اين سرباز پياده نيست نگاهي به كتاب «مهمان فشنگ هاي جنگي»

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: اين سرباز پياده نيست نگاهي به كتاب «مهمان فشنگ هاي جنگي»
اغلب جنگ ها را فرماندهان، سياستمداران و آنهايي كه دستي به قلم دارند، روايت مي كنند.فرماندهان از رشادت ها و طرح ها و عمليات ها مي گويند، سياستمداران با زباني ديپلماتيك شرايط داخلي و خارجي و جبهه هاي جنگ را توصيف مي كنند و هنرمندان با نگاه خاص خود زواياي ناپيدا و ناآشناي جنگ را به تصوير مي كشند. اما آيا اين سه روايت -فرمانده، سياستمدار و هنرمند -براي درك يك جنگ كافي است؟در نظر اول كنار هم گذاشتن اين سه ديدگاه براي تكميل پازل جنگ كافي به نظر مي رسد اما اگر كتاب «مهمان فشنگ هاي جنگي» را خوانده باشي يا بخواني، خيلي زود مي فهمي كه جاي يك عنصر چقدر خالي است.آن عنصر كسي نيست جز سرباز كه بهتر است ما آن را رزمنده بخوانيم. فرماندهان دستور مي دهند، سياستمداران مي انديشند و هنرمندان نگاه مي كنند اما آن كه مي جنگد رزمنده است.«مهمان فشنگ هاي جنگي» خاطرات اسير آزاد شده ايراني «مجيد نبشاخته» (سجاديان) است كه به قلم «سيدقاسم ياحسيني» تدوين شده است. اين كتاب داستان رزمنده اي است از روستاي «چاه تلخ جنوبي» در حوالي بوشهر.مجيد 16ساله است كه هواي جبهه به سرش مي زند و بالاخره دزدكي در بسيج ثبت نام مي كند.كتاب كه حدود 200 صفحه دارد و در 15فصل تنظيم شده است، نشان مي دهد نوجواني روستايي كه با جنگ پايش به شهر باز مي شود، چگونه در كوره جنگ آبديده و مردي بزرگ مي شود.9فصل ابتدايي با نام «روزهاي ايراني» از تولد مجيد آغاز و تا اسارت او در روزهاي پاياني جنگ ادامه مي يابد. شش فصل پاياني نيز «شب هاي عراقي» نام دارد و همانطور كه پيداست، حكايت اسارت مجيد و بازگشت او به روستاست.اگر چه در ناب بودن خاطرات اين رزمنده گمنام شكي نيست اما از كنار نحوه نگارش و تدوين زيباي نويسنده نيز نبايد به سادگي گذشت. رنگ بندي و طراحي جلد اگر ضدمخاطب نباشد چنگي هم به دل نمي زند و به مخاطبي كه با كتاب آشنايي ندارد، هيچ كمكي نمي كند.«مهمان فشنگ هاي جنگي» كه به چاپ سوم هم رسيده، توسط انتشارات سوره مهر منتشر شده و 2200 تومان قيمت دارد.آلبوم عكس پاياني كتاب با تمام نارسايي ها از نقاط قوت آن محسوب مي شود. در ادامه برش هاي كوتاهي از «مهمان فشنگ هاي جنگي» تقديم علاقه مندان مي شود.¤ هنوز بچه اي!نوجواني سيزده- چهارده ساله بودم. به كله ام زد هر طور شده به جبهه بروم. مدتي اين فكر را نزد خودم نگه داشتم و به كسي نگفتم. روزي دل به دريا زدم و به برادر بزرگم موضوع را گفتم. اما او پاسخ داد:- هنوز براي تو زوده. جبهه كه جاي بچه ها نيست. درس بخوان. قانع نشدم. شبي آهسته آهسته موضوع را به پدرم گفتم. حتي براي آن كه دلش را بسوزانم و به رحم بياورم گريه كردم. اما پاسخ پدرم قاطع بود:- حق نداري. تو هنوز نمي تواني بيل را درست و حسابي بلند كني، آن وقت مي خواهي بروي اسلحه دست بگيري؟ بچه بازي است؟ لازم نكرده. همين جا مي ماني، درس مي خواني و كنار من كار مي كني؛ فهميدي؟و من «فهميدم» و دو سال سكوت كردم.¤ عبدل وتلفندر هواي كاملا روشن، از سنگر بيرون آمديم. ناگهان ديدم تلفن داخل سنگر صدا مي كند. از شب تا آن موقع، متوجه تلفن نشده بودم. عبدل رفت و گوشي را برداشت.- بفرما! الو...با شادي خاصي رو به من كرد و گفت:- مجيد! تلفن راست راستيه. توش حرف مي زنه!- چه مي گه؟- مي گه حركت كنيد بياييد.عبدل پشت تلفن گفت:- نه! ما همين جا مي مانيم. مگر مي شود سنگر را خالي گذاشت؟¤ سرباز خميني! به به!وقتي به روستا بازگشتم، پدرم در خانه نبود. وقتي با موتور سيكلت هونداي هفتادش وارد روستا مي شود، خانه اش را شلوغ مي بيند.دلواپس و نگران مي پرسد:- چه شده؟ خبري از مجيد آمده؟- چشمت روشن. خودش آمده.پدرم موتور را به برادرام داد و شاد و خوشحال وارد خانه شد و به طرفم آمد و در حالي كه مرا مي بوسيد گفت:- به!به! سرباز خميني اومده!¤ سهم من كو؟از راننده اي كه آن ها را آورده بود، پرسيدم:- اين ها چرا همه كور شده اند؟- عراق شيميايي زد، آن ها هم شيميايي شدند.- به درك. بگذار خودشان، خودشان را نابود كنند.دور عراقي ها گشتي زدم. فانوسقه قشنگي پيدا كردم. آن را برداشتم و گفتم:- اين هم براي من.فانوسقه را در جايي پنهان كردم. مدتي بعد به سراغش آمدم، اما ديدم جا تر است و بچه نيست!¤ مجيد چريكبه فرمانده گفتم:- جناب سروان! اين قبضه خمپاره را روانه نمي كنيد؟- اين فضولي ها به تو نيامده! برو!- مي بخشيد! اجازه مي دهيد من آن را روانه كنم؟- فضولي نكن!- جناب سروان گودرزي! بنده بسيجي هستم. فراموش نكن!تا اين را گفتم، 180 درجه تغيير رفتار داد و پريد مرا در آغوش گرفت و گفت:- جداً تو بسيجي هستي؟ خوب اين را زودتر مي گفتي. من چريك گيرم آمده! چريك!¤ الايرانيبه سربازها گفتم:- اگر آهسته و بدون جلب توجه دشمن بتوانيم از كنار اين تانك ها عبور كنيم و خودمان را به پشت آن تپه ها برسانيم، نجات يافته ايم. اگر بمانيم از تشنگي هلاك مي شويم يا دشمن ما را مي بيند.دست يكديگر را گرفتيم و پشت سر هم به راه افتاديم. اطرافم را تار مي ديدم و نمي توانستم مسافت زيادي را ببينم. ناگهان يك تانك دشمن جلوي ما سبز شد و سرباز بالاي آن فرياد زد:- جيش الايراني!¤ هواي گريهاوايل خردادماه 1368 بود كه روزنامه هاي عراقي خبر بستري شدن امام خميني و وخامت حال ايشان را منتشر كردند. اول باورمان نشد، اما بعد از كانال هاي ديگر، خبر تأييد شد. روز چهاردهم خرداد بود كه تلويزيون عراق، خبر ارتحال امام را پخش كرد. اردوگاه را غم گرفت و همه ماتمزده شديم. همه بي اختيار گريه مي كردند و توي سرخودشان مي زدند. عراقي ها همان روز آمدند و گفتند:- بايد هلهله و شادي كنيد!!¤ آن مرد آمدشب ساعت دوازده بود كه به روستاي چاه تلخ جنوبي رسيديم. روستا همان روستاي دو سال قبل بود. همه اهالي ده به استقبالم آمده بودند. من تنها آزاده روستا بودم. تا مرا ديدند، دورم ريختند و غرق بوسه ام كردند. مردم گفتند:- مجيدبايد سخنراني كنه!رفتم روي ديوار خانه مان نشستم. مي لرزيدم. هرچه سعي كردم حرفي بزنم، دهانم قفل شده بود. مردم مرا نگاه مي كردند. دراين ميان ديدم كه مادرم لباس سياهش را درآورده و لباس سفيد پوشيده است. زدم زير گريه.
يکشنبه 9 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 221]