عجايب جديد جهان

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک:
[تصویر: borj.jpg]

امپایر استیت، ساختمانی 103 طبقه در نیویورک و سمبلی از آمریکااست.

این ساختمان به مدت چهل سال، بلندترین ساختمان طبقاتی در دنیا بود و از سوی انجمن مهندسان عمران آمریکا، به عنوان یکی از عجایب هفت‌گانه‌ی دنیای مدرن، لقب گرفته است. امپایر استیت بخشی از هویت شهر نیویورک است و در سراسر جهان، به عنوان یکی از سمبل‌های آمریکا شناخته می‌شود.
عملیات ساختمانی امپایر استیت در ماه مارس 1930 در زمینی كه پیش‌تر، هتل والدورف آستوریا در آن واقع بود، آغاز شد و 14 ماه بعد اتمام یافت. این ساختمان تا پیش از آن‌كه برج‌های دوقلو در نیویورك ساخته شوند، بلندترین برج طبقاتی دنیا به شمار می‌رفت.
امپایر استیت 448 متر ارتفاع دارد كه البته آخرین طبقه‌ی آن (صد و دومین طبقه) در ارتفاع 391 متری واقع شده است. بقیه‌ی ارتفاع این ساختمان، به آنتن تلویزیونی بالای آن مربوط می‌شود. كل هزینه‌ی ساخت امپایر استیت به انضمام زمین آن، در حدود 41 میلیون دلار بوده است كه از این میزان، 24 میلیون دلار هزینه‌ای است كه خرج سازه‌ی ساختمان شده است.

این ساختمان، در سال 1931 (اول ماه مِی) توسط رئیس‌جمهور وقت آمریكا، هربرت هوور افتتاح شد. به این صورت كه، رئیس‌جمهور با فشار‌ دادن دكمه‌ای در واشنگتن، چراغ‌های این ساختمان را در نیویورك، روشن كرد.
امپایر استیت از این سال به بعد، به مدت چهل سال، بلندترین ساختمان طبقاتی جهان و نیویورک بود تا این که، ساختمان‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی ساخته شدند. پس از ماجرای یازده سپتامبر، امپایر استیت دوباره لقب بلندترین ساختمان نیویورک را به خود اختصاص داد.

امپایر استیت، در سال 1986 از سوی دولت آمریكا به عنوان بخشی از میراث تاریخی و فرهنگی كشور شناخته شد و پلاك مخصوصی به همین‌خاطر دریافت كرد.

[تصویر: tonel.jpg]

تونل کانال، تونلی 50.5 کیلومتری است که زیر بستر دریای مانش، حفر شده و کنت در انگلیس را به کاله در فرانسه متصل می‌کند.

در سال 1960، گروه تحقیقات كانال مانش، طرحی را ارائه كرد كه تونل فعلی كانال مانش- كه به آن چانل می‌گویند، برمبنای آن، طراحی و ساخته شده است. این طرح هم در سال 1975 به دلیل مشكلات مالی، عملی نشد.

در سال 1984، دولت‌های فرانسه و انگلیس از تمام شركت‌های مهندسی دو كشور درخواست كردند، طرح‌های خود را برای ایجاد تونل، ارائه دهند و بالاخره، در سال 1986 یكی از طرح‌های پیشنهادی كه به طرح سال 1960 بسیار نزدیك بود از سوی دو دولت پذیرفته شد.

در طرح نهایی، تونل، کاله در فرانسه را به فولكستون در انگلستان متصل می‌كرد و 40 متر زیر سطح دریا ایجاد می‌شد.
پانزده هزار نفر طی 7 سال، كار كندن تونل را انجام دادند!

در حدود 4 میلیون مترمكعب خاك استحصال شده كه از جنس گچ بود، در بخش انگلیسی استخراج شد. این خاك در ساحل فولكستون انگلستان در دریا ریخته شد و تقریبا زمینی به مساحت 360 هزار متر مربع در دل دریا ایجاد كرد. امروزه روی این شبه‌جزیره، پاركی احداث شده است. به طور كلی می‌توان گفت، 8 میلیون متر مكعب خاك، از تونل با سرعت میانگین2400 تن در ساعت، استخراج شده است.
تونل كانال، در واقع از سه تونل موازی متشكل شده است، دو تونل ریلی كه قطارها در امتداد آن‌ها، از شمال به جنوب و بالعكس حركت می‌كنند و یك تونل كوچك به عنوان تونل دسترسی كه خودروهای باریك تایردار در آن حركت می‌كنند.

تونل كانال، علاوه بر مشكلات فنی، مشكلات حقوقی زیادی هم به همراه داشت. یكی از این مشكلات، كنترل عبور از مرزهای مشترك بود. مرز انگلیس و فرانسه به صورت خطی در وسط تونل مشخص شده است (این خط به فرانسه نزدیك‌تر است). اما كنترل مرزی در این نقطه انجام نمی‌شود بلكه دو دولت به توافق رسیده‌اند، مسافران در اولین ایستگاه در ساحل كنترل شوند.

افزایش شمار پناه‌جویاني كه سعي مي‌كردند با استفاده از تونل، خود را به انگلستان برسانند، بالاخره در سال 2002، دولت انگلیس را مجبور كرد تا برای مقابله با مهاجرت غیرقانونی آن‌ها، تدابیری بیاندیشد. مسؤولان امنیتی، به همین خاطر، تجهیزات بسیار پیشرفته‌ی صدابرداری و تصویربرداری را در گلوگاه فولكستون نصب كردند تا ضربان قلب و صدای تنفس افرادی كه در میان بارها پنهان شده‌اند، شناسایی و دستگیر كنند.

احداث تونل از دو سوی كانال، به صورت همزمان شروع شد و قرار بود انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها در نقطه‌ای خاص و در زمان معینی به یكدیگر برسند. اما این‌كه آن‌ها چگونه به نقطه‌ی معین خواهند رسید، مسأله‌ی بسیار مهمی بود و در واقع، بزرگ‌ترین چالش مهندسی طرح به شمار می‌رفت. چون در اعماق زمین به هیچ وجه نمی‌توان مسیر تونل را با استفاده از نشانه‌های جغرافیایی مشخص كرد.

از این رو مهندسان پروژه، مجبور به استفاده از سیستم‌های بسیار پیشرفته‌ی ناوبری شدند؛ سیستم‌هایی نظیر جی پی اس (سیستم مكان‌یاب جهانی)، سیستم هدایت لیزری و البته در كنار آن‌ها، سیستم‌های یكپارچه‌ی رایانه‌ای. با این حال، خط مركز تونل‌ها در جایی كه باید، به هم نرسیدند و 358میلی‌متر اختلاف افقی و 58 میلی متر اختلاف عمودی داشتند. به هر حال این دو تونل در تاریخ اول دسامبر 1990 به یكدیگر رسیدند و برای اولین بار پس از عصر یخبندان (8500 سال پیش)، این امكان به وجود آمد كه انسان بر روی دو پا، از انگلیس به قاره‌ی مادر برود. پس از پایان تمام مراحل ساخت تونل، فرانسوا میتران – رئیس‌جمهور وقت فرانسه- و الیزابت، ملكه‌ی انگلیس در تاریخ 6 می 1994 در کاله‌ی فرانسه، تونل را رسماً افتتاح كردند. این پروژه، در زمان اجرای آن، با صرف 21 میلیارد پوند، پرهزینه‌ترین طرح مهندسی تاریخ به شمار می‌رفت؛ به گونه‌ای كه هزینه‌ی اجرای آن، 7 بار بیش‌تر از هزینه‌ی اجرایی پل گلدن‌گیت بود.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 273]