واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: از طهران تا تهران
استان تهران در غرب منطقه دشتكوير و در دامنههاي جنوبي البرز واقع شده است. براساس مطالعاتي كه تاكنون انجام شده، كهنترين نشانه از حضور انسان در سطح استان تهران فعلي در ناحية اطراف دماوند پيدا شده است كه به 14000 سال پيش ميرسد.
انسان در اينجا غارنشين بوده و در مرحلة گردآوري غذا و سپس مرحله شكار به سر ميبرده است. در دوره باستان، ري ـ يا به نوشته يونانيان راگا ـ اهميت زيادي مييابد. داريوش در كتيبة بيستون از ري نام برده است. نام و آوازة ري در دوره ساسانيان به اوج خود ميرسد و هماكنون نيز آثار متعددي از اين دوره در اطراف ري به جاي مانده است. ري تا قرن چهارم هجري، يكي از بزرگترين شهرهاي مشرق زمين بوده ولي بعدها در اثر حملة مغول به كلي ويران شده است.
تهران تا دورة صفويه چندان اهميتي نداشت. در اين دوره شاه تهماسب صفوي دستور داد كه در تهران بناهاي تازهاي ايجاد كنند. به رغم اين توجه هيچگاه تهران به عنوان يك مكان مهم جلوه نكرد تا اينكه آغامحمدخان قاجار در سال 1166 شمسي آن را به عنوان پايتخت برگزيد. در اين زمان شهر تهران 000/15 نفر جمعيت داشت. در اوايل سلطنت ناصرالدين شاه قاجار جمعيت تهران به 000/90 نفر رسيد. تهران از چهار محله قديمي به نامهاي عودلاجان (محله اعياننشين)، چالميدان، بازار و سنگلج تشكيل شده بود.
هر يك از اين محلهها به وسيله يك دروازه به خارج از شهر ارتباط مييافتند. دروازة ارگ را ـ كه در شمال ديوار ارگ واقع شده بود ـ دروازه دولت ميناميدند. در دوره ناصرالدين شاه در سال 1250 شمسي با انجام تشريفات رسمي و مفصل، مراسم احداث خندق و بنياد دروازههاي جديد تهران صورت گرفت.
كار توسعه شهر پنج سال طول كشيد و تهران را به تقليد از پاريس، هشتگوش و محكم ـ همانند آن شهر ـ ساختند. با اين نقشه، زمينهاي وسيعي داخل محدودة شهر قرار گرفت و دور تا دور تهران خندق شد و اين بار شهر تهران داراي 12 دروازه شد. [شميران، دوشانتپه، دولاب، خراسان، شاهعبدالعظيم، غار، خانيآباد، گمرك، قزوين، باغشاه، يوسفآباد، دولت].
شهر تهران در آغاز حكومت پهلوي تفاوت چنداني با اواخر دوره ناصرالدين شاه نداشت. خيابان سپه سابق (امامخميني امروز) از دوره ناصرالدين شاه تا به اين تاريخ بهترين و مهمترين خيابان شهر به شمار ميرفت.
ميدان توپخانه هنوز تنها گردشگاه عمومي شهر بود. خيابان لالهزار نسبتاً حالت و وضع اروپايي داشت و خيابان اسلامبول به منزله مركز خريد شمال شهر به شمار ميآمد.
از اقداماتي كه رضاخان در شهرسازي تهران انجام داد، ايجاد خيابانهايي بود كه به تقليد از شهرهاي اروپايي انجام گرفت، به فرمان او شهرداري تهران ـ كه در آن زمان بلديه ناميده ميشد ـ از همان ابتدا به تعريض معابر و خيابانها اقدام كرد و به تدريج خيابانهاي شهر از دو سو تعريض شد و نام «دارالخلافه» را نيز از روي تهران برداشتند. در سال 1313 شمسي، برج و باروي شهر را ـ كه از دوره ناصرالدين شاه به دور تهران كشيده شده بود ـ خراب كردند و در مسير ديوارهاي قديمي شهر، خيابانهاي جديدي ساختند.
در نتيجه چهار خيابان بزرگ و مستقيم ـ كه امروزه خيابانهاي انقلاب، كارگر، شوش و 17 شهريور ناميده ميشود ـ به جاي خندقها و ديوارهاي قديمي شهر بنا كردند. در واقع شروع تغييرات و نوسازي بافت شهري از دوران حكومت پهلوي اول (1310 هجري شمسي) است. پس از آن همچنان توسعه شهر با سرعت ادامه يافت و امروزه شهر تهران به وسيله مناطق بيستگانه شهرداري اداره ميشود.
رشد جمعيت
شهر تهران حدود دويست سال پيش يعني زمان آغامحمد خان قاجار پايتخت شد. در آن زمان تهران حالت يك روستا را داشت و حدود 15000 نفر جمعيت را در خود جاي داده بود. تا سال 1335 روند افزايش جمعيت در تهران به كندي صورت گرفت ولي از سال 35 به بعد اين روند به سرعت افزايش يافت.
اين تمركز فوقالعاده جمعيت و نيز تمركز نهادهاي فرهنگي و اجتماعي، خدماتي و عوامل تأسيساتي و تجهيزاتي موجب شدهاند كه تهران به يك متروپل (مادرشهر) يا كلانشهر تبديل شود. (تركيب سني جمعيت تهران همانند كشور بيانگر «جوان» بودن جمعيت است). مهاجرت به تهران بيش از ساير شهرستانهاست و نيز معمولاً گروههاي سني 34 ـ 15 سال هستند كه براي تحصيل يا اشتغال به تهران مهاجرت ميكنند. بررسي محل اقامت اوليه مهاجران به استان تهران بيانگر آن است كه بيشترين تعداد مهاجران، از آذربايجان شرقي به اين استان وارد شدهاند. در طول صنعتي شدن تهران، محورهاي صنعتي منشعب از تهران در امتداد جادههاي كرج، قزوين، ري، ساوه، گرمسار و سمنان شكل گرفتند و به تدريج روند شهرنشيني تشديد شد. از اين رو مردم با كمبود مسكن روبهرو شدند و اين امر به رشد بيرويه شهركها در اطراف تهران، كرج و شهريار انجاميد. از طرفي، در برخي از اين شهركها كه در محدوده غيرقانوني ساخته شدهاند، قيمت مسكن نسبت به تهران ارزانتر است. به همين دليل برخي از مهاجران از ساير شهرها به شهركهاي استان تهران هجوم آوردهاند.
آب و هواي استان تهران
سه عامل جغرافيايي وجود دارد كه در آب و هواي استان نقش مؤثري دارد. رشته كوههاي البرز در شمال، وزش بادهاي بارانزاي غربي و دشتكوير در جنوب استان. باد غالب در اين استان باد غربي است. اين بادها هرگاه شدت بگيرند، قادرند هواي آلوده را از تهران خارج كنند. البته امتداد كوههاي البرز بين تهران و كرج تا حدود زيادي بادهاي غربي را به سمت شهريار منحرف ميكند و مانع تخليه كامل آلودگي ميشود؛ مگر آنكه شدت باد زياد باشد.
پس از باد غربي مهمترين باد در فصل تابستان از سمت جنوب و از داخل كوير به سمت شهر تهران ميوزد و به هنگام وزش، موجب انتقال گرماي هواي كوير و گردوغبار و آلودگي به سمت شهرهاي استان ميشود.
گردشگري
استان تهران از ديرباز تاكنون يكي از بزرگترين كانونهاي سياحتي كشور بوده است و در ميان ساير استانها جايگاه ويژهاي دارد. وجود جاذبههاي گوناگون طبيعي، اقتصادي، تاريخي و فرهنگي موجب موقعيت ممتاز تهران در گردشگري شده است.
ـ مرقد مطهر حضرت عبدالعظيم، مرقد مطهر امام خميني (ره)، امامزاده صالح و مرقد امامزاده داود از مكانهاي زيارتي تهران است.
همچنين پاركهاي جنگلي مشيريه، طغرل، معراج، چيتگر، وردآورد، غزال، لويزان، سرخهحصار، آزادگان، توسكا، سدلتيان، تلو، كمربند غرب، افرا، خجير، غنيآباد و... تفرجگاههاي مناسبي براي مردم اين استان و همچنين مسافران است.
گردآوري: اكرم ميرزايي
سه شنبه 1 مرداد 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 91]