به مناسبت ولادت امام حسين(ع)قرن اول هجري زمان ظهور چهره حماسي شيعه است

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: به مناسبت ولادت امام حسين(ع)قرن اول هجري زمان ظهور چهره حماسي شيعه است
گروه انديشه: قرن اول هجري قمري به دليل بروز رويدادهاي متفاوت به خصوص واقعه كربلا، چهره حماسي شيعه را نشان داد و سبب شد تا چهره علمي شيعه آن‌گونه كه بايد جلوه‌گر نشود.
به گزارش خبرگزاري قرآني ايران (ايكنا)، الگوسازى روشى است كه مكاتب الهى در كنار مجموعه احكام متعالى و نظام‌هاى قانونى پيشرفته بـه آن توجه داشته‌اند. در اين مكاتب، انسان كامل تنها يك نظريه نيست، بلكه تحققى عينى و نمونه‌هايى واقعى دارد كه نوع بشر مى‌تواند با پيروى از آن‌ها خود را به كمال مقصود، نزديك و نزديك‌تر كند.

امامان معصوم(ع) برجسته‌ترين الگوهايى هستند كه اسلام به عنوان تحقق كامل احكام خود به مردم معرفى كرده است. در تعريفى كوتاه مى‌توان گفت آن بزرگواران، قرآن‌هاى مجسمى بودند كه در ميان مردم زيستند و صراط مستقيم را به انسان نمودند.

در اين ميان حضرت امام حسين(ع) به لحاظ موقعيت ويژه و وظيفه خاصى كه شرايط ويژه زمانى براى آن حضرت(ع) مقرر مى‌داشت، از نوعي ويژگى برخوردار است. امـام حسين(ع) نـه تـنـها الگوى انسان‌هاى وارسته و نمونه كامل يك انسان الهى است، بلكه سمبل مقاومت نسل‌هاى ستمديده در مقابل موج بيداد ستمگران و نماد ايثار و فداكارى در راه احياى حق و اعلام «كلمة الله» است، چنان‌كه امروز نام و نشانه مقاومت و ياد او رمز ايستادگى است.

واقعه عاشورا، هر چند از آن جهت كه به دشمنان آن حضرت(ع) مربوط مى‌شود بزرگ‌ترين جنايت و نهايت رذالت و حضيض روح انسانى است، ولى از آن جهت كه به آن حضرت(ع) و يارانش مربوط مى‌شود، اوج فضيلت و بزرگوارى و نمايش عالى‌ترين فضايل انسانى است. كسانى كـه بـه دنبال تربيت روح و پـرورش فضايل انسانى هستند، بدون شك مى‌توانند بهترين معيارهاى انسانيت را در روش و منش آن حضرت به دست آورند.

به طوري كه از مطالعه تاريخ سياسي شيعه برمي‌آيد، در قرن اول چهار تن از امامان(ع) زندگي كرده‌اند و به جز دوران كوتاهي كه در آن امام علي(ع) بر مسند خلافت نشست، در اين ايام امام شيعه از صحنه سياسي جامعه به دور بوده و حتي در شرايط خفقان به سر برده‌اند.

وقوع جنگ‌هاي متعدد امام علي(ع) در دوران خلافت 5 ساله، جنگ و صلح امام حسن(ع) با معاويه، ظهور انقلاب خونين كربلا و حتي ماجراي قيام و انقلاب زيدبن علي در كوفه موجب شد كه در اين قرن از شيعه چهره‌اي حماسي به ظهور برسد و كمتر شخصيت فقهي و فرهنگي اين مكتب جلوه‌گر شود.

با اين وجود امام حسين(ع) كه مدت امامت ايشان حدود يازده سال ـ 50 الي 61 قمري ـ است، بر نوشتن حديث و جواز آن اهتمام داشت؛ زيرا از طرفي نامه‌هاي فراوان به قبايل و شيوخ عرب براي همراهي با ايشان در مبارزه با حكومت ظالمانه يزيد نوشت كه نشان از جواز و ضرورت كتابت حديث داشت و از طرف ديگر، در مواردي به نوشتن حديث سفارش كرد كه حكايت از اهتمام ايشان بر اين امر دارد؛ مانند سخنراني حضرت در «منا» در جمع زيادي از بني‌هاشم و ياران.

امام حسين(ع) با عبارت «اكتبوا قولي» در حديث، نه تنها بر نوشتن حديث خود، بلكه بر وجوب آن تأكيد مي‌كند. امام حسين(ع) خود ميراث‌دار روايات و مكتوبات امامان پيش از خود بوده و حامل كتاب امام علي(ع) است كه به املاي پيامبر(ص) و خط حضرت علي(ع) بوده و آن را به نسل‌هاي پس از خود تحويل داده است.*

*منابع: تاريخ حديث، سيدرضا مؤدب، انتشارات مركز جهاني علوم اسلامي؛ تاريخ عمومي حديث، مجيد معارف، انتشارات كوير؛ مركز جهاني اطلاع‌رساني آل‌البيت(ع).
دوشنبه 14 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 250]