سرمقاله هاي روزنامه هاي صبح ايران

واضح آرشیو وب فارسی:ایسکانیوز: سرمقاله هاي روزنامه هاي صبح ايران
تهران - خبرگزاري ايسكا نيوز:"واردات گندم و بحران مديريت در بخش كشاورزي " ، "اما و اگر هاي تغييران در وزارت كشور" ، "ديپلماسي ظريف و دقيق " ، "ماموريت تاريخي خاتمي " ، "اين مذاكره آن مذاكره نيست!" ، "درآمد مردم چه زماني واقعي مي شود؟ " از جمله عناوين سرمقاله هاي روزنامه هاي صبح ايران است.
به گزارش روز دوشنبه باشگاه خبرنگاران دانشجويي ايران "ايسكا نيوز"
**اعتماد ملي :واردات گندم و بحران مديريت در بخش كشاورزي
روزنامه اعتماد ملي امروز در سرمقاله خود در خصوص بحران به وجود آمده در بخش كشاورزي نوشت:
اين روزها در اقتصاد ايران يك بار ديگر بحث واردات گندم در صدر برنامه‌هاي اقتصادي قرار گرفته است. براساس اطلا‌عات موجود به احتمال زياد دولتي‌هاي نهم برنامه واردات 7 ميليون تني گندم را اجرايي مي‌كنند؛ برنامه‌اي كه تا به اينجاي كار توانسته است موجب حيرت بسياري از كارشناسان و تحليلگران اقتصادي شود.
به نظر مي‌رسد چند سالي مي‌شود كه روياي خودكفايي در توليد گندم در ميان محافل اقتصادي، دست به دست مي‌شود. آنگونه كه دست‌اندركاران اقتصاد ايران مي‌گويند براي رسيدن به مرز خودكفايي گندم، فعاليت‌ها و هزينه‌هاي زيادي براي اقتصاد كشور انجام شده است.
اطلا‌عات موجود نشان مي‌دهد كه در پايان دهه 70 و در بدترين روزها از حيث واردات گندم، ايران با 3/6 ميليون تن گندم وارداتي در ميان 5 كشور بزرگ واردكننده اين محصول قرار داشته است. از آن سال‌ها تا امروز سطح زير كشت به ميزان 50 درصد و قيمت خريد تضميني گندم معادل 4 برابر افزايش يافته است. با اين اوصاف به‌طور حتم بايد پذيرفت كه واردات 5 تا 7 ميليون تني گندم مي‌تواند ضربه‌اي بر پيكر اقتصاد ايراني محسوب شود. آگاهان اقتصادي بر اين باورند كه مديريت و عدم درك شرايط اقتصادي ايران دليل اصلي اين سقوط يا جدا شدن از روياي خودكفايي است.
به نظر مي‌رسد در اين مورد بايد به صاحب‌نظران حق داد، شايد اگر استفاده از منابع آبي در سال‌هاي 85 و 86 از عقلا‌نيت علمي تبعيت مي‌كرد چنين باري اكنون روي دوش اقتصاد كشور سنگيني نمي‌كرد. در دو سال گذشته برداشت از منابع آب كشاورزي از 82 ميليارد مترمكعب (سرانه براي هر نفر 2100 متر مكعب) عبور كرده است. اين يعني يك آمار بسيار ناخوشايند براي اقتصاد كشاورزي كه اگر وضع به اين صورت ادامه يابد در سال 1400 سرانه هر نفر از منابع آب كشاورزي تا مرز 1300 مترمكعب كاهش مي‌يابد. يعني نقطه‌اي كه ديگر نمي‌توان براي توليد گندم (به عنوان كشتي كاملا‌ متكي بر منابع آب) اميد داشت.
جالب اينجا است كه پيش از اين بارها كارشناسان نسبت به استفاده بي‌رويه از منابع آب و افول وضع توليد گندم هشدار داده بودند.

**جام جم :اما و اگرهاي تغييرات در وزارت كشور
روزنامه جام جم امروز در سرمقاله خود با موضوع تغييرات پيش آمده در وزارت كشور و استانداري هاي كشور مي نويسد:
همزمان با تغيير وزير كشور و حضور سيد مهدي هاشمي به عنوان سرپرست اين وزارتخانه كليدي دولت نهم، تغييرات گسترده‌اي نيز در استانداري‌هاي مهم كشور شكل گرفته است.
پس از رفتن مصطفي پورمحمدي از وزارت كشور و آمدن هاشمي در سمت سرپرست اين وزارتخانه، تغييرات گسترده در استانداري‌هاي مهم كشور رقم خورده؛ به طوري كه تاكنون‌ 5 استان كشور شامل بوشهر، كرمان، مركزي، مازندران و ايلام نيز از اين قافله عقب نمانده‌اند اما تغييرات در وزارت كشور فقط در بخش سياسي آن نبوده است و تاكنون معاونت عمراني،‌ رئيس ستاد حوادث غيرمترقبه، مديركل دفتر برنامه و بودجه وزارت كشور و مديركل اجتماعي نيز از جمله جايگاه‌هايي هستند كه دستخوش تحول شده‌اند.
البته سيد مهدي هاشمي به عنوان سرپرست وزارت كشور اعلام كرده كه تمامي تغييرات و تصميمات صورت گرفته در استانداري‌ها با نظر دولت بوده است و تمامي اين اتفاقات از سوي مجموعه دولت مثبت ارزيابي مي‌شود. اما در شرايط فعلي، اين تغييرات در حالي‌ رو به گسترش است كه وزارت كشور نيز مانند دو وزارتخانه مهم و كليدي راه و امور اقتصادي و دارايي، داراي سرپرست بوده و به موجب قانون تنها 3 ماه مي‌تواند سرپرست داشته باشد.
نكته حائز اهميت در خصوص وزارت كشور و حضور هاشمي در سمت سرپرستي آن نيز در شرايطي قابل بحث است كه برخي محافل از احتمال عدم معرفي وي به عنوان وزير و جايگزيني سيدمحمد جهرمي، وزير فعلي كار و امور اجتماعي در اين سمت خبر مي‌دهند و همين امر باعث شده كه تغييرات صورت گرفته توسط هاشمي نيز در اين وزارتخانه زير سوال برده شود؛ چرا كه با حضور فرد بعدي، اين دستگاه مجددا دستخوش تغييرات خواهد شد و اين امر معايب بسيار بزرگي براي كشور و مديريت منسجم آن ايجاد خواهد كرد.
تغييرات در وزارت كشور تنها مربوط به دوران سيدمهدي هاشمي نبوده، بلكه در دوران مصطفي پورمحمدي نيز شاهد تغييراتي از اين دست بوديم و جابه‌جايي در استانداري‌هاي گيلان، قم و گلستان نيز از دستورات پورمحمدي محسوب مي‌شود؛ به طوري كه اگر اين تغييرات را در كنار تغييرات صورت گرفته در دوران سرپرستي هاشمي قرار دهيم، ميزان جابه‌جايي‌ها، ركورد تغييرات را در طول دولت نهم در اين وزارتخانه نشان مي‌دهد.
در اين ميان تغيير و تحولات توسط سيدمهدي هاشمي در شرايطي در حال شكل‌گيري است كه برخي منابع در مجلس شوراي اسلامي نيز از عدم راي اعتماد نمايندگان به وي خبر مي‌دهند و اعتقاد دارند كه سوابق مديريتي وي كه تنها به حضورش در رياست تبصره 13 محدود مي‌شود، دليلي بر راي نمايندگان به او نخواهد شد.

**رسالت :ديپلماسي ظريف و دقيق
روزنامه رسالت سرمقاله خود را امروز حول محور ديپلماسي ايران قرار داد و نوشت :
بدون شك بايد پاسخ سعيد جليلي،دبير شوراى عالى امنيت ملى كشورمان به خبرنگار صداى آمريكا را به علت ترسيم عينى ديپلماسى ايرانى در مقابل افكار عمومى دنيا مورد تحسين قرار داد:”كار ديپلماسى مثل فرش ايرانى است كه ميليمترى جلو مى رود،ديپلماسى ما نيز ظريف و دقيق است و ان شاءالله پايانى ظريف،زيبا و بادوام خواهد داشت.”
سرانجام نمايندگان ايران و شش كشور عضو 1+5 دور ميز مذاكرات در ژنو نشستند و در خصوص نحوه تداوم گفتگوها تفاهم نمودند.در اين گفتگوها “سعيد جليلي”تاكيد كرد كه “مدل 1+6” نسبت به مدلهاى ديپلماتيك ديگر بهتر جواب مى دهد و در عين حال غرب بايد از بين اين گزينه و گزينه “7-1”يكى را انتخاب نمايد.در اين خصوص لازم است چهار نكته مهم را مورد تجزيه و تحليل قرار دهيم:
-1”مذاكرات حساس بين المللي”تابعى از مدلهاى رياضى و كمى است كه گفتگوها بايد در قالب آن صورت پذيرد.بديهى است تازمانى كه مدل گفتگوها به صورت شفاف ترسيم نگردد كليت ديپلماتيك و موثر بودن آنها مخدوش خواهد بود..غرب طى حوادثى مانند جنگ بالكان،بحران فلسطين،بحران شيلى ،جنگ عراق ،نسل كشى در خارطوم و... ناتوانى خود در زمينه “مدلسازى ديپلماتيك”را به اثبات رساند.حال كه اين ناتوانى تاريخى به اثبات رسيده و از طرف ديگر نياز به مدلسازى در مذاكرات ايران و غرب احساس مى شود،دبيرشوراى عالى امنيت ملى كشورمان خود وارد ميدان گرديده و دو گزينه را در برابر اروپا و آمريكا قرار داده است.وجه اشتراك اين دو گزينه “طرف مذاكره بودن ايران “است.بر اين اساس ايران ديگر موضوع مذاكره كشورهاى 1+5 نخواهد بود،بلكه خود نيز به عنوان بازيگرى اصلى در ميدان مذاكرات ايفاى نقش خواهد كرد.واشنگتن و تروئيكاى اروپايى و حتى پكن و مسكو تاكنون نسبت به “غيبت تهران در مذاكرات”نگاهى فرصت محور داشتند اما هم اكنون ديگر چنين قاعده اى صادق نيست و كشورهاى 1+5 ناچار خواهند بود بسيارى از كارشكنيهاى خود را كه در غياب تهران صورت مى دادند، متوقف سازند
در هر صورت،ايران در هر دو مدل پيشنهادى “1+6”و”7-1"در كسوت يكى از طرفهاى مذاكره ظاهر مى شود و اين به خودى خود بزرگترين پيروزى ديپلماتيك براى ما محسوب مى شود.
-2در ماوراى مدل پيشنهادي1+6 ،نظريه شناسايى ايران و همزيستى غرب با مخالفان آن خودنمايى مى كند.پذيرش اين همزيستى براى غرب دشوار و در عين حال اجتناب ناپذير است.در اين نوع مدل،ايران،روسيه،چين،فرانسه،انگلستان،آلمان و ايالات متحده آمريكا دور يك ميز نشسته و در خصوص مناقشات موجود به مذاكره مى پردازند.در اين نوع مدل،همه كشورهاى مذدكور در عرض يكديگر تعريف مى شوند،يعنى مقوله “استيلا”و”قدرت”بازتعريفى ملموس مى يابد.اما در ماوراى مدل پيشنهاى “7-1”يعنى حضور همه طرفهاى مذاكره به جز ايالات متحده آمريكا،دكترين “گذار از واشنگتن”نهفته است.واقعيت امر اين است كه گرايش كشورهاى اروپايى نسبت به اين دكترين،متعاقب رشد نامنظم ناسيوناليسم اروپايى پس از اشغال عراق شدت يافته است.در قالب يك گزاره كلى مى توان گفت كه “گذار از آمريكا”ميلى بالقوه در ميان كشورهاى اروپايى است كه هنوز به فعليت نرسيده است.از سوى ديگر،در اين‌مدل پيشنهاى ايران،آمريكا به عنوان يكى از قدرتهاى طرف مذاكره،و نه به عنوان يك قدرت برتر شناخته شده و ارزش كمى آمريكا تنها يك عدد به نسبت هفت عدد ديگر است.در اعداد طبيعى ارزشگذارى كيفى بر اعداد اصالتى ندارد.بنابر اين نمى توان اظهار نمود كه ارزش عدد 2 از 3 يا 1 از 2 به لحاظ كيفى بيشتر است.تهران در قالب مدل پيشنهادى “7-1”اين قاعده رياضى را وارد حيات ديپلماتيك جامعه بين الملل نموده و اين خود نوعى فتح باب به شمار مى رود.
-3ايران در ميدان جديد مذاكرات به عنوان يك “طرف مصلح “وارد شده است.ما نسبت به مقولاتى مانند صلح بين المللي،خلع سلاح قدرتها و بازدارندگى هسته اى مواضعى داريم كه آنها را در بسته هاى پيشنهادى خود نيز اعلام نموده ايم.ايران اسلامى به عنوان وامدار گفتمان عدالت در مصاف با 6 قدرت ديگر جهانى كه نگاه سلبى آنها نسبت به “مساوات”در طول تاريخ اثبات گرديده است،نگاه مثبت و موثرى نسبت به پيشرفت سياسى و علمى ساير كشورها دارد.از اين رو تهران امروزه نماينده نوعى گفتمان متفاوت با غرب است .از سوى ديگر،ايران اسلامى طى سه دهه اخير مفهوم قدرت از ديدگاه قدرتها را به چالش كشيده است.بر اين اساس تهران هر سه نوع كلى قدرت،يعنى تشويقي،تنبيهى و اقناعى را در راستاى كرامت انسانها تعريف مى كند و اين دقيقا نقطه مقابل خواست و اراده جريان سلطه است.
از سوى ديگر،با توجه به تحولات صورت گرفته پس از حادثه 11 سپتامبر 2001،ايالات متحده نمى تواند خود را به عنوان تنها داعيه دار قدرت در جهان معرفى نمايد.در هفته آغازين جنگ 33 روزه رژيم صهيونيستى و حزب الله لبنان،كاندوليزارايس به فواد سينيوره نخست وزير لبنان وعده داد كه بزودى بيروت حيات بدون حزب الله و سيد حسن نصرالله را تجربه خواهد نمود.اما امروزه حزب الله به اصلى ترين قهرمان جهان عرب تبديل شده است و پيروزيهاى نظامى و ديپلماتيك پى در پى آن در مقابل تل آويو غرب را به تسليم و حيرت واداشته است.آمريكايى كه امروزه در باتلاق عراق و افغانستان گرفتار است نمى تواند ادعاى ابرقدرتى در جهان امروز را داشته باشد.
-4نكته نهايى تكرار يك سوال است.اينكه چرا و بر اساس كدام مكانيسم موجود ايالات متحده آمريكا تن به مذاكرات با تهران داده است؟آيا چرخش واشنگتن به سوى شناسايى تهران ماهيتى تاكتيكى دارد يا استراتژيك و در برابر هريك از اينها چه رفتارى بايد بروز داد.البته ممكن است واشنگتن در فراسوى چرخش مواضع خود نسبت به تهران تلفيقى از تاكتيك و استراتزى را دنبال نمايد ،اما از آنجايى كه غرب معمولا در اعمال شيوه هاى تركيبى عليه مخالفان خود ناكام مانده است،مى توان به سادگى از اين گزينه فاكتور گرفت.
در هر حال،اگر در فراسوى تغيير رفتار آمريكا “تاكتيك”اصالت داشته باشد،تهران نيز پاسخ واشنگتن را با تاكتيك خواهد داد،تاكتيكهايى كه لزوما از سوى غرب شناخته شده نخواهند بود و شناسايى ديرهنگام آنها نيز صدمات جبران ناپذيرى به قلب كشورهاى 1+5 وارد خواهد آورد.از اين رو لازم است كشورهاى غير از آمريكا كه در مذاكرات با تهران شركت دارند،استراتژى مهار آمريكا را نيز در كنار استراتزى مذاكره با تهران ،به صورت موازى و همزمان مدنظر قرار دهند.اما اگر در تغيير رفتار واشنگتن “استراتژي”اصالت داشته باشد و آمريكا مناسبات خود با تهران را در افقى بلند مدت مدنظر قرار داده باشد،در آن صورت تهران نيز واكنش خود را متعاقب همين تغيير استراتژيك تنظيم خواهد كرد.از اين رو “واكنش تهران”عين”كنش و رفتار آمريكا”خواهد بود.
در نهايت به سخن سعيد جليلي،مذاكره كننده توانا و قابل اعتماد كشورمان در ژنو باز مى گرديم.به راستى ديپلماسى ايرانى مانند فرش ايرانى ظريف و زيباست.ظرافتى كه دشمنان تهران زمانى آن را درك خواهند نمود كه ديگر زمانى جهت هضم قدرت ايران وجود نخواهد داشت.

**كارگزاران:. ماموريت تاريخي خاتمي
روزنامه كارگزاران امروز در سرمقاله خود به قلم محمد عطريانفر مي نويسد:
ضرورت حضور اصلاح‌طلبان در انتخابات آتي رياست‌جمهوري از دو منظر بايد ارزيابي شود: 1-‌ به‌عنوان تكليف ملي و وظيفه‌اي سياسي كه اصلاح طلبان همواره خود را ملزم به مشاركت مي‌دانند و چنانكه اين رويكرد را از ابتداي انقلاب تاكنون به دليل تبعيت از خط امام و دلبستگي‌هاي ملي دنبال مي‌كردند. 2-‌ به‌منظور مبارزه با راديكاليزمي كه در حال حاضر كشور متاثر از حاكميت آن دچار مشكلات و مصائب فراواني شده است و نيز احياي مديريت كشور بر پايه برنامه‌‌ريزي كه ايجاب مي‌كند جريان اصلاحات با تمام تلاش نسبت به بازگرداندن چرخ اداره كشور به روال منطقي گذشته خود وارد صحنه شود. لذا بر اين اساس بر اصلاح‌طلبان است كه از تمام ظرفيت‌هاي سياسي خود استفاده كرده و با طرح ديدگاه‌هاي منطقي و ارائه چشم‌انداز توسعه همه‌جانبه كشور و نقد كاملا شرافتمندانه از عملكرد سه‌ساله دولت نهم برنامه‌اي را عرضه كنند كه جامعه سياسي ايران و مردم مشخصا نسبت به آينده اميدوار شوند و با مشاركت گسترده كانديداي موردنظر خود را براي اداره شايسته كشور انتخاب كنند. البته اصلاح‌طلبان در اين مسير براي عملياتي كردن تكاليف سياسي خود به ناچار بايد اولا با اجماع و وحدت همه‌جانبه منادي يك شعار بوده و داراي مواضع متحد و يكپارچه‌اي باشند و از تشتت و پراكندگي پرهيز كنند، به‌طوري كه سمت‌و‌سوي همه لايه‌هاي گروه‌هاي اصلاح‌طلبي در مسيري واحد جريان پيدا كند. ثانيا اصلاح‌طلبان حتما بايد براي پيروزي به صحنه بيايند و علاوه بر انجام وظايف ملي و تاريخي خود بر اين باور استوار باشند كه قطعا پيروزمندانه مجددا به قدرت خواهند رسيد و لذا از رفتارهاي تفرقه‌آميز و احيانا درويش‌مآبانه بايد خودداري كنند. ثالثا اصلاح‌طلبان بايد به چهره واحدي به‌عنوان نامزد موردنظر خود دست پيدا كنند و از يك وجاهت ملي و شناخت جامع‌الاطرافي از ناحيه مردم برخوردار باشند. چون براي رقابت در صحنه‌اي كه علي‌الاصول جريان راست راديكال علاقه‌مند است با تمام قوا در برابر اصلاح‌طلبان بايستد و چشم‌انداز توفيق‌آميز آنها را به يأس مبدل كند، فرصت چنداني براي چهره‌هاي ناشناس در اين ميانه نيست. برپايه اين محورها به‌طور منطقي در برابر اصلاح‌طلبان در حال حاضر چهره‌اي كاملا شفاف و با تجربه كاملا موفق و البته مورد اعتماد مردم به نام سيدمحمد خاتمي قرار دارد و منطقا، عرفا و شرعا اين انتخاب منحصربه‌فرد و كاملا هوشمندانه خواهد بود. در اين رابطه خوشبختانه حول محور سيدمحمد خاتمي هم نخبگان سياسي هم اكثريت قاطع لايه‌هاي جريان اصلاح‌طلبي، هم روشنفكران، هم تكنوكرات‌ها و هم مديران لايق در عرصه ملي و از همه مهم‌تر مردم در سراسر كشور آن هم نه‌تنها طبقات مرفه و متوسط شهري حتي روستاييان و طبقات فرودستي كه از نابساماني‌هاي اقتصادي رنج مي‌برند و آينده نگران‌كننده‌اي در برابر چشمان خود ترسيم شده مي‌بينند، اتفاق نظر وجود دارد و به يك معنا او را منجي آينده اين كشور مي‌دانند. بر اين اساس سيدمحمد خاتمي براي حضور در صحنه هيچگونه ترديدي را بر خود نبايد روا بدارد و از عدم همبستگي احتمالي بين گروه‌هاي اصلاح‌طلب نيز نبايد نگران باشد چرا كه بر نقش محوري ايشان حتي منتقدان درون جريان اصلاحات تاكيد دارند و قطعا او را همراهي خواهند كرد و از همه مهم‌تر آنكه آقاي خاتمي چنانچه ترديدها را هرچه زودتر از خود بزدايد، مطمئن باشد اگر اقبال ملي و رويكرد مردم به سمت ايشان از دور گذشته رياست‌جمهوري بيشتر نباشد، كمتر نيست.
علاوه بر اين تفاوت‌هايي كه در اين دوره جامعه نخبگان ما و مردم شريف ايران از رئيس‌جمهور محبوب آينده خود انتظار دارند و طبعا متفاوت از سال 76 و 80 است، مي‌تواند در قالب برنامه ايجابي و با تكيه بر تجارب ارزنده مكتسبه هشت سال مديريت دوره اصلاحات و هشت سال دوره سازندگي براي توجيه مردم و ترسيم آينده موفق به ملت ايران تقديم شود و در اين راه همه شخصيت‌هاي محوري اصلاحات و عناصري كه اين تكليف را بر دوش خود خوب احساس مي‌كنند در اين مسير يار و همراه ايشان خواهند بود.
سيدمحمد خاتمي بايد بر اين نكته واقف باشد كه او چه بخواهد و چه نخواهد ماموريت تاريخي اين دوره كه همانا بازگشت مديريت كشور بر پايه اصلي و منطقي خود است، بر دوش ايشان خواهد بود و اين تكليفي است كه شخص ايشان نمي‌تواند برعهده نگيرد بلكه اين تكليف ولو طاقت‌فرسا به‌عنوان يك رسالت ملي و جسارتا شرعي بر دوش ايشان است. شاخص‌ترين چهره‌هاي جريان اصلاحات، شخصيت ممتاز و موثري چون آقاي هاشمي رفسنجاني، فرهيختگان و روشنفكران اين جامعيت و قابليت و مسووليت را براي سيدمحمد خاتمي نه‌تنها به رسميت مي‌شناسند بلكه بر او تاكيد مي‌كنند حضور او و فائق آمدنش بر همه ترديدها نه‌تنها راه را براي پيروزي جريان اصلاحات ساده و هموار خواهد كرد بلكه وجدان مردم را به يك آرامش مطلوب و مطبوعي خواهد رساند. در هر صورت فرصت را بايد غنيمت بشماريم و به سوي بازسازي نظام به‌هم ريخته اقتصادي، اجرايي، فرهنگي و سياسي كشور همت نماييم
**كيهان :اين مذاكره ، آن مذاكره نيست !
روزنامه كيهان امروز در يادداشت روز خودبه قلم حسين شريعتمداري نوشت:
اين روزها همزمان با قدرت نمايي ايران در عرصه بين المللي و مخصوصاً حضور مقتدرانه كشورمان در مذاكرات هسته اي ژنو و در حالي كه دشمنان تابلودار بيروني از اين حضور با عنوان سيلي غيرمستقيم، اما پر سر و صداي ايران به آمريكا- آسوشيتدپرس- ياد مي كنند، يك جريان دوسويه داخلي و خارجي كه همسويي آنها با يكديگر، الزاماً به مفهوم هماهنگي قبلي نيست- و البته در پاره اي از موارد، هست- تلاش مي كند عقب نشيني گام به گام آمريكا طي چند هفته اخير را با توهم پراكني درباره عقب نشيني ايران اسلامي از ديدگاه قبلي خود- نفي مذاكره مستقيم با آمريكا- كمرنگ جلوه دهد.
تلاش دشمنان بيروني براي كمرنگ جلوه دادن عقب نشيني آمريكا، نه فقط دور از انتظار نيست، بلكه طبيعي نيز به نظر مي رسد ولي اين توهم پراكني از سوي برخي محافل داخلي غيرقابل توجيه است و در خوشبينانه ترين حالت بايد آن را به كم اطلاعي و بي خبري آنان نسبت داد، اگرچه احتمالات ناخوشايند ديگري نيز در اين همزباني قابل تصور است. و اما، اين نوشته را با اشاره به اظهارات آقاي دكتر صادق زيباكلام پي مي گيريم چرا كه ايشان به صراحت در بيان شهرت دارند و ساير اظهارنظركنندگان- صرف نظر از انگيزه آنان- در بيان منظور خود، استدلالي بيشتر از آنچه آقاي زيباكلام به آن پرداخته است، ندارند.
ايشان طي يادداشتي در روزنامه اعتماد ملي- 87.4.29- با اشاره به مذاكرات ژنو و حضور ويليام برنز در اين مذاكرات مي نويسد؛
«اينها همه البته جزئيات است. آنچه مهم است نفس حضور ايران اسلامي و آمريكا در پشت ميز مذاكره است. يعني پديده اي كه ظرف سه دهه گذشته دست كم علني صورت نگرفته. اين ملاقات در شرايطي صورت مي گيرد كه تا قبل از اين حتي فكر نشستن با آمريكايي ها پشت ميز مذاكره يك تابو بود.
... اهميت نشست امروز (شنبه) را بايد در چارچوب شكستن تابوي گفت وگو با آمريكا نگريست. فراموش مان نشود كه قريب به سه دهه پيش وقتي مرحوم مهندس بازرگان نخست وزير به همراه دكتر ابراهيم يزدي ملاقاتي غيررسمي در لابي محل برگزاري يك اجلاس بين المللي در الجزيره با برژينسكي مشاور امنيت ملي داشتند چه توفاني در داخل كشور به پا شد كه چرا با برژينسكي صحبت كرده اند به نحوي كه مهندس بازرگان صراحتاً اعلام داشت من كه هويدا نيستم تا براي انجام كوچك ترين امري موظف به كسب اجازه باشم. چند سال بعد از آن شاهد جريان مك فارلين بوديم و با اينكه آقاي هاشمي رفسنجاني امام(ره) را در جريان كامل ماوقع قرار داده بودند اما باز هم آن توفان به پا خاست و تحولي كه مي توانست سرنوشت جنگ با عراق را به نفع ما رقم بزند در نيمه راه متوقف شد. چند سال بعد نوبت دكتر عطاءالله مهاجراني بود كه به عنوان مشاور هاشمي رفسنجاني رئيس جمهور، مجبور شد آنچه را كه درخصوص مذاكره با آمريكا گفته بود پس بگيرد. بعد نوبت به خاتمي رسيد كه پس از پيروزي در دوم خرداد سال76، شاخه زيتوني در دست جلوي دوربين CNN با كريستين امانپور ظاهر شد. واكنش محافظه كاران آنچنان سهمگين بود كه او مجبور شد شاخه زيتونش را به زيرپا بيفكند و چند شب بعدش در مراسم احيا در مرقد مرحوم امام، با همه وجود به آمريكا بتازد و عملاً آنچه را كه گفته بود پس بگيرد.»
درباره اين ديدگاه بايد گفت؛
1-آنچه جمهوري اسلامي ايران با صراحت نفي كرده و كماكان بر تصميم خود اصرار دارد، مذاكره مستقيم با آمريكا براي حل و فصل تخاصم 30 ساله و مشكلات فيمابين است و آنچه روزشنبه در ژنو اتفاق افتاده مذاكره هفت جانبه درباره فعاليت هسته اي ايران است و حضور آمريكا در اين مذاكرات به عنوان يكي از 5 كشور عضو دائمي شوراي امنيت سازمان ملل و دارنده حق وتو در اين سازمان، صورت مي پذيرد دقيقاً مانند حضور مشترك نمايندگان ايران و آمريكا در ساير مجامع بين المللي و همراه با نمايندگان ساير كشورها، كه در فرهنگ شناخته شده سياسي و عرف تعريف شده ديپلماتيك به مفهوم مذاكره دو كشور براي حل مشكلات فيمابين نيست كه به قول آقايان «تابو»شكني باشد!
2-يكي از مشخصات تعريف شده مذاكره مستقيم براي حل مسائل فيمابين، حضور و توافق خود خواسته دو كشور طرف مذاكره است و حال آن كه اولا؛ حضور آمريكا در مذاكرات ژنو در بستر و چارچوب قوانين بين المللي-صرفنظر از درستي يا نادرستي آن- صورت مي پذيرد و از آنجا كه پرونده هسته اي ايران - البته به ناحق و برخلاف مفاد منشور سازمان ملل- به شوراي امنيت ارجاع شده، آمريكا به عنوان يكي از 5 كشور عضودائمي و داراي حق وتو در تركيب كشورهاي مذاكره كننده 1+5 حضور دارد و اين حضور خواسته ايران نيست كه تعبير و تعريف «مذاكره مستقيم ايران و آمريكا» درباره آن صادق باشد.
ثانياً؛ حضور ايران اسلامي در اين مذاكرات نيز با ميل و رغبت و خواسته خود صورت نپذيرفته، بلكه اين حضور در امتداد قوانين - هرچند تحميلي- بين المللي انجام مي گيرد. بنابراين در اين مذاكرات عنصر رضايت طرفين -CONSENT- حداقل از جانب جمهوري اسلامي ايران وجود ندارد و از اين روي عنوان «مذاكره مستقيم ايران و آمريكا» درباره مذاكرات ژنو نمي-تواند مصداق داشته باشد.
ثالثاً؛ گفتني است كه آقاي دكتر جليلي مسئول تيم مذاكره كننده ايران در اجلاس ژنو، با اعلام ناخرسندي از حضور آمريكا در اين مذاكرات فرمول «1-7» را پيشنهاد كرده بود كه مفهوم آن حذف آمريكا از دور مذاكرات و ادامه مذاكرات با حضور 5 كشور، انگليس، فرانسه، چين، روسيه و آلمان از يكسو و جمهوري اسلامي ايران از سوي ديگر بود.
اكنون بايد از برخي مدعيان اصلاحات- و نه الزاماً آقاي زيباكلام- پرسيد در كدام فرهنگ سياسي و عرف شناخته شده ديپلماتيك، يكي از طرفين مذاكره مستقيم خواستار حذف حريف از دور مذاكرات مي شود؟!
3- در مذاكره دو كشور براي حل مسائل فيمابين، علاوه بر توافق طرفين براي انجام مذاكره، هر دو طرف روي موضوع مذاكره نيز به توافق مي رسند و يا حداقل يك يا چند نقطه مشترك را به عنوان كف مذاكرات- COMMON BED- انتخاب كرده و سپس مذاكرات را آغاز مي كنند و حال آن كه اولاً؛ موضوع مذاكره در مذاكرات ژنو، يعني رسيدگي به پرونده هسته اي ايران، نه فقط مورد توافق جمهوري اسلامي ايران نبوده است، بلكه مسئولان كشورمان با استناد به مفاد معاهده NPT، اساسنامه آژانس، پادمان هاي مربوطه و منشور سازمان ملل متحد -به حق- بر اين باورند كه فعاليت هسته اي ايران در بستري صلح آميز و كاملا عادي جريان دارد و نه فقط بايستي از دستور كار شوراي امنيت سازمان ملل خارج شود، بلكه ادامه حضور پرونده در شوراي حكام آژانس بين المللي انرژي اتمي را نيز غيرقانوني مي دانند.
بنابراين، موضوع مذاكره نيز با توافق ايران انتخاب نشده كه عنوان پذيرش مذاكره با آمريكا از سوي جمهوري اسلامي ايران مصداق داشته باشد.
4- جمهوري اسلامي ايران بر اين باور منطقي بوده و هست كه مذاكره با آمريكا نه فقط به نفع ايران اسلامي نيست بلكه دام خطرناكي است كه آمريكا اصرار به پهن كردن آن دارد. از جمله آن كه؛ آمريكا مذاكره را فقط براي «مذاكره» مي خواهد، زيرا مقاومت30 ساله ايران اسلامي در برابر باج خواهي و زورگويي آمريكا و متحدانش، جمهوري اسلامي ايران را به پرچمدار مبارزه با سلطه جهاني و الگوي موفق براي حركت هاي آزاديخواهانه تبديل كرده است به گونه اي كه امروزه نهضت هاي اسلامي در جهان اسلام با الهام گرفتن از اين مقاومت 30 ساله عرصه را بر زورگويي ها و باج خواهي هاي شيطان بزرگ تنگ كرده اند. هدف آمريكا از كشاندن ايران به پاي ميز مذاكره، ابلاغ اين توهم به نهضت هاي اسلامي است كه ايران نيز بعد از 30 سال مقاومت چاره اي جز تسليم در برابر آمريكا نداشت! و اين قصه سر دراز دارد...
5-و بالاخره ضمن آن كه تمامي شواهد و قرائن نشان مي دهند آمريكا در برابر ايران اسلامي تغيير استراتژي نداده است، اين واقعيت نيز قابل انكار نيست كه مقاومت سرسختانه جمهوري اسلامي ايران و اقتدار روزافزون آن عامل عقب نشيني هاي پي در پي آمريكا بوده است. اين پيروزي بزرگ شايسته تقدير و مباهات است و نبايد تحت الشعاع منافع تنگ و نگاه كم دامنه حزبي و گروهي قرار گيرد و در همان حال نمي توان اين عقب نشيني ها را با خوش خيالي به مفهوم تغيير استراتژي آمريكا عليه ايران اسلامي تلقي كرده و از ترفندها و كينه توزي هاي دشمن غفلت ورزيد.
**مردم سالاري:درآمد مردم چه زماني واقعي مي شود؟
روزنامه مردم سالاري امروز در سرمقاله خود با موضوع هدفمند شدن يارانه ها مي نويسد:
مدت هاست كه برخي دولتمردان از ضرورت هدفمند شدن يارانه ها و نيز واقعي كردن قيمت ها صحبت مي كنند. قرار است در اولين قدم، قيمت حامل هاي انرژي از جمله نفت، گاز، بنزين، برق و... واقعي شود.
در اين زمينه برنامه هاي تلويزيوني و رسانه هاي نوشتاري وابسته به دولت نيز براي آماده كردن فضا به منظور واقعي كردن قيمت ها تلا ش مي كنند. هفته گذشته گزارشي در يكي از پربيننده ترين بخش هاي خبري تلويزيون پخش شد كه در آن خبرنگار صدا و سيما در لندن به گفت و گو با مردم مي پرداخت و نتيجه مي گرفت كه هزينه برق در لندن بسيار بالا ست.چنين برنامه اي در مورد قيمت بنزين در كشورهاي ديگر هم پخش شده بود كه نتيجه آن هم بالا بودن قيمت بنزين در كشورهاي اروپايي است.
به نظر مي رسد هدف از پخش چنين برنامه هايي، همان گونه كه ذكر شد آماده ساختن ذهن مردم براي واقعي كردن قيمت هاست.
اي كاش خبرنگاران صدا و سيما كه در نقاط خوش آب و هواي اروپا به سر مي برند در اين مورد هم گزارش هايي تهيه كنند كه درآمد مردم مثلا در همان شهر لندن چه قدر است؟ يا مردم در اروپا چند ماه بايد پس انداز كنند تا يك خودروي معمولي خريداري كنند يا بتوانند خانه بخرند؟ آن وقت آن را با همين هزينه ها در ايران مقايسه كنند.
در حالي كه روز به روز شاهد افزايش نرخ تورم در كشور هستيم و مردم زير بار مشكلا ت معيشتي قرار دارند، صحبت از واقعي كردن قيمت ها بدون در نظر گرفتن واقعي كردن درآمدها يا به عبارت صحيح تر ايجاد تناسب بين درآمدها و هزينه ها، نمك پاشيدن به زخم مردم است.
امروز مردم بيش از هر زمان ديگري در پي يافتن پاسخ اين پرسش هستند كه در بحبوحه ماجراي واقعي كردن قيمت ها، پس درآمد مردم چه زماني واقعي مي شود؟
/110
دوشنبه 31 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایسکانیوز]

[مشاهده در: www.iscanews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 522]