آن جشنواره به يادماندني! داستان بچه هاي مسجد

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: آن جشنواره به يادماندني! داستان بچه هاي مسجد
اگر يادتان باشد گفتم كه نشريه «بچه هاي مسجد» كم كم سبز شد و جوانه زد. دوستانش آمدند و دستش را گرفتند. حالا او با نزديك به 4 سال سابقه انتشار در 28 شهريور 1376 به اولين جشنواره نشريات تجربي دعوت شده بود.
اين جشنواره از ابتكارات خوب «خانه روزنامه نگاران جوان» بود. وسايلمان را آماده كرديم:
1- دوتا پارچه تبليغاتي اولي شعري درباره بچه هاي مسجد بود. سلام اي بچه هاي خوب مسجد... دومي هم شعار نشريه ما: «بچه هاي مسجد، گامي در جهت شكوفايي استعدادهاي نوشكفته»
2- نشريات قديمي بچه هاي مسجد
3- چند تابلو پر از عكس از بچه هاي مسجد
و...
مانده بوديم اين همه وسايل را با خودمان چه جوري ببريم جشنواره! در همين موقع فكري مثل شهاب در سرمان درخشيد؛ وانت عباس آقا، خادم مسجدمان!
- عباس آقا! سلام داريم مي ريم جشنواره اما...
- اما چي؟
- اما وسيله اي نداريم...
عباس آقا زود متوجه منظور ما شد و چند لحظه بعد وسايل پشت وانت چيده شده بود و ما خوشحال بوديم چه كيفي داشت با وانت اختصاصي نشريه به جشنواره رفتن!
جلوي دركانون در خيابان حجاب مي رسيم؛ واي خداي من چه خبر است؟ چقدر كاغذ و پارچه!
هر نشريه براي جذب خواننده تبليغ كرده بود. قلبم تند تند مي زد. احساس مي كردم قرار است اتفاق بزرگي بيافتد؛ اتفاقي براي ما و نشريه سبزمان. وسايلمان را برديم چيديم توي غرفه اي كه گوشه سالن بود. جايمان بد نبود؛ جلوي ورودي به سالن پايين قرار گرفته بوديم چيزي شبيه موقعيت تنگه هرمز.
هر كسي مي خواست از جلوي غرفه ها بگذرد لحظاتي ميهمان «بچه هاي مسجد» مي شد و دوستان ما هم آماده بودند تا از آب زلال جشنواره ماهي هاي دوستي بگيرند.
درهاي جشنواره باز شد و ميهمانان آمدند. سالن ها پر از بازديدكننده بود، بازديدكنندگاني كه بيشترشان را نوجوانان و جوانان نشريات تجربي تشكيل مي دادند. من كه سال ها در آرزوي ديدن چنين روزي بودم از شوق در پوستم نمي گنجيدم و يك اضطراب عجيب با من عجين شده بود، نكند جشنواره تمام شود و... مثل خواب و رويا سبكبال پرواز مي كردم از اين غرفه به آن غرفه از اين نشريه به آن نشريه از اين دوست به آن دوست سرمي زدم و در باغ گفت وگوها و سؤال و جواب هاي قشنگ مهمان مي شدم .
- نشريه تان را كجا چاپ مي كنيد؟
- پول نشريه تان را از كجا مي آوريد؟
- اين طراحي ها رو كي براتون كشيده؟
- مي شه شماره تلفن تون رو بديد؟
- كاش مي شد هر ماه يه نسخه از نشريه تون را براي ما مي فرستاديد!
من مي رفتم از غرفه ها نشرياتشان را مي خريدم و با دقت به آنها نگاه مي كردم. من زحمات درآوردن يك نشريه را به خوبي مي دانستم و ديدن دوستانم و نشرياتشان برايم شوق انگيز بود. به غرفه اي مي رسيديم، مي ايستاديم، مجله اي مي خريديم و دوباره مي چرخيديم به غرفه اي مي رسيديم...
زمان برپايي نمايشگاه نشريات تجربي كوتاه بود. بعد از نمايشگاه بايد مي رفتيم توي سالن اجتماعات كانون. قرار بود اسامي برترين هاي اولين جشنواره نشريات تجربي را اعلام كنند.
صندلي ها يكي يكي پر شد. روزنامه نگاران جوان آمدند و نشستند تا مسئولين بيايند و آنها را به آينده روشن شان اميدوار كنند.
خيلي از بزرگان ادب و هنر آمده اند. چهره هاي آشنايي كه به جشنواره رونق داده اند. مصطفي رحماندوست (شاعر و نويسنده خوب بچه ها)، يونس شكرخواه (از اساتيد برجسته روزنامه نگاري)، محمدعلي كشاورز و عليرضا خمسه (از بازيگران هنرمند)، كاميار اسماعيلي (مجري برنامه تلويزيوني نيم رخ)، محمدرضا حياتي (اخبارگوي آشنا شبكه 1) و...
در ميان مهمانان يك مهمان بين المللي هم بود به نام دكتر افتخارعلي. اين دكتر مسئول دفتر مطالعات سازمان ملل در تهران بود.
مراسم با قرآن آغاز مي شود. محمدرضا زائري (مديرعامل خانه) مي آيد و مختصر و مفيد ولي صميمانه به همه خيرمقدم مي گويد.
برنامه ها يكي يكي اجرا مي شود و نوبت مي رسد به اهداي جوايز به نشريات برگزيده در اولين جشنواره.
همه منتظرند و قلب ها در تپش. مهدي شايسته تهراني دبير نخستين جشنواره و عضو هيئت داوران مي آيد و بيانيه را مي خواند:
«هيئت داوران نخستين جشنواره نشريات تجربي، نشريات شركت كننده در بخش مسابقه را به سه گروه غيرحرفه اي، نيمه حرفه اي و حرفه اي نما تقسيم كرده و علاوه بر انتخاب بهترين ها در ميان اين سه گروه يك نشريه را به عنوان انتخاب سال معرفي مي نمايد...»
230 نشريه در جشنواره شركت كرده اند و قرار است اسامي نشريات برگزيده اعلام شود. اعضاي نشريه «بچه هاي مسجد» هم توي سالن نشسته اند، كرامتي، بيگي، حجت، نورعليشاهي، محمودي، نظربيگي، تربن، حسين عزيزي، تاجيك، سهرابي و....
همه منتظر بوديم. اسامي برندگان نشريات غيرحرفه اي خوانده شد. نام «بچه هاي مسجد» را نشنيديم.
نوبت رسيد به «نشريات نيمه حرفه اي».
در بخش ايده هاي كلي و جزيي، نشان طلايي جشنواره با معيار سير و حركت نشريه، ايده هاي جزيي، سركليشه هاي نو، رشد چشمگير قالبي و محتوايي و مديريت قوي در توزيع نشريه بين مساجد مختلف به آقاي محمد عزيزي سردبير ماهنامه «بچه هاي مسجد» اهدا مي گردد.
با شنيدن نام خودم و نشريه مان، از جا بلند شدم با قلبي كه داشت مشت بر قفسه سينه ام مي كوبيد تا بيرون بيايد!
رفتم بالا پيش آقاي زائري و رحماندوست. آقاي رحماندوست را در كيهان بچه ها ديده بودم. او كتاب شعر مرا در سال 1373 براي چاپ تاييد كرده و نشر گلستان كوثر «عطر خوشبوي سحر» را با شمارگان 10.000 نسخه به چاپ رسانده بود. به آقاي رحماندوست كه رسيديم لبخندي زد و گفت: «تو كه ديگر جايزه نمي خواهي!» اين جايزه براي من نبود بلكه براي تيم «بچه هاي مسجد» بود.
من در ميان شور و شوق بچه هاي مسجد با تنديس از پله ها پايين آمدم. هنوز غرق خوشحالي بوديم كه خبر ديگري قلبمان را پر از سرور كرد:
«... پس از اعلام برگزيدگان نشريات تجربي در بخش هاي مختلف هيئت داوران نخستين جشنواره نشريات تجربي در سال 1376 ضمن تقدير از دست اندركاران نشريه كلمه جايزه انتخاب سال را به نشريه بچه هاي مسجد (حسين كرامتي) اهدا مي كند. باورمان نمي شد! نشريه مان نشريه منتخب سال ايران شده بود! آن هم بين 230 نشريه از سراسر كشور!
به ياد تنهايي و سختي هاي كار در بچه هاي مسجد افتادم آن روزها كجا و امروز كجا؟
حسين كرامتي مديرمسئول نشريه مان بالا رفت و تنديس طلايي نشريه منتخب سال را گرفت.
¤¤¤
شب بود. همه پشت وانت عباس آقا جمع بوديم با وسايلمان كه حالا دو تا تنديس به آنها اضافه شده بود.
شنبه 5 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 288]