واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: گـيـلاس
«گيلاس»،ميوهاي است از خانواده Rosaceae كه به فارسي نوع شيرين آن را «گيلاس» و انواع ترش وحشي آن را «آلبالو»، «آلي بالي»، «آلوي بوعلي» گويند.
در كتب طب سنتي به طور كلي با نام «قراصيا» ، «جراسيا» و نوع شيرين يا گيلاس را «قراصياي شيرين» و نوع ترش آن را «قراصياي ترش» نام ميبرند.
تركيبات شيميايي
از نظر تركيبات شيميايي در برگهاي گيلاس، باريوم وجود دارد و در ميوه آن حدود 10 درصد قند يافت ميشود. در آلبالو كه ترش است مقدار اسيدها بيشتر و به خصوص داراي اسيد سيانيدريك (HCN) است.
در هسته آلبالو مقدار HCN بيشتر و از نظر دارويي جانشين HCN است. در برگ آلبالو، مقداري اسيد سيانيدريك است، و بنابراين عرق برگ آلبالو از مسكنها است.در هر يك صد گرم گوشت ميوه گيلاس شيرين خام مواد زير وجود دارد:
آب، پروتئين، مواد چرب، هيدراتهاي كربن، خاكستر، كلسيم، فسفر، آهن، سديم، پتاسيم، ويتامين، تيامين، رايبو فلاوين، نياسين و ويتامين C.
خواص ـ كاربرد
در هندوستان از نظر دارويي از ميوه گيلاس به عنوان قابض استفاده ميشود. آلبالو نيز قابض، تببر و ضد نقرس است و مغز هسته آن آرامش دهنده اعصاب است.
از نظر طبيعت طبق نظر حكماي طب سنتي، گيلاس و آلبالو و يا به طور كلي طبق اصطلاح آنها قراصيا، وقتي كه ميوه خام است،كمي سرد و خشك و قابض و همين كه نيم رس و سرخ و ترش شد، بيشتر سرد و خشك ولي وقتي كه كاملاً رسيد و شيرين و آبدار و قرمز تيره يا سياه رنگ شد گرم و تر است.
در مورد خواص آن معتقدند كه گيلاس براي رفع خشونت حلق و ريه مفيد است، ولي چون معده را ضعيف و غدا را ترش ميكند و مانع هضم سريع غذا ميشود، توصيه اين است كه بعد از غذا خورده نشود و اگر بيدرنگ بعد از غذا خورده شود، براي رفع عوارض آن بايد از جوشانده يا دمكرده گياهان گرم و مقوي براي كمك به تسريع هضم غذا استفاده شود.
گيلاس تازه، ملين است. آلبالو عطش را تسكين ميدهد، حدت و حرارت خون و صفرا و آشفتگي، دلبهمخوردگي، قي صفراوي و اسهال را تسكين ميدهد. مقوي معده و كبد گرم است. قابض است و نيروي قابضه خشك آن بيشتر از تازه آن است.شربت آلبالو و گيلاس براي كاهش تب و براي مبتلايان به ناراحتيهاي كبدي و ورمهاي مزمن روده، معده و كليه تجويز ميشود. از دم كرده پوست درخت آلبالو به عنوان قابض و تببر استفاده ميشود.
صمغ قراصيا
درختان گيلاس و آلبالو اغلب صمغي از خود بيرون ميدهند كه به فارسي «انگوم»، «جدو»، «زدو»، «ازدو» و «صمغ فارسي» گويند و به فرانسوي Gomme notras ناميده ميشود. اغلب درختان خانواده Rosaceae نظير هلو، زردآلو، گوجه، آلو و ... نيز از اين نوع صمغ ترشح ميكنند، رنگ آن زرد تيره و از نظر شيميايي داراي مادهاي به نام سرازين است. فرق اين ماده با آرابين كه در صمغ عربي است، اين است كه در آب سرد حل نميشود ولي چون آن را بجوشانند در آن تغيير حاصل و شبيه صمغ عربي ميشود.
خواص ـ كاربرد
صمغ قراصيا از نظر طبيعت طبق نظر حكماي طب سنتي، گرم و خشك است و از نظر خواص معتقدند كه اخلاط لزج را قطع ميكند، بنابراين براي رفع خشونت قصبه ريه نافع است، ضمناً براي روشن شدن رنگ صورت و تحريك اشتها و خرد كردن سنگ مثانه نيز مفيد است. اگر با آب سرد خورده شود، براي تسكين سرفههاي مزمن مفيد است و مقدار خوراك آن 5 گرم است. ماليدن آن به چشم براي افزايش ديد و رفع خارش چشم مفيد است و ماليدن آن به پوست، پاك كننده و جلادهنده است.
تحقيقات علمي جديد
در كتابهاي طب سنتي يونان قديم آمده است كه پزشكان، گيلاس را براي درمان صرع تجويز مينمودهاند. در قرن نوزدهم و در سالهاي 1920 و پس از آن در آمريكا، پزشكان از گيلاس سياه براي معالجه سنگ كليه و ناراحتيهاي كيسه صفرا استفاده ميكردند. در 1950 دكتر لو دويگ بلو در كتابي كه با عنوان گزارشهاي تكزاس در زيستشناسي و پزشكي منتشر كرده است، ميگويد كه او عدهاي از بيماران مبتلا به نقرس را كه براي راه رفتن ناچار به استفاده از چرخ بودند با تجويز خوردن گيلاس در روز درمان كرده است و مادام كه به خوردن گيلاس ادامه ميدادند، نقرس از آنها دور بوده است.
دكتر لودويگ درباره اين ادعا خود هيچ گونه توجيه علمي ارائه نداده است ولي اضافه ميكند كه حداقل 12 بيمار ديگر مبتلا به نقرس نيز كه از رژيم گيلاس و يا خوردن عصاره گيلاس استفاده كردند، شفا يافتند. در مجله پريونشن نيز توصيههايي در اين باره درج شده و به علاوه تعداد زيادي از مردم مبتلا به نقرس نيز اعلام كردهاند كه با خوردن روزانه 15 تا 20 عدد گيلاس قرمز يا سياه در ابتداي امر و سپس گيلاس در روز، نقرس آنها كنترل شده است.
معارف گياهي : حسين ميرحيدر
يکشنبه 9 تير 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 234]