نامه حبيب احمد زاده به فرمانده ناو وينسنس سلام آقاي راجرز!

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: نامه حبيب احمد زاده به فرمانده ناو وينسنس سلام آقاي راجرز!
آن چه در ادامه مي خوانيد بخش هايي از نامه «حبيب احمدزاده» به فرمانده ناو آمريكايي وينسنس است.آقاي ويل راجرز!افسر ارشد نيروي دريايي آمريكا و ناخداي سابق ناو پاسور وينسنساوايل غروب ديشب، ناوچه جنگي ما در اين سوي كره زمين و در آب هاي خليج فارس، كه شما و نيروهاي تحت امرتان، شرجي بودن و رطوبت بالاي آن را حتماً هنوز به ياد داريد، آرام و با سرعتي كمتر از دو گره دريايي از مختصات (3،56،42،26) در ساحل جزيره هنگام عبور كرد. در آن لحظات، سكوت همه ما را فراگرفت و صفحه سونار (رادار زير دريا) امواج الكتريكي برگشتي از قطعات منهدم شده ايرباس را كه بر سطح مرجان هاي دريايي آرام گرفته اند نشان داد. به طور حتم، هنوز اجزايي از يكصد و چند شهيد مفقودالاثر غير نظامي درميان آنان يافت مي شود.آقاي ويل راجرز، براي هر فردي غير از شما، شايد توجه به واقعه اي كه سال ها از آن مي گذرد، كمي عجيب باشد، ولي به طور حتم براي فرد شما، چنين نخواهد بود و اگر تعجبي در كار باشد، اين است كه چرا يك نظامي ايراني، هم درجه شما از اين سوي كره زمين و هزاران كيلومتر بعدمسافت، تصميم به چنين تماسي گرفته، تا مكنونات قلبي خود را به شما بازگو كند.آقاي ويل راجرز، اين گفته را به ياد داريد؟ «من سنگيني اين بار را تا پايان عمر به دوش خواهم كشيد»، جمله اي كه فرداي انهدام هواپيماي ايرباس، خبرگزاري ها از زبان شما بازگو كردند. اين كلمات، سال هاست كه من را به عنوان يك ناخداي مسلمان شرقي، به فكر واداشته كه اگر در آن لحظه فاجعه آميز درموقعيت شما قرار مي گرفتم و دستور چنين شليكي را مي دادم، مسير تفكرات، وجدان و آسايش روحي من در آينده، به كدامين سمت سوق داده مي شد؟ براي شما هم كه چنين تجربه دهشت زايي را پشت سر گذارده ايد، به عنوان يك انسان غربي، تنها مجبور به حدس و گمان هستم.آقاي ويل راجرز، صراحت و صداقت، مبناي يك گفت وگوي واقعي را تشكيل مي دهد. آيا شما همچون ميليون ها انسان ديگر، كه براي فرار از رودررويي با مشكلات خرد و كلان به مسكن ها پناه مي برند، براي فراموشي آن لحظه، به زياده روي در مصرف قرص هاي خواب آور، الكل و يا حتي موادمخدر پرداخته ايد؟ و يا نه، دچار تفريط شده و براي ناديده گرفتن مسئوليت بزرگتان در چنين واقعه اي، كنج انزوا را برگزيده ايد و به ياري مكاتب مردم گريزي همچون بودائيسم، ذن و... به عالم «نيروانا» پناه برده ايد؟ و يا شايد همچون يكي ديگر از افراد ارتش آمريكا، كه در جنگ ويتنام، دستور بمباران مردم غيرنظامي روستايي را به وسيله بمب هاي ناپالم صادر كرد، كشيش شده و هم اكنون در برابر صليب آهنين و پيكر رنجور حضرت مسيح(ع)، زانوزده و به دعا مشغوليد؟!آقاي ويل راجرز، اگر آن جمله از صميم قلب ادا نشده يا با گذشت زمان، به فراموشي نسبي سپرده شده باشد، شما اكنون در كنار خانواده تان، به راحتي زندگي مي كنيد و آن مدال شجاعت را كه در برگشت از آن مأموريت دردناك، رئيس جمهور ريگان، در جلوي چشمان همگان، در اسكله به سينه تان دوخت، در قابي مخصوص در بهترين نقطه منزلتان قرار داده (با آن كه هرگز دوست ندارم اين جمله را در مورد هيچ انسان ديگري به كار ببرم) و بدان مدال خونين افتخار مي كنيد!...آقاي ويل راجرز، سعي خواهم كرد، با مثالي مسئله را برايتان روشن كنم. شما حتما به عنوان يك دريانورد در شبي صاف، ماه و ستارگان چشمك زنش را در آسمان بي انتها ديده ايد كه چگونه جشني آرام و زيبا برپا كرده اند، ولي بايد اين را بپذيريد كه بيشتر ملت شما، سال هاست كه جهان را تنها از دريچه اينچ هاي تلويزيون رنگي مي بينند و از اين دريچه، تغذيه فكري مي شوند. همين باعث شده است تا جهان با عظمت خداوندي در چشمانشان خوار جلوه كند.آيا ساعتي دچار بي برقي شده ايد تا در شب و با نور فانوس، خانه را روشن كنيد و تازه بفهميد كه براي نخستين بار و پس از مدت ها بدون واسطه اي به نام تلويزيون، چشم در چشم عزيزانتان دوخته ايد؟ اين نگاه با واسطه به جهان، يكي از دلايل عمده ترس و وحشت شما از مرگ و آينده است، يعني ارتباط نداشتن صحيح با طبيعت و بالطبع خداوند، به همين علت، لحظه اي تنهايي و در خود رفتن را بر نمي تابيد. اين ترس از مرگ و نگاه مادي، كه جزو اصلي ديگري از روياي آمريكايي است، خمير مايه شليك ناو وينسنس به هواپيماي مسافربري است...لحظه اي كه نفرات شما در پل فرماندهي وينسنس، از اصابت موشك هاي رها شده هواپيماي مسافربري مطمئن شدند، دقيقا چنين جيغي كشيدند yohoo. آيا اين شيهه شباهتي به صداي سواره نظام آمريكا در قتل عام سرخ پوستان و يا به دار كشيدن سياه پوستان توسط گروه هاي كوكلاس كلان ندارد؟ بله yohoo.آقاي ويل راجرز، مجموع اين تجربيات، به من و دوستانم آموخت كه برخلاف افراط كاراني همچون شما و تفريط كاري همچون بودا، تنها به دين و مذهب خود بياويزيم و پيش از هر شليك، تفكر كرده و بعد ماشه را بچكانيم، تا پس از هشت سال حضور در جبهه دفاع، كه به حق مقدسش مي شماريم، احتياج به هيچ قرص خواب آوري نداشته باشيم. در زمان جنگ، چهار ميليون داوطلب به جبهه ها رهسپار شدند و در زير سايه توجه به مذهب، كشور مقابل ما نتوانست، حتي يك مورد هتاكي جنسي به نواميس خود را ابراز نمايد و اين يكي از بزرگ ترين دستاوردهاي بشري در دفاع است، ولي در مقابل، با خروج سربازان آمريكايي از شرق دور، بنابر آمار رسمي دستگاه هاي سازمان ملل، 20.000 فاحشه در كامبوج باقي ماندند و اين يك ركورد واقعي توسط ارتش شما بود كه برجاي ماند.آقاي ويل راجرز، اكنون من در ساحل خليج فارس و به ياد 290 شهيد بي گناه، كه اجساد بيش از صد تن آنان، هنوز در اعماق دريا آرميده، اين مطالب را براي شما مي نويسم، به گراميداشت قربانياني كه به يقين، هرگز هاليوود به يادبوشان «تايتانيك» ديگري نخواهد ساخت. من در هر گذر از اين مختصات كه چشمم به صفحه سونار مي افتد، به شما فكر مي كنم و كاري كه مي توانيد براي كاستن از اين بار گران انجام دهيد. شايد بپرسيد چگونه؟ به نظر من، كافي است، به تك تك افراد نظامي آمريكا، به دور از غريو و هياهوي شهرها و چراغ نئون و سياستمداران تو خالي و پرمدعا، آسمان پرستاره و طبيعت، خداوند را نشان داده و تنها ابراز كنيد كه خداي اين طبيعت، بسيار بزرگ تر از آن صفحه تلويزيون و يا رادار است و در زير سايه اين خدا، انسان هاي ديگري نيز هستند كه قلب و احساس دارند و دلشان براي ابناي بشر، همچون خود مي تپد، ولي دوست ندارند، حقيقت زندگي را در لذت جويي افراطي فراموش كنند. اگر اين گونه پنداشته شود، هرگز ناو ديگري از سان ديه گو (مهد ساخت هواپيماي چارلز ليندنبرگ مشهور) به حركت درنمي آيد، تا به جاي پرواز فراموش نشدني ليندنبرگ بر فراز اقيانوس، يكي از بزرگ ترين فجايع هوايي تاريخ را رقم زند. و بدين ترتيب، يقينا روزي فرا خواهد رسيد كه به انجام اين رسالت عظيم، سنگيني اين بار بر دوش تك تك انسان ها قرار گيرد، تا مردي به نام «ويل راجرز» نيز، در زندگي اش لختي احساس آسودگي وجدان كند.پس به اميد آن روز، خداحافظحبيب احمدزاده
يکشنبه 9 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 121]