مادربزرگ پدري شكسپير هم ايراني بود !!!

واضح آرشیو وب فارسی:سایت رسیک: روزنامه ها را كه ورق مي زني، حرف تازه اي نيست. حرف هاي خبرگزاري هاي بزرگ بار ديگر نشخوار شده اند و مصاحبه هاي تكراري و عكس هاي تكراري بقيه جاها را پر كرده اند. اما در لابه لاي اين صفحات كسالت آور، گاه گاه ستون هايي هم پيدا مي شوند كه خواننده هاي ايراني را سر ذوق بياورند و باد به سينه آنها بياندازند: كشف ايراني هايي كه خارج از كشور شان به موفقيت هايي دست يافته اند و ما تا امروز روحمان هم از آن خبردار نبوده. آيا مي دانستي صاحب بزرگ ترين سايت تجاري اينترنت (Ebay) يك ايراني است، يا فلان فوتباليست كه در آن تيم اروپايي بازي مي كند مادري ايراني دارد. گاه با خودم فكر مي كنم ما جز اين كشفيات پراكنده در قاره هاي دور چه حرفي براي گفتن داريم.

نمي خواهم تاريخمان را به صلابه بكشم و از اين حرف بزنم كه ما ايراني ها، چگونه ما شديم يا ايران ما چه حرفي براي گفتن دارد. مدت هاست كه ديگر حوصله اين حرف هاي تكراري را ندارم. علاوه بر اين من نسبت به وضعيت امروز ايران چندان هم بدبين و منفي باف نيستم. مثلاً شخصاً معتقدم جوانان ايراني نسبت به جوان هاي كشورهاي منطقه رويكردي عميق تر به وقايع دنياي اطراف دارند، چرا كه هر چه باشد ما از معدود كشورهاي منطقه هستيم كه تجربه يك تحول سياسي را پشت سر گذاشته ايم و لااقل براي بهتر بودن اندكي تلاش كرده ايم.
گفتارهاي پراكنده اين مقاله درباره مزيت هاي ايران بر كشورهاي همسايه هم نيست، چرا كه اگر با ديدگاهي واقع بينانه نگاه كنيم، مي بينيم ايران در عرصه فرهنگ بين الملل آن قدرها هم شناخته شده نيست. از همه كساني كه افتخارشان اين است كه مدونا اشعار مولانا (رومي) را به زبان انگليسي خوانده، عذرخواهي مي كنم.

آينده ايران ما به كجا خواهد انجاميد؟ اين سؤال در ذهن هاي ماست. هفته پيش در يك گردهمايي دوستانه بحث طبق معمول به اينجا كشيد كه چه بلايي بر سر هويت ايراني ما آمده است. من حرف هايم را درباره هويت متمايز جوان ايراني در منطقه تكرار كردم، اما اكثريت جمع معتقد بودند ايران به هيچ وجه به جايگاهي كه «شايسته» آن بوده دست نيافته و نسبت به كشورهاي منطقه بسيار عقب مانده است. در اين مواقع معمولاً ايران با كشورهاي عربي همسايه مقايسه مي شود كه در چند سال اخير از نظر تكنولوژيك جهشي چشمگير كرده اند.
(اما آيا كشوري كه مردم آن آخرين مدل ماشين ها را سوار مي شوند و پرسرعت ترين خطوط اينترنتي را دارند، در حالي كه زنانش از حق رأي و رانندگي محروم هستند، به راستي پيشرفته به حساب مي آيد؟) در اين ميان يكي از دوستان گفت: «در آمار معلوم شده كه هوش ايراني ها شصت درصد بيشتر از مردم جهان است و اگر شرايط و امكانات مساعد باشد، ايراني ها ثابت كرده اند كه مي توانند به بالاترين درجات برسند.» اين حرف مثل توپ در جلسه صدا كرد و پس از آن دوستان براي تأييد هوش ايراني مثال هاي بسياري زدند كه ناسا زيرنظر دانشمندان ايراني اداره مي شود يا بهترين متخصص جراحي عنبيه در جهان يك ايراني است.
من نمي دانم چند درصد كاركنان ناسا ايراني هستند يا پزشك هاي ايراني در بيمارستان هاي آمريكا چه عمل هاي شگفت انگيزي انجام داده اند. نمي دانم صاحبان چند سايت اينترنتي، اصليتي ايراني دارند يا نسب چند سياستمدار، هنرپيشه يا فوتباليست به زنان و مردان ايراني مي رسد. نكته اي كه براي من از هر چيز عجيب تر است اين توهم خود برتربيني است كه ما ايراني ها نسبت به مردمان جهان داريم. پندار سركوفته اي كه در بسياري لحظه ها به راسيسم پهلو مي زند؛ نژادپرستي از نوع ايراني. اين است بحث ما.

نمي دانم اين پندار از كجا در ما ريشه دوانده كه ايراني ها باهوش ترين مردمان جهان هستند، هنر تنها نزد ايرانيان است، يا ايران بزرگ ترين و «بهترين» صادر كننده مغز در دنياست. گاه با خودم فكر مي كنم چه سعادتي است براي جهان كه ايران هنوز يك كشور جهان سومي است كه اگر نبود، هيچ بعيد نمي دانستم ما هم همچون هيتلر با شعار برتري قوم آريا به همسايگانمان بتازيم و عرب ها و ترك ها را قتل عام كنيم. نگاهي به وبلاگ هاي فارسي اندا ختم تا ببينم جوان ايراني نسبت به «دبي» چه نگاهي دارد. برايم واقعاً عجيب بود كه كمتر كسي پيدا مي شد كه از عرب ها به نام «سوسمارخور» نام نبرد و اين دستاوردهاي تكنولوژيك را شايسته چنين ملت عقب مانده اي نداند. يكي حتي نوشته بود: «يادمه توي مجله عربي خوندم به گيگابايت مي گن جيجابايت» و بعد از آن چند علامت خنده گذاشته بود. كساني كه زير اين مقاله نظر يا Comment گذاشته بودند هم بعد از اعتراف به اين كه اين نكته باعث انبساط خاطرشان شده، نوشته بودند عرب ها حتي گوگل را هم نمي توانند تلفظ كنند و به آن مي گويند «جوجل». به نظر مي رسد نژادپرستي به گونه مرموز و البته پنهاني در اعماق تفكر ما ريشه دوانده.
«حساسيتم از آنجا ناشي مي شه كه مي بينم ]عرب ها[ يك شانزدهم ما هم فرهنگ ندارند، ولي از ما پيشرفت بيشتري كرده اند.»
يا
«موسيقي غني و با پتانسيل ما كه از موسيقي محلي كشورهاي آمريكاي لاتين به مراتب بهتر است در جهان به شدت مهجور مانده.»
نكته تلخي كه در همه اين اظهارنظرها به چشم مي خورد اين است كه ما ايراني ها، اگر چه تحفه چنداني براي جهان امروز نداشته ايم (يا داشته ايم و فرصتي براي ارائه آن پيدا نكرده ايم) حتي حاضر به پذيرش برابري فرهنگ ها هم نيستيم و معتقديم عرب هاي سوسمارخور، چيني هاي چشم بادامي يا ترك هاي .... به طرز ناجوانمردانه اي حق ما را خورده اند.

ما چگونه مي خواهيم دم از گفت وگوي فرهنگي بزنيم در حالي كه هنوز بيشتر ايرانيان معتقدند تاريخ ايران تنها در عصر سه تيره هخامنشي، اشكاني و ساساني خلاصه مي شود و اقوام مهاجم، بيگانه و انيراني و عرب يا ترك تبار و مغول هيچ تأثيري در شكل گيري هويت امروزين ما نداشته اند؟ چگونه دم از گفت وگوي فرهنگ ها مي زنيم وقتي مي گوييم بعد از حمله اعراب، ديگر هيچ قوم ايراني فرصت اين را پيدا نكردند كه بر ايرانشان حكومت كنند؛ قاجارها را نمايندگان استعمارگران ترك بدانيم و غزنويان را دست نشانده هاي خلفاي عباسي و اعراب.
«ما ملتي هستيم كه پس از يورش تازيان، رنگ حكومتي ايراني را بر خود نديده ايم!»
به راستي جاي تأسف و شرمساري است كه در قرني كه دنيا عقده هاي نژادپرستانه را باز مي كند و كنار مي نهد، ما اين گونه به خوني كه در رگانمان جاري است غره شده ايم و اين گونه به مبهم ترين ريشه هاي نژاديمان، ارتجاع كرده ايم. چگونه مي خواهيم در فرهنگ جهاني حرفي براي گفتن بيابيم وقتي هنوز اصلي ترين دغدغه مان اين است كه «چه كسي پيدا مي شه كه يه اعتراض نامه بنويسه براي ايراني ها كه به پارسي نگن فارسي».

مي دانم اين حرف، جنجال ها و اعتراض هاي بسياري به دنبال خواهد داشت، اما بايد بگويم كه به نظر من حماسه دفاع از نام خليج فارس در برابر خليج عرب، بيشتر از آن كه مبارزه اي حقيقت جويانه يا تاريخي باشد، پيكاري بود كه بيشتر بوي تمايلات نژادپرستانه پان ايرانيستي و ضدعربي در آن به چشم مي خورد. ما همان ايراني هايي هستيم كه هنوز معتقديم «دبي از صدقه سري پول هاي ما دبي شد» و از تصور اين كه در كشورهاي ديگر ما را با اعراب اشتباه بگيرند، به خود مي لرزيم: «براي ما كه در خارج از ايران زندگي مي كنيم حتماً اتفاق افتاده كه مجبور مي شويم به ديگران توضيح دهيم كه نخير ما ايرانيان، عرب نيستيم و ... حتماً در ادامه هم از كوره در مي رويم و به زور چماق سعي مي كنيم در مغز نه چندان پذيرا براي آنان اين موضوع را فرو كنيم.»
يا «چرا بايد اجازه داد آنجا كه نامي از نشانه هاي ايراني بودن مي رود باز هم شبهه افكنده شود تا ايران را هر چه بيشتر در ذهن جهانيان، كشوري عرب بنمايند.»
به نظر مي رسد هجوم ناگهاني ايراني ها به سايت هاي اينترنتي براي دفاع از نام خليج فارس، بيشتر حاصل تحريك احساسات «ضد عرب» باشد. مورد مشابه اين را مي توان در مورد «حسين رضا زاده» هم ديد كه وقتي در بعضي سايت ها از او به اشتباه به عنوان قهرماني عرب ياد كرده شد، ايرانيان به خشم آمدند و باز هم نامه هاي petition پر كردند.
«يكي از بدترين مواردي كه در اين مورد شنيديم اين بود كه دوستي مي گفت پس از قهرماني رضازاده در المپيك 2000 سيدني، يك چيني يا ژاپني به برادر او بابت كسب اولين مدال طلاي اعراب در وزنه برداري تبريك گفته بود و چه زوري زده بود اين جوان تا به چهار، پنج نفر از حضار در آن صحنه حالي كند كه رضازاده عرب نيست و ما هم عرب نيستيم و فقط رسم الخط مان با اعراب يكي است و الخ». واقعاً اميدوارم هدف دوستاني كه از ايراني بودن قهرمان ملي شان دفاع مي كنند افشاي حقيقت تحريف شده بوده باشد، نه برافراشتن رگ هاي غيرت ضد عرب.

همه اينها نشان مي دهد كه ما «ايراني ها» آن گونه كه ادعا مي كنيم مسأله فرديت گرايي را نپذيرفته ايم و در اعماق وجودمان هنوز باور نداريم در دنياي امروز، هويت هاي فردي كم كم جانشين هويت هاي جمعي و گروهي مي شوند. ما هنوز اصرار داريم كه در يك نظام قبيله اي - قومي، تك تك ايراني ها يا ايراني تبارهاي دنيا را پيدا كنيم و در يك ياركشي كودكانه، آنها را جزو لشكريان خود ثبت كنيم. گويي هنوز باور نداريم كيستي هر انسان را منش و دانش او شكل مي دهد نه خون رگانش و مليت هر انسان را موطني رقم مي زند كه در آن آرام مي يابد، نه جايي كه خودش يا پدر و مادرش در آن به دنيا آمده اند. آيا بايد خارجي هايي كه در ايران زندگي مي كنند و توانسته اند مليت ايراني به دست آورند را براي هميشه خارجي و بيگانه بدانيم. اين حقيقت تلخ هنوز وجود دارد: ما مردمان افغان را هيچ گاه برادر يا خواهر خود ندانستيم و بچه هاي آنها را كه از مادراني ايراني در خاك ما زاده شده اند هيچ گاه ايراني ندانستيم. پان ايرانيسم اين گونه در ما ريشه دوانده است.

اروپا و جهان سال هاست از نژادپرستي مي گريزد. كشتار جنگ جهاني دوم و هيولاي نازيسم، كشتار ارامنه، يهوديان، مردمان رواندا و بوسني اين آگاهي را به جهان - به خصوص اروپا - داد كه انديشه ساده نژادپرستي و توهم هاي خود برتربيني چقدر مي تواند ويران كننده و مرگ آور باشد. انجمن هاي ضد نژادپرستي سال ها و دهه هاست در جهان به روشنگري مشغولند. لطيفه هاي مليتي كم كم از حافظه اروپايي ها پاك مي شود، اما ما بدون هيچ گونه دغدغه و پروايي، سال هاي سال است كه جوك هاي قومي و نژادي توليد مي كنيم و آن قدر جسور شده ايم كه اين لطيفه ها را در وب سايت هاي اينترنتي جمع آوري كنيم تا هيچ كس از آنها بي نصيب نماند. بايد به ديگران خنديد وقتي نژاد برتر هستي، مخصوصاً كه برخي از ما تازگي ها اين را هم به افتخاراتمان افزوده ايم كه علامت صليب شكسته در اصل ريشه اي ايراني داشته و آريايي ها از همان اول از اقوام ديگر باهوش تر بوده اند.

خودشيفتگي در ايران، يك خودشيفتگي خوني هم نيست، چرا كه ما، ايراني هايي را كه اقليت ديني به حساب مي آيند نيز به چشم ديگري مي نگريم.
اين به تنهايي نشان مي دهد كه راسيسم ايراني تا چه حد ناخودآگاه و بدون تعقل است و اين پنهان بودن هميشگي، شايد ويژگي شرقي آن هم باشد. جالب اين است كه تاكنون هيچ رساله مدون و شناخته شده اي درباره نژاد ايراني بر ساير نژادها نوشته نشده با اين حال اعتقاد به برتري ژن ايراني به گونه اي سينه به سينه و دهان به دهان در اين قوم حفظ شده و در ذهنيت ما جا باز كرده است. ما هيچ جا نخوانده ايم كه ايراني ها، برترين ملت هستند، اما وقتي از دستاوردهاي ايراني ها در قاره هاي دور مطلبي مي خوانيم، شيريني لبخندي در درونمان نقش مي بندد، سري تكان مي دهيم و با خود مي گوييم مي دانستم، مي دانستم كه من با همه جهان فرق مي كنم. اين جسارت تا آنجا پيش مي رود كه ما نويسندگان ادبيات جهان را دزدهاي بي اخلاقي مي دانيم كه به گنجينه هزار و يك شب يا مثنوي ما تاخته اند و علت شهرت امروز آنها استعماري است كه در حق فرهنگ باستاني ما روا داشته اند. نيكلسون، اِ. پوپ يا آن ماري شيمل براي ما شرق شناسان علاقه مند به ايران نيستند كه زبان فارسي را آموخته اند كه ايراني شوند؛ آنها در چشم ما مهاجمان مقبره اند كه فرهنگ دست نخورده ما را دستاويز شهرت خود ساخته اند كه ما اگر اين لطف را به آنها نمي كرديم، بيچاره ها چندان به چشم نمي آمدند.
اما چگونه شد كه ما ديگر نتوانستيم حرفي براي جهان داشته باشيم. مسلماً تقصير ما نيست و اصلاً به كم كاري و تنبلي و آسوده طلبي مان مربوط نمي شود. پا نفارسيسم يا آرياگرا بودن ما را به توهم هاي توطئه اي مي رساند كه به ما نشان مي دهد «آنها» نگذاشتند ما آن گونه كه شايسته آنيم در جهان بدرخشيم.
«اما هموطنان، ايرانيان، پارسيان، فرزندان آريايي كوروش و داريوش، جهان چيزي از تاريخ و هزاران سال پيش ما نمي داند، چيزي از فرهنگ ايراني ما، چيزي از نخبگان و انديشمندان ما نشنيده است. ايران ما را كشوري گرم و سوزان مي داند... و باور ندارد كه در ايران هم باران و برف مي آيد. ]![ باور ندارد كه در ايران ماشين سواري به وفور يافت مي شود، چه برسد به اين كه بداند زانتيا و ماكسيما و پرشيا توليد مي شود ]![ بمباران رسانه اي كار خود را كرده است و خيلي بيشتر از آن كه «مستحق»اش باشيم خراب شده ايم.»
وقتي هويت خودت را در ارتجاعي نژادپرستانه دنبال كني، دستاويزي جز بهانه هاي كودكانه هم نخواهي داشت. تعصبات ميهن پرستانه، قومي و نژادي ما به آنجا انجاميده كه ما مدال هاي المپيادهاي علمي چند جوان زحمت كش ايراني را، نشانه هوشمندي خود مي دانيم. هر چه باشد ما ملت برتريم و البته اين آمادگي را داريم كه اگر فرصتي دست دهد و قدرتي به دست آوريم فرآيند «اصلاح نژادي بشر» را آغاز كنيم. چه، پادشاهاني كه به آنها افتخار مي كنيم هم كاري بيشتر از اين نيست!

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت رسیک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 429]