا؟ چون در نوشتن قدرت خاصي وجود دارد خداوند هم در قرآن به قلم قسم مي خورد چون در قلم و نوشتن معجزه خاصي وجود دارد كه امروزه به اثبات رسيده، با نوشتن اهداف و نگاه كردن به آن انگيزه و انرژي مي گيريم; قدرت تمركز و برنامه ريزي براي رسيدن به اهداف پيدا مي كنيم از همه مهمتر تا زماني كه هدف فقط در ذهن باشد در حد يك آرزو و رويا باقي مي ماند در صورتي كه با نوشتن قابل لمس تر و در دسترس احساس مي شود حال به چه شكل اهداف خود را بنويسيم.
اهداف خود را به 2 دسته كوتاه مدت و بلند مدت تقسيم مي كنيم: «آنچه را كه در همين چند ماه اخير و يك سال ديگر مي خواهم به دست آورم و آنچه را كه براي آينده خود و بچه هايم مي خواهم.»
اهدافي كه مي نويسيم 50 درصد محتاطانه، 50 درصد روياپردازانه، حد وسط باشد نه زياد روياپردازانه كه بعيد باشد به آن برسم و نه زياد محتاطانه كه احتمال رسيدن به آن در امروز هم برايم امكان پذير باشد.
بعد اهداف را Smart مي كنيم خود كلمه Smart به معناي روشن و درخشان است.
به چه شكل
s / Smart از Spisifick به معني ويژه و مشخص مي آيد. اگر من ماشين مي خواهم چه مدل ماشيني و با چه رنگ و مشخصاتي با اين كار ميزان تلا ش خود را برآورد مي كنيم. مثلا اگر من ماكسيما بخواهم تا رنو بخواهم چقدر بايد زحمت بكشم و تلا ش كنم.
M از Mijeradle ميآيد يعني قابل اندازه گيري باشد آنچه را كه من مي خواهم بشود با مقياس پولي آن را سنجيد.
A از Availadle ميآيد يعني قابل دسترس باشد مثلا من نمي توانم بگويم مي خواهم رئيس جمهور ژاپن بشوم چون چنين چيزي نمي شود زيرا من بايد مليت و تبعيت ژاپني داشته باشم.
R از Reiely يعني واقعي ميآيد من نمي توانم بگويم دوست دارم آدم كوچولو باشم يا فرشته باشم.
t از Taimick ميآيد يعني زمان آن مشخص باشد. هدف بدون زمان مثل كنكور بي زمان است. هر ساله در 13 يا 14 تير كنكور برگزار مي شود حال اگر بيايند و اين زمان را بردارند و بگويند كه هركه هر زمان كه دوست داشت بيايد كنكور بدهد درست است من هدفم دانشگاه است ولي با خود مي گويم چيزي نيست امسال نشد سال ديگر شايد 5 سال گذشت و من كنكور ندادم. اما اگر بدانم كه 13 تير كنكور دارم مني كه شايد تا فروردين بچه درس خواني نبودم از فروردين شايد روزي 12 ساعت درس بخوانم چون مي دانم كه 13 تير كنكور دارم و نبايد زمان را از دست بدهم.
سه شنبه 15 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مردم سالاری]

[مشاهده در: www.mardomsalari.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 228]