جامعه - ايروبيك‌كار‌هاي حرفه‌اي در مجموعه انقلاب

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: جامعه - ايروبيك‌كار‌هاي حرفه‌اي در مجموعه انقلاب

جامعه - ايروبيك‌كار‌هاي حرفه‌اي در مجموعه انقلاب

الهام دانيالي:ورزشي كه قريب به 20 سال است در كشور‌هاي ديگر انجام مي‌شود و جاي خود را ميان مردم يافته است حالا كم‌كم براي مردم و جوانان ما هم‌ جاي خود را پيدا مي‌كند. مسابقات انتخابي تيم ملي اسكيت‌برد و اين‌لاين كه در زمين آكادمي اسكيت مجموعه ورزشي انقلاب برگزار شد نسبت به دو دوره قبل با استقبال باورنكردني از طرف تماشاچيان روبه‌رو بود. البته برگزاري دو رشته ديگر در حاشيه نيز طرفداران خودش را داشت؛ ايروبيك حرفه‌اي (بريك دنس) و طراحي خياباني ( گرافيتي). از ابتداي ورود علاقه‌مندان، مجريان و گردانندگان مسابقه همواره بر يك موضوع تاكيد داشتند، اين كه حضار شئونات اسلامي را رعايت كنند تا مسابقه بتواند تا انتها ادامه يابد و از برگزاري مجدد آن براي دفعات بعدي جلوگيري به عمل نيايد. تماشاچي‌هاي خانم پس از ورود به زمين در طرف راست مستقر مي‌شوند و آقايان سمت چپ. به همين ترتيب اطراف زمين را چند رديف تماشاچي فرا مي‌گيرد كه با اشتياق و هيجاني هرچه تمام‌تر به تشويق بازيكنان و تيم‌هاي مورد علاقه خود مي‌پردازند. ساعت پنج بعد از ظهر ابتدا گروه‌هاي ايروبيك حرفه‌اي وارد زمين مي‌شوند. حدود يك ساعت با تمام انرژي و همراه موسيقي كه توسط دي‌جي تنظيم مي‌شد حركاتي انجام مي‌دادند كه چند سال قبل نمونه آن را فقط مي‌توانستيم در پارك‌ها ببينيم. بعد از آن هم مسابقات اين‌لاين، اسكيت‌برد و BMX به ترتيب برگزار شد. مسابقه گرافيتي توسط گرافيت‌كاران بر روي پارچه‌اي از جنس بوم نقاشي كه روي ديوار بيرون زمين را پوشانده بود، همزمان با مسابقات داخل زمين در جريان بود و تنها بخشي كه گروهي از دختران هم در آن فعال بودند همين بخش گرافيتي بود؛ چرا كه در رشته‌هاي ديگر، در سطح حرفه‌اي و به منظور شركت در مسابقات و تشكيل تيم، خانم‌هاي حرفه‌اي در كشور وجود ندارند. با اين حال قسمت تماشاچيان خانم از لحاظ جمعيت و هيجان و استقبال دست‌كمي از قسمت آقايان نداشت.

دي‌جي مناسب ايروبيك حرفه‌اي نداريم
علي پرچگاني يا به گفته خودش علي ريزه متولد 66 از ساكنين ميدان پونك، شش سال است ايروبيك حرفه‌اي كار مي‌كند. از يك باشگاه در شهرك اكباتان شروع كرده و بعد از آشنايي با بچه‌هاي تيم، عضو تيم باشگاه شهيد چمران شده است. دو بار قهرمان كشور و دو بار هم قهرمان تهران شده‌ است. مادرش او را تشويق مي‌كند اما با همه موفقيت‌ها و علاقه‌اي كه به اين رشته دارد پدرش با فعاليت او در اين زمينه مخالف است و عقيده دارد او بايد وقتش را براي درس و دانشگاهش بگذارد. علي دانشجو است اما چندين بار مشروط شده. از نظر مالي مشكلي با اين ورزش ندارد اما مي‌گويد حالا كه مدتي است اسم‌شان براي تيم ملي درآمده و قرار است حرفه‌اي‌تر كار كنند فدراسيون بايد حمايت‌هاي مالي خود را شامل حال‌شان كند. او مي‌گويد فدراسيون براي اين رشته سرمايه‌گذاري كافي نمي‌كند و اگر اين‌طور پيش برود استعداد‌هاي خوبي هدر خواهند رفت و ادعا مي‌كند كه اگر سرمايه‌گذاري صحيح براي پرورش استعداد‌هايي از ورزش انجام شود ما قهرمان جهان خواهيم شد. درآمد فعلي علي در اين رشته از طريق شاگرداني است كه آموزش‌شان مي‌دهد.
ناصر ادي از داوران ايروبيك حرفه‌اي، دوست علي و ساكن هفتم تير است. 26 سال دارد و از 15 سالگي در اين رشته فعاليت دارد. عقيده دارد به‌رغم كمبود امكانات سطح كار گروه‌ها بسيار خوب بود. او مي‌گويد: «اعضاي تيم‌ها از همه‌جا هستند، اما بچه‌هاي بالاي شهر اهل اين كارها نيستند.» او براي توصيف آنها از اصطلاح «فشن» استفاده مي‌كند. ناصر در فدراسيون مسوول آموزش كل ايران است و اظهار مي‌كند: «فدراسيون ما تا كنون كار خاصي براي بچه‌ها انجام نداده است.» او مي‌گويد: «ما در ايران حتي يك دي‌جي مناسب نداريم كه موزيك مناسب ايروبيك حرفه‌اي تنظيم كند. آنها اكثرا از آهنگ‌هاي ترنس استفاده مي‌كنند كه مناسب اين ورزش نيست. دي‌جي مناسب دي‌جي هيپ هاپ است.»
فكرش را نمي‌كردم گرافيتي داشته باشيم
يكي از حضار، دختري 15 ساله است كه براي تماشاي مسابقه اسكيت‌برد يكي از دوستانش ميان تماشاچيان انتظار مي‌كشد. خودش علاقه‌اي به اين رشته ندارد اما ورزش بسكتبال را به صورت حرفه‌اي دنبال مي‌كند.
دختر 18 ساله ديگري كه خودش هم اسكيت‌برد كار مي‌كند ناراحت است از اينكه چرا خانم‌ها نمي‌توانند مانند مرد‌ها در ايران به اين ورزش بپردازند، مي‌گويد من خودم اكثرا در همين زمين تمرين مي‌كنم اما معمولا با مشكلاتي روبه‌رو هستم، مانند اينكه اينجا مربي خانم نداريم و مربي من مرد است، از همين جهت حراست مجموعه مانع تمرينات ما مي‌شود و زمين را در اختيار ما قرار نمي‌دهد در نتيجه پيشرفتي هم در كار ما حاصل نمي‌شود.
مسن‌ترها هم اينجا هستند
خانم 25 ساله‌اي كه همراه همسرش براي تماشا آمده است از اينكه در چنين جو هيجان‌انگيزي قرار گرفته خوشحال است و دوست دارد برنامه‌هاي اينچنيني بيشتر باشند تا جوانان بتوانند انرژي و هيجان دروني خود را تخليه كنند.
در ميان تماشاچيان مردي 35 ساله به همراه كودك شش ساله‌اي كه بغل گرفته و همسرش كه در كنارش ايستاده مشغول تماشاي مسابقه هستند. او بسيار اتفاقي از برگزاري اين مسابقه مطلع شده است اما تا حدودي اطلاعاتي هم راجع به اين رشته دارد. خودش به ورزش بدن‌سازي مي‌پردازد و نظرش را درباره سطح و كيفيت اين مسابقه اينگونه بيان مي‌كند كه به‌رغم نشاط و هيجاني كه اين ورزش دارد اما امكانات و احتمالا تمرينات كم باعث شده است تفاوت فاحشي ميان برگزاري اين مسابقه و مسابقات اروپا و آمريكا به چشم بخورد و دليل اين تفاوت را نبودن مربيان و مكان مناسب براي تمرينات اين رشته ورزشي مي‌داند.
از تماشاچيان ديگر مردي حدودا 50 ساله كه همراه همسرش به تماشاي مسابقات آمده است درباره چگونگي حضورش براي ديدن مسابقه توضيح مي‌دهد كه فرزندش در سالن بسكتبال مجموعه انقلاب مشغول تمرين بوده است و آنها از اين طريق از برگزاري مسابقه مطلع شده‌اند. او خودش تنيس كار مي‌كند و تمام اعضاي خانواده‌اش ورزش مي‌كنند. درباره رابطه كار گرافيتي و اسكيت‌برد عقيده دارد اين دو رشته و تلفيق آنها باعث تخليه هيجاني جوانان مي‌شود كه براي سلامت آنها بسيار مناسب است و اگر فرزندان من هم به اين ورزش علاقه داشته باشند من آنها را تشويق خواهم كرد. به عقيده دو پسر 18 و 19 ساله ساكن جردن كه ميان تماشاچيان به تشويق مي‌پرداختند و سال گذشته هم حضور داشتند، اين دوره مسابقات پيشرفت بسياري نسبت به سال گذشته داشته است و كار بازيكنان هم بهتر و حرفه‌اي‌تر از قبل شده است. همچنين از برگزاري بخش گرافيتي خوشحال هستند و مي‌گويند فكرش را هم نمي‌كردند كه اين بخش در برنامه مسابقات امسال گنجانده شود.
آنها انعطاف و آمادگي لازم را نداشتند
نظر يكي از داوران بخش مسابقه اسكيت‌برد درباره كيفيت و سطح آمادگي شركت‌كنندگان در مقايسه با حرفه‌اي‌هاي جهان اين بود كه: «شركت‌كنندگان ما از تمركز كافي براي هماهنگي بدن خود با اسكيت‌برد برخوردار نبودند و همچنين آنها آمادگي و انعطاف بدني كافي را هم براي انجام حركات ويژه با اسكيت‌برد نداشتند آن هم به دليل امكانات محدود و نامناسب براي تمرين‌ها و به ويژه بدن‌سازي. شركت‌كنندگان براي حضور در اين مسابقه چند آيتم را پشت سر گذاشته‌اند، از جمله امتياز ورودي، سختي كار، تنوع حركات و...»
ابراهيم سيار سرمربي اگرسيوي فدراسيون اسكيت در مورد چگونگي انتخاب نفرات تيم ملي توضيح داد: «براي تعيين تيم ملي اسكيت ما به 10 نفر در رشته اسكيت‌برد و 10 نفر هم در رشته اين‌لاين احتياج داريم. پس از انتخاب اين دو نفر، اردو‌ها و تمريناتي خواهيم داشت و بعد از پشت سر گذاشتن اين اردوها طي رقابتي كه ميان اين افراد خواهيم گذاشت، چهار نفر ريزش داريم و شش نفر براي تيم ملي انتخاب مي‌شوند.» سيار همچنين در مورد برنامه‌هاي آينده اين فدراسيون براي آموزش و شركت خانم‌ها در مسابقات آينده گفت: «ما الان مربي خانم نداريم، زيرا كسي در اين رشته فعاليت نداشته كه اكنون پس از سال‌ها تجربه و مهارت، مربي ديگران بشود. اما خانم‌هاي علاقه‌مند در حال حاضر با مربي‌هاي مرد تمرين مي‌كنند، در سالن‌هاي سرپوشيده و در ساعات معيني هم در همين زمين آكادمي اسكيت مجموعه انقلاب.»
يا اسكيت يا مرگ
در بخش مسابقه گرافيتي دو دختر كه بخشي از پارچه بوم را اختيار كرده‌اند و به حك كردن طرح مورد نظر خود روي آن مشغولند درباره نحوه و چگونگي حضورشان در اين بخش مسابقه مي‌گويند: «ما خومان بعضي روزها براي تمرين اسكيت به اين زمين مي‌آييم و با بچه‌هاي اينجا آشنايي داريم. به همين دليل وقتي قرار به برگزاري اين بخش مسابقه شد با توجه با سابقه‌اي كه در كشيدن گرافيتي داشتيم آنها پيشنهادش را به ما دادند و ما هم پذيرفتيم.» يكي از آنها رابطه اسكيت و گرافيتي را اينطور توضيح مي‌دهد: «طرحي كه ما الان مشغول اجرا كردن آن روي بوم هستيم پيغامي حاكي از اين دارد «يا اسكيت يا مرگ». يعني وقتي اسكيت را شروع كردي يا هميشه بازي مي‌كني يا بايد بميري.»
در قسمت ديگري از پارچه بوم كه توسط پنج نفر از پسرها كار شده است به صحبت با كسي كه طرح اصلي را كشيده، مي‌پردازيم. او 18 ساله است و از لواسان آمده است. قبلا طراحي خياباني را روي ديوار‌هاي خيابان‌ها و اتوبان‌ها انجام مي‌داده است؛ مناطقي مانند اتوبان صدر و در كل بيشتر شرق تهران. نظر او درباره رابطه گرافيتي و اسكيت اين است كه: «هر دو در خارج از ايران به وسيله پانك‌ها انجام مي‌شود و تنها از اين جهت با هم در ارتباط هستند.» او سه سالي مي‌شود كه گرافيتي‌كار است و توانايي انجام اين كار را برگرفته از خلاقيت فرد در اجراي كليشه مي‌داند و مي‌گويد الگو‌ها و كليشه‌ها و نوع فونت‌هايي كه با آنها طرح‌هاي گرافيتي را كار مي‌كنند از مجله‌هاي خارجي انتخاب مي‌شوند كه بيشتر در فرانسه و آمريكا وجود دارند.
اگر اسپانسر داشتم انگيزه‌ام قوي‌تر بود
حسين سهرابي همزمان با منصور جاشوچي‌زاده نفر سوم اين‌لاين است، 16 ساله و ساكن تهرانپارس. سه سال است كه در رشته اين‌لاين فعاليت مي‌كند. قبل از اين هم اسكيت سرعت كار مي‌كرده. خانواده‌اش كاملا با بازي او موافق بودند و او را تشويق به اين كار مي‌كردند. در رابطه با هزينه‌هايي كه در حين ورزش بايد مصرف شود و در كل شرايط مالي كسي كه اين ورزش را شروع مي‌كند، مي‌گويد: «اين ورزش شايد در ابتدا خرج زيادي نداشته باشد اما براي ادامه دادن آن، فرد بايد وضع مالي خوبي داشته باشد و از پشتوانه مالي مناسبي برخوردار باشد مخصوصا وقتي بازيكن به سطح حرفه‌اي مي‌رسد.» حسين دومين بار است كه مقام سوم مسابقات را كسب مي‌كند. او مي‌گويد: «من زير نظر مربي يا سرمربي خاصي كار نمي‌كنم.كار من و دوستانم به اين صورت است كه مثلا يكي از ما چند حركت بيشتر از بقيه بلد است و آن را به بقيه هم ياد مي‌دهد.» از لحاظ آمادگي بدني مي‌گويد: «خود من دو هفته قبل از مسابقه به آمادگي بدني خود پرداختم و رژيم غذايي گرفتم.» اين رشته ورزشي براي حسين درآمدي ندارد البته به جز چند موردي كه در تيزر تبليغاتي يك شركت ارتباطي كار كرده است. از نداشتن اسپانسر ناراحت است و مي‌گويد: من اگر اسپانسر داشته باشم انگيزه و هدف مشخص براي فعاليت دارم، در صورتي كه الان با انگيزه عضويت در تيم ملي كار مي‌كنم كه هنوز قطعيت ندارد و نمي‌تواند انگيزه محكم و قوي براي كار باشد. روند فعلي كار فدراسيون اسكيت در ايران اصلا مناسب نيست.كسي را مي‌شناسم كه استعداد و علاقه زيادي براي اين ورزش دارد اما به دليل نداشتن شرايط مالي مناسب نمي‌تواند در سطح حرفه‌اي كارش را ادامه دهد.خود من سابق بر اين كه زمين باشگاه انقلاب آماده شود در پارك تمرين مي‌كردم. البته در شهر‌هاي ديگر هم زمين اسكيت داريم، مانند قم، كاشان، كيش، تبريز و مشهد. البته زمين باشگاه انقلاب از لحاظ استاندارد بودن نسبت به بقيه برتري‌هايي دارد. او در مورد انتخاب نفرات تيم ملي اينطور توضيح مي‌دهد كه: «چند مسابقه به همين منظور برگزار مي‌شود و در طول برگزاري اين مسابقات ميزان پيشرفت و مهارت شركت‌كنندگان سنجيده مي‌شود و كساني كه برتري‌هايي نسبت به سايرين دارند انتخاب خواهند شد.» از نظر او مسابقه اخير بسيار كيفيت بهتري نسبت به سال‌هاي پيش داشته است. درباره رقيبان خودش در مقام‌هاي اول و دوم مي‌گويد آنها بهترين دوستان من هستند.
محمدجواد رحيمي نفر دوم رشته اسكيت‌برد، 22 ساله است و از اهالي پاسداران. هشت سال است كه در اين رشته فعاليت مي‌كند. از ابتدا با تشويق خانواده‌اش كار را شروع كرده است. او تمرينات اخيرش را در اسكيت پارك شهر قم انجام مي‌دهد و عقيده دارد اسكيت پارك قم نسبت به زمين اسكيت تهران شرايط بهتري دارد. او عقيده دارد اسكيت ورزش پرخرجي است و 99 درصد شرايط لازم براي اين ورزش مسائل مالي است زيرا يك اسكيت‌باز حرفه‌اي حداقل هر دو هفته بايد اسكيتش را عوض كند و هر ماه هم يك كفش جديد بخرد. پس هزينه بالايي را براي فرد در بر خواهد داشت. او مي‌گويد: «فدراسيون فقط در زمان‌هاي نزديك مسابقه بازيكنان را حمايت مي‌كند.» او ادامه مي‌دهد: «ما مربي تخصصي كه بخواهد فنون اسكيت را آموزش بدهد نداريم فقط نزديك مسابقات مربي بدنسازي داريم كه روي تمرينات ما نظارت مي‌كند.»
در رابطه با مقايسه سطح مسابقات ايران با اروپا و آمريكا او توضيح مي‌دهد كه: «سطح بازي‌هاي آمريكا از اروپا بسيار جلو‌تر است و سطح بازي‌هاي اروپا هم از آسيا به همان ميزان جلوتر است. در كل بين سطح بازي‌هاي بين قاره‌اي تفاوت زيادي وجود دارد. اين ورزش، ورزشي آمريكايي است كه در ايران به خوبي هنوز جا نيفتاده است. اما ايران با رقباي آسيايي خود فاصله چنداني ندارد.» در مورد جا افتادن اين ورزش بين مردم مي‌گويد: «اين ورزش جزء ورزش‌هاي خياباني محسوب مي‌شود و اكثرا به عنوان تفريح به آن نگاه مي‌شود تا يك ورزش. به اين دليل كه مكان‌هاي مناسبي براي كار و تمرينات براي همه وجود ندارد.» درباره اسكيت‌برد براي خانم‌ها توضيح مي‌دهد كه اين ورزش حتي در خود آمريكا هم حرفه‌اي‌هاي زيادي ميان خانم‌ها ندارد، زيرا اين ورزش بسيار حالت پسرانه‌اي دارد و انجام آن براي دختران دشوار است.
دوشنبه 14 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 364]