برنج، دشمن سلامتي كودكان اندونزي

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: برنج، دشمن سلامتي كودكان اندونزي
ترجمه، مينا شرفي؛ رفتن به مطب دكتر هيچ گاه جالب نيست، حالا تصور كنيد كلينيكي كه مي خواهيد به آن مراجعه كنيد يك پناهگاه از چوب بامبو باشد و كودكان هم به صورت مداوم گريه كنند. مكاني كاملاً ابتدايي كه در نزديكي آتشفشان لومبوك در روستايي خاكي واقع است، روزانه پذيراي بيماران بسياري است. كودكان در اين كلينيك به شدت گريه مي كنند و مادران سعي دارند آنها را آرام كنند. لينگسانا دختر 18 ماهه اش را براي وزن كردن به اينجا آورده است. يك به يك نام كودكان را صدا مي زنند. بچه ها را به آرامي روي وزنه مي گذارند و كاركنان كلينيك نتيجه آن را در يك دفترچه بزرگ ثبت مي كنند.

فرزند لينگسانا تنها 3/7 كيلوگرم وزن دارد كه نسبت به سنش خيلي كم است.

بنابر اعلام برنامه جهاني غذا سوء تغذيه كودكان در برخي از مناطق اندونزي به

40 درصد هم مي رسد. كودكان سوء تغذيه يي در روستاها و زمين بازي مدارس به تعدد ديده مي شوند. به گفته آنجلا فن رينباخ رئيس برنامه جهاني غذا در اندونزي بخشي از مشكلات مردم اين كشور ميزان غذايي كه مصرف نمي كنند نيست، بلكه كيفيت غذايشان است.

به گفته او وعده هاي غذايي مردم اندونزي از مقدار اندكي برنج و سبزيجات تشكيل شده است. او مي گويد؛ «البته كه بدن به كربوهيدرات نياز دارد اما بايد ويتامين هم به بدن برسد.»

مسوولان برنامه جهاني غذا در تلاشند به زنان محلي آموزش دهند سبزيجات و لوبياي بيشتري به برنج اضافه كنند تا وضعيت تغذيه يي كودكانشان بهتر شود. در نگاه اول به نظر مي رسد هيچ مشكلي وجود نداشته باشد. در بازار غرفه ها سرشار از ميوه و سبزيجات است. اين در حالي است كه روستاهايي كه در حاشيه آتشفشان لومبوك واقع هستند از زمين هاي حاصلخيزي براي كشت و كار برخوردارند. روستاي كوچك سنارو يك نمونه خوب است. در اينجا هر چيزي را مي توان پرورش داد. روستا با زمين هايي زير كشت لوبيا و برنج احاطه شده و گياه اسفناج به صورت خود رو در ميان خانه ها مي رويد، اما از 33 كودكي كه در اينجا زندگي مي كنند 10 كودك سوء تغذيه دارند و وزنشان از حد نرمال بسيار پايين تر است. يكي از اين بچه هاي سوء تغذيه يي ارسد است. او دوازده سال دارد اما حقيقتاً نمي توان بيش از شش سال سن به او داد. خواهر كوچك او هور ناواتي دو سال و نيم دارد اما از شدت ضعف اكثراً بغل مادرش است.

در شرايطي كه در اين مناطق بهترين انواع مواد غذايي پرورش مي يابد اما چرا به كودكان اين منطقه به ميزان مناسب غذا نمي رسد؟ رائوهان مادر ارسد و هورناواتي در زمين خانه اش براي خانواده سبزيجات مي كارد. او هر سه روز يك بار مي تواند مقدار اندكي محصول از زمينش برداشت كند. ميزان برداشت لوبياي اوكافي است اما او براي خريد برنج مجبور است اكثر محصول لوبيايش را بفروشد. او مي گويد؛ «خريدن برنج اهميت بيشتري دارد. براي بچه هايم بهتر است برنج بيشتري نسبت به سبزيجات بخورند. تا زماني كه برنج و نمك داشته باشيم مشكلي وجود نخواهد داشت. خوردن سبزيجات آنچنان اهميتي ندارد.»

اما طبق گفته هاي متخصصان تغذيه خوردن برنج براي رشد كودكان به تنهايي كافي نيست و همين مساله است كه ارسد و همسن و سالانش را در معرض سوءتغذيه، رشد كم، ضريب هوشي پايين و ضعيف شدن سيستم ايمني بدن قرار داده است.

جايگاه برنج نزد خانواده هاي روستايي آسيايي به عنوان غذا و سمبلي از زندگي بسيار بالا است. مردم اين مناطق هنوز به شيوه پدربزرگ هايشان زراعت مي كنند، زندگي مي كنند و غذا مي خورند اما ارتباط آنها با اقتصاد جهاني اكنون بيشتر شده و از آنجايي كه قيمت برنج در سطح جهان بالا رفته است فشار روي خانواده هايي چون خانواده ارسد براي تهيه برنج بيش از قبل شده است. آنها براي تهيه قوت اصلي شان مجبورند سبزي هايشان را بفروشند و تنها به خوردن برنج اكتفا كنند. با ادامه وضعيت موجود نمي توان به بهتر شدن وضعيت تغذيه كودكان اين مناطق حاصلخيز اميدي داشت. هرچند كاركنان سازمان جهاني غذا در تلاشند رويكرد خانواده ها به مساله جايگاه برنج در برنامه تغذيه يي را تغيير دهند اما با توجه به سنت ديرينه اين مردم آنها نيز اميد چنداني به موفقيت خود ندارند.

منبع؛ بي بي سي
دوشنبه 31 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 209]