گزارش ويژه: جوايز مشوق سيسكو براي نوآوري پول خوبي مي‌دهد

واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: گزارش ويژه: جوايز مشوق سيسكو براي نوآوري پول خوبي مي‌دهد
رقابت‌هايي كه از طرف امثال مايكروسافت و Virgin‌ متوجه سيسكو مي‌شود، باعث شعله‌ور شدن نوآوري و جذب اشخاص ايده‌پرداز از سراسر جهان در اين شركت شده است
Bean Cup‌ يك قهوه‌خانه آرام و كوچك در بخش جنوبي شهر ايندياناپوليس است. آنجا را بايد دورترين مكان از سيليكون‌ولي و فناوري از لحاظ فرهنگي دانست. اين قهوه‌خانه درست ميان يك استوديوي هنري به نام Arthur Murray Dance‌ و يك سالن زيبايي تعطيل، واقع شده است.
اما Bean Cup‌ شباهت كمي به فضاهاي كار-بازي چند طبقة شركت‌هاي بزرگ فناوري دارد كه برنامه‌نويس‌ها در آنها تمام شب را به خلق محصولات مختلف سپري مي‌كنند؛ محصولاتي كه خودشان اميدوارند به داغ‌ترين محصول آينده در دنياي فناوري تبديل شود. اما همه اينها مانع نمي‌شود كه داگلاس كار، يك كهنه‌سرباز، در داخل قهوه‌خانه Bean Cup به دنبال رؤياهاي فناورانه مربوط به خودش نباشد.
آقاي كار و دوستانش هفته‌اي يك بار دور هم جمع مي‌شوند و روي پروژه نرم‌افزاري خودشان كار مي‌كنند. اين پروژه در مسابقه‌اي كه با پشتيباني شركت سيسكو برگزار شده بود به مرحله نهايي راه يافته است. هدف از اين مسابقه كه I-Prize ناميده شده، يافتن ايده‌اي است كه قابليت تبديل شدن به مبناي كار يك واحد كسب‌وكار جديد را داشته باشد.
آقاي كار يكي از هزار و صد داوطلبي است كه از يك‌صد و چهار كشور جهان در اين رقابت شركت كرده و فقط دوازده تا از ‌آنها به مرحله نهايي رسيده‌اند. كار چهل ساله پدر دو نوجوان است. او هنوز هم از اينكه توانسته تا اينجا پيش بيايد در شگفتي است و مي‌گويد: «اين يك رقابت بين‌المللي است كه توسط يك شركت بزرگ برگزار شده و بنابراين هر كسي احتمال پيروزي خود را ضعيف مي‌داند.» برنده اين مسابقه در ماه جاري اعلام خواهد شد.
اشتراك ايده‌ها
مسابقه نوآوري سيسكو فقط يكي از ده‌ها مسابقه‌اي است كه در سال‌هاي اخير توسط شركت‌هاي بزرگ برپا مي‌شود. هدف از اين مسابقه‌ها حمايت و تشويق نوآوري است. براي نمونه مايكروسافت سالانه 25 هزار دلار پاداش نقدي به يك تيم دانش‌آموزي مي‌دهد كه با استفاده از فناوري يك مشكل در دنياي واقعي را حل كنند.
استفاده از پول براي تشويق به نوآوري كاري جديد نيست. تاريخ‌دانان اعتقاد دارند كه اولين نمونه از چنين كاري به سال 1714 باز مي‌گردد كه در آن دولت انگستان بيست هزار پاوند جايزه براي كسي در نظر گرفت كه بتواند طول جغرافيايي يك كشتي را در هر جاي كره زمين محاسبه كند. (اين جايزه 59 سال بعد رسماً به برنده اهدا شد.)

ولي تعداد جوايز مربوط به فناوري از سال 2004 چند برابر شده و موقعيتشان هم تغيير كرده است. در سال 2004 يك طراح فضا‌پيما به نام برت روتان و يكي از دو مؤسس مايكروسافت به نام پل آلن موفق شدند با ساختن SpaceShipOne براي اولين بار يك شركت خصوصي را به‌عنوان سازنده فضاپيما مطرح كنند.
اين طرح برنده جايزه Ansari X‌ به مبلغ 10 ميليون دلار شد. اين بيشترين مبلغي است كه مؤسسه X Prize تاكنون به يك طرح پرداخت كرده است. جايزه Ansari X توسط انوشه و امير انصاري، كار‌آفرينان ايراني، پشتيباني مالي مي‌شود. در سال گذشته رئيس شركت Virgin Group مبلغ جايزه تعيين شده توسط خودش براي ابداع راهي به منظور حذف گازهاي گل‌خانه‌اي را به 25 ميليون دلار رساند.
البته نوآوري جايگزين فرايند تحقيق و توسعه نمي‌شود كه كاري پرزحمت و گران‌قيمت براي شركت‌هاي فناوري است. ولي شركت‌هاي فناوري آن را روشي نسبتاً كم‌خرج براي جذب ايده‌هاي ارزشمند از سرتاسر جهان مي‌دانند. جايزه I-Prize‌ سيسكو از پروژه I-Zone اين شركت متولد شد. I-Zone‌ يك محيط كاري تحت وب است كه كارمندان سيسكو مي‌توانند ايده‌هاي جديد خود را در آن وارد كنند.
ديويد سيه، رئيس بازاريابي در واحد فناوري‌هاي نوين سيسكو و گوئيدو ژوره، مدير ارشد اطلاعاتي اين واحد، كل كارهاي مربوط به برگزاري مسابقه را در سي روز و با بودجه‌اي اندك انجام دادند. اين دو نفر براي برگزاري پروژه از كمك‌هاي سايت BrightIdea.com بهره‌مند شدند. اين سايت يك سرويس اشتراك‌گذاري و همكاري روي ايده‌ها است كه كاربرانش مي‌توانند با بقيه به بحث و گفت‌گو بپردازند و حتي همكاران خود را ملاقات كنند.
برندگان مرحله نهايي جايزه I-Prize از ده كشور مختلف در پنج قاره جهان هستند:
جرمي براون، يك كارگر 21 ساله كانادايي است كه بعد از نه ساعت كار روزانه به خانه مي‌آيد و روي پروژه گروهي‌اش كه به شبكه‌هاي خانگي مربوط مي‌شود كار مي‌كند.
آنا گوشن 31 ساله از آلمان در مسابقه شركت كرده است. او به‌عنوان يك مشاور دانش‌آموزان كار مي‌كند و ايده‌اش مربوط به سيستمي جديد براي مصرف و توزيع انرژي است كه خطوط انتقال نيرو را امن‌تر و بهره‌ورتر مي‌كند.
حتي از ايران، كره‌شمالي و جزاير كوكوس هم ايده‌هايي به سيسكو رسيده است. ژوره مي‌گويد: «ما از اين طريق در مدت زمان فقط دو ماه بيش از آنچه در طول يك سال و نيم در سيسكو ايده‌هاي جديد خلق مي‌شود، ايده به دست آورديم. اين موضوع براي مسابقه‌اي كه فقط در وبلاگ‌ها و به صورت دهان به دهان تبليغ شده اصلا بد نيست.» ژوره در ادامه سخنانش مي‌گويد: «بازارهاي زيادي در دنيا وجود دارد و از هر يك ايده‌هاي نويني ظهور مي‌كنند. هيچ كشور خاصي روي ايده‌هاي جديد انحصار ندارد.»
پس‌زمينه غير‌معمول
اعضاي گروه آقاي كار (Karr) متشكل است از خودش، آقاي جيسون كار (Carr) سي و هفت ساله‌ كه در كار قهوه‌خانه با خودش شريك است، و زوجي به نام‌هاي يبل و كارلا داوسون. گروه برنده، يك جايزه نقدي دويست و پنجاه هزار دلاري و فرصتي براي ساختن يك واحد تجاري كامل بر اساس فناوري خود را خواهد داشت.
سيسكو اعلام كرده است كه تا سقف 10 ميليون دلار در يك بازه زماني 3 ساله روي ايده‌اي كه برنده اين مسابقه شود سرمايه‌گذاري خواهد كرد.
براي كار(Karr)، كار (Carr)، و داوسون‌ها راه انداختن يك شركت بر اساس ايده‌شان تاكنون يك رويا و دور از دسترس بوده است. آقاي كار مي‌گويد: «ما زندگي متوسطي داريم. من نمي‌توانم سراغ پدرم بروم و تقاضاي يك ميليون دلار پول بكنم.»
آقاي كار مدير ارشد فناوري شركت Patronpath‌ است. اين شركت به رستوران‌ها در راه انداختن سيستم سفارش غذاي آنلاين كمك مي‌كند. او ايدة خودش را از مشكلي كه كاربرانش اغلب با آن روبه‌رو مي‌شدند گرفته است. صاحبان رستوران‌هاي كوچك در حال رو آوردن به سيستم‌هاي نقطه فروش (Pos‌) هستند كه مي‌تواند بسيار گران باشند و در بعضي موارد تا هجده هزار دلار روي دست صاحب يك رستوران كوچك هزينه مي‌گذارند.
ايده آقاي كار اين است كه سيسكو چنين سيستم‌هايي را به صورت تحت وب و با حق اشتراك ماهانه ارائه بدهد. به اين ترتيب رستوران‌هاي كوچك مي‌توانند هزينه را در يك بازه زماني نسبتاً طولاني تقسيم كنند. از سوي ديگر سيسكو در بازاري كه به تخمين كار، 6 ميليارد دلار ارزش دارد وارد مي‌شود.
پيتر دايماند، مديرعامل بنياد X Prize‌ مي‌گويد: «پيشرفت‌هاي واقعي وقتي اتفاق مي‌افتند كه از يك ديدگاه كاملاً تازه به يك صنعت نگاه كنيم. اصلاً مهم نيست كه به چه دانشگاهي رفته‌ايد، چه مدركي داريد، و در كدام سازمان دولتي كار مي‌كرده‌ايد. ايده‌هاي بديع سراغ هر كسي مي‌آيند.»
بهترين شاهد براي اين حرف خود آقاي كار است. او هنوز هم هيچ مدرك دانشگاهي‌اي ندارد، ‌اگرچه به مدت شش سال در كلاس‌هاي شبانه دانشگاه Tidewater Community‌ شركت مي‌كرده است. او بعد از جدايي از ارتش و قبل از مهاجرت به اينديانا به مدت شش سال به عنوان مدير بانك اطلاعات بازاريابي روزنامه Virginian Pilot كار مي‌كرده است. او علاوه بر كار اصلي‌اش دو شبكه اجتماعي را نيز اداره مي‌كند. يكي از اين دو مختص كهنه‌سربازهاي جنگ است. او همچنين در مورد بازاريابي فناوري وبلاگ مي‌نويسد و به يك شركت در امور مربوط به رسانه‌هاي اجتماعي مشاوره مي‌دهد. او به تازگي به صورت داوطلبانه عضو گروهي شده كه قصد دارند مسابقات فينال بيس‌بال آمريكا را در شهر ايندياناپوليس برگزار كنند.
تعادل ميان موفقيت و شكست
اگرچه مسابقه‌هاي نوآوري مي‌توانند روشي كم‌خرج براي توليد ايده‌هاي نوين باشند، اما مشكلات مربوط به نيروي انساني و مسائل حقوقي هم از ‌آن جدايي‌ناپذير هستند. سيه و ژوره مي‌خواستند شركت‌كنندگان را مطمئن كنند كه با شركت در مسابقه مالكيت معنوي ايده‌هاي خود را از دست نخواهند داد؛ حتي اگر برگزيده نشوند.
مسائل ديگري نيز وجود داشت كه بايد در نظر گرفته مي‌شد. براي نمونه اينكه هر ايده ارائه شده واقعاً به ارائه‌دهنده‌اش تعلق داشته باشد و اينكه برنده مسابقه يك مجرم سابقه‌دار نباشد. بنابراين سيسكو چند روش براي جلوگيري از كلاه‌برداري در نظر گرفت و به عموم شركت‌كنندگان اطلاع داد كه اگر ايده‌شان از مرحله مقدماتي عبور كند بايد سليقه‌شان مورد بررسي قرار بگيرد.
البته در آخر همه چيز هم طبق برنامه‌هاي سيسكو پيش نرفت. سايت I-Prize در ابتدا به شركت‌كنندگان اجازه مي‌داد از طريق سايت نشانه‌گذاري Digg به ايده‌هاي يكديگر امتياز بدهند. ولي پس از مدتي مديران سيسكو متوجه شدند كه تعدادي از كاربران سعي دارند از طريق نشانه‌گذاري‌هاي جعلي سيستم را فريب بدهند. بنابراين سيسكو تصميم گرفت كه براي گزينش مراحل نيمه‌نهايي و نهايي از رأي شركت‌كنندگان استفاده نكند.
بزرگ‌ترين چالش در برگزاري چنين مسابقاتي اين است كه دستيابي به جايزه آن‌قدر مشكل باشد تا فقط نوآوري‌هاي حقيقي به آن دست پيدا كنند. از سوي ديگر شرايط نبايد آن‌قدر مشكل باشند كه دستيابي به جايزه غير‌ممكن شود. هر چه چالش بزرگ‌تر باشد افراد بيشتري شركت خواهند كرد و شكست خواهند خورد.
شركت Northrop Grumman مسابقه ساخت سفينه قابل فرود بر روي ماه را تحت فعاليت‌هاي بنياد X Prize‌ پشتيباني مالي مي‌كند. اين جايزه دو ميليون دلار ارزش دارد. براي پيروزي در اين مسابقه يك سفينه بايد از شبيه‌سازي فرود روي سطح ماه و مدار ماه موفق بيرون بيايد.
جان كارمك، مؤسس شركت id Software سازنده بازي‌هاي ويديويي موفقي مانند Doom‌ و Quake‌ در سال 2006 و 2007 تا حدود بسيار زيادي به بردن جايزه نزديك شد اما پاره‌اي مشكلات فني مانع به تحقق پيوستن اين روياي ديرينه او شدند. سازمان‌دهندگان اين رقابت تصميم گرفته‌اند كه رقابت مشابهي را براي سال جاري ترتيب بدهند.
زياد كردن كسب‌وكارها
گروهي كه آقاي كار تشكيل داد توانست با همكاري و مقدار معتنابهي قهوه درجه يك بر همه مشكلات غلبه كند. آنها در آخر فوريه مطلع شدند كه به مرحله نيمه‌نهايي راه پيدا كرده‌اند. يك هفته بعد بود كه دوباره در قهوه‌خانه جمع شدند، آقاي كار شروع به ارائه طرح‌هاي جديد كرد و يادداشت‌هاي پراكنده‌اش را جمع‌آوري مي‌كرد.
داوسون از تخصص خود در مديريت محصول و توزيع از طريق نرم‌افزارهاي آنلاين استفاده كرد. خانم داوسون يك هنرمند گرافيست است و در زمينه واسط‌هاي كاربري تخصص دارد. كار (Karr) همچنين تصميم گرفت از تجربه‌هاي كار (Carr) در زمينه مديريت رستوران استفاده كند. آنها راهبرد خودشان براي پيشروي را مكتوب كردند و در عين حال از طريق سايت I-Prize اطلاعات مربوط به رقبا را نيز زير نظر داشتند.
سيسكو براي مرحله نيمه‌نهايي ابزار‌هايي طراحي كرده بود كه در كار گروهي به تيم‌ها كمك مي‌كرد، يك قالب براي آماده كردن طرح كسب‌وكار در اختيارشان قرار مي‌داد، و توصيه‌هاي مديريتي به هر يك از اعضا مي‌كرد. سيسكو مي‌خواهد تضمين كند كه همه شركت‌كنندگان از اين كار بهره خواهند برد حتي اگر طرح‌شان پذيرفته نشود.
بسياري از كساني كه ايده‌هاي خوبي براي كسب‌وكارهاي جديد در ذهن دارند نمي‌دانند چطور طرح كسب‌وكارشان را ‌آماده يا راه‌اندازي كنند. سيه مي‌گويد: «در سيليكون‌ولي يك پديده بسيار خوب براي ساختن زيرساخت يك كسب‌وكار داريم كه به آن سرمايه‌گذاري اوليه (سرمايه‌گذاري مخاطره‌آميز) مي‌گويند. هر كسي مي‌تواند با يك ايده به اينجا بيايد، كمي پول بگيرد، و وارد رقابت شود؛ ولي در بقيه نقاط جهان چنين نيست.»
براون مي‌گويد: «سيسكو با اين كارش يك تيم را بسيار خوشحال و يازده تيم ديگر را آماده ساخت كسب‌وكارهاي جديد بر اساس ايده‌هاي خودشان خواهد كرد.» او با اعتماد به نفس ادامه مي‌دهد: «سيسكو مي‌تواند همين حالا ايده ما را به قيمت 250 هزار دلار بخرد يا پنج سال صبر كند و برايش 20 ميليارد دلار بپردازد.»
جشن قبل از پيروزي
در روز ششم ماه مه آقاي كار و تيم همكارانش آماده ارائه پروژه خود براي آخرين بار در مرحله نهايي مسابقه بودند. كار مي‌گويد: «داوران سيسكو در ابتدا چندان مشتاق نبودند. ولي همچنان كه ما وضع اين صنعت، مشكلات، و موقعيت‌ها را توضيح مي‌داديم به وضوح مي‌ديديم كه همه به هيجان آمده‌اند. و در انتها همه ما را مورد تشويق قرار دادند.»
آقاي سيه در مورد اينكه برنده نهايي چه كسي خواهد بود سكوت مي‌كند ولي در مورد پروژه كار گفت: «آقاي كار واقعاً كار قابل تقديري انجام داده است. او و تيمش درك خوبي از صنعتي هدف‌گذاري شده دارند و ايده‌شان هم بسيار جالب است.»
كار مي‌داند كه با رقابت سنگيني مواجه است و اعتقاد دارد كه تا همين‌جا هم در نتيجة شركت در اين مسابقه در موقعيت خوبي قرار گرفته است. او مي‌گويد: «ما همه كارهاي ابتدايي لازم براي ارائه طرح به يك سرمايه‌گذار اوليه (VC)‌ را انجام داده‌ايم. حتي در اين زمينه كمي هم پيشرفت كرده‌ايم و با چند سرمايه‌گذار ديدار كرده‌ايم.» به گفته آقاي كار حتي اگر در مسابقه برنده نشود هم آماده ارائه طرحش به ديگران است.
كار و دوستانش در هنگام ترك ساختمان سيسكو در ماه مه بسيار شادمان بودند و بعد از جشن كوچكي به ايندياناپوليس برگشتند تا بي‌صبرانه انتظار رأي داوران سيسكو را بكشند.

جوايز نوآوري در طول تاريخ

در اين گزارش تعدادي از مهم‌ترين جوايز مربوط به نوآوري در طول 300 سال گذشته معرفي مي‌شوند كه توسط دولت‌ها براي رفع نيازهاي خاص طراحي شده‌اند
در طول تاريخ لذت حاصل از حل مشكلات پيچيده انسان در طبيعت، بزرگ‌ترين انگيزه مخترعان بوده است. اما رسيدن به پول و شهرت هم بي‌تأثير نيست. در چند قرن اخير دولت‌ها و شركت‌هاي خصوصي سعي كرده‌اند از طريق وضع كردن جوايز مالي و پاداش‌هاي مختلف، مخترعان را به نوآوري در حوزه‌هاي خاصي تشويق كنند.
براي نمونه در اوايل قرن هفدهم معمولاً كشتي‌ها راه خود را در دريا گم مي‌كردند چون فاقد ابزار لازم براي محاسبه موقعيت جغرافيايي خود بودند. دولت انگلستان جايزه‌اي هنگفت را براي كسي كه بتواند راهي براي محاسبه طول و عرض جغرافيايي در دريا ارائه كند تعيين كرد. يك ساعت‌ساز و نجار انگليسي به نام جام هريسون بيش از سي سال براي دريافت اين جايزه مطالعه و آزمايش كرد. او اولين نمونه از دستگاه‌هاي محاسبه موقعيت جغرافيايي را خلق كرد و صاحب جايزه دولت انگستان شد.
به طور مشابه نياز ناپلئون به تهيه غذاي لشكرش در مسيرهاي طولاني باعث پيدايش صنعت بسته‌بندي محصولات غذايي در سال 1810 شد. در اويل سده بيستم تعدادي جايزه منجر به رشد سريع صنعت هوانوردي شدند. در ادامه اين مقاله با مهم‌ترين نوآوري‌ها و جوايز تعلق گرفته به آنها در سه قرن اخير آشنا خواهيشد

جايزه طول جغرافيايي سال1714

دريانوردان و ملوانان سده هجدهم مي‌توانستند با نگاه كردن به خورشيد عرض جغرافيايي خود را تعيين كنند ولي براي محاسبه طول جغرافيايي مشكلات زيادي داشتند. در نتيجه اغلب كشتي‌ها مسير خود را گم مي‌كردند و در بيشتر موارد دچار سوانح دهشتناكي مي‌شدند. در سال 1714 دولت انگلستان يك جايزه بيست هزار پاوندي براي هر كسي كه بتواند روشي براي محاسبه طول جغرافيايي يك كشتي در شعاع 35 مايلي ابداع كند، در نظر گرفت. چند دهه بعد يك نجار خودآموخته انگليسي به نام جن هريسون اولين زمان‌سنج دريايي را طراحي و ابداع كرد.

جايزه آلكاليسال 1775

كربنات سديم يا جوش‌شيرين يكي از اصلي‌ترين اجزاي موادي مانند كاغذ، شيشه، صابون، و چيني و غيره است. در گذشته امكان استخراج جوش‌شيرين از خزه دريايي وجود داشت ولي بسيار گران تمام مي‌شد. بنابراين آكادمي علوم فرانسه تصميم گرفت جايزه‌اي براي استخراج جوش‌شيرين از يك ماده ارزان‌تر مانند نمك تعيين كند. هدف از در نظر گرفتن اين جايزه ايجاد امكان رشد صنايع مذكور بود.
نيكولاس لبلانش در سال 1791 حق ابداع روشي ارزان قيمت براي تبديل نمك معمولي به جوش‌شيرين را به نام خود ثبت كرد. ولي در همين زمان انقلاب كبير فرانسه در حال شكل گرفتن بود و لبلانش هرگز جايزه خود را دريافت نكرد. اما اختراع او به يكي از مهم‌ترين فرايندهاي صنعتي-شيميايي در قرن نوزدهم تبديل شد.

جايزه نگهداري مواد غذايي ناپلئون سال1795

ناپلئون براي تغذيه ارتش بزرگ خود نياز ه كمك داشت. بنابراين بنيادي كه خودش تأسيس كرده بود به نام «بنياد ترويج صنعت» يك جايزه دوازده هزار فرانكي براي كسي كه بتواند روشي جديد براي نگهداري مواد غذايي ابداع كند، در نظر گرفت. بنا بر اظهارات توماس فري رئيس وقت انستيتوي داوينچي، نيكولاس آپرست با استفاده از بطري‌هاي شامپاين روشي براي اين كار ابداع كرد و در سال 1810 جايزه خود را دريافت كرد. ابداع او سرمنشأ پيدايش صنعت بسته‌بندي مواد غذايي به صورت مدرن بود.

جايزه موينتون سال 1820

در سال 1820 آكادمي سلطنتي عام فرانسه شروع به در نظر گرفتن جوايزي براي حل مشكلات خاص پزشكي كرد. طبق مقاله اي كه بنجامين كرومال در سال 1860 براي مؤسسه بين‌المللي دانشگاه بوم‌شناسي نوشت، در بين سال‌هاي 1825 تا 1842 ميلادي اين آكادمي 283 هزار فرانك جايزه به مبدعان روش‌هاي نوين پزشكي پرداخت كرد.
اما اين آكادمي در سال 1860 مهم‌ترين جايزه خود به نام جايزه موينتون را به دانشمند جواني به نام لوئي پاستور براي پژوهش‌هايش در زمينه پزشكي اهدا كرد. همين جوايز به پژوهش‌هاي دوران‌ساز پاستور در ادامه حياتش كمك كرد.

جايزه تايمز هرالد سال 1895

اولين مسابقه اتوموبيل‌راني آمريكا در شهر شيكاگو برگزار شد و نتيجه تفكرات آقاي اچ. اچ. كولسات ناشر روزنامه شيكاگو تايمز هرالد بود. او كه مي‌خواست براي صنعت خودرو تبليغ كند و روزنامه‌هاي بيشتري را به فروش برساند مبلغ پنج هزار دلار جايزه براي مخترعي تعيين كرد كه سريع‌ترين خودروي درون‌سوز را بسازد. برنده اين مسابقه فرانك دوريئا بود كه مسافت 54 مايلي مسابقه را با سرعت و نيم گالن بنزين طي كرد.

جايزه ديلي ميل سال 1909

روزنامه ديلي ميل در سال 1909 يك جايزه هزار پاوندي براي خلباني كه بتواند مسير كانال انگيسي را طي كند تعيين كرد. لوئي بلريو هواپيماي تك‌بال بيست و پنج اسب بخاري خود را از كالاي در فرانسه تا دووِر در انگستان پرواز داد و جايزه را تصاحب كرد. بلريو در ادامه تلاش‌هايش به يكي از معروف‌ترين خلبانان و سازندگان تجهيرات هواپيمايي آن زمان تبديل شد.

جايزه داچ سال 1900

در اكتبر سال 1901 آلبرتو انتوس برزيلي توانست بالن خود را از حومه پاريس تا برج ايفل به مسافت 11 كيلومتر در مدت زمان نيم‌ساعت حركت بدهد و جايزه داچ را از آن خود كند. طبق سند نوشته شده توسط بنجامين كرومال، اين جايزه توسط مردي به نام هنري داچ موريت تعيين شده بود.

جايزه اورتينگ سال 1927

هتل‌دار معروف ريموند اورتيگ، براي كسي كه بتواند مسير پاريس تا نيويورك را با يك پرواز بدون وقفه طي كند 25 هزار دلار جايزه تعيين كرد. در سال 1927 چارلز ليندبرگ در يك پرواز 33.5 ساعته در هواپيماي تك‌بال خودش اين مسير را طي و جايزه را تصاحب كرد.
اين كار ليندبرگ باعث شد در همان سال تعداد درخواست‌هاي دريافت مجوز پرواز در آمريكا 400 درصد افزايش پيدا كند، و در عرض سه سال تعداد فرودگاه‌هاي امريكا دو برابر شود.

جايزه فين‌مان سال 1959

دكتر ريچارد فين‌مان هزاردلار جايزه براي دو كار در نظر گرفت. اول ساخت موتوري بود كه ازهر طرف بيش از يك‌شصت‌وچهارم اينچ قطر نداشته باشد. اين جايزه تنها يك سال بعد توسط ويليام مك‌للان تصاحب شد. دومين كار تهيه نوشته‌اي كه يك‌دويست‌وپنجاه‌هزارم اندازه يك ماشين تايپ معمولي ابعاد داشته باشد. در سال 1985 فارغ‌التحصيل دانشگاه استنفورد به نام توماس نيومان با استفاده از حكاكي (ليتوگرافي) توسط الكترون موفق شد صفحه اول رمان داستان دوشهر چارلز ديكنز را روي ابعاد 6.25 ميكرون چاپ كند. بنا بر سخنان آقاي توماس فري، مدير عامل انستيتوي داوينچي، اين ابعاد معادل يك‌سيصد‌هزارم اينچ است.
يکشنبه 30 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايسنا]

[مشاهده در: www.isna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 502]